Στη Γαλλία οι επερχόμενες προεδρικές εκλογές θα είναι κρίσιμες. Ο Σαρκοζί φαίνεται να πέφτει, αλλά ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών, Φρ. Ολάντ, είναι έτοιμος να αποδειχθεί ένας Γ.Παπανδρέου στη Γαλλία.
Δυστυχώς το ΚΚ Γαλλίας και οι σύμμαχοί του στο «Μέτωπο της Αριστεράς» δεν υπολογίζουν αυτό τον κίνδυνο. Για άλλη μια φορά αρνούνται τη ρήξη με την παράδοση της «πληθυντικής Αριστεράς», αρνούνται να δεσμευτούν ότι δεν θα στηρίξουν μια σοσιαλφιλελεύθερη κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Στο χώρο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, το NPA κατεβάζει ως ανεξάρτητο υποψήφιο τον Φιλίπ Πουτού, έναν συνδικαλισμένο εργάτη που διαδέχεται τον Ολιβιέ Μπεζανσενό. Οι πιέσεις, που αντιμετωπίζει, είναι μεγάλες. Γι’ αυτό και έχουν ιδιαίτερη σημασία οι θέσεις που διαμορφώνει.
Στο κείμενο του Φ. Σαμπατό παρουσιάζονται οι αιχμές της προεκλογικής καμπάνιας του NPA. Τα «4 επείγοντα μέτρα» είναι μάθημα επιλογών, προτεραιοτήτων, ταξικής αναφοράς, αλλά και αντισεχταριστικής ευθύτητας. Στα αποσπάσματα από την ομιλία του Φ. Πουτού στο Σαιν Ντενί, αλλά και στο κείμενο του Ζ.Φ. Ντιβέ, παρουσιάζονται οι θέσεις του NPA ενάντια στην καμπάνια του ακροδεξιού κόμματος της Μαρί Λεπέν, που διάλεξε να μετατρέψει τις εκλογές σε πολιτική μάχη κατά του ευρώ(!) και υπέρ της επιστροφής στο γαλλικό φράγκο. Οι θέσεις των σ. του NPA αποκτούν έτσι ευρύτερη σημασία για όλη την Αριστερά στην Ευρώπη.
Τέσσερα μέτρα έκτακτης ανάγκης
Του Φρανσουά Σαμπατό, ιστορικού στελέχους της LCR και σήμερα του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA)
Πανικός έχει κυριεύσει τις ευρωπαϊκές πολιτικές και οικονομικές ηγεσίες. Η επιβίωση των τραπεζών παγκόσμια εξαρτάται από την επιβίωση των ευρωπαϊκών τραπεζών. Στο όνομα της κρίσης του χρέους, οι αγορές, δηλαδή οι τραπεζίτες, τα αφεντικά των πολυεθνικών και οι διαχειριστές των funds ζητούν όλο και περισσότερα. Αυτή τη στιγμή είναι η σειρά της Γερμανίας να δεχθεί την «επίθεση». Μετά από αυτό θα μπούμε σε μια καινούργια φάση του οικονομικού πολέμου, τον οποίο διεξάγουν οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που κυριαρχούν στην υφήλιο.
Η απάντηση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων είναι η κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων, η απορρύθμιση σε ό,τι απομένει από το «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο», όλο και μεγαλύτερες δόσεις λιτότητας. Αποτέλεσμα: η διαρκής ύφεση. Στη Γαλλία οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει τα 5 εκατομμύρια και 9 εκατομμύρια βρίσκονται στα όρια της φτώχειας. Στόχος για την κυβέρνηση Σαρκοζί είναι η μείωση της αγοραστικής δύναμης εκατομμυρίων μισθωτών κατά 15-20%, ώστε να ευθυγραμμίσει το κόστος εργασίας με τον αντίστοιχο μέσο όρο της παγκόσμιας αγοράς. Αυτό το αντίτιμο επιτάσσει η πολιτική που ξεκινάει από τις ιδέες της «ανταγωνιστικότητας της Ευρώπης».
