Μαζικοί διορισμοί (και όλων των αναπληρωτών) στην εκπαίδευση!

Η ψήφιση του νόμου Γαβρόγλου για το σύστημα μόνιμων διορισμών στην εκπαίδευση, αλλά και για το διορισμό αναπληρωτών δείχνει ότι μια πρώτη μάχη τελείωσε με την καταρχήν επικράτηση της άποψης του υπουργείου και της κυβέρνησης. Όμως θα ήταν λάθος να μείνουμε μόνο στο τελικό αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης και να θεωρήσουμε ότι το μόνο που κερδήθηκε από έναν μεγαλειώδη αγώνα ήταν κάποιες μικρές αλλαγές στις μοριοδοτήσεις κάποιων προσόντων. Γιατί ο αγώνας που έγινε, αποκάλυψε μια κοινωνική δυναμική και μια δυνατότητα αντίστασης πολύ μεγαλύτερη από οτιδήποτε μπορούσε κάποιος να φανταστεί, όταν ξεκινούσε η μάχη ενάντια στο νομοσχέδιο του υπουργείου παιδείας.
Η μάχη της Αθήνας
Το κέντρο της μάχης ήταν η Αθήνα. Οι διαδηλώσεις των χιλιάδων εκπαιδευτικών, αναπληρωτών, αδιορίστων και μονίμων που κατέφτασαν  από όλες τις εσχατιές της Ελλάδας, συντάραξαν το κέντρο της πόλης. Στο πλευρό των εκπαιδευτικών ήταν και η φοιτητική νεολαία που βλέπει ότι το όνειρο για εργασία στο χώρο της εκπαίδευσης γίνεται όλο και περισσότερο άπιαστο. Τα γεμάτα παλμό μπλοκ και η ζωντάνια που έδινε η συμμετοχή του νεότερου ηλικιακά κομματιού του κλάδου έδειχναν ότι η μάχη μπορούσε να κερδηθεί. Οι διαδηλώσεις κλιμακώνονταν αυξητικά ως προς τον αριθμό όσων συμμετείχαν. Η τελευταία μάλιστα, η οποία είχε και την κάλυψη της 24ωρης απεργίας της ΑΔΕΔΥ, απέκτησε πανεργατικά χαρακτηριστικά.
Η κατάληψη της Πρυτανείας λειτούργησε ως κέντρο αγώνα και οργάνωσης του κόσμου στα μεσοδιαστήματα ανάμεσα στις ημέρες των μεγάλων κινητοποιήσεων. Οι συνελεύσεις μέσα στην κατάληψη της Πρυτανείας θύμισαν προηγούμενες εποχές, όταν η δημοκρατία του κινήματος εξασφάλιζε ότι η μάχη θα δινόταν με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Οι νέοι συνάδελφοι, που κινητοποιήθηκαν και πλαισίωσαν τις διάφορες δράσεις που αποφασίζονταν, έκαναν τη διαφορά.
Η καταστολή που κατέληξε σε τραυματισμό διαδηλωτών, ανάμεσά τους και του βουλευτή του ΚΚΕ Γιάννη Δελή, έδειξε το φόβο της κυβέρνησης απέναντι στις κινητοποιήσεις. Και βέβαια η καταστολή δεν έκαμψε το κίνημα, αλλά εξόργισε ακόμα περισσότερο τους εκπαιδευτικούς.
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στην παρέμβαση των αναπληρωτών στην ΕΡΤ, που έδωσε ώθηση στον αγώνα και έπεισε μεγάλο κομμάτι κόσμου για το δίκαιο των αιτημάτων του.
