Η μεταφορά των γυναικείων διεκδικήσεων ακόμη και σε κινητοποιήσεις όχι «αμιγώς φεμινιστικές» μπορεί να διαμορφώσει ένα αγωνιστικό συνεχές που θα κορυφωθεί στις 8 Μάρτη.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Τις τελευταίες εβδομάδες η δημοσιοποίηση της υπόθεσης του ομαδικού βιασμού της Γεωργίας Μπίκα από «υπεράνω πάσης υποψίας παιδιά» της αστικής τάξης, με ισχυρές επιχειρηματικές διασυνδέσεις, πυροδότησε ένα συγκλονιστικό κύμα οργής και αλληλεγγύης που εκφράστηκε όχι μόνο στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και στο δρόμο, σε μία από τις μαζικότερες αντισεξιστικές κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων. Λίγες ημέρες αργότερα, η διάχυτη δημόσια κατακραυγή οδήγησε στην απόσυρση του σκοταδιστικού «εκπαιδευτικού υλικού» του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής που ποινικοποιούσε τη γυναικεία αναπαραγωγική ελευθερία μέσω μαθημάτων «προγεννητικής αγωγής».
Τα δύο επίκαιρα παραδείγματα είναι ενδεικτικά των αντανακλαστικών ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, που αισθάνεται την ανάγκη να αντιδράσει στις πολλαπλές επιθέσεις που δέχονται καθημερινά τα δικαιώματα των γυναικών και των έμφυλων μειονοτήτων. Είναι αυτή η αυξημένη ευαισθητοποίηση της κοινωνίας που συχνά υποχρεώνει ακόμη και συστημικές φωνές να αναδέχονται πτυχές του λόγου του φεμινιστικού κινήματος (π.χ. όρος γυναικοκτονία).
Την ίδια στιγμή, είναι ανάγκη οι απαντήσεις στις σεξιστικές προκλήσεις - είτε προέρχονται από το ίδιο το κράτος είτε εκδηλώνονται στην «ιδιωτική» σφαίρα των έμφυλων σχέσεων - να πάψουν να είναι αποσπασματικές και διάχυτες. Κι αυτό γιατί ο αγώνας ενάντια στο σεξισμό - μία μορφή καταπίεσης με συστημικό υπόβαθρο και πολλαπλές εκφάνσεις- απαιτεί τη συστηματική συγκέντρωση δυνάμεων και το χτίσιμο αντιστάσεων σε κάθε κοινωνικό χώρο: στους χώρους δουλειάς, στα Πανεπιστήμια, στις γειτονιές, στα σχολεία. Σε αυτόν το αγώνα, η 8η Μάρτη, ημέρα με παγκόσμια ακτινοβολία, που έχει πλέον συνταυτιστεί με τη Φεμινιστική Απεργία, αποτελεί ορόσημο για τις γυναικείες διεκδικήσεις στην Ελλάδα και ανά τον κόσμο.
Στο διάστημα που μένει μέχρι τη φετινή 8η Μάρτη είναι στοίχημα η οργή και η ευαισθητοποίηση όλων των περασμένων μηνών να εκφραστεί μέσα από μία απεργιακή κινητοποίηση που θα εμπλέξει μαζικά τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους, θα καταγγείλει τις κυβερνητικές πολιτικές του θεσμικού σεξισμού και θα αρθρώσει αιτήματα για ίση και αξιοπρεπή διαβίωση και εργασία, δημόσιες δομές στήριξης και φροντίδας, νομικές μεταρρυθμίσεις για την περιστολή των διακρίσεων και της έμφυλης βίας, κ.ό.κ.
Στην προσπάθεια αυτή, οι φεμινιστικές συλλογικότητες έχουν να παίξουν το ρόλο του κινητήριου μοχλού, συμβάλλοντας μέσα από τις συστηματικές επεξεργασίες τους στην προώθηση των φεμινιστικών αιτημάτων. Αναγνωρίζοντας ότι εντός του εργατικού κινήματος αυτή η ιεράρχηση δε γίνεται αυτόματα, ως Συνέλευση 8 Μάρτη έχουμε απευθύνει ψήφισμα σε σωματεία, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα και συνδικάτα για τη διοργάνωση μιας μεγάλης φεμινιστικής απεργίας και απεργιακής διαδήλωσης στις 8 Μάρτη. (βλ. σελ.16-17).
Με αντίστοιχο τρόπο χρειάζεται να τεθούν σε κίνηση και οι Φοιτητικοί Σύλλογοι. Η διεκδίκηση της στήριξης της φεμινιστικής απεργίας από τα συλλογικά όργανα των φοιτητριών/τών, μπορεί να πλαισιωθεί και από εναλλακτικές μορφές παρέμβασης, όπως μοιράσματα, εκδηλώσεις, προβολές, ακτιβίστικες δράσεις στο χώρο των Πανεπιστημίων, με στόχο να εμπλακούν όσο το δυνατόν περισσότερες φοιτήτριες/φοιτητές. Και από το χώρο των σχολείων, όμως, δε λείπουν οι δυνατότητες να αναδειχθεί η σημασία της 8ης Μάρτη, μέσα από θεματικές συζητήσεις και δρώμενα που μπορούν να αφορούν από την ιστορία της ημέρας μέχρι τις πολλαπλές εκδηλώσεις του σεξισμού στη σχολική καθημερινότητα (προβληματικές συμπεριφορές καθηγητών, αναπαραγωγή στερεοτύπων μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια, σεξιστικό bullying, κ.ά.).
Αλλά και σε κάθε γειτονιά το σύνθημα της φεμινιστικής απεργίας μπορεί να μεταφερθεί μέσα από πολύμορφες δράσεις - αφισοκολλήσεις, εξορμήσεις, μικροφωνικές, καλλιτεχνικά δρώμενα -, σε συντονισμό με πρωτοβουλίες γειτονιάς, τοπικά σχήματα και ομάδες. Την ίδια στιγμή, η μεταφορά των γυναικείων διεκδικήσεων ακόμη και σε κινητοποιήσεις όχι «αμιγώς φεμινιστικές» (όπως αυτές για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας και την ενίσχυση των κοινωνικών δαπανών), μπορεί να διαμορφώσει ένα αγωνιστικό συνεχές που θα κορυφωθεί στις 8 Μάρτη.
Δημιουργώντας εκείνες τις εστίες αγώνα που επιτρέπουν σε μικρά γεγονότα και αντιστάσεις να συνενώνονται με άλλες μεγαλύτερες, οργανωνόμαστε, συντονιζόμαστε και βγαίνουμε στο δρόμο με στόχο η φετινή 8η Μάρτη να αποτελέσει την πιο μαζική και δυναμική απάντηση στη δυστοπία του σεξισμού, της καταπίεσης, της φτώχειας και της εκμετάλλευσης που μας επιφυλάσσει το σύστημα και οι εκπρόσωποί του!