Οι εκλογές αντιπροσώπων για το 88ο Συνέδριο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΔΟΕ) που έληξαν την Τετάρτη 26 Ιουνίου, μέσα σε ένα κλίμα αντιπροσωπευτικό της γενικότερης πολιτικής κατάστασης που επικρατεί εν όψει και των εθνικών εκλογών της 7ης Ιουλίου, αποκτούν μια ιδιαίτερη σημασία και βάζουν τον κλάδο μπροστά σε νέα επιτακτικά καθήκοντα.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Τα αποτελέσματα είναι πολύ δυσμενή για όλον τον εργασιακό χώρο ενός συνδικάτου που αριθμεί γύρω στους 30.000 εκπαιδευτικούς, από τους οποίους το 20% είναι αναπληρώτριες και αναπληρωτές, κυρίως όμως για την τάση που διαμορφώνεται με βασική ευθύνη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΔΑΚΕ-ΔΗΣΥ-ΕΡΑ-ΑΕΕΚΕ, δηλαδή των παρατάξεων που έχουν την πλειοψηφία στο ΔΣ (και συντάσσονται με τις μνημονιακές δυνάμεις των ΝΔ, ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ). Αλλά και η Αριστερά δεν κατάφερε να προτάξει, έστω και την τελευταία στιγμή, ένα ανάχωμα απέναντι στη νέα πραγματικότητα που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε από τις 8 Ιουλίου σε όλο τον χώρο της Εκπαίδευσης.
Η νέα πραγματικότητα δεν είναι και τόσο «νέα». Είναι ήδη δρομολογημένη εδώ και 4 χρόνια από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και της «πρώτης φοράς» Αριστερά, που με τις πολιτικές της επιλογές έστρωσε τον δρόμο σε μια απροκάλυπτη και ακραία νεοφιλελεύθερη επίθεση, με κύριο στόχο την αλλαγή του Δημόσιου χαρακτήρα της εκπαιδευτικής διαδικασίας έτσι όπως τη γνωρίζαμε.
Εδώ και 4 χρόνια επιχειρείται στην εκπαίδευση και την κοινωνία μια αντιδραστική, αντιεκπαιδευτική, νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που στηρίζεται σε τρεις πυλώνες, σύμφωνα με τις προσταγές της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση.
Ο πρώτος είναι η αυτονομία της σχολικής μονάδας, άρα και η αποχώρηση του κράτους από την υποχρέωση της στήριξης και κατ’ επέκταση της χρηματοδότησης του δημόσιου σχολείου και το άνοιγμα στην εμπορευματοποίηση του προϊόντος, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων.
Ο δεύτερος πυλώνας είναι η αποκέντρωση, δηλαδή η επιβολή της αυτονομίας με την εμπλοκή της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπου θα επιλέγουν οι δήμοι και το προσωπικό των σχολείων.
Ο τρίτος πυλώνας είναι η «αξιολόγηση» και «αυτοαξιολόγηση» σχολικών μονάδων, σαν εργαλείο υλοποίησης της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης, με μεγαλύτερα θύματα αυτής της πολιτικής τους 15.000 αναπληρωτές-αναπληρώτριες συναδέλφους-φισσες, που στέλνονται ξανά στον καιάδα της ανεργίας, παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις για άμεσους διορισμούς.
Μαζί με τους τρεις πυλώνες ο νόμος 4589/2019 για το προσοντολόγιο ανατρέπει τον εργασιακό χάρτη και επιβάλλει την ελαστικότητα, την κινητικότητα, τις απολύσεις και την αξιολόγηση.
Το ίδιο συμβαίνει και στην προσχολική αγωγή, όπου, ενώ η ρητορική της κυβέρνησης ήταν υπέρ της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής, στην ουσία παραχωρείται η εφαρμογή εκπαιδευτικών διαδικασιών σε δομές και φορείς που δεν ανήκουν στο δημόσιο σχολείο, με τρανό παράδειγμα τα 35.000 παιδιά που έμειναν φέτος εκτός παιδικών σταθμών, αφού δεν προβλέφθηκε ούτε ένα ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό για διορισμούς και υποδομές στα νηπιαγωγεία. Η στέγαση νηπίων, προνηπίων και νηπιαγωγών σε ακατάλληλα κτίρια ή σε κοντέινερς σε αυλές Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων δείχνουν τη «σοβαρότητα» με την οποία αντιμετωπίζει η σημερινή κυβέρνηση τις ανάγκες χιλιάδων οικογενειών.
