Μετά τη «μάχη της 23ης Φλεβάρη» στη Βενεζουέλα

Στην πόλη Κουκουτά, στις 28 Φλεβάρη του 1813, ο Σιμόν Μπολιβάρ κατατρόπωσε τον Ισπανό στρατηγό Ραμόν Κορέα. Τα επιτελεία που οργάνωσαν το σχέδιο πρόκλησης «ανθρωπιστικής» επέμβασης στη Βενεζουέλα στις 23 Φλεβάρη του 2019 ίσως το αγνοούσαν, όταν επέλεξαν την ίδια κολομβιανή πόλη για να «εφορμήσουν» στο έδαφος της Βενεζουέλας. Μετά από 206 χρόνια παρά 5 μέρες, η δεύτερη μάχη της Κουκουτά έληξε ξανά με ήττα των (νέο)αποικιοκρατών.
Η μάχη
Ο Γκουαϊδό επιχείρησε την κλιμάκωση στις 23 Φλεβάρη, καθώς τότε έληγε η «εντολή» του ως «μεταβατικός πρόεδρος» να οργανώσει εκλογές (με βάση τη συνταγματική διάταξη που επικαλαίεται παράλογα για να σφετεριστεί την εξουσία). Έχοντας αποτύχει να κερδίσει ισχυρή στήριξη στον ένα μήνα μετά την αυτοανακήρυξή του, επένδυσε σε μια δραματική αναμέτρηση στα σύνορα Κολομβίας-Βενεζουέλας, με πρόσχημα τη μεταφορά αμερικανικής «ανθρωπιστικής βοήθειας» και την άρνηση της κυβέρνησης Μαδούρο να αφήσει τα κονβόι της USAID να περάσουν στη χώρα.
Υποσχόταν «μια ανθρώπινη χιονοστιβάδα», η οποία θα συνόδευε τα αμερικανικά φορτηγά, θα υποχρέωνε το στρατό να μην υπακούσει στις εντολές του Μαδούρο και θα έθετε με δραματικό τρόπο ζήτημα πτώσης της κυβέρνησης. Ο δισεκατομμυριούχος Ρίτσαρντ Μπράνσον οργάνωσε την παραμονή μια τεράστια και λαμπερή συναυλία «για βοήθεια και ελευθερία στη Βενεζουέλα», προσπαθώντας να συγκεντρωθεί η «ανθρώπινη χιονοστιβάδα» πιο εύκολα. Ο Έλιοτ Έιμπραμς, ο αρμόδιος των ΗΠΑ για τη Βενεζουέλα, ο άνθρωπος πίσω από τους Κόντρας και τα Τάγματα Θανάτου στη Νικαράγουα και το Ελ Σαλβαδόρ τη δεκαετία του 1980, ταξίδεψε ο ίδιος ως την Κουκουτά.    
Την κρίσιμη 23η Φλεβάρη, μια χούφτα χιλιάδες μόνο εμφανίστηκαν πρόθυμοι να συνδράμουν στην «ανθρωπιστική» προβοκάτσια. Οι ίδιοι οι υποστηρικτές της αντιπολίτευσης δεν μπήκαν στον κόπο να κάνουν το μεγάλο ταξίδι ως τα σύνορα. Δεν ίσχυσε το ίδιο για τους «τσαβίστας». Η «ανθρώπινη χιονοστιβάδα» εμφανίστηκε όντως στα σύνορα, αλλά πήγε ως εκεί για να διαδηλώσει ενάντια στα σχέδια ΗΠΑ-αντιπολίτευσης. Αυτό ίσως έκρινε και τη στάση των στρατιωτών, από τους οποίους αυτομόλησε μόνο μια χούφτα. Παρά την προσπάθεια πολλών μεγάλων δυτικών ΜΜΕ να δημιουργήσουν εντυπώσεις, η 23η Φλεβάρη ήταν ένα φιάσκο. 
