Πανεκπαιδευτικό κίνημα απέναντι στο νομοσχέδιο Γαβρόγλου!

Οι στοχεύσεις του νομοσχεδίου σχετικά με τα νέα κριτήρια διορισμών των αναπληρωτών καθηγητών/τριών, καθώς και τις συγχωνεύσεις ή καταργήσεις τμημάτων, που προωθεί, είναι ξεκάθαρες και εξυπηρετούν τη διάσπαση του εκπαιδευτικού κινήματος και την υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Το νομοσχέδιο
Το νέο σύστημα διορισμών για τους αναπληρωτές, όπως προτείνεται από το νομοσχέδιο, πέραν του ότι αποτελεί αγκάθι εργασιακής επισφάλειας και ελαστικοποίησης, δημιουργεί στους νέους ανθρώπους μια συνθήκη κοινωνικού κανιβαλισμού. Το πτυχίο και η προϋπηρεσία υποβαθμίζονται στο βωμό των ακαδημαϊκών προσόντων, οδηγώντας στον αποκλεισμό από τη δυνατότητα διορισμού έναν τεράστιο αριθμό αναπληρωτών. Συγκεκριμένα, με την υπομοριοδότηση/απαξίωση του πτυχίου σε σχέση με άλλα ακαδημαϊκά χαρτιά, το πτυχίο καθίσταται αναγκαία, αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για δουλειά, αφού απαιτούνται επιπρόσθετα ακαδημαϊκά προσόντα που μπορεί ακόμη και να στερούνται συνάφειας με το αρχικό αντικείμενο σπουδών. 
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι φοιτητές που βρισκόμαστε σε καθηγητικές σχολές, να μπαίνουμε σε έναν διαρκή αγώνα απόκτησης προσόντων. Το υπουργείο αδιαφορεί για το αν θα πρέπει να βάλουμε βαθιά το χέρι μέσα στην τσέπη για την απόκτηση αυτών των προσόντων είτε πληρώνοντας τα δίδακτρα των μεταπτυχιακών, είτε μεταναστεύοντας στο εξωτερικό για σπουδές, προκειμένου απλώς να διοριστούμε σε ένα σχολείο. Με το νομοσχέδιο αυτό μας κατευθύνει σε μια λογική κατάρτισης-επανακατάρτισης και απόκτησης εγγράφων, που θα πιστοποιούν ότι «υπερέχουμε των υπολοίπων». Κάπως έτσι εμπεδώνεται η αντίληψη ότι «δεν χρειάζεται να παλέψουμε όλοι μαζί» για καλύτερη δημόσια εκπαίδευση, αλλά «θα τα καταφέρω μόνος μου, κόντρα σε όλους τους υπόλοιπους». 
Οι κινητοποιήσεις
Παρ’ όλα αυτά, όαση στην κινηματική ύφεση της περιόδου αποτέλεσαν οι δυναμικές και μαζικές αντιδράσεις απέναντι στο νομοσχέδιο. Στο προσκήνιο ήρθε ένας πολύμορφος αγώνας από αναπληρωτές, μόνιμους και αδιόριστους εκπαιδευτικούς, καθώς και από φοιτητικούς συλλόγους. Η νεολαία από την πρώτη στιγμή στάθηκε στο πλευρό των αναπληρωτών, καθώς πλήθος μαθητών βρέθηκε στο δρόμο μαζί με τους καθηγητές του, ενώ αρκετοί φοιτητικοί σύλλογοι είχαν μαζική παρουσία στις κινητοποιήσεις.
Βασικός κορμός αυτών των κινητοποιήσεων υπήρξε το τριήμερο απεργιών που προκηρύχθηκε από τις ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών στις 11, 14 και 17 Γενάρη. Απεργίες που συνοδεύτηκαν από συλλαλητήρια εξαιρετικής μαζικότητας και ζωντάνιας. Με σύνθημα «μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικών» καθηγητές, φοιτητές και μαθητές διατράνωσαν τη διαφωνία τους με το νομοσχέδιο και ξαναέδωσαν κινηματικό χρώμα στους δρόμους, πράγμα που είχαμε να δούμε καιρό. Απέναντι σε αυτή τη δυναμική η κυβέρνηση έδειξε αμέσως τα δόντια της με ένα ισχυρό κύμα καταστολής, που είχε ως αποτέλεσμα τραυματισμούς εκπαιδευτικών στις 11 και στις 14 Γενάρη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 17, ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, δεν έγινε καν δεκτό το ψήφισμα των αναπληρωτών στη βουλή. Αυτή η στάση όμως δεν εμπόδισε το ξεδίπλωμα έντονης κινηματικής παρουσίας και αυτενέργειας, που πρόσθεσε αυτοπεποίθηση στον αγώνα. Η κατάληψη της πρυτανείας από το συντονισμό αναπληρωτών, αδιόριστων καθηγητών και φοιτητικών συλλόγων, ως κέντρου αγώνα, καθώς και οι μαζικές συνελεύσεις που εκτυλίχθηκαν σε αυτή ύστερα από κάθε συλλαλητήριο, υπήρξαν κομβικές. Συμβολικό αποτύπωμα του κινήματος των εκπαιδευτικών υπήρξε επίσης και η παρέμβαση του συντονισμού στην ΕΡΤ το Σάββατο 12/1, όπου ο εκπρόσωπός του, συνοδευόμενος από πανό και συνθήματα, εξέθεσε τις μεθοδεύσεις τις κυβέρνησης και κάλεσε την κοινωνία σε ανοιχτή στήριξη.
Η συνέχεια
Κρίνεται αναγκαίο, το κίνημα, που ξεδιπλώθηκε το προηγούμενο διάστημα, να μη μουδιάσει ύστερα από την ψήφιση του νομοσχεδίου, αλλά να διεκδικήσει τη μη εφαρμογή και την ανατροπή του με ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο καθηγητών, φοιτητών και μαθητών. Παρά τις δυσκολίες, ο αγώνας πρέπει να κλιμακωθεί και να γενικευθεί, καθώς η ελαστικοποίηση των εργασιακών συνθηκών μιας τόσο μεγάλης μερίδας δημοσίων υπαλλήλων θα επηρεάσει σε βάθος χρόνου τους πάντες. Ο αγώνας των αναπληρωτών θα πρέπει να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος απέναντι στη συνολική νεοφιλελεύθερη επίθεση στην εκπαίδευση, αλλά και συνολικά την κοινωνία.
Η φοιτητική Αριστερά οφείλει να επανενεργοποιήσει τους φοιτητικούς συλλόγους και να φέρει το κίνημα των αναπληρωτών και αδιόριστων εκπαιδευτικών μέσα στις σχολές, ακόμη και ως εικόνα του μέλλοντος. Τα μνημόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι παρόντα και συνεχίζουν να πλήττουν τη δημόσια εκπαίδευση, όσο κι αν οι υπουργοί του διαμηνύουν το αντίθετο. Μόνη απάντηση στα σχέδιά τους είναι οι συλλογικές διεκδικήσεις για μόνιμους και μαζικούς διορισμούς, με βασικά κριτήρια το πτυχίο και την προϋπηρεσία. Ένα πρώτο ραντεβού για τη συνέχιση του αγώνα θα αποτελέσει το κάλεσμα του συντονισμού των αναπληρωτών το Σάββατο 26/1 στα Προπύλαια, για να δοθεί εκ νέου μία ηχηρή απάντηση στο νομοσχέδιο. Πρέπει όλοι και όλες να είμαστε εκεί.