Διαρκείς πνιγμοί στο Αιγαίο με σφραγίδα κυβέρνησης-αντιπολίτευσης-ΕΕ

Το Αιγαίο, ειδικά τις τελευταίες ημέρες του 2021, μετατράπηκε κυριολεκτικά σε έναν απέραντο υγρό τάφο, όπου χάθηκε το μέτρημα των αγνοούμενων και των πνιγμένων προσφύγων. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη σε συνεργασία με την ΕΕ, υλοποιούν τις πιο αντιπροσφυγικές πολιτικές εμμένοντας στο δόγμα, αποτροπή-απώθηση-καταστολή, χωρίς να κουνιέται φύλλο.
Λίστες θανάτου
Μόνο μεταξύ 21 και 24 Δεκεμβρίου, τριάντα άνθρωποι πνίγηκαν στα παγωμένα νερά του Αιγαίου. Ανάμεσά τους βρέφη και παιδιά. Τα ναυάγια της Φολεγάνδρου, των Αντικυθήρων και της Πάρου, αποτελούν μια ακόμη μαύρη κηλίδα στον μακρύ κατάλογο νεκρών προσφύγων που επιχείρησαν να φτάσουν στην Ευρώπη. Κι όμως, τα παραπάνω ντροπιαστικά περιστατικά πέρασαν στα «ψιλά» των ειδήσεων, καθώς την επικαιρότητα μονοπώλησε ο στολισμός και φαντασμαγορικές εκδηλώσεις του Κώστα Μπακογιάννη. Τη στιγμή που μιλάμε συνεχίζουν να υπάρχουν μη καταγεγραμμένοι νεκροί πρόσφυγες που συνεχίζουν να αγνοούνται, ενώ οι οικογένειές τους που βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη καταγγέλλουν ότι οι ελληνικές αρχές δεν τους βοηθούν να επικοινωνήσουν με όσους επιβίωσαν.
Μιλάμε πάντα για τις ίδιες αρχές που ήδη στο ναυάγιο της Πάρου, συνέλαβαν τρεις διασωθέντες με την κατηγορία της πρόκλησης ναυαγίου και της ανθρωποκτονίας με δόλο. Βέβαια, πίσω από αυτές τις πρακτικές επίδειξης ισχύος απέναντι σε θαλασσοδαρμένους πρόσφυγες, επιχειρείται η απόκρυψη των εγκληματικών ευθυνών του ελληνικού λιμενικού και των διεθνών αρχών που δρουν στα ελληνοτουρκικά σύνορα παραβιάζοντας κάθε έννοια νομιμότητας και προστασίας δικαιωμάτων. Τα αρμόδια όργανα που υλοποιούν αυτές τις ρατσιστικές και ξενοφοβικές πολιτικές, όμως, δεν αποτελούν τίποτε άλλο από τον επιχειρησιακό βραχίονα της κυβέρνησης και της ΕΕ στις θαλάσσιες ζώνες έντονης προσφυγικής κίνησης.
Κυβερνητικές ευθύνες
Αλλά τι μπορεί να πει κανείς όταν σύμφωνα με άρθρο του Δημήτρη Αγγελίδη στην ΕΦΣΥΝ, η κυβέρνηση δεν έχει δώσει ακόμη απαντήσεις για το τι απέγιναν οι περίπου 25.000 «εξαφανισμένοι» και μη καταγεγραμμένοι πρόσφυγες από τους συνολικά 29.000 που διασώθηκαν το 2021, αλλά ούτε και για τους 18.000 που διασώθηκαν αλλά δεν καταγράφηκαν στα νησιά το 2020. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία εξαφάνισης ανθρώπων από επίσημα κρατικά όργανα, χωρίς να ανοίγει ρουθούνι. Αυτός είναι και ο λόγος που πλέον όσοι πρόσφυγες επιχειρούν να διαφύγουν από την Τουρκία, επιλέγουν να τραβήξουν το δύσκολο δρόμο της προσέγγισης των ιταλικών ακτών και όχι των ελληνικών, καθώς πολλοί από αυτούς σε προηγούμενες προσπάθειες να προσεγγίσουν τα ελληνικά παράλια, απωθήθηκαν από τις ελληνικές αρχές.
Όσοι παρόλα αυτά έχουν κατορθώσει να φτάσουν στις ελληνικές ακτές και να μην «εξαφανιστούν» κάτω από απροσδιόριστες συνθήκες, βιώνουν την απομόνωση, την εξαθλίωση και την εγκατάλειψη που τους προσφέρει απλόχερα ο Νότης Μηταράκης. Οι πρόσφυγες αντιμετωπίζονται ως πολίτες β’ κατηγορίας, χωρίς να διασφαλίζονται στοιχειώδη δικαιώματά τους. Για παράδειγμα στη δομή του Καρά Τεπέ στη Λέσβο, είναι χαρακτηριστικό ότι με πρωτοβουλία του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, το τριήμερο των Χριστουγέννων και το τριήμερο της Πρωτοχρονίας, επιβλήθηκε άτυπη απαγόρευση της εξόδου των προσφύγων από το καμπ, υπό το πρόσχημα των κλειστών καταστημάτων και των αυξημένων κρουσμάτων της πανδημίας. Πρόκειται για τον ορισμό του «δύο μέτρα και δύο σταθμά» απέναντι σε ανθρώπους που βιώνουν πολλαπλές καταπιέσεις και θα έπρεπε να τύχουν ιδιαίτερης και αυξημένης φροντίδας.
