Ένταση στην ανατολική Μεσόγειο
Ημερ.Δημοσίευσης
Γ ια άλλη μια φορά η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο μυρίζει μπαρούτι, υπενθυμίζοντας δραματικά τους κινδύνους που έχει εγκαταστήσει μόνιμα στη γειτονιά μας το μεγάλο παιχνίδι της κυβέρνησης Τσίπρα με τους υδρογονάνθρακες και η «νέα Μεγάλη Ιδέα» γύρω από τον άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου, με τις ευλογίες των ΗΠΑ και των πετρελαϊκών πολυεθνικών εταιριών.
Από τις στήλες αυτής της εφημερίδας έχουμε περιγράψει επανειλημμένα τις ενέργειες σύσφιξης αυτού του αντιδραστικού άξονα και επιτάχυνσης των σχεδίων του για την περιοχή, προειδοποιώντας ότι το τουρκικό κράτος θα επιχειρήσει να απαντήσει στο σχέδιο απομόνωσής του και να ανακόψει την μακρά πορεία δημιουργίας όλο και περισσότερων «τετελεσμένων» στην Ανατολική Μεσόγειο.
Μια τέτοια αντίδραση είναι η παρουσία του γεωτρύπανου «Φατίχ» στην περιοχή που λέγεται «τριεθνές», καθώς είναι το σημείο όπου εφάπτονται οι φερόμενες ως ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, με βάση τις διεκδικήσεις των τριών κρατών. Γι’ αυτό το λόγο το σημείο έχει ισχυρό συμβολισμό: Ανήκει στην κυπριακή ΑΟΖ, εφόσον οι «χάρτες» που παρουσίασε πρώτο το Ισραήλ (περιλαμβάνουν το Καστελόριζο), και με βάση τους οποίους κινούνται τα 4 κράτη του «άξονα», ισχύσουν.
Η ενεργοποίηση των πετρελαϊκών εταιριών και τα συμβόλαια που συνάπτει η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση, χωρίς να έχει επιλυθεί η διαμάχη (ούτε με διακρατικές συμφωνίες, ούτε σε Διεθνές Δικαστήριο), δημιουργούν τετελεσμένα στα οποία η Άγκυρα απαντά επιδιώκοντας να δημιουργήσει τα δικά της.
Υποκρισία
Οι παραδοσιακές υστερικές αντιδράσεις στον ελληνικό Τύπο όπως πάντα κρύβουν υποκρισία. Οι ΑΟΖ που ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ Ελλάδα και Κύπρος, παρουσιάζονται ως «Διεθνές Δίκαιο» (το οποίο παραβιάζεται από το «Φατίχ»), ενώ μόνο όταν η Τουρκία παρουσιάζει δικούς της «χάρτες» θυμούνται οι καλοί αναλυτές ότι αυτοί δεν έχουν κανένα αντίκρισμα, καθώς «οι ΑΟΖ δεν ανακηρύσσονται μονομερώς, αλλά κατόπιν συνεννόησης των εμπλεκομένων πλευρών». Πρωταγωνιστής στον παραλογισμό αναδεικνύεται όμως ο Νίκος Αναστασιάδης, που είχε το θράσος να μιλήσει για «δεύτερη εισβολή», συγκρίνοντας ξεδιάντροπα τα συμφέροντα της Eni και της Total και τα κέρδη που θα αποκομίσει η ελληνοκυπριακή ελίτ από τα πετρέλαια με το ανθρώπινο κόστος και τις καταστροφές που προκαλούν οι πραγματικές εισβολές, και μάλιστα ως πρόεδρος μιας χώρας που παραμένει σημαδεμένη από τον πόλεμο.
Πάντως οι Αναστασιάδης και Τσίπρας έχουν στο πλευρό τους «όλο τον καλό τον κόσμο». Προειδοποιήσεις στην Άγκυρα έχουν στείλει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ (όπως καταγγέλλει η τουρκική πλευρά, «ένα τρίτο μέρος λειτουργεί ως Διεθνές Δικαστήριο»), ο Εμανουέλ Μακρόν προσωπικά (που δεν ακούει τα προβλήματα των διαδηλωτών, αλλά αποδεικνύεται υπερευαίσθητος στα προβλήματα της Total), ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου Ταγιάνι (ο ένθερμος υποστηρικτικής του πραξικοπηματία Γκουαϊδό), η Αίγυπτος του δικτάτορα Σίσι και το Κράτος του Ισραήλ (που σφυροκοπώντας τη Γάζα, έστειλε «μήνυμα» χτυπώντας και το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu).
Αντιπολεμικό κίνημα
Απέναντι στους σχεδιασμούς όλων αυτών η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να χτίσει ένα ισχυρό αντι-ιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό κίνημα. Που για να είναι αποτελεσματικό, οφείλει να βάζει στο στόχαστρο και την πολιτική της ελληνικής άρχουσας τάξης, που είναι απολύτως ενταγμένη μέσα σε αυτούς τους σχεδιασμούς: Ελπίζοντας να αξιοποιήσει τις μεγάλες ξένες πλάτες που έχει αποκτήσει σε αυτή τη συγκυρία, διεκδικεί την πλήρη εμπλοκή στο μεγάλο παιχνίδι των υδρογονανθράκων και τα μέγιστα δυνατά κέρδη στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό. Είναι μια πολιτική που παίζει με μια φωτιά που, αν ανάψει, θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι και στις δύο πλευρές του Αιγαίου.
Ενάντια στα συμφέροντα των πετρελαϊκών, που εμφανίζονται (όπως πάντα στον καπιταλισμό) ως «εθνικό δίκαιο», να υπερασπιστούμε τις ζωές μας, που απειλούνται και από τις πολεμικές εντάσεις και από την οικολογική καταστροφή που, με κάθε νέα εξόρυξη, έρχεται πιο κοντά…