Η τελευταία συνέλευση στην κατειλημμένη πρυτανεία, η μαζικότερη από όλες όσες είχαν προηγηθεί, αποφάσισε τη συνέχιση του αγώνα όλο το επόμενο διάστημα. Κάλεσε ακόμα στη μαζική παρουσία στις γενικές συνελεύσεις των εκπαιδευτικών σωματείων, σε συγκρότηση επιτροπών αγώνα και ενημερώσεις στα σχολεία. Ακόμα στη δημιουργία πανελλαδικών κέντρων αγώνα με τους συλλόγους ΠΕ και τις ΕΛΜΕ, με τους φοιτητικούς συλλόγους, τους γονείς, άλλους εργασιακούς χώρους, όλη την κοινωνία! Έστειλε το μήνυμα για ακτιβισμούς σε κάθε πόλη της Ελλάδας, πολύμορφες δράσεις, συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, καταλήψεις.
Δήλωσε ότι κάθε μέρα θα μας βρίσκουν μπροστά τους! Σε όλα τα μέτωπα που ανοίγουν στην εκπαίδευση, από την αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων, το νομοσχέδιο για το «Νέο Λύκειο, τα υποστελεχωμένα ΚΕΣΥ, την υποβάθμιση της ειδικής αγωγής και τις τριμελείς επιτροπές του ν. 4547. Τέλος κάλεσε σε πανελλαδικό ραντεβού το Σάββατο 26/1 στις 12μμ στα Προπύλαια, με σύνθημα «Μόνιμη δουλειά για όλο το λαό, όχι μόνο στον εκπαιδευτικό! Το νομοσχέδιό σας θα μείνει στα χαρτιά!», ενώ αμέσως μετά το συλλαλητήριο θα ακολουθήσει πανελλαδική συνέλευση αγώνα στο ΠΤΔΕ.
Οι κινητοποιήσεις 
στη Θεσσαλονίκη
Εντυπωσιακές ήταν οι κινητοποιήσεις και στη Θεσσαλονίκη. Με σημείο έναρξης το άγαλμα Βενιζέλου, εκατοντάδες εκπαιδευτικοί και μέλη φοιτητικών συλλόγων συμμετείχαν στις τρεις διαδηλώσεις, οι οποίες είχαν, όσο πλησιάζαμε στη μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, όλο και πιο αυξημένη συμμετοχή. Παράλληλα έγιναν συμβολικές καταλήψεις στις Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής και Ανατολικής Θεσσαλονίκης, καθώς και στην Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης. Η τελευταία διαδήλωση ξεπέρασε τα χίλια άτομα. Όμως, παρότι οι μορφές δράσης του κινήματος δεν αναπτύχθηκαν όσο στην Αθήνα, το συντονιστικό που έγινε τη Δευτέρα 14/1 αμέσως μετά την απεργιακή κινητοποίηση στο Εργατικό Κέντρο της πόλης, έδειχνε ότι παρόμοιες διεργασίες είχαν ξεκινήσει και στη Θεσσαλονίκη. Οι δράσεις του συνέβαλαν στην ενημέρωση των κατοίκων της πόλης για το δίκαιο του αγώνα, που ήταν σε εξέλιξη. Τη μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου στην απεργιακή συγκέντρωση, που κάλυπτε και η ΕΔΟΘ- ν.τ. ΑΔΕΔΥ, συμμετείχαν και εργαζόμενοι από τους δήμους, την υγεία, αλλά και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Ο αγώνας των εκπαιδευτικών στην υπόλοιπη Ελλάδα
Ο αγώνας των εκπαιδευτικών αγκάλιασε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας, όπου υπάρχουν αναπληρωτές που στηρίζουν στις πιο αντίξοες συνθήκες τη δημόσια εκπαίδευση.
Στην Πάτρα η απεργιακή συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στις 17/1 έξω από το Εργατικό Κέντρο Πάτρας. Ακολούθησε πορεία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης με τη συμμετοχή και του δημάρχου Κώστα Πελετίδη και μελών του δημοτικού συμβουλίου.
