Η Κεντροαριστερά στα πρόθυρα νευρικής, εκλογικής κρίσης

Αυτά σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου ο Αλέξης Τσίπρας, η πρωθυπουργική καμαρίλα και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που πρωταγωνίστησαν στο εσωτερικό πραξικόπημα και την κωλοτούμπα του καλοκαιριού του 2015, δεν θα είχαν προσχωρήσει ψυχή τε και σώματι στην ΤΙΝΑ του νεοφιλελευθερισμού και τον λεγόμενο μερκελισμό, ρίχνοντας σωσίβιο εξουσίας στην εν Ελλάδι Κεντροαριστερά και τα περιφερόμενα στελέχη της. 
Αξίζει σε αυτό το σημείο να θυμηθούμε, προκαταρκτικά, ότι το φλερτ που εξελίσσεται σε δύσκολο και καιροσκοπικό σύμφωνο συμβίωσης ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και διάφορα σχήματα και σημαίες ευκαιρίας που προσπαθούν να χτίσουν... γέφυρες επικοινωνίας και συνεργασίας με κομμάτια ή υπολείμματα της Κεντροαριστεράς, είχε ξεκινήσει ήδη την επαύριο των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, όταν πρώτος ο Γερμανός τότε πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, είχε προτείνει κάπως «αθώα» την κυβερνητική σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-Ποταμιού.
«Γέφυρες»
Αργότερα και όσο οι εσωτερικές, κυβερνητικές σχέσεις με τον Πάνο Καμμένο περνούσαν διά εκκλησιαστικού πυρός και μακεδονικού σιδήρου, στελέχη όπως ο Νίκος Φίλης δεν απέκλειαν συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, εφόσον απομακρύνονταν κακές «επιρροές», όπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος, με το βαρύ υπουργικό παρελθόν στους κυβερνητικούς συνασπισμούς με τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ. Στο μεταξύ η μισή και πλέον ΔΗΜΑΡ κατέλαβε διάφορα κυβερνητικά πόστα στο πλαίσιο της «επανασυγκόλλησης» της ανανεωτικής και ευρωκομουνιστικής πτέρυγας του Συνασπισμού, μέχρι την επανεμφάνιση σε υπουργείο και του Φώτη-Φανούρη Κουβέλη, του διασπαστή του Συνασπισμού και της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ το 2010. 
Το ίδιο διάστημα, διάφοροι «αλεξιπτωτιστές» από το ΠΑΣΟΚ προσγειώθηκαν στην αυλή του Μεγάρου Μαξίμου, αναλαμβάνοντας υπουργεία από το πουθενά και στο πλαίσιο της συγκρότησης του... αντιδεξιού μετώπου (Ξενογιαννακοπούλου, Μωραΐτης, Τόλκας), προκαλώντας σταθερά εκνευρισμό στα αναξιοποίητα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και τα μέλη της ΚΟ που βλέπουν όχι μόνο παλιούς ΠΑΣΟΚους, χωρίς καν σβησμένο ίχνος παλιών αντιμνημονιακών περγαμηνών, να μπαίνουν στην κυβέρνηση, αλλά και να παίρνουν πολύ βαριά και πολυσήμαντα χαρτοφυλάκια, ενόψει των εθνικών εκλογών. Η Ξενογιαννακοπούλου κρατά στα χέρια της τα κλειδιά του κράτους και των διαδικασιών αξιολόγησης των κρατικών υπαλλήλων, Μωραΐτης και Τόλκας πήραν υφυπουργεία που διαχειρίζονται ζεστό κρατικό και ευρωπαϊκό χρήμα και προγραμματίζουν τις διάφορες ΣΔΙΤ στις υποδομές και το μεταναστευτικό. 
Σαν κερασάκι στη γαμήλια τούρτα ήρθαν πρώτα η επανάκαμψη διάφορων «προσωπικοτήτων» της Κεντροαριστεράς, μέσω της «Γέφυρας» που φιλοδοξεί να αφήσει πίσω της τα προηγούμενα... γιοφύρια της Άρτας, που «ολημερίς τα χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόντουσαν», προκειμένου να συνδεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΑΛ και το Ποτάμι, αν όχι ως σχήματα συγκροτημένα τουλάχιστον με την πλειονότητα των πρώτης γραμμής στελεχών τους, και έπειτα η διοργάνωση στην Αθήνα της εκδήλωσης με ομιλητή τον έτερο πρόθυμο γερμανό προξενητή και υποψήφιο των ευρωπαίων Σοσιαλιστών για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ότο Μπούλμαν. Ους ο Γερμανός συνέζευξε, Φώφη μη χωριζέτω, ένα πράγμα. 
