Ξεκινάμε από τις γειτονιές, δυναμώνουμε τις κοινότητες

Μια πόλη για τις ανάγκες μας

Η «Ανυπότακτη Αθήνα» ιδρύθηκε ως μία συνέχεια μίας αυτοδιοικητικής προσπάθειας που ξεκίνησε από το ’16. Στόχος μας, η δημιουργία μίας συλλογικότητας η οποία δεν θα είναι πρόσκαιρη, δεν θα είναι μία συνάθροιση ανθρώπων και συλλογικοτήτων με σκοπό τη συμμετοχή στην εκλογική μάχη, αλλά θα αποτελέσει τον τόπο συνάντησης κινήσεων, κινημάτων και αριστερών ανθρώπων για να δώσουμε όλες κι όλοι μαζί την καθημερινή μάχη για τη ζωή μας σε αυτή την πόλη. Αν με ρωτούσε, λοιπόν, κανείς, γιατί «Ανυπότακτη Αθήνα» η απάντηση θα ήταν ότι δεν υποτασσόμαστε στη μνημονιακή κανονικότητα. Κι αυτό δημιουργεί κι ένα επιπλέον χρέος στην Κίνησή μας. Για να βγει η κοινωνία από την «κανονικότητα», κάθε αριστερός και αριστερή όπως και κάθε συλλογικότητα θα πρέπει πρωτίστως να απαντήσει το εξής ερώτημα «πως οργανώνεται η κοινωνία στο νέο τοπίο ώστε να διεκδικήσει και να έχει νίκες ξανά»;
Η δική μας απάντηση είναι μια νέας μορφής ενασχόληση με την αυτοδιοίκηση. Για εμάς οι αυτοδιοικητικές συλλογικότητες οφείλουν να επιτελέσσουν έναν πυρηνικό ρόλο στην οργάνωση των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων της κοινωνίας, βοηθώντας στην οικοδόμηση ενός δικτύου κινήσεων και συλλογικοτήτων που δρουν σε κάθε γειτονιά για ζητήματα αλληλεγγύης, περιβάλλοντος, φιλοζωίας κλπ ή για τοπικά κοινωνικά προβλήματα. Ενισχύουμε με αυτό τον τρόπο την αυτοοργάνωση των κατοίκων και οργανώνουμε τις διεκδικήσεις δίνοντας φωνή στις ίδιες τις συλλογικότητες και όχι προσεταιριζόμενοι κινήσεις και κινήματα για απόκτηση πολιτικής υπεραξίας. Κεντρικό σημείο σε αυτή μας την προσπάθεια είναι και η διεκδίκησή μας για μεγαλύτερη ορατότητα: τόσο των κατοίκων και των προβλημάτων τους από τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης όσο και των διαδικασιών και αποφάσεων των οργανισμών αυτών από τους κατοίκους. Στη λογική αυτή εμπίπτουν και οι διεκδικήσεις μας για Κέντρα Κοινότητας, ανοιχτές και δημόσιες συνεδριάσεις των συμβουλίων, ανοιχτά δεδομένα κλπ. Υπ’αυτή την έννοια και η επιλογή μας να συμμετέχουμε στην εκλογική μάχη μόνο στις Δημοτικές Κοινότητες της Αθήνας, δεν είναι η εύκολη επιλογή, αντιθέτως, είναι ο δύσκολος δρόμος.
