Το 2018 ήταν το έτος των απεργιών

Ακόμα κι αν πολλοί από εμάς έχουμε επιστρέψει στη δουλειά στα χρόνια που ακολούθησαν τη Μεγάλη Ύφεση, δεν αμοιβώμαστε αρκετά για τη δουλειά μας. Ο ρυθμός αύξησης των μισθών μόλις πρόσφατα άρχισε να δείχνει σημάδια αύξησης, αλλά εξακολουθεί να υστερεί σε σχέση με πριν από την ύφεση και σε σχέση με το επίπεδο όπου θα περίμενε κανείς να βρίσκεται σε συνθήκες χαμηλού ποσοστού ανεργίας. Τέσσερις στους δέκα ενήλικες στις ΗΠΑ λένε ότι δεν έχουν τα χρήματα για να καλύψουν μια απροσδόκητη έκτακτη ανάγκη ύψους 400 δολαρίων και περισσότεροι από ένας στους πέντε δεν μπορούν να πληρώσουν στο σύνολό τους όλους τους μηνιαίους λογαριασμούς.
Στο μεταξύ πολλές από τις νέες θέσεις εργασίας συνοδεύονται με συνεχώς μεταβαλλόμενα ωράρια εργασίας. Το 1/6 των αμερικανών εργαζόμενων έχει ακανόνιστο ωράριο και περίπου το 1/3 έχει εισόδημα που αλλάζει απο μήνα σε μήνα. Και πολλές από αυτές τις δουλειές δεν συνοδεύονται από στοιχειώδεις παροχές, όπως η άδεια ασθενείας ή προσιτή υγειονομική περίθαλψη. Επιστρέψαμε στη δουλειά για να διαπιστώσουμε ότι οι διαθέσιμες θέσεις εργασίας δεν μας παρέχουν αρκετά για να ζήσουμε με ασφάλεια.
Έτσι, τη χρονιά που τέλειωσε, οι αμερικανοί εργαζόμενοι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τη συλλογική τους δύναμη για να βελτιώσουν τις συνθήκες για τον εαυτό τους και τους συναδέλφους τους.
Ίσως το κύμα απεργιών που οι περισσότεροι θα θυμούνται ήταν αυτό των εκπαιδευτικών στις «κόκκινες πολιτείες» [ΣτΜ: Πολιτείες που στηρίζουν τους Ρεπουμπλικάνους]. Οι δάσκαλοι έχουν μπουχτίσει από τη σοβαρή υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης, που έχει οδηγήσει σε πενιχρούς μισθούς για τους ίδιους και τους συναδέλφους τους, σε έλλειψη αξιοπρεπών διδακτικών υλικών και καταρρέουσες τάξεις και στη διάβρωση της ποιότητας της εκπαίδευσης που μπορούν να προσφέρουν στους μαθητές τους.
Το κύμα απεργιών ξεκίνησε τον Φεβρουάριο, όταν οι καθηγητές σε όλη τη Δυτική Βιρτζίνια αρνήθηκαν να πάνε στη δουλειά, κλείνοντας κάθε σχολείο στην Πολιτεία. Μετά η οργή εξαπλώθηκε σε τέσσερις άλλες Πολιτείες: την Αριζόνα, το Κολοράντο, το Κεντάκι και την Οκλαχόμα. Κανένας από τους δασκάλους σε αυτές τις Πολιτείες δεν έχει το νόμιμο δικαίωμα να απεργήσει. Κι όμως αρνήθηκαν να πάνε στη δουλειά και κατέκλυσαν τα κυβερνητικά κτίρια της πρωτεύουσάς τους και τα σχολεία, που έκλεισαν κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών τους.
Σε όλες τις Πολιτείες που έγιναν απεργίες, οι εκπαιδευτικοί κέρδισαν παραχωρήσεις για αυξηση της χρηματοδότησης ή/και των μισθών, πριν επιστρέψουν στις αίθουσες των σχολείων τους.
Οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία αυτή τη χρονιά έκαναν τη μεγαλύτερη σειρά απεργιών στον κλάδο τους στην ιστορία της χώρας. Και ίσως έπεται συνέχεια.
Τον Μάιο, 50.000 εργαζόμενοι σε 34 καζίνο-ξενοδοχεία στο Λας Βέγκας, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν τόσο οι υπάλληλοι των ξενοδοχείων, όσο και οι σερβιτόροι, οι μπάρμαν και οι εργαζόμενοι στην κουζίνα, αποφάσισαν για πρώτη φορά από το 2002 απεργία σε ολόκληρη την πόλη, ζητώντας καλύτερες αμοιβές και παροχές, προστασία για τους μετανάστες εργαζόμενους και άλλα αιτήματα. Τον Σεπτέμβριο, οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία του Σικάγου έκαναν κάτι παρόμοιο, οργανώνοντας την πρώτη απεργία σε επίπεδο πόλης εδώ και περισσότερο από 100 χρόνια.
Αυτές οι απεργίες ακολουθήθηκαν από απεργίες διάρκειας μηνών που πραγματοποιήθηκαν από τους εργαζόμενους της αλυσίδας ξενοδοχείων Marriott Hotel σε πόλεις όλης της χώρας. Στη Βοστόνη, η απεργία στο Marriott ήταν η πρώτη μεγάλη απεργία σε ξενοδοχείο στη σύγχρονη ιστορία της πόλης. Στο Σαν Φρανσίσκο, ήταν η μεγαλύτερη τέτοια δράση από το 2004. Στη Χαβάη, ήταν η πρώτη μεγάλη απεργία ξενοδοχείων από το 1990. Απεργίες στα Marriott πραγματοποιήθηκαν επίσης στο Ντιτρόιτ, το Όκλαντ, το Σαν Ντιέγκο και το Σαν Χοσέ.