Και ενώ κατά τα κυβερνητικά λεγόμενα έχουμε βγει από τα μνημόνια, συνεχίζεται για 9η χρονιά η λεηλασία στους μισθούς και τις συντάξεις, τη λαϊκή κατοικία, ενώ η καταγεγραμμένη ανεργία έχει αγγίξει το 27,5 % (ΙΝΕ-ΓΣΕΕ) και η φοροεπιδρομή στα εργατικά εισοδήματα, για να εξασφαλιστούν τα πλεονάσματα, είναι μια καθημερινότητα, μαζί με την κατεδάφιση των κοινωνικών αγαθών.
Η στάση των συνδικαλιστικών παρατάξεων
Απέναντι σε αυτές τις μάχες ο κυβερνητικός συνδικαλισμός έστησε, στην 88η Συνέλευση της ΔΟΕ, έναν «αγώνα» μιας μοιρολατρικής αποδοχής του μονόδρομου που διατρέχουμε, κατεβάζοντας μια εισήγηση για την προσωρινή Ημερήσια Διάταξη στις Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων με διεκδικητικό πλαίσιο την… «καλή» αξιολόγηση, δηλαδή ένα «….δημοκρατικό αξιολογικό σύστημα που πρέπει να είναι αντικειμενικό, σαφές και να εμπνέει εμπιστοσύνη»(sic), έχοντας «ξεχάσει» να αναφέρει τους μόνιμους διορισμούς για όλες και όλους, την κατάργηση του προσοντολογίου, τη συνέχιση της απεργίας-αποχής για την «αξιολόγηση», θέση του τριτοβάθμιου οργάνου, της ΑΔΕΔΥ (η οποία κάλεσε, στις 19/3/2019, όλες της Ομοσπονδίες και τα Πρωτοβάθμια σωματεία να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες για συνέχιση της απεργίας-αποχής), μια θέση με την οποία οι εργαζόμενες κι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο έδωσαν μια νικηφόρα μάχη το περασμένο διάστημα ενάντια στην «αξιολόγηση» και στις απειλές και τιμωρητικές πρακτικές της Γεροβασίλη.
Στις μαζικότερες και μαχητικότερες συνελεύσεις των τελευταίων χρόνων, με ευθύνη των παρατάξεων ΔΑΚΕ-ΔΗΣΥ- ΕΡΑ-ΑΕΕΚΕ (δηλ. ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ) προσπάθησαν να μη φύγουν οι αντιπρόσωποι με δεσμευτικές αποφάσεις για το συνέδριο, βάζοντας προσκόμματα «ότι τα θέματα δεν είναι μέσα στην ημερήσια διάταξη και δεν μπορούν να συζητηθούν»!!! Και προσπάθησαν με αυτόν τον τρόπο να φιμώσουν τους χιλιάδες αναπληρωτές κι αναπληρώτριες, που έδωσαν έναν σημαντικό αγώνα το προηγούμενο διάστημα.
Η στάση της Αριστεράς
Τα αποτελέσματα του συνεδρίου, όμως, αναδεικνύουν και ένα άλλο ζήτημα: ότι, ενώ το ΠΑΜΕ και οι Παρεμβάσεις, με 33%, θα μπορούσαν να συγκροτήσουν (σε περίπτωση συνεργασίας) ένα ενωτικό μέτωπο αντίστασης των δυνάμεων του αγώνα ενάντια στον υποταγμένο συνδικαλισμό, παρέμειναν για ακόμα μία φορά περιχαρακωμένοι και αυτοαναφορικοί, αποτελώντας, σε τελική ανάλυση, μέρος του προβλήματος και όχι τη λύση που χιλιάδες συνάδελφοι περιμένουν.
