Το Σάββατο 18 Μαΐου από τη Συνέλευση «Χωρίς ΣυΝΑΙνεση Είναι Βιασμός» πραγματοποιήθηκε η Πανελλαδική Μέρα Δράσης ενάντια στην αλλαγή του άρθρου 336, με διαδηλώσεις στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Στην Αθήνα, η Συνέλευση «Χωρίς ΣυΝΑΙνεση Είναι Βιασμός» συναντήθηκε μαζί με άλλες φεμινιστικές ομάδες και πολιτικές συλλογικότητες στην πλατεία Βικτώρια και η πορεία συνεχίστηκε μέχρι το Σύνταγμα. Παρόν ήταν και το δυναμικό μπλοκ του περιφερειακού σχήματος «Ανυπότακτη Αττική».
Είναι πραγματικότητα πως η αλλαγή του νόμου συντηρητικοποιεί ακόμα περισσότερο έναν ήδη οπισθοδρομικό νόμο και χρειάζεται να γίνει νόμος του κράτους η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, η οποία ορίζει τον βιασμό μόνο με βάση την απουσία συναίνεσης. Και είναι εξίσου αλήθεια πως κάθε κινητοποίηση που βγάζει γυναίκες στο δρόμο, για να διαμαρτυρηθούν για τον νόμο 336, είναι σημαντική. Παρ’ όλα αυτά, η διαδήλωση στις 18 Μαΐου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μία επιτυχημένη διαδήλωση.
Η απεργία και οι δύο διαδηλώσεις που έγιναν για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μάρτη και οι διαδηλώσεις ενάντια στην έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες κατάφεραν να συσπειρώσουν και να βγάλουν στο δρόμο ένα δυναμικό γυναικών που σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να μην εκδηλωνόταν τόσο εύκολα. Αυτό το δυναμικό δυστυχώς δεν ξαναεμφανίστηκε στη διαδήλωση για τον νόμο 336.
Το γεγονός πως η Πανελλαδική Ημέρα Δράσης άλλαξε ημερομηνία τελευταία στιγμή –χωρίς κάποια συνεννόηση με τις οργανώσεις της Αριστεράς ή άλλες φεμινιστικές ομάδες– συμπίπτοντας χρονικά με τη διαδήλωση υποστήριξης του μποϋκοτάζ της φετινής Γιουροβίζιον δημιούργησε μια πολυδιάσπαση των δυνάμεων. Το βασικό ζήτημα όμως είναι ότι τα κείμενα και ο λόγος, που αναπαράγονταν για την προπαγάνδιση, θα έπρεπε να είχαν γειωθεί στην πραγματικότητα και στον λόγο των πραγματικών γυναικών, χωρίς να εμμένει σε έναν ακαδημαϊκό λόγο, ενώ έλειψε και η προσπάθεια γείωσης με τους εργατικούς χώρους και τις γειτονιές. Συνθήματα όπως «Σεξιστές κουφάλες, έρχονται τσουλάρες» δεν καταφέρνουν να χωρέσουν όλες τις γυναίκες, παρά ένα μικρό κομμάτι οργανωμένων φεμινιστριών, που βλέπουν τον εαυτό τους μέσα σ’ αυτά.
Τα προηγούμενα χρόνια, τέτοια λάθη ήταν πολύ συχνά στο φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα, καθώς ήταν περιθωριοποιημένο τόσο από την κοινωνία, όσο και από ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς (κυρίως της κουκουεδογενούς), με αποτέλεσμα το φεμινιστικό κίνημα να οχυρώνεται και να αυτό-περιθωριοποιείται. Πλέον όμως, και μετά την άνοδό του παγκοσμίως, αλλά και στην Ελλάδα, οι αγκυλώσεις του παρελθόντος πρέπει να σπάσουν.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ενόψει εκλογών θα προσπαθήσει μετά μανίας να κρύψει κάτω απ’ το χαλί τόσο τον νόμο 336, όσο και όλες τις πολιτικές της που οδήγησαν τις γυναίκες να είναι οι φτωχότερες των φτωχών με πρωτιά στην ανεργία και την επισφάλεια, αλλά και με όλα τα βάρη της κατάρρευσης του δημόσιου κράτους στην πλάτη τους. Θα επιχειρήσει να ξεπλυθεί μέσα από ένα δικαιωματικό και φεμινιστικό προσωπείο. Και είναι καθήκον του φεμινιστικού κινήματος να μην τους το επιτρέψει αυτό. Για να το πετύχει, πρέπει να βγει από την αυτο-περιθωριοποίηση, να προσεγγίσει τις πραγματικές γυναίκες, τις άνεργες, τις (επισφαλώς) εργαζόμενες, τις συνταξιούχες, τις μετανάστριες, τις φοιτήτριες.
Πρέπει να μιλήσει τη γλώσσα τους και να απαντήσει στα πραγματικά τους προβλήματα στο σήμερα. Να δημιουργήσει συνδέσεις με τις γειτονιές, τους χώρους εργασίας, τα πανεπιστήμια και τα σχολεία, δείχνοντας πως τα ζητήματα έμφυλης καταπίεσης και εκμετάλλευσης δεν αφορούν μόνο κάποιες «ειδικές», αλλά όλες τις γυναίκες. Και όλες οι γυναίκες είναι που πρέπει να βγουν στο δρόμο και να φωνάξουν: «Χωρίς συναίνεση είναι βιασμός»!