Στην 5η Δημοτική Κοινότητα όπου ήδη τελειώνω μία θητεία ως Κοινοτική Σύμβουλος, έχουμε διεκδικήσει και καταφέρει και μικρές νίκες μαζί με τις συλλογικότητες της περιοχής. Από πιο μεγάλα και γνωστά ζητήματα, όπως το επιχειρούμενο μπάζωμα του Ποδονίφτη από την Περιφέρεια Αττικής το οποίο καταφέραμε μαζί με την «Ροή-Πολίτες Υπέρ των Ρεμάτων» και άλλες συλλογικότητες της περιοχής να παγώσουμε –με εκκρεμούσα προσφυγή στο ΣτΕ–, όπως την βίλα Θεοτοκοπούλου που καταφέραμε μαζί με συλλογικότητες γυναικών της Λαμπρινής και τη Λαϊκή Συσπείρωση να διατηρήσουμε υπό διαχείριση της Κοινότητας την ίδια στιγμή που ο Δήμος απροκάλυπτα ήθελε να την παραδώσει στα χέρια ΜΚΟ –όπως ακριβώς στην περίπτωση της Αγοράς Κυψέλης-, μέχρι πιο άγνωστα ζητήματα που αφορούν τον σεξισμό και την υποβάθμιση της δημοκρατικής λειτουργίας στο Κοινοτικό Συμβούλιο, το ξεμπρόστιασμα του ρόλου της Ελληνική Αυγής αλλά και των συμφερόντων μεταξύ Δήμου και μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων στην Αθήνα, η συνεργασία με τα στέκια και τις συλλογικότητες αλληλεγγύης στην περιοχή και η συνεχής επικοινωνία ώστε να παίρνουν θέση για όλα τα ζητήματα της Δημοτικής Κοινότητας και να κατακτήσουν ρόλο στις αποφάσεις του Κοινοτικού Συμβουλίου. Μικρές και μεγάλες νίκες που μας βοήθησαν όλες κι όλους να πάμε ένα βήμα παραπέρα τη σχέση μας και επιβεβαιώσουμε ότι οι αριστεροί άνθρωποι, οι αγωνιστές, δεν τελείωσαν... και χρειάζονται χώρους –υλικούς ή και όχι- όπου θα μπορούν να ξαναβρεθούν, να συνομιλήσουν και να δράσουν πάλι μαζί, όχι μόνο παράλληλα. Οι διεκδικήσεις μας τόσο για την 5η Κοινότητα όσο και για όλες τις Δημοτικές Κοινότητες και κάθε γειτονιά της Αθήνας, είναι πολλές. Κι έχουμε μπροστά μας τον καιρό να τις παλέψουμε. Αλλά αυτό τον αγώνα πρέπει να τον δώσουμε όλες κι όλοι μαζί. Σ’αυτές τις εκλογές, εμείς «ξεκινήσαμε από τις γειτονιές» για να «δυναμώσουμε τις κοινότητες». Από την επόμενη ημέρα των εκλογών, οργανώνουμε την πάλη.

Εξάρχεια, ανάπλαση και χρυσές βίζες

Στη σύντομη παρέμβαση που ακολουθεί, θα σκιαγραφήσω εν συντομία μια σειρά κρίσιμων θεμάτων για την καθημερινότητα των κατοίκων του 1ου διαμερίσματος, τα οποία έχουν δυστυχώς εξοβελιστεί τόσο από τη δημόσια συζήτηση, όσο και από την ατζέντα των βασικών διεκδικητών της δημαρχίας Αθηνών. Ζητήματα για τα οποία απαιτείται άμεση και ενεργός κινητοποίηση όλων μας. 
Κατοικία
Το πρώτο και κρισιμότερο από αυτά είναι το ζήτημα της στέγασης και της απροθυμίας του Δήμου να αρθρώσει μια μακροχρόνια στρατηγική αντιμετώπισης των στρεβλώσεων που συσσωρεύονται στην αγορά κατοικίας και πλήττουν πληθώρα συνδημοτών μας, που δεν διαθέτουν ίδιο οίκημα. Πυρήνας του προβλήματος είναι η ανεξέλεγκτη επέκταση των βραχυχρόνιων μισθώσεων (Airbnb, Booking κλπ), αλλά και η εντεινόμενη κερδοσκοπική δραστηριότητα που παρατηρείται στο χώρο του real estate με βασικό άξονα τις λεγόμενες χρυσές βίζες. Σε συνδυασμό οι δύο αυτοί παράγοντες έχουν οδηγήσει σε μείωση της διαθεσιμότητας, αλλά και σε ραγδαία αύξηση των μισθωμάτων μακροχρόνιας ενοικίασης, αναγκάζοντας χιλιάδες συνδημότες μας να εγκαταλείψουν το κέντρο προς αναζήτηση οικονομικότερης στέγης. Σε περιοχές όπως τα Εξάρχεια ή ο Ευαγγελισμός η αύξηση των ενοικίων έχει ξεπεράσει ανά περίπτωση το 30% την τελευταία διετία, τη στιγμή που οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι στα «μνημονιακά» επίπεδα. Σε αυτές τις συνθήκες η οικονομία διαμοιρασμού όχι μόνο δεν συμβάλλει στη δικαιότερη διανομή του συρρέοντος τουριστικού κεφαλαίου, αλλά στην πραγματικότητα μετατρέπει ολόκληρες περιοχές της πόλης σε αποκλειστικές τουριστικές ζώνες. 