Η επόμενη μέρα
–Τα νέα καθήκοντα
Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου οργανώθηκαν, από την παράταξη που συμμετέχουμε, (Πρωτοβουλία Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών ΠΕ, με πολλά μέλη του ΜΕΤΑ), δύο συζητήσεις-συσκέψεις για τη δημιουργία ενός ενωτικού μετώπου στο συνέδριο, που είναι καταρχήν ένα θετικό βήμα, αφού συμμετείχαν αντιπρόσωποι και από άλλες αριστερές δυνάμεις, εκφράζοντας έντονη ανησυχία και προβληματισμό για την επιμονή σε ξεχωριστά κατεβάσματα. Παρόλο που δεν μπορέσαμε να έχουμε απτά αποτελέσματα (δεν προέκυψε έδρα στο ΔΣ της ΔΟΕ), από μόνο του αυτό το εγχείρημα αποδεικνύει ότι, παρά τις επιμέρους διαφωνίες, υπάρχει μια δυναμική μειοψηφία συναδέλφων που αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης και την ανάγκη να βρεθεί ένας ενιαίος μετωπικός βηματισμός υπέρβασης των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών, ένα νέο σημείο εκκίνησης και συσπείρωσης δυνάμεων.
Εμείς θέλουμε να μεγαλώσουμε αυτή τη μειοψηφία και θα δώσουμε τη μάχη να δημιουργήσουμε μια μεγάλη πλειοψηφία, για να οργανώσουμε από κοινού τους αγώνες που θα χρειαστούν την επόμενη περίοδο.
Από Σεπτέμβρη, η όποια νέα κυβέρνηση, με πιθανότερη την ακραία νεοφιλελεύθερη της ΝΔ, θα βρει τα σχολεία, τους εκπαιδευτικούς, μόνιμους κι αναπληρωτές, τους μαθητές και τους γονείς, με επιδείνωση των προβλημάτων σε όλα τα επίπεδα.
Δεν είναι τυχαίο ότι στο 88ο Συνέδριο της ΔΟΕ, οι μνημονιακές συνδικαλιστικές παρατάξεις αρνήθηκαν εμφατικά την ουσιαστική συζήτηση και προγραμματισμό δράσης για μόνιμους διορισμούς και για την «τύχη» των αναπληρωτών.
Οι αγώνες θα είναι η μόνη αποτελεσματική απάντηση που θα μπορεί να προκύψει και τότε θα γίνει ακόμα πιο ορατή η έλλειψη εδρών στο ΔΣ της ΔΟΕ, εξαιτίας της επιμονής των μεγάλων αριστερών παρατάξεων για ξεχωριστές καταγραφές.
Η ανάγκη θα είναι για ενωτικές παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες στην αληθινή ζωή, κόντρα στις συνήθειες των τελευταίων χρόνων, κόντρα στις θεαματικές, αλλά αδιέξοδες κινήσεις (όπως πρόσφατα στον αγώνα των αναπληρωτών).
Η ανάγκη θα είναι για χρήση των συνδικαλιστικών δυνάμεων της Αριστεράς που υπάρχουν σε κινητοποιήσεις κοινές, με προοπτικές, χωρίς αλαζονείες.
Η εποχή των ευκολιών απλής καταγραφής και παρέλασης δυνάμεων έχει περάσει προ πολλού, αλλά τώρα η κατάσταση γίνεται κρίσιμη όσο ποτέ.
Οι μόνιμοι διορισμοί, οι «αξιολογήσεις», ο αλληλοσπαραγμός για τα προσόντα του «προσοντολόγιου» μας περιμένουν αμείλικτα!
Έχοντας στραμμένο το βλέμμα στην επόμενη μέρα, απαντάμε ότι απέναντι σε αυτό το ζοφερό τοπίο θα είμαστε ακόμα όρθιοι, γιατί «με τον καιρό να ’ναι κόντρα, είναι τιμή να πετάς», θα είμαστε όρθιοι να δίνουμε τις μάχες μας ενωμένοι και απέναντι σε όποιους ορέγονται να κάνουν παιχνίδια με τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας. Θα είμαστε όρθιοι μέσα σε ένα μέτωπο αντιμνημονιακό, ριζοσπαστικό, αντιπολεμικό, που θα δώσει νέα ώθηση και προοπτική στους αγώνες για τα σχολεία των όλων και των ίσων και για την κοινωνική ανατροπή.