Και τι λέει ο Ολάντ; Υποκρίνεται ότι θα δώσει «λογική» στη λιτότητα. Υποχωρεί ήδη από τη μετριοπαθή υπόσχεση για τη δημιουργία 60.000 θέσεων εργασίας, που άλλωστε ποτέ δεν δημιούργησε κύματα ενθουσιασμού για την πολιτική του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ο κόσμος καταλαβαίνει όλο και περισσότερο ότι το Σ.Κ. ετοιμάζει τα δικά τους προγράμματα λιτότητας. Έτσι έχουμε την άποψη ότι το Σ.Κ. δεν μπορεί να αποτελέσει μία εναλλακτική επιλογή απέναντι στον Σαρκοζί και ότι μία πραγματική απάντηση προϋποθέτει μία αντικαπιταλιστική απάντηση στην κρίση.
Προτείνουμε έτσι τέσσερις άξονες μέτρων, με προτεραιότητα τις κοινωνικές ανάγκες, ενάντια στα κέρδη του κεφαλαίου:
1. Κοινωνικό μέτωπο ενάντια στην κρίση: 300 ευρώ αύξηση σε όλους τους μισθωτούς και 1.600 ευρώ βασικό μισθό. Απαγόρευση των απολύσεων, ενίσχυση των κοινωνικών υπηρεσιών με μαζική αύξηση της απασχόλησης στην υγεία και την εκπαίδευση. Επιστροφή στο καθεστώς συνταξιοδότησης στα 60 έτη.
2. Χρηματοδότηση αυτών των μέτρων μέσα από τη φορολόγηση των καπιταλιστών. Διαγραφή του χρέους και των τόκων. Κατάργηση των φοροαπαλλαγών για τους πλούσιους και αύξηση των φόρων στις μεγάλες επιχειρήσεις.
3. Κρατικοποίηση των τραπεζών, ενοποίηση και έλεγχός τους από τους εργαζόμενους.
4. Έξοδος από την πυρηνική ενέργεια, ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και κυρίως της αιολικής. Αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα στην ενέργεια, τις μεταφορές, τη στέγαση, μέσα από ένα δημοκρατικό, κοινωνικό και οικολογικό σχεδιασμό.
Για να εφαρμοστεί αυτό το πρόγραμμα, δεν θα πρέπει να διστάσουμε να επιτεθούμε στη λογική του καπιταλιστικού συστήματος και στην εξουσία των αφεντικών και των τραπεζών. Αυτοί οι τέσσερις άξονες αποτελούν την απαρχή για το πρόγραμμα μιας εργατικής κυβέρνησης για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Είναι οι άξονες για την πολιτική μας καμπάνια, αλλά και ένα πρόγραμμα ενάντια στην καπιταλιστική κρίση, ένα πρόγραμμα για αυτούς που αρνούνται τη λιτότητα από όπου και αν προέρχεται.
Αριστερή αντιπολίτευση
Του Φιλίπ Πουτού, υποψηφίου του ΝΡΑ στις προεδρικές εκλογές
Σε αυτές τις εκλογές υπάρχει ένας στόχος που είναι συμπαθητικός: να ξεφορτωθούμε τον Σαρκοζί και τη συμμορία του. Είναι ένα είδος ελάχιστου καλού. Όμως η λύση να αντικαταστήσουμε τον Σαρκοζί με τον Ολάντ δεν είναι ικανοποιητική. Και προειδοποιούμε από σήμερα ότι αυτή η κυβερνητική «αριστερά» πρόκειται να μας εξαπατήσει. Στη θέση της λιτότητας της Δεξιάς θα αποκτήσουμε τη λιτότητα της Αριστεράς. Και για μας το σημαντικό δεν είναι το χρώμα της λιτότητας, αλλά η ανατροπή τη λιτότητας.
Το νόημα της υποψηφιότητας του ΝΡΑ είναι να φωνάζουμε δυνατά, ακόμα και μέσα από τις κάλπες, ότι δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στο φιλελεύθερο Σοσιαλιστικό Κόμμα, με ή χωρίς συμμάχους. Είναι να πούμε δυνατά από τώρα ότι θα χρειαστεί να οικοδομήσουμε μια αριστερή αντιπολίτευση, για να υπερασπίσουμε τη ζωή μας στους δρόμους... όλοι μαζί!