Τα έργα ανάπλασης που έχει αναλάβει ο Δήμος Αθηναίων στο ιστορικό εμπορικό κέντρο, σε συνεργασία με την Ανάπλαση ΑΕ, προάγουν πλήρως την στρατηγική αυτού του ιδιότυπου gentrification και αφαιρούν κρίσιμους πόρους από έργα υποδομής και τις ούτως ή άλλως αναιμικές προνοιακές υπηρεσίες. Στην Αθήνα της κρίσης το βασικό πρόβλημα δεν είναι τα γκράφιτι γύρω από τη Βαρβάκειο, είναι η υποστελέχωση των δημοτικών ιατρείων, η εγκατάλειψη των χώρων πρασίνου και πολλών σχολικών συγκροτημάτων. Για όλα αυτά δυστυχώς ακούμε ελάχιστα από τους τρείς βασικούς διεκδικητές της δημαρχίας (Μπακογιάννης, Ηλιόπουλος, Γερουλάνος). Όπως ελάχιστα ακούμε και για την ενίσχυση και ανασυγκρότηση των τεχνικών υπηρεσιών του Δήμου. Πόσο επαναστατική άραγε είναι η κουλτούρα της επισκευής και της συντήρησης με ίδια μέσα, αντί της διαρκούς ανακατασκευής και των υπερκοστολογημένων συμβάσεων με ιδιωτικές εταιρίες; Ο λόγος φυσικά γι’ αυτές τις σιωπές δεν είναι άλλος από τη σύμπνοια των τριών γύρω από τη μεταρρύθμιση του Κλεισθένη, αλλά και τις επιταγές του τρίτου μνημονίου που προβλέπει μεταξύ άλλων πλήρες πάγωμα των δημοσίων επενδύσεων σε υποδομές μέχρι το 2025 και βαθιές περικοπές στον προϋπολογισμό της τοπικής αυτοδιοίκησης.  
Εξάρχεια
Αφού λοιπόν για την ταμπακιέρα υπάρχει σύγκλιση, μπορούμε όλοι και όλες να ασχοληθούμε με το μέγα ζήτημα των Εξαρχείων και της διοργάνωσης ή μη Black Metal συναυλίας στην Αθήνα, όπως προσφάτως ερωτήθηκε ο κ. Νάσος Ηλιόπουλος. Και αν το δεύτερο φαντάζει αστείο, το πρώτο έχει πάψει να είναι προ πολλού. Για να είμαστε σαφείς. Στα Εξάρχεια υπάρχει όντως σημαντικό και διαρκώς επιδεινούμενο πρόβλημα αντικοινωνικών και παραβατικών συμπεριφορών. Όσοι και όσες ζούμε στη συγκεκριμένη γειτονιά υφιστάμεθα τις συνέπειες εδώ και χρόνια. Το ζήτημα όμως είναι ότι οι μαφίες που σήμερα λυμαίνονται την περιοχή (ναρκωτικά, τσιγάρα κ.ά.) βρέθηκαν εκεί λόγω της πλήρους εγκατάλειψής της από τις δημοτικές αρχές (πότε αλήθεια έγιναν για τελευταία φορά έργα στον Λόφο του Στρέφη και τους γύρω πεζόδρομους;), αλλά και την ανοχή –αν όχι κάλυψη– που απολαμβάνουν από τις διωκτικές αρχές. Από τις κυριολεκτικά χιλιάδες προσαγωγές που έχουν γίνει τα τελευταία δέκα χρόνια στις διάφορες επιχειρήσεις σκούπα της αστυνομίας, πόσες εντέλει αφορούσαν τα κυκλώματα προστασίας και διακίνησης; Ελάχιστες, είναι η απάντηση, και αυτό σχετίζεται με τη συνειδητή υποβάθμιση της περιοχής τόσο από το Δήμο, όσο και από το κεντρικό κράτος. Αν δεν υπήρχαν τα Εξάρχεια, θα έπρεπε σίγουρα να εφευρεθούν, ειδάλλως οι κύριοι Μπακογιάννης, Γερουλάνος και Ηλιόπουλος