Κι όμως γυρίζει...

Πορτογαλία
Το στοίχημα του Αντόνιο Κόστα απέδωσε στην Πορτογαλία. Προκαλώντας ρήξη με τα κόμματα της Αριστεράς (όταν αρνήθηκε όλες τις προτάσεις τους για να ψηφίσουν τον προϋπολογισμό) και καταφεύγοντας σε πρόωρες εκλογές, κατέκτησε την αυτοδυναμία, αξιοποιώντας το φόβο «επιστροφής της Δεξιάς», τη σχετικά επιτυχημένη διαχείριση της πανδημίας, και διεκδικώντας τις δάφνες για τα μέτρα σχετικής αντιστροφής των χειρότερων μνημονιακών μέτρων κατά την περίοδο 2015-19. Η ανάγκη «απαλλαγής» από τους αριστερούς συμμάχους αφορούσε πιθανότατα και την ανάγκη τέλους αυτών των κεϊνσιανών «πειραματισμών», καθώς η σχετική ευρωπαϊκή «χαλάρωση» τελειώνει και ο Κόστα θέλει να κατευθύνει τα μεγάλα κονδύλια του Σχεδίου Ανάκαμψης σε άλλα μονοπάτια από αυτά που ζητούσε η Αριστερά. Η πορτογαλική Αριστερά βγαίνει βαριά τραυματισμένη από το «πείραμα». Το ΚΚ, που είχε ήδη υποστεί μια κάμψη 2 μονάδων το 2019, έχασε άλλες 2 μονάδες και βρέθηκε στο 4,4%. Το Μπλόκο που είχε αντέξει το 2019, έχασε πάνω από τη μισή του εκλογική δύναμη (μείον 5,2%) και βρέθηκε στο 4,46%. Η άλλη μεγάλη είδηση αφορά το ακροδεξιό Τσέγκα, που έκανε την εμφάνιση του στο κεντρικό πολιτικό τοπίο κατά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές και επιβεβαίωσε στις βουλευτικές, με 7,1% και την τρίτη θέση, ότι η «πορτογαλική εξαίρεση» (στην τάση ανόδου της ακροδεξιάς) έλαβε τέλος. Οι απολογισμοί για την αρνητική εξέλιξη για μια ριζοσπαστική Αριστερά που το 2015 «έβγαινε» από την περίοδο των μεγάλων αντιμνημονιακών αγώνων με ένα εκλογικό άθροισμα γύρω στο 20%, είναι υπόθεση της ερχόμενης περιόδου. 

Μάλι
Δύο αφρικανικά σώματα, η ECOWAS (Οικονομική Κοινότητα των Κρατών της Δυτικής Αφρικής) και η UEMOA (Οικονομική και Νομισματική Ένωση της Δυτικής Αφρικής) αποφάσισαν σκληρές κυρώσεις ενάντια στο Μάλι. Επικαλούνται την απόφαση της στρατιωτικής χούντας που κατέλαβε την εξουσία τον Αύγουστο του 2020, στο φόντο μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων κατά του τότε προέδρου Κεϊτά, να επεκτείνει τη «μεταβατική περίοδο». Οι κυρώσεις έχουν απίστευτο εύρος και σκληρότητα, «στραγγαλίζοντας» μια από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη με δραματικές συνέπειες για τον πληθυσμό.  Ποιοι είναι αυτοί οι «ανησυχούντες για τη δημοκρατία» που επιβάλουν τις κυρώσεις;  Ο πρόεδρος της Σενεγάλης που λίγους μήνες πριν δολοφόνησε 13 διαδηλωτές, ο πρόεδρος της Νιγηρίας που φυλακίζει δημοσιογράφους, οι πρόεδροι της Ακτής του Ελεφαντοστού και του Τόγκο που διεκδικούν «ισόβια» παραμονή τους στην εξουσία, ο πρόεδρος του Μπενίν που έκλεισε τους βασικούς του πολιτικούς αντιπάλους στη φυλακή. Ποιος βρίσκεται πίσω από την απόφασή τους; Ο Εμμανουέλ Μακρόν, που δεν έβγαλε άχνα για το πραξικόπημα στο Τσαντ και πρόσφατα έγινε ο πρώτος δυτικός ηγέτης που συναντήθηκε προσωπικά με τον Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν μετά τη δολοφονία Κασόγκι. Το ζήτημα είναι ότι η συγκεκριμένη στρατιωτική χούντα έχει αντιγαλλικό προσανατολισμό. Αυτό το κίνητρο (όπως και το γεγονός ότι θα πληρώσουν οι ίδιοι τις κυρώσεις) το αντιλαμβάνονται και στο Μάλι, όπου ακόμα και οι επικριτές του καθεστώτος καταδικάζουν το εμπάργκο. Στο εσωτερικό της χώρας, η χούντα ισχυροποιήθηκε, αντλώντας νομιμοποίηση από τις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στις κυρώσεις, ενώ η λαϊκή οργή ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολιτική της Γαλλίας ενισχύεται…

