Brexit: Παράταση του αδιεξόδου

Οι 6 μήνες ήταν ένας συμβιβασμός ανάμεσα σε όσους (όπως ο Μακρόν) ήθελαν να τελειώνει το δράμα (ή η κωμωδία;) και αυτούς (όπως ο Τουσκ) που επεδίωκαν μια μεγάλη παράταση (τουλάχιστον ένα χρόνο). Το μήνυμα που εστάλη ομόφωνα από την ΕΕ στη βρετανική κυβέρνηση αποτυπώνει και το γεγονός ότι η παράταση δεν δόθηκε βάση κάποιου σχεδίου, αλλά και το γεγονός ότι η υπομονή εξαντλείται: «Πήρατε 6 μήνες. Αλλά περιμένουμε να τους αξιοποιήσετε κάπως!». 
Σε αυτό που συνέπλευσαν, με αυτή τη συγκυρία Λονδίνο και Βρυξέλλες, ήταν στο φόβο απέναντι στο άτακτο Brexit και στην τακτική που οι Άγγλοι λένε «kick the can down the road» (κλωτσάς ένα τενεκεδάκι μερικά μέτρα μπροστά για να το ξαναβρείς μπροστά σου σύντομα). 
Αν και αποκαλύφθηκε ο φόβος και της ΕΕ, εξακολουθεί να ισχύει ότι η βρετανική άρχουσα τάξη είναι σε θέση αδυναμίας και σε πιο δύσκολη κατάσταση. Για πολλούς, το σκηνικό της 10ης Απρίλη θεωρήθηκε «πρόγευση» της ζωής σε ένα «ήπιο Brexit», όπου το Ηνωμένο Βασίλειο θα παραμένει συνδεδεμένο με την ΕΕ, αλλά έχοντας αποχωρήσει από τους αποφασιστικούς θεσμούς της: 27 κυβερνήσεις συγκεντρώθηκαν, απούσας της βρετανικής, για να αποφασίσουν… το μέλλον της Βρετανίας. 
Μια δεύτερη ταπείνωση είναι η πιθανή συμμετοχή στις ευρωεκλογές. Φυσικά το 6μηνο ορίστηκε ως το «μάξιμουμ όριο» της παράτασης και μπορεί να διακοπεί οποιαδήποτε στιγμή καταλήξει κάπου το βρετανικό κοινοβούλιο. Με αυτή την έννοια, υπάρχει πρόβλεψη να μη συμμετέχει το Ηνωμένο Βασίλειο στις ευρωκάλπες, αν προλάβει να καταλήξει σε σχέδιο Brexit έγκαιρα. Αλλά αν δεν βρεθεί λύση, έρχεται κοντά το ενδεχόμενο οι κάτοικοι του ΗΒ να ψηφίσουν για τους αντιπροσώπους τους σε έναν θεσμό από τον οποίο έχουν ήδη ψηφίσει να αποχωρήσουν! 
Η Τερέζα Μέι, για να καθησυχάσει το ευρωσκεπτικιστικό τμήμα της βάσης της Δεξιάς, δηλώνει προσηλωμένη στο στόχο ενός γρήγορου Brexit, ακόμα και πριν τις ευρωεκλογές, την πιθανή συμμετοχή στις οποίες έχει ήδη χαρακτηρίσει ως «εθνική αποτυχία». Άλλωστε και η ίδια επέμεινε σε μια πιο σύντομη παράταση από αυτήν που τελικά δόθηκε, για να υπογραμμίσει αυτό το μήνυμα –της αποφασιστικότητας να υλοποιηθεί το Brexit. Αλλά μετά απ’ όσα έχουν γίνει, ποιος δίνει σημασία στο τι ισχυρίζεται ότι σκοπεύει να κάνει η Μέι;
Προς το παρόν, το ενδιαφέρον έχει επικεντρωθεί στις συνομιλίες μεταξύ των ηγεσιών των Συντηρητικών και των Εργατικών για μια κοινή πρόταση, η οποία θα έχει περισσότερες πιθανότητες να εγκριθεί από τη Βουλή. Πολλοί αναλυτές αμφιβάλουν για τις πιθανότητες μιας τέτοιας συμφωνίας: Εκτιμούν ότι είτε πρόκειται για «τακτικό ελιγμό» και από τις δύο πλευρές (για να ρίξει ο ένας το φταίξιμο στον άλλο μετά την κατάρρευση των συνομιλιών) είτε ότι ακόμα κι αν συνομιλούν ειλικρινά, οι προτεραιότητές τους θα αποδειχθούν ασύμβατες. Ακόμα κι όσοι δεν αποκλείουν το θεωρητικό ενδεχόμενο να προκύψει συμβιβασμός, αμφιβάλλουν ότι ακόμα κι έτσι θα προκύψει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, λόγω του κατακερματισμού που έχει προκαλέσει και στα δύο μεγάλα κόμματα το ζήτημα του Brexit… 
Η ηγεσία Κόρμπιν αντιμετωπίζει δύο πειρασμούς: Ο ένας είναι να υποκύψει στην «εθνική ενότητα», δίνοντας στήριξη σε ένα Brexit που τίποτα προοδευτικό δεν θα έχει, εφόσον θα αποτελεί συμβιβασμό με τη Δεξιά. Ο δεύτερος είναι να μετατραπεί σε «κόμμα του Bremain», υπό την πίεση της μπλερικής δεξιάς πτέρυγας. 
Για τη ριζοσπαστική Αριστερά, δυστυχώς θα συνεχιστεί για λίγο καιρό ακόμα αυτό το θέατρο του παραλόγου που έχει εξαφανίσει πλήρως από τη δημόσια συζήτηση το κοινωνικό ζήτημα…