θα έπρεπε να μας αναπτύξουν τις θέσεις τους για τον έλεγχο του real estate, την υποστελέχωση κρίσιμων δημοτικών υπηρεσιών, όπως η καθαριότητα, λόγω των περικοπών· το κλείσιμο κοινωνικών πολυκατοικιών· το κυνήγι μαγισσών απέναντι σε πρωτοβουλίες κοινωνικής οργάνωσης και αλληλεγγύης που έδωσαν ανάσα σε χιλιάδες συνδημότες μας την περίοδο της κρίσης, όπως τα παζάρια χωρίς μεσάζοντες. 

Η πορεία της κίνησης και τα 
προβλήματα της 6ης κοινότητας

Πολλοί από εμάς ξεκινήσαμε περίπου πριν 6 χρόνια, συμμετέχοντας τότε στο σχήμα της Ανοιχτής Πόλης. Επικρατούσε ένα κλίμα ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρούσαμε ότι θα μπορούσε να είναι κάτι ελπιδοφόρο για το Δήμο της Αθήνας, τις κοινότητες και τις γειτονιές. Δυστυχώς η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να υιοθετήσει μνημονιακή πολιτική είχε αντανάκλαση και στην Ανοιχτή Πόλη. Θα μπορούσε να συνεχίσει με το πρόγραμμά της και να παίξει έναν άλλο ρόλο, αλλά αυτό δεν συνέβη, οπότε ένας δημοτικός σύμβουλος και αρκετοί κοινοτικοί σύμβουλοι αποφασίσαμε να ανεξαρτητοποιηθούμε. Συγκροτήσαμε την ομάδα «Πόλης Ξεκίνημα», παρακολουθώντας τα ζητήματα που απασχολούσαν το Δημοτικό Συμβούλιο ή τα Κοινοτικά και βάζοντας ζητήματα που θεωρούσαμε σημαντικά. Ήρθαμε σε επαφή με άλλες δυνάμεις, αγωνιστές και ιδιαίτερα νέους ανθρώπους (κυρίως από τον χώρο της ΛΑΕ, αλλά όχι μόνο) και καταλήξαμε πέρσι τον Ιούνη να συγκροτήσουμε την Ανυπότακτη Αθήνα. Άρα δεν είναι ένα εγχείρημα που γίνεται σήμερα ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών, αλλά είναι μια ολόκληρη πορεία που προσπαθούμε να τη διευρύνουμε και να συμμετέχει κόσμος της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε αυτή τη διαδικασία. Και βέβαια στόχος μας ήταν και είναι μετά τις εκλογές να διευρυνθεί το σχήμα ακόμη περισσότερο και να παρέμβουμε ακόμη περισσότερο στις γειτονιές.
6η Κοινότητα
Το πρώτο που εντόπισα ως Κοινοτική Σύμβουλος είναι η υποβάθμιση των Κοινοτικών Συμβουλίων. Ενώ υποτίθεται ότι εκλέγονται από τη γειτονιά για να ασχοληθούν με τα προβλήματά της, ασχολούνται μόνο με δευτερεύοντα θέματα (π.χ. ωράριο καταστημάτων). Σε ζητήματα όπως ο προϋπολογισμός, η Κοινότητα λέει απλά «τη γνώμη της», χωρίς να έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες. Αυτό αποδυναμώνει γενικά τη συμμετοχή. Όταν και η γνώμη των κοινοτικών συμβούλων δεν λαμβάνεται υπόψη, καταλαβαίνουμε πώς αποθαρρύνονται και οι πολίτες να δραστηριοποιηθούν τοπικά. Αυτό θα μπορούσε να αλλάξει, αν υπήρχαν κινήματα πολιτών, θα ασκούσε πίεση στο Δήμο να πάρει υπόψη τη γνώμη της γειτονιάς. 