Μαζικές διαδηλώσεις και καταλήψεις διευθύνσεων εκπαίδευσης έγιναν στην Αλεξανδρούπολη, την Ξάνθη, την Καβάλα, τη Χίο, τη Λήμνο, τη Ζάκυνθο, ενώ μεγάλη διαδήλωση και συμβολική κατάληψη της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Κρήτης έγινε στο Ηράκλειο. Κινητοποίηση εκπαιδευτικών πραγματοποιήθηκε ακόμα στα Χανιά, αλλά και στις Οινούσσες, ενώ στη Σάμο η απεργιακή συγκέντρωση ενώθηκε με τη διαδήλωση προσφύγων από την Παλαιστίνη, που ξεκίνησε από το hot spot του νησιού. Το πανό των προσφύγων έγραφε: «Από τη Γάζα στη Σάμο - Από το θάνατο στο θάνατο» και «Δεν είμαστε αριθμοί - Είμαστε άνθρωποι». Οι απεργοί τούς υποδέχτηκαν με το σύνθημα «Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι».
Οι σύλλογοι γονέων πολλών περιοχών εκφράσανε την αλληλεγγύη τους στις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και το κίνημα
Το επόμενο διάστημα θα είναι κρίσιμο. Οι γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και των διδασκαλικών συλλόγων θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις για τη συμμετοχή στο συλλαλητήριο το Σάββατο 26/1, καθώς και για το πώς συνεχίζουμε. Δυστυχώς η στάση των μνημονιακών πλειοψηφιών στην ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ δεν δίνει καμμιά εγγύηση ότι θα πάρουν πάνω τους τη συνέχεια του αγώνα. Οι δύο ομοσπονδίες αρνήθηκαν να παίξουν κεντρικό ρόλο στην οργάνωση της απεργιακής μάχης. Η ΟΛΜΕ αρνήθηκε μάλιστα να συγκαλέσει γενικές συνελεύσεις και συνέλευση προέδρων για την κλιμάκωση της απεργιακής προσπάθειας. Οι δύο ομοσπονδίες, αντί να αναλάβουν να ξεσηκώσουν τον κλάδο, έκαναν τυπικά το χρέος τους, απλά προκηρύσσοντας απεργίες και στάσεις εργασίας. Πόσο διαφορετική ήταν η στάση της ΟΛΜΕ το 1998, όταν είχε αναλάβει την οργάνωση του αγώνα ενάντια στην κατάργηση της επετηρίδας.
Στις επερχόμενες εκλογές για το 19ο συνέδριο της ΟΛΜΕ, που πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατό, πρέπει να καταψηφιστούν οι μνημονιακές ηγεσίες των ΔΑΚΕ, ΠΕΚ, ΣΥΝΕΚ. Ο ρόλος των αναπληρωτών συναδέλφων στην αλλαγή των συσχετισμών στον κλάδο είναι κρίσιμος. Περνάει μέσα από τη μαζική προσέλευσή τους στις γενικές συνελεύσεις του επόμενου διαστήματος, που πρέπει να πάρουν αποφάσεις συνέχισης του αγώνα και φτάνει μέχρι την ενεργή εμπλοκή τους στην αλλαγή των συσχετισμών στην ηγεσία των δύο ομοσπονδιών. Η ενότητα της συνδικαλιστικής Αριστεράς είναι το αναντικατάστατο εργαλείο που θα μπορούσε να αλλάξει τους συσχετισμούς στις δύο ομοσπονδίες, ώστε να ελεγχθούν από τις δυνάμεις της αντίστασης.
Το να μείνει ανοιχτό το ζήτημα της ανατροπής του νόμου Γαβρόγλου είναι κρίσιμο για τη συνέχεια. Γι’ αυτό πρέπει να δουλέψουμε για τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία των συλλαλητηρίων του Σαββάτου 25/1 και την εμπλοκή όσο το δυνατόν μεγαλύτερου κομματιού των αναπληρωτών στην προσπάθεια για την απόσυρση του νόμου. Γιατί το ζήτημα των μαζικών διορισμών και της σταθερής και μόνιμης εργασίας δεν αφορά μόνο την εκπαίδευση. Αφορά την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, αφορά  τελικά όλη την κοινωνία.