Σουδάν
Στο Σουδάν, μήνες μετά το πραξικόπημα της 25ης Οκτώβρη, και παρότι υπάρχουν πλέον πάνω από 70 νεκροί, συνεχίζονται οι διαδηλώσεις ενάντια στη στρατιωτική χούντα του στρατηγού Μπουρχάν. Στις αρχές Γενάρη, ο Αμπντάλα Χαμντόκ, ο πρωθυπουργός που ανατράπηκε από τους πραξικοπηματίες και «αποκαταστάθηκε» στη συνέχεια ως φύλλο συκής για το στρατιωτικό καθεστώς, παραιτήθηκε, καθώς βρέθηκε να έχει χάσει κάθε λαϊκή στήριξη (που κατήγγειλε ως προδοσία την επιστροφή του στα καθήκοντα) και ταυτόχρονα να μην έχει τον παραμικρό χώρο για ελιγμούς υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των στρατηγών. Η χούντα έχει εξαπολύσει ένα όργιο βίας με στόχο να συντρίψει τις Επιτροπές Αντίστασης, τις «από τα κάτω» κοινωνικές οργανώσεις που έχουν αναδειχθεί σε «ηγεσία» της εξέγερσης και έχουν αποφασίσει ότι δεν θα επιτρέψουν μια επιστροφή στη «συγκατοίκηση» στρατηγών-πολιτικών. Ασφαλώς για μια τέτοια «συγκατοίκηση», παραβιάζοντας τη θέληση του σουδανικού λαού, εργάζονται απεσταλμένοι του ΟΗΕ, της Αφρικανικής Ένωσης κ.ά., σε διαρκή επικοινωνία με τους στρατηγούς και διατηρώντας εξαιρετικές σχέσεις μαζί τους. Βλέπετε η χούντα του Σουδάν είναι «καλή», στηριγμένη από Σαουδάραβες, Αιγύπτιους και άλλες «προοδευτικές» δυνάμεις, όχι σαν την «κακή» του Μάλι, που αμφισβητεί τη γαλλική στρατιωτική παρουσία στο Σαχέλ…

Ιρλανδία
Μεγάλες συγκεντρώσεις μνήμης αλλά και απαίτησης δικαιοσύνης σημάδεψαν την 50ή επέτειο από τη Ματωμένη Κυριακή, ένα από τα εγκλήματα του βρετανικού ιμπεριαλισμού, όταν οι Αλεξιπτωτιστές δολοφόνησαν 13 διαδηλωτές, αιματοκυλώντας μια ειρηνική διαδήλωση για τα πολιτικά δικαιώματα της καθολικής μειοψηφίας στο ιμπεριαλιστικό και θρησκευτικά σεχταριστικό κατασκεύασμα του «κράτους» της Βόρειας Ιρλανδίας (σχετικό άρθρο επ’ αφορμή της επετείου στο Rproject.gr). Η δικαίωση των θυμάτων παραμένει ζητούμενο. Χρειάστηκε να περάσουν 38 χρόνια για να παραδεχτεί έστω το βρετανικό κράτος την αθωότητα των… θυμάτων του. Πλέον η επίσημη «αφήγηση» παραδέχεται ότι «ήταν λάθος» και μια «σκοτεινή στιγμή» και ότι οι ειρηνικοί διαδηλωτές ήταν όντως ειρηνικοί και όχι ένοπλα μέλη του IRA. Αλλά ακόμα δεν έχει καταδικαστεί κανένας, ενώ η κυβέρνηση ανακινεί μια πρωτοβουλία που θα κατοχυρώσει και νομικά την ατιμωρησία για τα μέλη του βρετανικού στρατού για όσα έκαναν κατά τη διάρκεια των αιματηρών «Troubles» στη Βόρεια Ιρλανδία. Όσο για την εμφάνιση πολλών πραγματικών ενόπλων μελών του IRA εκείνη την ταραγμένη περίοδο, θα πρέπει και πάλι να ανατρέξει κανείς στη Ματωμένη Κυριακή για να την κατανοήσει…