Υπάρχουν αρκετά ζητήματα που απασχολούν σε ένα βαθμό όλη την Αθήνα, αλλά στην 6η ΔΚ είναι πιο έντονα. Ένα είναι τα σκουπίδια και η καθαριότητα, καθώς οι πιο φτωχές συνοικίες υποβαθμίζονται συνειδητά. Ζήτημα που υπάρχει παντού, αλλά με ένταση στην 6η, γιατί είναι και οι ελλείψεις προσωπικού. Ειδικά όταν μετανάστες (που ζουν πολλοί στη γειτονιά) θέλουν να κάνουν τα χαρτιά τους για το ΚΕΑ κλπ, οι υπάλληλοι που το διαχειρίζονται, είναι πολύ λίγοι. Το ζήτημα των προσλήψεων είναι πολύ σημαντικό για να μπορέσει να λειτουργήσει μια Κοινότητα και να καλύψει τις ανάγκες (καθαριότητα, 
πράσινο, κοινωνική πολιτική). Ένα άλλο θέμα είναι η έλλειψη από παιδικές χαρές: Στο 6ο Διαμέρισμα έχουμε μόλις δύο!
Φυσικά το μεγάλο ζήτημα της περιοχής είναι το Πεδίο του Άρεως. Το αφήσανε στη μοίρα του, προσπαθούν τώρα κάπως να το αξιοποιήσουν, όμως εξακολουθεί να υπάρχει πρόβλημα. Για να μπορέσει να λειτουργήσει σωστά ένα τεράστιο πάρκο χρειάζονται αρκετοί υπάλληλοι. Αυτοί δεν υπάρχουν και για την κατάσταση έχουν ευθύνη και η Περιφέρεια, αλλά και ο Δήμος, και όχι προφανώς οι τοξικοεξαρτημένοι, όπως λένε διάφοροι.
Μεταναστευτικό 
Πιστεύω ότι ένα σημείο που διαφοροποιεί τη ριζοσπαστική Αριστερά από τις άλλες δυνάμεις είναι το πώς βλέπει το ζήτημα των μεταναστών και των δικαιωμάτων τους. 
Η ακροδεξιά έβαζε ζητήματα για την παρουσία μεταναστών στις πλατείες ή για τα μαγαζιά μεταναστών, ότι τάχα χαλάνε την αισθητική ή τον ιστό της πόλης. Για εμάς ισχύει το αντίθετο. Η Αχαρνών π.χ. είναι μια ζωντανή περιοχή ακριβώς γιατί υπάρχουν αυτά τα μαγαζιά. Γιατί υπάρχει κίνηση, φωτισμός, άνθρωποι που κυκλοφορούν, συζητάνε και αυτά δίνουν ζωή σε μια γειτονιά. 
Σε μια περιοχή που βλέπουμε ότι είναι κυρίως μεταναστών, μόνο αυτοί δεν αποφασίζουν για την γειτονιά που μένουν. Δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, άρα δεν έχουν λόγο για το τι γίνεται στην περιοχή τους. Ενώ αυτοί δεν έχουν το δικαίωμα, το έχουν πολλοί που δεν ζουν πλέον στη γειτονιά. Αυτοί που πραγματικά πρέπει να έχουν δικαίωμα λόγου για τη γειτονιά τους, δεν έχουν κανένα.

Έχουμε ακόμα πολλά να παλέψουμε

Ως δημοτική κίνηση «Ανυπότακτη Αθήνα» από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας μας επιχειρήσαμε να έχουμε ως βασικό χαρακτηριστικό την εξωστρεφή δράση, τη ζωντάνια, τον κινηματικό και, συνεπώς, κυρίως νεολαιίστικο χαρακτήρα. Αυτό δεν είναι τυχαίο.
