Ο ι εξελίξεις του τελευταίου χρόνου επιβεβαιώνουν την εκτίμηση που επανειλημμένα έχει γίνει μέσα από τις σελίδες τις εφημερίδας μας, ότι το γυναικείο κίνημα στην Ελλάδα την τελευταία διετία εμφανίζει μία διαρκώς διογκούμενη δυναμική και μαζικότητα.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Το φανερώνουν η περασμένη 8η Μάρτη, της οποίας η διαδήλωση ήταν η δυναμικότερη και μαζικότερη από τις αντίστοιχες διαδηλώσεις όλων των προηγούμενων χρόνων, η πρόσφατη κινητοποίηση της 25ης Νοέμβρη, παγκόσμιας ημέρας ενάντια στη βία κατά των γυναικών και κυρίως η ακόμη πιο πρόσφατη και πολύ περισσότερο οργισμένη συγκέντρωση και πορεία της 14ης Δεκέμβρη ενάντια στις γυναικοκτονίες, που ήρθε ως άμεση απάντηση στη βίαιη δολοφονία της 21χρονης Ελένης στη Ρόδο. Εξίσου ενδεικτικές είναι και οι αντιδράσεις, τα αντανακλαστικά των γυναικών ακόμη και στην πρόσληψη της είδησης. Η πρώτη αντίδραση δεκάδων γυναικών στη δημοσιοποίηση των γυναικοκτονιών στη Ρόδο και την Κέρκυρα ήταν η αυθόρμητη οργή, η οποία στην περίπτωση της Ελένης στο Πανεπιστήμιο της Ρόδου μεταφράστηκε σε προσπάθεια συλλογικής οργάνωσης και απάντησης μέσα από τις Γενικές τους Συνελεύσεις, πορείες, κ.ο.κ. Αυτή η αυθόρμητη οργή πρέπει να γίνει δύναμη διεκδίκησης μέσα στα Πανεπιστήμια, τα σχολεία και τους χώρους δουλειάς, να ανοίξει το ζήτημα του σεξισμού σε κάθε χώρο που βρίσκονται οι γυναίκες. Αυτός είναι και ο στόχος για την φετινή 8 Μάρτη: γυναίκες από όλους τους χώρους να βρεθούν στο δρόμο, και ακόμα περισσότερο οι πολλαπλά καταπιεζόμενες γυναίκες: οι μετανάστριες, οι εργάτριες, οι άνεργες, οι ανάπηρες, κ.ά
Για να κατέβουν όμως οι γυναίκες αυτές για πρώτη φορά στο δρόμο, δεν αρκεί μια γενική απεύθυνση και προπαγανδιστική δουλειά (π.χ. μέσω facebook), όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Χρειάζεται να βρούμε τις καταπιεζόμενες γυναίκες στους ίδιους τους χώρους τους: στους χώρους εργασίας τους, στις σχολές τους, στις γειτονιές. Σε αυτούς τους χώρους θα πρέπει να μεταφέρουμε τη συζήτηση για την εργασιακή εκμετάλλευση, την επισφάλεια, την ανεργία που πλήττουν πρωτίστως τις ίδιες, για την έμφυλη βία, τις γυναικοκτονίες, την απλήρωτη εργασία στο σπίτι, ενδεχόμενη απόλυση σε περίπτωση εγκυμοσύνης, την ανυπαρξία κρατικών δομών κοινωνικής προστασίας και υποστήριξης. Προκειμένου να μπορέσει να συνομιλήσει μαζί τους, το φεμινιστικό κίνημα θα πρέπει να κάνει αιτήματά του όλα εκείνα τα ζητήματα που υφίστανται οι γυναίκες στην καθημερινότητά τους.
Συγχρόνως, η απεύθυνση αυτή δεν μπορεί παρά να γίνει στη γλώσσα των γυναικών αυτών. Το φεμινιστικό κίνημα, εάν πραγματικά επιθυμεί να αποκτήσει γείωση και εξωστρέφεια, θα πρέπει να εγκαταλείψει την εσωτερική του «ιδιόλεκτο», που παραπέμπει περισσότερο σε ακαδημαϊκό λόγο, παρά στη γλώσσα που οι καταπιεζόμενες γυναίκες μιλούν και καταλαβαίνουν.
Στη λογική που περιγράφηκε παραπάνω, είναι αναγκαίο για τις εβδομάδες που απομένουν να τεθεί στο επίκεντρο το αίτημα για την οργάνωση μαζικών, ενωτικών κινητικών κινητοποιήσεων στις 8 Μάρτη, κινητοποιήσεων με στίγμα διπλά απεργιακό –απεργία από τη δουλειά, απεργία από το σπίτι-και συνάμα αντικυβερνητικό. Για το σκοπό αυτό, χρειάζονται όσο το δυνατόν περισσότερες απεργιακές αποφάσεις από σωματεία, συνδικάτα, ομοσπονδίες. Ήδη η ΑΔΕΔΥ έχει προκηρύξει στάση εργασίας από τη 1μμ έως τη λήξη του ωραρίου εργασίας, καλώντας και σε συγκέντρωση (πλ. Κλαυθμώνος, 1:30 μμ). Η προσπάθεια για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις θα πρέπει να απλωθεί εκτός από τους χώρους εργασίας και σε φοιτητικούς συλλόγους, σχολεία, γειτονιές, τοπικούς συλλόγους, επιτροπές αγώνα, διεκδικώντας αποφάσεις συμμετοχής (μέσω Γενικών Συνελεύσεων, κ.ο.κ.).
Πέραν της μεσημεριανής απεργιακής κινητοποίησης, όμως, το βάρος πέφτει (όπως κάθε χρόνο) και στην απογευματινή διαδήλωση, προκειμένου να έχουν την ευκαιρία να διαδηλώσουν όλες οι γυναίκες, καθώς και όσες δεν καλύπτονται από αποφάσεις σωματείων. Με τις δύο διαδηλώσεις, λοιπόν, (μεσημέρι και απόγευμα) και πολύμορφα δρώμενα στο κέντρο τις πόλης στο ενδιάμεσο, θέλουμε η φετινή 8η Μάρτη να έχει ολοήμερο, αγωνιστικό χαρακτήρα, δίνοντας τη δυνατότητα σε όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκειες να απεργήσουμε, να βγουμε στο δρόμο, να διεκδικήσουμε τις ζωές μας, ενώνοντας τις φωνές μας!