Μια Φώφη Γεννηματά που προσπαθεί απελπισμένα να κρατήσει γεμάτο το πάλαι ποτέ «μαγαζί γωνία» του ΠΑΣΟΚ, το οποίο με τους ρυθμούς «λεηλασίας» και «μεταγραφών» κοντεύει να βαρέσει οριστική διάλυση. Εξού και προχωρεί σε έκτακτο συνέδριο του ΚΙΝΑΛ (κατ’ ουσία του «ντροπαλού» ΠΑΣΟΚ) στα τέλη του Μάρτη, μπας και πάρει αρκετές παρουσίες, ώστε να εμφανιστεί... αρχηγός και... ρυθμιστής των μετεκλογικών εξελίξεων, με ένα καλό ποσοστό τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στις εθνικές εκλογές. 
Ας γυρίσουμε όμως στα έργα «υποδομής» της Κεντροαριστεράς. Κάτω από τη «Γέφυρα» συγκεντρώθηκαν πολλές από τις περσόνες που κάποτε ήταν οι συνεπέστεροι απολογητές του σημιτικού εκσυγχρονισμού και αργότερα άλλοι βρήκαν καταφύγιο στο ΓΑΠικό ΠΑΣΟΚ και άλλοι στη ΔΗΜΑΡ, όπως ο Λιάκος, ο Μουζέλης, ο Μπίστης και ο Μαχαίρας. Ως αφορμή εμφάνισαν (τι άλλο!) το μακεδονικό και ως στόχο (τι άλλο!) την υποτιθέμενη απόπειρα να ανακοπεί ο δρόμος της εξουσίας στην ακροδεξιά στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Φυσικά, παρέλειψαν να αναφέρουν, μεταξύ πολλών άλλων, ότι νερό στον μύλο της ακροδεξιάς ρίχνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, με την άθλια και απάνθρωπη μεταχείριση των προσφύγων στα στρατόπεδα-κολαστήρια ψυχών των νησιών, όπου έχουν εγκλωβιστεί περίπου 75.000 άνθρωποι κάθε ηλικίας και αποτελούν συνεχές στίγμα και πρωτοσέλιδο ντροπής για την Ελλάδα σε όλα τα σοβαρά ΜΜΕ του εξωτερικού. 
Θεσιθηρία και εξουσιομανία
Αλλά το μακεδονικό και η ακροδεξιά απειλή είναι οι προφάσεις. Στην ουσία, η επανεκκίνηση του εγχειρήματος μιας ενωμένης ή καλύτερα χαλαρά συνομοσπονδιοποιημένης Κεντροαριστεράς, δορυφορικής στον ΣΥΡΙΖΑ, σχετίζεται με τη θεσιθηρία και την εξουσιομανία στελεχών κυρίως του ΠΑΣΟΚ της ύστερης περιόδου, που προσδοκούν να ανέβουν ξανά στο «κύμα» και να καταλάβουν θέσεις και ρόλους ακόμη και με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση. Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ερμηνευθούν και οι δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών, Αλέξη Χαρίτση, και του κυβερνητικού εκπροσώπου, Δημήτρη Τζανακόπουλου, πιστών πραιτοριανών του πρωθυπουργού, πως για παράδειγμα οι ευρωεκλογές πιθανότερα θα διεξαχθούν με σταυρό προτίμησης όπως το 2014. Το υπονοούμενο είναι σαφές: Αν στο Μέγαρο Μαξίμου καταλήξουν ότι δίνουν αγώνα κυβερνητικής ζωής και θανάτου σε χρόνο διαφορετικό από εκείνον των αυτοδιοικητικών και των ευρωπαϊκών εκλογών, θέση στα ψηφοδέλτια θα έχουν μόνο όσοι μπορούν να φέρουν ικανό αριθμό ψήφων. Και πολλοί θα προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ. Καθαρά, κυνικά πράγματα. Όπως κάποτε ο Συνασπισμός αποτελούσε τον «πάγκο» του ΠΑΣΟΚ, ειδικά κατά τη σημιτική περίοδο, έτσι σήμερα το ΚΙΝΑΛ, ο φερετζές του «ντροπαλού» ΠΑΣΟΚ, θα εκπέσει σε «αποδυτήρια» του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά αντιλαμβάνεται η Φώφη Γεννηματά και το επιτελείο της και έχουν βρεθεί στα πρόθυρα πολιτικού, νευρικού κλονισμού, καθώς το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ-Δημοκρατική Συμπαράταξη δείχνει να συνθλίβεται ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, καθώς οι προσωπικές στρατηγικές πολιτικής επιβίωσης των βουλευτών και των κομματαρχών του ΠΑΣΟΚ ξεπερνούν τη «νομιμοφροσύνη» στην ηγεσία της Γεννηματά και τα οργανωτικά σχήματα , τα εμβλήματα και τους τίτλους, που αλλάζουν σαν τα πουκάμισα. Όσο για την επαμφοτερίζουσα στάση και τις γριφώδεις δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου και του Κώστα Λαλιώτη, ταιριάζει ταμάμ η λαϊκή παροιμία, παραλλαγμένη: Ήταν στραβό το κλήμα στην Κεντροαριστερά, το έφαγαν και οι γάιδαροι...