Αυτοί οι εργαζόμενοι δεν απαίτησαν μόνο υψηλότερες αμοιβές και καλύτερες παροχές. Διεκδίκησαν επίσης –και εξασφάλισαν– καλύτερη προστασία από τη σεξουαλική παρενόχληση, σε έναν κλάδο όπου ένας τεράστιος αριθμός εργαζομένων λέει ότι αντιμετωπίζει ανεπιθύμητο γυμνό ή αγγίγματα από τους πελάτες. 
Οι εργαζόμενες στα ξενοδοχεία δεν είναι οι μόνες που έχουν ταλαιπωρηθεί από σεξουαλικές παρενοχλήσεις και είναι διατεθειμένες να προχωρήσουν σε απεργία γι’ αυτό. Οι υπάλληλοι της McDonald’s διοργάνωσαν την πρώτη πανεθνική απεργία κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης στη χώρα τον Σεπτέμβριο. Αφού κατέθεσαν μια ομοσπονδιακή καταγγελία εναντίον της εταιρείας τον Μάιο, ισχυριζόμενες ότι είχαν υποστεί σωματικές επαφές, ανήθηκες προτάσεις και σεξουαλικές επιθέσεις στη δουλειά, δήλωσαν ότι δεν έλαβαν καμία απάντηση από τα κεντρικά γραφεία της εταιρίας κι έτσι κατέβηκαν σε απεργία σε 10 πόλεις σε ολόκληρη τη χώρα. Σε έρευνα του 2016, το 40% των γυναικών εργαζόμενων σε fast food δήλωσαν ότι είχαν βιώσει ανεπιθύμητα σεξουαλικά σχόλια, άγγιγμα και επίθεση.
Το κίνημα Fight for 15 έχει οργανώσει μια σειρά κλιμακωτών απεργιών στη βιομηχανία φαστ φουντ από το 2012. Το κίνημα έχει πλέον εξαπλωθεί και σε άλλους τομείς, συμπεριλαμβανομένων εργαζομένων σε νοσοκομεία, παιδικούς σταθμούς, αεροδρόμια και καθηγητές. Το κίνημα πραγματοποίησε άλλη μια απεργία τον Οκτώβριο.
Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, φυλακισμένοι σε 16 Πολιτείες προχώρησαν σε στάσεις εργασίας μαζί με άλλου είδους δράσεις. Ένα από τα κύρια αιτήματα των κρατουμένων ήταν ο τερματισμός της «δουλείας των φυλακών», η οποία είναι νόμιμη εξαιτίας μιας νομικής τρύπας στο 13ο Άρθρο του Συντάγματος. Οι κρατούμενοι μπορεί να πληρώνονται μόνο μερικά σεντς την ώρα –ή και να μην πληρώνονται καθόλου– για εργασία που αρκετές φορές είναι υποχρεωτική.
Οι απεργοί κρατούμενοι απαίτησαν όχι μόνο καλύτερες αμοιβές, αλλά και καλύτερες συνθήκες. 
Όλη αυτή η δραστηριότητα είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη. Το 2017, υπήρξαν μόλις 7 μεγάλες στάσεις εργασίας ή απεργίες όπου συμμετείχαν περισσότεροι από 1.000 εργαζόμενοι και κράτησαν τουλάχιστον μία βάρδια. Αυτός ήταν ο δεύτερος μικρότερος αριθμός απεργιών που καταγράφηκαν από το 1947.
Αλλά η διάθεση για απεργία που εμφανίστηκε το 2018 μπορεί να είναι σημάδι των μελλοντικών εξελίξεων. Επτάμιση χιλιάδες εργαζόμενοι σε 24 ξενοδοχεία στην Καλιφόρνια ψήφισαν υπέρ της απεργιακής δράσης, απαιτώντας να πληρώνονται 25 δολάρια την ώρα. Εκπαιδευτικοί στη Νότια Καρολίνα απειλούν με μια επικείμενη απεργία εξαιτίας των χαμηλών μισθών και της κακής μεταχείρισης, ενώ οι εκπαιδευτικοί στο Λος  Άντζελες θα απεργήσουν, αν δεν καταλήξουν σε μια σύμβαση και θα είναι η πρώτη απεργία τους από το 1989.
Η δύναμη των εργαζομένων βρίσκεται σε σταθερή πτώση για δεκαετίες, καθώς οι εργοδότες συγκεντρώνουν όλο και περισσότερη δύναμη στα δικά τους χέρια. Μας μένει ένα ολοένα και μικρότερο κομμάτι της οικονομικής πίτας και συνθήκες εργασίας χωρίς κανένα σεβασμό στην αξιοπρέπειά μας και την ιδιωτική μας ζωή. Ίσως όμως τώρα να είμαστε μπροστά σε ένα σημείο καμπής, όπου το αμερικανικό εργατικό δυναμικό δεν είναι διατεθειμένο να καταπιεί άλλο πλέον αυτή την κατάσταση. Οι εργαζόμενοι που κατέβηκαν φέτος σε απεργίες, δεν εξασφάλισαν απλώς καλύτερες συνθήκες αμοιβής και εργασίας για τους ίδιους. Αλλά μπορεί να ανοίγουν το δρόμο για άλλους να ακολουθήσουν.