Φαιδρή αντιπολίτευση
Την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί εναγωνίως να σώσει την όποια αριστερόστροφη υπόληψή του εστιάζοντας στο ζήτημα του προσφυγικού. Ο τρόπος που το κάνει όμως φανερώνει την πλήρη μετάλλαξή του σε ένα κόμμα που καμία σχέση δεν έχει ακόμη και με την πιο light εκδοχή του αριστερού ανθρωπισμού. Στην ανακοίνωση που εξέδωσε με αφορμή τα πρόσφατα ναυάγια αναφέρει ότι «η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει επιτρέψει στους διακινητές να κινούνται ανενόχλητοι», ενώ στη συνέχεια την καλεί «να επιστρέψει στις επιταγές του Διεθνούς Δικαίου διεκδικώντας μια κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική» που θα «σταματήσει επιτέλους να εκθέτει την Ελλάδα διεθνώς».
Τι μας λέει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ; Ότι οι πνιγμοί στο Αιγαίο είναι η συνέπεια της ανεξέλεγκτης δράσης των διακινητών και όχι της νέας επτασφράγιστης «Ευρώπης Φρούριο» που οικοδομείται πάνω στο δόγμα των απωθήσεων και των παράνομων επαναπροωθήσεων. Ότι η απάντηση βρίσκεται στην εφαρμογής μιας κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής και όχι στην ανατροπή της υπάρχουσας ευρωπαϊκής πολιτικής. Ότι εκτίθεται η χώρα σε ένα πλαίσιο εθνικής αφήγησης και όχι η κυβέρνηση σε ένα πλαίσιο πολιτικής ευθύνης. Μιλάμε για τον ορισμό της αντίφασης. Όλα αυτά όμως δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία. Αποτελούν τη φυσική συνέχεια της εγκληματικής διαχείρισης του προσφυγικού την περίοδο 2015-2019.
Κάπως έτσι, το κόμμα Τσίπρα έχει χάσει τελείως την μπάλα κάνοντας αντιπολίτευση στον άλλοτε κυβερνητικό του εαυτό! Μετά τις πρόσφατες τραγωδίες στο Αιγαίο, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φίλης, δήλωσε ότι οι ευρωπαϊκές χώρες «στηρίζονται στην “Κοινή Δήλωση Ε.Ε. - Τουρκίας” για να παρκάρουν τους ανεπιθύμητους έξω από τα ευρωπαϊκά σύνορα». Μόνο που την κοινή δήλωση ΕΕ-Τουρκίας το 2016, ο ΣΥΡΙΖΑ τη στήριξε και την έφερε στην Ελλάδα, σε μια προσπάθεια να ανακόψει τις μαζικές προσφυγικές ροές του 2015! Μιλάμε για τον ορισμό της πολιτικής διπολικής διαταραχής, η οποία δυστυχώς αντανακλάται πάνω σε λίστες νεκρών προσφύγων.
Ριζοσπαστική απάντηση
Είναι ντροπή, αυτή τη στιγμή, ο μόνος τρόπος εισόδου στην ευρωπαϊκή επικράτεια για τους πρόσφυγες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Τουρκία, να είναι τα τερτίπια των διακινητών. Είναι ντροπή οι κυβερνήσεις εκατέρωθεν των συνόρων του Αιγαίου να επιδίδονται σε μια απελπιστική επίρριψη ευθυνών η μία στην άλλη, χρησιμοποιώντας τους πρόσφυγες ως πιόνια για τα γεωπολιτικά τους παιχνίδια. Είναι ντροπή η κυβέρνηση Μητσοτάκη να εγκληματεί απροκάλυπτα και κανένας να μη λέει τίποτα. Έπρεπε να βρεθεί μια Ολλανδή με ένα κόκκινο καπέλο για να τον εκθέσει σε επίπεδο μαζικής απήχησης. 
Οι ελληνικές κρατικές αρχές δρουν ως μαντρόσκυλο της ΕΕ που δεν αφήνει να περάσει ούτε μύγα από τα σύνορά τους. Απέναντι σε όλα αυτά η οργανωμένη Αριστερά, οι αντιρατσιστικές συλλογικότητες, οι μεταναστευτικές οργανώσεις και οι επίσημοι και ανεπίσημοι κινηματικοί φορείς, πρέπει να βάλουν φρένο στον ρατσιστικό κατήφορο της κυβέρνησης και της ΕΕ. Το αίτημα για ανοιχτά σύνορα, για διασφάλιση ασφαλών δρόμων διέλευσης προς την Ευρώπη, για ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας, για μαζικές χορηγήσεις ασύλου και για αύξηση των παροχών προς όσους αναζητούν μια καλύτερη ζωή, δεν είναι πλέον ένα ακόμη μπουλετάκι σε μια προκήρυξη, αλλά ένα ζήτημα ζωής και θανάτου.