Κάποιοι στη Δεξιά, αλλά και στην Αριστερά, μιλάνε για ένα προστατευτικό σύστημα (protectionisme), για μια «αντι-παγκοσμιοποίηση» που τάχα θα αποτελούσε για τους πληθυσμούς καταφύγιο μπροστά στα δεινά της διεθνούς κρίσης. Είναι αυταπάτη, γιατί όσο οι καπιταλιστές –οι Γάλλοι και οι άλλοι– ελέγχουν τις οικονομίες τους, ο προστατευτισμός θα προστατεύει μόνο τα δικά τους συμφέροντα και όχι τους μισθωτούς ή τους πληθυσμούς...
Η καμπάνια του Εθνικού Μετώπου για την επιστροφή στο φράγκο, καλλιεργεί τη στροφή στα εθνικιστικά αντανακλαστικά και στην αντιμεταναστευτική πολιτική. Γιατί όσο περισσότερο μιλάμε για τη σημασία των συνόρων, τόσο προσεγγίζουμε τη ρατσιστική πολιτική... Ακόμα και αν το Εθνικό Μέτωπο επιτίθεται στις τράπεζες ή στην κερδοσκοπία και ζητά «επαναπατρισμό» των επιχειρήσεων, σε καμία περίπτωση δεν ζητά να πληρώσουν οι καπιταλιστές. Αντίθετα, το Εθνικό Μέτωπο ζητά έναν εθνικό καπιταλισμό, όπου οι εργάτες θα είναι αλληλέγγυοι στα αφεντικά. Πρόκειται για την παλιά πολιτική που έχε στόχο να διαιρεί τους φτωχούς προς όφελος των πλουσίων...
(Από την προεκλογική ομιλία στο Σαιν Ντενί, στις 24 Νοεμβρίου).
Τα αδιέξοδα του προστατευτισμού
Του Ζαν Φιλίπ Ντιβέ, από την εφημερίδα του NPA «Tout est a nous!», φύλλο 128 (15/12/11)
Στα επιχειρήματα των οπαδών του «προστατευτισμού» –κυρίως της ακροδεξιάς, της Δεξιάς, αλλά και ορισμένων στην Αριστερά– υπάρχει μεγάλη δόση δημαγωγίας…
Η πιο κοινότοπη πρότασή τους –κατευθείαν υπαγορευμένη από τα αφεντικά– είναι η αύξηση των τελωνειακών δασμών στα σύνορα της ΕΕ ή και της Γαλλίας… Είναι ο δρόμος που ακολουθήθηκε κατά τη μεγάλη κρίση του 1930. Κατέληξε σε έναν πόλεμο τελωνειακών δασμών που προετοίμασε τον πόλεμο με τα όπλα. Οι εργάτες δεν έχουν κανένα συμφέρον από μια τέτοια μάχη που θα τους εγκλώβιζε –σε κάθε χώρα– πίσω από τη δική τους εθνική κυρίαρχη τάξη…
Δεν είμαστε επίσης οπαδοί των αιτημάτων «επαναπατρισμού» των γαλλικών επιχειρήσεων, που θα προκαλούσαν τεράστια κύματα απολύσεων στις φτωχότερες χώρες. Είναι τελείως διαφορετική πολιτική από τα δικά μας αιτήματα απαγόρευσης της «κινητικότητας» των επιχειρήσεων: πρόκειται για την πολιτική που έχει στόχο την απαγόρευση των απολύσεων, απέναντι στην τάση του κεφαλαίου να μεταφέρει τις επιχειρήσεις, κυνηγώντας το υψηλότερο ποσοστό κέρδους…
Το ίδιο ισχύει για την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα. Υπό τα καπιταλιστικά καθεστώτα, ένα τέτοιο μέτρο θα κατέληγε σε μια σειρά «ανταγωνιστικών υποτιμήσεων», σε μια άλλη έκφραση του οικονομικού πολέμου, του οποίου οι λαϊκές τάξεις είναι πάντα τα βασικά θύματα… Ασφαλώς είναι φανερό ότι σε όποια χώρα γίνει εφικτή μια αντικαπιταλιστική ρήξη θα είναι υποχρεωτική η ρήξη με την ΟΝΕ και το ευρώ –εκτός από το απίθανο ενδεχόμενο ενός σχεδόν ταυτόχρονου προτσές ανατροπής σε όλες σχεδόν τις κεντρικές χώρες της ΕΕ…