Το φοιτητικό κίνημα να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε δυναμικά

Τα μέτρα της κυβέρνησης για την τριτοβάθμια εκπαίδευση τη φέρνουν αναπόφευκτα σε αντιπαράθεση με το φοιτητικό κίνημα. Η ΝΔ, μέσα σε ένα κρεσέντο ρεβανσισμού, προσπαθεί να μεταλλάξει το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο και να το προσαρμόσει στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της αγοράς. Χιλιάδες φοιτητές αντιδρούν και βγαίνουν ξανά μαζικά στους δρόμους, ολοκληρώνοντας έναν πρώτο γύρο κινητοποιήσεων. Έχει όμως και συνέχεια.
Πρώτος κύκλος αντίδρασης
Η νέα ακαδημαϊκή χρονιά ξεκίνησε με το ακαδημαϊκό άσυλο ήδη καταργημένο και τη νέα κυβέρνηση έτοιμη να επιβάλει τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές στο χώρο της Παιδείας, που θα αλλοιώσουν τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της. Ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα, η ΝΔ έφερε και υπερψήφισε στη Βουλή το νομοσχέδιο που αναγνωρίζει τα πτυχία ιδιωτικών κολλεγίων ως ισάξια με αυτά των δημόσιων ΑΕΙ, πράγμα που αποτελεί έμμεση αναθεώρηση του άρθρου 16 και έρχεται να υποβαθμίσει περαιτέρω την αξία του πτυχίου μας και να περικόψει τα επαγγελματικά μας δικαιώματα, για χάρη του κεφαλαίου και της αγοράς. Στα σχέδιά της βρίσκεται επίσης η διαγραφή των φοιτητών στα ν+2 έτη φοίτησής τους, η εισαγωγή ελάχιστου ορίου βάσης του 10 με αποτέλεσμα τα πιο πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας να πετάγονται εκτός της δημόσιας παιδείας, καθώς και η περικοπή των δαπανών για τις ανάγκες των φοιτητών(σίτιση, στέγαση). Αυτό σε συνδυασμό με τη χρηματοδότηση μέσω της αξιολόγησης, θα δημιουργήσουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο για τις διοικήσεις των πανεπιστημίων, καθώς η χρηματοδότηση θα συνδέεται με το κατά πόσο θα εφαρμόζονται οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. 
Με βασικό σύνθημα το τρίπτυχο «Συνέλευση-Κατάληψη-Διαδήλωση» ξεκίνησε ένας πρώτος γύρος μαζικών και συνεχόμενων γενικών συνελεύσεων με αγωνιστικές αποφάσεις για καταλήψεις των σχολών και συμμετοχή σε κινητοποιήσεις στο κέντρο της Αθήνας. Οι κινητοποιήσεις αυτές κατάφεραν να κατεβάσουν ένα σημαντικό δυναμικό φοιτητών και φοιτητριών στο δρόμο, με αποκορύφωμα την κινητοποίηση της 30/10, όπου χιλιάδες φοιτητές συγκεντρώθηκαν από όλη την Ελλάδα, σε μια από τις μαζικότερες φοιτητικές διαδηλώσεις των τελευταίων ετών. Ωστόσο η μαζικότητα αυτή δεν έχει καμία σχέση με αντίστοιχα κινηματικά επίδικα όπως της περιόδου 2006-2007. Παρ’ όλα αυτά σε κάθε νέα κινητοποίηση κατεβαίνει όλο και περισσότερος κόσμος.
Από τα συντονιστικά των καταλήψεων έχει βγει ένα δελτίο τύπου που πολύ ορθά καλεί τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς σε ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο Αγώνα. Επίσης το περασμένο Σάββατο σε πολύ σωστή κατεύθυνση διοργανώθηκε ένα φεστιβάλ φοιτητικών συλλόγων, στο κάτω πολυτεχνείο. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο διοργανώθηκε, δηλαδή σε κλειστά μαζέματα κάποιων οργανωμένων ατόμων, χωρίς επί της ουσίας να έχει ανοιχτεί στους ίδιους τους φοιτητικούς συλλόγους, αλλά και το γεγονός πως δεν προπαγανδίστηκε, εφόσον το πρόγραμμα δημοσιεύθηκε μόλις μία μέρα πριν, αφήνει αρνητικό στίγμα και γεννάει πολλά ερωτήματα για το πώς πρέπει να συντονιστούμε από δω και πέρα.
Ανάγκη συνέχειας
Από την πλευρά της η κυβέρνηση προσπάθησε σε πρώτο στάδιο μέσω ενός ολόκληρου μηχανισμού των ΜΜΕ να κατασυκοφαντήσει το πανεπιστημιακό άσυλο, παρουσιάζοντας τα πανεπιστήμια ως κέντρα βίας και ανομίας, βάζοντας στο κάδρο αυτής της λασπολογίας τον φοιτητικό συνδικαλισμό και τα μέσα πάλης που διαθέτει. Όταν το φοιτητικό κίνημα έβγαλε συνελεύσεις και καταλήψεις, η κυβέρνηση και η ίδια η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως, πανικόβλητοι από τις αντιδράσεις των φοιτητών, καθώς δεν τις περίμεναν, επιδόθηκαν ακόμη μια φορά σε συκοφαντίες και ψέματα, κάνοντας λόγο για μειοψηφικές ομάδες εντός των σχολών, που κάνουν καταλήψεις με το «έτσι θέλω». Βέβαια κατόπιν, όταν αυτές οι μειοψηφίες βγήκαν στους δρόμους, η κυβέρνηση χρειάστηκε δακρυγόνα και βλήματα κρότου λάμψης για να τις σταματήσει, δείχνοντας πως το μόνο της όπλο απέναντι στη νεολαία είναι η καταστολή. 
Το διάστημα που διανύουμε είναι κρίσιμο για την κατάληξη αυτής της πρώτης ταξικής μάχης ανάμεσα στη νεολαία και την κυβέρνηση. Η αυξανόμενη συμμετοχή των φοιτητών στις συνελεύσεις και τις διαδηλώσεις δείχνει πως ο αγώνας κλιμακώνεται και πως η πολιτική αντιπαράθεση οξύνεται. Κρίνεται όμως αναγκαίο να μαζικοποιήσουμε τις διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων όπως η γενική συνέλευση και να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τα μέσα πάλης που διαθέτουμε, δηλαδή τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις. Για να πετύχει αυτό το σχέδιο, πρέπει η φοιτητική ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά να είναι ενωτική στη δράση, με κοινές παρεμβάσεις, με κοινά αγωνιστικά πλαίσια και με πορείες ενωτικές, δηλαδή ενιαίες. Είναι επίσης αναγκαίο το φοιτητικό κίνημα να μην κλειστεί στον εαυτό του και λειτουργήσει με όρους συντεχνίας, αλλά να συνδέσει τα αιτήματά του με αυτά των εργαζομένων. Μόνο μια πολιτική ατζέντα εντός των σχολών που θα αναδεικνύει τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα και θα πολιτικοποιεί τα υποκείμενα, μπορεί να συνολικοποιήσει τον αγώνα απέναντι στην κυβέρνηση και τον νεοφιλελευθερισμό.