Παρά τον νεανικό «μέσο όρο» ηλικίας, οι αγωνιστές/στριες που συσπειρωθήκαμε και απαρτίζουμε την «Ανυπότακτη Αθήνα» είμαστε άνθρωποι με αρκετά χρόνια αντίστοιχης δράσης στις αποσκευές μας. Πιο συγκεκριμένα, στο 7ο διαμέρισμα συμμετέχουμε άνθρωποι που έχουμε δράσει μέσα από λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα ενάντια στα μνημονιακά μέτρα, τα χαράτσια κλπ, μέσα από σημαντικούς τοπικούς αντιφασιστικούς αγώνες, αγώνες για την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων, για αλληλεγγύη σε κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση του Δημόσιου χαρακτήρα της Υγείας, επιτροπές στήριξης στις απεργίες των καθηγητών, αλλά και παλιότερα των δασκάλων, δράσεις μέσα από τον τοπικό συντονισμό φορέων για τη μάχη του ασφαλιστικού το 2016 και συνολικά για αλληλεγγύη στους πρόσφυγες κλπ.
Αυτή είναι η σημαντικότερη κληρονομιά μας, αυτή η συλλογική εμπειρία και μνήμη είναι το οξυγόνο μας. Συνεχίζουμε και σήμερα, σε πολύ διαφορετικές και δύσκολες συνθήκες να δρούμε με την ίδια ζωντάνια. Έχουμε μιλήσει με χιλιάδες ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια και ξέρουμε καλά ότι το καλύτερο που έχουμε να προσφέρουμε, όταν παρεμβαίνουμε στις γειτονιές μας, είναι να προσπαθούμε να δημιουργούμε «γεγονότα» που να σπάνε τη βιτρίνα της «μεταμνημονιακής» κανονικότητας. Θα μας δείτε πάντα να είμαστε αρκετοί, συχνά στο μετρό της Πανόρμου, αλλά όχι μόνο, να είμαστε με τα φυλλάδια μας, με τη ντουντούκα μας, με το χαμόγελο κυρίως, γιατί μας αρέσει πολύ αυτό που κάνουμε. Η καλύτερη ανταμοιβή είναι περιπτώσεις ανθρώπων που μας συνάντησαν και με χαμόγελο να μας λένε: «Εσείς δεν βάζετε μυαλό, ε;». Εννοείται πως όχι...
Άλλωστε, έχουμε πολλά ακόμα για να παλέψουμε. Θέλουμε να γίνει μητροπολιτικό πάρκο στο Γουδή και δεν επαναπαυόμαστε από τις εξαγγελίες που δεν βλέπουμε να υλοποιούνται ποτέ. Θέλουμε το οικόπεδο στην οδό Λάμψα να γίνει σχολείο και να σταματήσει το αίσχος με το Γηροκομείο. Θέλουμε να ξεμπερδέψουμε με τους νεοναζί στη γειτονιά μας. Όπως είχαμε αποκρούσει παλιότερα τη συμμορία των «Αυτόνομων Εθνικιστών», έτσι να διώξουμε και τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, να μην υπάρξει άλλη επίθεση, όπως εκείνη στον Αλέξη Λάζαρη.
Θέλουμε να μη χάσει κανένας άνθρωπος το σπίτι του, είτε πρόκειται για πλειστηριασμό από τράπεζα, είτε από το Δήμο. Θέλουμε τα σχολεία στην περιοχή μας να λειτουργούν ομαλά και όχι με τις σημερινές συνθήκες εγκατάλειψης, όπως αντίστοιχα και τα νοσοκομεία. Θέλουμε τα πάρκα μας, όπως το Πεδίο του Άρεως και η πλατεία Πρωτομαγιάς να φροντίζονται μόνιμα και όχι προεκλογικά. Θέλουμε κυρίως να συμβάλλουμε στο να ξαναενωθεί ο κόσμος του αγώνα στις γειτονιές μας. Θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να το πετύχουμε.