Ενάντια στις εξορύξεις, αγώνας για ζωή

Κάποιες από τις ομορφότερες περιοχές της χώρας κινδυνεύουν να μετατραπούν σε εξορυκτικά εργοτάξια παρότι οι υδρογονάνθρακες αποτελούν έναν επικίνδυνο πλέον ενεργειακό πόρο τον οποίο πρέπει να αφήσουμε άμεσα πίσω μας.
Δώρο στις πετρελαϊκές
Η τετραετής διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε σε πληθώρα περιπτώσεων ότι στα μεγάλα διλήμματα η κυβέρνηση συντάσσεται με τους από πάνω και όχι με το λαό και τις τοπικές κοινωνίες. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και σήμερα στη δυτική και νότια Ελλάδα. Η κυβέρνηση έχει παραχωρήσει 60.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα θάλασσας στο Ιόνιο και την Κρήτη και 17.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης σε Ήπειρο, Δυτική Στερεά Ελλάδα και Δυτική Πελοπόννησο, προκειμένου ελληνικές και ξένες πετρελαϊκές εταιρείες να εκπονήσουν επιχειρήσεις για έρευνα και εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου. Πρόκειται γι’ ακόμη ένα δώρο που αποφέρει κέρδη σε εγχώριους και διεθνείς κολοσσούς την ώρα που ζημιώνεται ο φυσικός πλούτος και οι δραστηριότητες των τοπικών κοινωνιών.
Κίνδυνοι
Η διεθνής περιβαλλοντική κοινότητα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ότι αν δε μειωθεί δραστικά η ατμοσφαιρική ρύπανση την επόμενη δωδεκαετία, τότε ίσως τα πλήγματα για τον πλανήτη να είναι ανεπανόρθωτα. Μάλλον, όμως, όλα αυτά φαντάζουν πολύ μακρινά μπροστά στις κερδοφόρες συμφωνίες κορυφής και τις μεγάλες συμβάσεις με ιδιώτες. Η παραχώρηση τεράστιων εκτάσεων γης σε πετρελαϊκές εταιρείες αποτυπώνουν την αδιαφορία μπροστά στις εκκλήσεις διεθνών θεσμικών και μη οργανώσεων για την προστασία του περιβάλλοντος και την αντίσταση στην κλιματική αλλαγή. Παρ’ όλα αυτά, πέρα από τον κίνδυνο για το κλίμα, οι εξορύξεις υδρογονανθράκων αναμένεται να πλήξουν πολύ σκληρά και τις δραστηριότητες των τοπικών κοινωνιών.
Αν γίνουν οι εξορύξεις θα μιλάμε για απόλυτη καταστροφή. Ο κίνδυνος για παράδειγμα να μην υπάρχει στην Ήπειρο καθαρό νερό, καθαρός αέρας, καθαρά αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, μελισσουργία και αμπελουργία, είναι ένας κίνδυνος ενάντια στην ίδια τη ζωή. Η Ήπειρος είναι μια περιοχή που φημίζεται για τον πρωτογενή τομέα της. Ένα προχώρημα των εξορύξεων θα μπορούσε να επιφέρει ισχυρά πλήγματα στις επαγγελματικές δραστηριότητες των κατοίκων της. Οι υποσχέσεις των πετρελαϊκών για άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας μόνο σαν ανέκδοτο μπορούν να ακουστούν. Όταν θα έχει τεθεί υπό κίνδυνο σχεδόν το σύνολο της αγροτικής και κτηνοτροφικής δραστηριότητας της περιοχής, το να χρησιμοποιεί κανείς ως δέλεαρ λίγες νέες θέσεις εργασίας δεν πείθει καθώς θα είναι πολύ περισσότερες οι θέσεις που θα έχουν χαθεί.
Οικολογικό κίνημα
Απέναντι σε όλα τα παραπάνω φαίνεται πως έχει αναπτυχθεί ένα μεγάλο τοπικό και περιβαλλοντικό κίνημα που επιχειρεί να σταθεί τόσο απέναντι στην υποτιθέμενη ανάπτυξη που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, όσο και στα συμφέροντα τεράστιων εγχώριων και διεθνών πετρελαϊκών εταιρειών. Είναι πραγματικά προκλητικό να σκεφτεί κανείς ότι μια τόσο μεγάλη έκταση γης προορίζεται για εξορύξεις υδρογονανθράκων, με ό,τι συνέπειες συνεπάγεται αυτό, χωρίς να έχει υπάρξει ίχνος διαβούλευσης με τις τοπικές κοινωνίες. Μέλη πρωτοβουλιών ενάντια στις εξορύξεις καταγγέλλουν ότι ούτε η κεντρική κυβέρνηση, ούτε οι εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης ενημέρωσαν τους κατοίκους της περιοχής για το είδος των ερευνών που πρόκειται να πραγματοποιηθούν στη δυτική Ελλάδα, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο δε θα προκληθεί «ντόρος» στις τοπικές κοινωνίες. 
Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Συνεχώς ξεπηδούν πρωτοβουλίες αγώνα ενάντια στις εξορύξεις, τοπικές συνελεύσεις, διαδηλώσεις σε πανελλαδικό επίπεδο καθώς και δυναμικοί ακτιβισμοί. Οι κάτοικοι των περιοχών που πρόκειται να πληγούν φαίνεται πως παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους αποφασίζοντας να μη χαρίσουν τον τόπο τους στα δόντια των εξορυκτικών εταιρειών. Πρόκειται για ένα δίκαιο αγώνα που χρειάζεται την ενεργή στήριξη των κινημάτων και της Αριστεράς, τόσο για την προστασία του φυσικού πλούτου, όσο και για την αξιοπρεπή ζωή των κατοίκων των περιοχών που προορίζονται να γίνουν εργοτάξια.