Δυσκολίες
Ο Γκουαϊδό επέλεξε να πάει στην Κολομβία για τη συναυλία και για να ηγηθεί μιας θριαμβευτικής επιστροφής την επόμενη μέρα. Απέτυχε. Είναι ένας «μεταβατικός πρόεδρος» που δεν ασκεί καμία εξουσία, που ακόμα και αυτή η παράνομη «εντολή» του έχει πλέον λήξει. Είναι επίσης ένας «μεταβατικός πρόεδρος» που καλεί επίμονα σε ακόμα πιο αυστηρές κυρώσεις ενάντια στη χώρα του, τη στιγμή που αυτές τσακίζουν το λαό της, και συζητά ανοιχτά για μια ξένη εισβολή στο έδαφός της. Όλα αυτά δεν βοηθάνε πολύ την προσπάθειά του να διευρύνει την κοινωνική του βάση πέρα από τον πυρήνα της σκληρής Δεξιάς, σε μια χώρα όπου ακόμα και οι ελεγχόμενες από την αντιπολίτευση δημοσκοπήσεις βγάζουν πλειοψηφικό αντιαμερικανικό ρεύμα κι εναντίωση στις κυρώσεις και την πιθανότητα ξένης επέμβασης. Διεθνώς, η «ωμότητα» των χειρισμών από τον Τραμπ έχουν εκθέσει ανεπανόρθωτα τα αμερικανικά σχέδια και στη μάχη της κοινής γνώμης. Φίλοι και αντίπαλοι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού συμφωνούν ότι αυτή η αγαρμποσύνη έχει γυρίσει μπούμερανγκ στην Ουάσινγκτον.
Στη «διεθνή κοινότητα», η αναγνώριση του Γκουαϊδό περιορίζεται στις περισσότερες ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Ο υπόλοιπος πλανήτης στέκεται απέναντι και αυτό «χρωματίζει» και τη στάση του ΟΗΕ. Στην ίδια τη Βενεζουέλα, ακόμα και τα πιο επικριτικά απέναντι στον Μαδούρο ρεύματα στέκονται απέναντι στο πραξικόπημα. Η αντι-ιμπεριαλιστική διάθεση και το κλασσικό «Δεν θα γυρίσουν!» όσον αφορά την παλιά ελίτ έχει προκαλέσει μια συσπείρωση που ξεπερνά τον ίδιο τον Μαδούρο και τις απόψεις για τη διακυβέρνησή του. Αυτά οδηγούν και τους αντιπάλους σε δεύτερες σκέψεις. Όταν ο αντιπρόεδρος της Βραζιλίας Μουράο, βαθιά αντιδραστικός πρώην στρατηγός, διαφοροποιείται δημόσια από το «θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί» του Μπολσονάρο και δηλώνει ότι δεν θα διευκολύνει με οποιοδήποτε τρόπο μια ξένη επέμβαση στη Βενεζουέλα, δεν το κάνει από δημοκρατική-ειρηνική ευαισθησία. Προφανώς ζυγίζει καλύτερα το τι θα συναντήσει στη Βενεζουέλα, αλλά και τι θα προκαλέσει μια τέτοια ενέργεια μέσα στην ίδια τη Βραζιλία και ενδεχομένως και στις τάξεις των φαντάρων της. 
Κίνδυνοι
Μέχρι σήμερα, η προκλητικότητα της Δεξιάς και των ΗΠΑ έχουν γυρίσει μπούμερανγκ. Αλλά αυτό δεν επιτρέπει εφησυχασμό. Το ότι δεν υπολογίζουν το κόστος ή τα πισωγυρίσματα δείχνει προσήλωση σε μια σκληρή γραμμή που εγκυμονεί κινδύνους. Κοιτώντας προς τα πίσω, είναι αποδεκτό ακόμα κι από φανατικούς υποστηρικτές του Μαδούρο ότι η αντιπολίτευση, αν δεν μποϊκόταρε τις προεδρικές εκλογές του 2018, ήταν πολύ πιθανό να τις κερδίσει. Αυτογκόλ; Όχι. Άλλη μια υπενθύμιση ότι ο σχεδιασμός της είναι πολύ ευρύτερος και σκληρότερος από μια απλή «ομαλή κυβερνητική εναλλαγή». Αυτός ο σχεδιασμός καθορίζει και τα τωρινά της βήματα. 
Προς το παρόν προέκυψαν νέες κυρώσεις κατά αξιωματούχων της Βενεζουέλας. Ένας οικονομικός σύμβουλος του Φαλκόν (του αντίπαλου του Μαδούρο στις εκλογές του 2018, υπεράνω πάσης υποψίας για φιλική προς την κυβέρνηση διάθεση) εξήγησε πρόσφατα τον μηχανισμό με τον οποίο οι κυρώσεις σε «υψηλόβαθμα πρόσωπα» καταλήγουν να πλήττουν κι αυτές τους φτωχότερους στη Βενεζουέλα (όταν πρόκειται για άρνηση συναλλαγών με υπουργούς, κρατικά στελέχη κ.ο.κ.). Ενώ σε μια χώρα εξαρτημένη από τις εισαγωγές και τα πετρελαϊκά έσοδα, οι κυρώσεις και το πετρελαϊκό μποϊκοτάζ χαρακτηρίζονται ως «μεσαιωνικού τύπου πολιορκία μέχρι λιμοκτονίας». Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο Γκουαϊδό ανακοίνωνε την πρόθεσή του να επιστρέψει στη Βενεζουέλα και καλούσε τους οπαδούς του να είναι έτοιμοι για διαδηλώσεις. Στο ενδεχόμενο να του ασκηθεί δίωξη για τις πράξεις του, απείλησε ότι «Αν με πειράξουν, θα είναι το τελευταίο τους λάθος»
Οι από κάτω
Αυτό που δυσχεραίνει τα σχέδια της Δεξιάς είναι η κοινωνική δύναμη που απελευθέρωσε η «Διαδικασία» τα προηγούμενα 20 χρόνια. Είναι ενδεικτική η σύγκριση με την εύκολη και γρήγορη κατάρρευση της Ντίλμα στη Βραζιλία, μπροστά σε μια πολύ πιο ήπια επίθεση.
Το Σαν Αγκουστίν είναι ένα από τα πολυπληθή φτωχά «μπάριο» του Καράκας. Εκεί την κρίση και τις ελλείψεις προσπαθούν να αντιμετωπίσουν κολεκτίβες που παρακάμπτουν τους μεσάζοντες κι έρχονται σε επαφή με κολεκτίβες αγροτών. Είναι ένας «μικρόκοσμος» που όμως συνεχίζει να υπάρχει σε διάφορα μέρη της Βενεζουέλας. Αξίζει να σημειωθεί, αποτιμώντας τη διακυβέρνηση Μαδούρο, ότι και σε αυτό το «μπάριο» υπήρξαν πολλές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις για την κατάρρευση των δημόσιων υπηρεσιών. Αλλά πολύ διαφορετικές από εκείνες της Δεξιάς. Στην τελευταία συνέλευση των κολεκτίβων του μπάριο, μια ακτιβίστρια εξηγούσε ότι «τα λαϊκά κινήματα δεν έχουν την πολυτέλεια να περιγράφουν τον σοσιαλισμό ως ιστορικό ορίζοντα… με την καθημερινή ζωή να επιδεινώνεται τόσο πολύ, είναι ανάγκη να δείξουμε ότι η συλλογική οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιες από τις πιο άμεσες ανάγκες του λαού».
Αυτή την κοινωνική δυναμική θέλει να συντρίψει η αντίδραση στη Βενεζουέλα. Αυτή την κοινωνική δυναμική «στραγγάλισε» η μπολιβαριανή ηγεσία όλα τα τελευταία χρόνια, δίνοντας έτσι χώρο κι ευκαιρίες στην αντίδραση να ελπίζει. Σε αυτή τη δυναμική βρίσκεται η μόνη ελπίδα για θετική διέξοδο στη Βενεζουέλα. 
Μπαίνοντας στο μπάριο του Σαν Αγκουστίν, σε καλωσορίζει ένα γκράφιτι: «Μόνο ο Λαός μπορεί να σώσει το Λαό».