Η αντοχή του ΣΥΡΙΖΑ στις πιέσεις της μετεκλογικής περιόδου (απαίτηση του καθεστώτος για «υπευθυνότητα», προτάσεις για κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας) θα είναι το κρίσιμο τεστ.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ης Μάη ήταν εκκωφαντικό μήνυμα. Ήταν νίκη της Αριστεράς επί των πραγματικών αντιπάλων της, των συστημικών δυνάμεων που βρίσκονται πλέον σε θέση σύγχυσης και πανικού. Ήταν νίκη στο εσωτερικό της Αριστεράς, όπου διαμορφώνονται πλέον νέοι συσχετισμοί: Στις μέρες που έρχονται, το ΚΚΕ οφείλει να «χωνέψει» τη νέα πραγματικότητα, ο διάχυτος σεχταρισμός οφείλει να αναδιπλωθεί, η τακτική του Ενιαίου Μετώπου βγαίνει ιδιαίτερα ενισχυμένη.
Αριστερή πολιτική
Έχει ιδιαίτερη σημασία το «υποκείμενο» που έστειλε το μήνυμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον 1ο κόμμα στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, στους ανέργους, στις ηλικίες 18-54 (!), 1ο κόμμα στις εργατογειτονιές της Β’ Αθήνας και της Β’ Πειραιά. Η ταξική βάση της πολιτικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπει τις ελπίδες ότι αυτή θα έχει διάρκεια, ότι είναι εφικτό να συγκροτήσουμε στην Ελλάδα ένα μαζικό εργατικό ρεύμα αριστερής-ριζοσπαστικής πολιτικής πάλης.
Έχει επίσης μεγάλη σημασία η πολιτική με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε να αποκτήσει την πρωτοκαθεδρία σε αυτά τα ακροατήρια. Και αυτή ήταν η αριστερή πολιτική (το καθαρό και έγκαιρο «όχι» στα μνημόνια και τη δανειακή σύμβαση), η κάθετη αντιπαράθεση με τις συστημικές δυνάμεις (που σήμερα θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ «ακραίο» και επικίνδυνο ρεύμα), η ταύτιση με τους αγώνες αντίστασης (ακόμα και όταν κάποιοι μιλούσαν για «εξτρεμισμούς» των λαϊκών ανθρώπων).
Ήταν επίσης η πολιτική ενότητας στη δράση της Αριστεράς, η ειλικρινής απεύθυνση στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μια πρόταση που, αν γινόταν δεκτή, θα είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση ενός αριστερού μαζικού πολιτικού εγχειρήματος, που, αντικειμενικά, θα ήταν δύσκολο να ελεγχθεί και να χειραγωγηθεί από όποια εκδοχή των κομματικών γραφειοκρατιών της Αριστεράς. Ο κόσμος –μέσα στις απίστευτες δυσκολίες που ζει– έδειξε ότι επιθυμεί τη δημιουργία ενός τέτοιου ρεύματος, επιβραβεύοντας το ΣΥΡΙΖΑ που εμφανίστηκε ως «κέντρο» αυτής της προοπτικής και «τιμωρώντας» το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έμειναν στάσιμοι την ώρα μιας τέτοιας κοσμογονίας.
Αντιφάσεις
Ασφαλώς στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν προβλήματα και αντιφάσεις. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η ΔΕΑ (αλλά και άλλες οργανώσεις και σύντροφοι-φισσες…) τις έχει υποδείξει επανειλημμένα: Η ισχυρή παράδοση «ευρωπαϊσμού» στο τμήμα του ΣΥΝ που εμπνέεται από τον ευρωκομουνισμό, δημιουργεί ροπή προς έναν πολιτικό «ρεαλισμό» ακόμα και στις πιο διλημματικές και πολωμένες περιόδους. Η συμμαχία με τους «ΠΑΣΟΚογενείς» (ενώ, σωστά, βάζει ως στόχο να προσελκύσει τον κόσμο της βάσης του ΠΑΣΟΚ) ενέχει κινδύνους μετατόπισης προς τη σοσιαλδημοκρατία, ειδικά σε «μεγάλες» στιγμές, όπου η Αριστερά οφείλει να στηρίζεται στα διαρκή ιδεολογικά θεμέλιά της, στη στρατηγική της σοσιαλιστικής ανατροπής. Για την ώρα, τα προβλήματα αυτά έχουν ελεγχθεί (τουλάχιστον στις συλλογικές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ) και η μαζικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπει την αισιοδοξία για σταθερότερες επιλογές στο μέλλον.
Η αντοχή του ΣΥΡΙΖΑ στις πιέσεις της μετεκλογικής περιόδου (απαίτηση του καθεστώτος για «υπευθυνότητα», προτάσεις για κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας) θα είναι το κρίσιμο τεστ. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ μείνει σταθερός στις προεκλογικές-ανατρεπτικές (στην πράξη και όχι στα λόγια) δεσμεύσεις του, θα μπορέσει να μετασχηματίσει την εκλογική προτίμηση που πήρε στις 6 Μάη σε σχέση πολιτικής εμπιστοσύνης με ένα καθοριστικό τμήμα του πληθυσμού. Και αυτό θα είναι θεμέλιο για την οικοδόμηση μιας πραγματικά νέας, πραγματικά ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Συγκρότηση
Για να κερδηθεί αυτό το «στοίχημα», ο μόνος δρόμος είναι να δοθεί χώρος και εξουσία στον ίδιο τον κόσμο που μας στήριξε: οι τοπικές συνελεύσεις, η συγκρότηση τοπικών και κλαδικών οργανώσεων, η ανάδειξη οργάνων, η θεσμοθέτηση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, μπορεί να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από μια (αποτελεσματική, όπως αποδείχθηκε) εκλογική μηχανή, σε μάχιμο οργανισμό, σε συγκροτημένο πολιτικό ρεύμα, που είναι απαραίτητο, αν πραγματικά θέλουμε να ολοκληρώσουμε τις ανατροπές που υποσχεθήκαμε στους εργαζόμενους και στη νεολαία. Στην προσπάθεια αυτή είναι απαραίτητο να επιμείνουμε στην έκκληση για κοινή δράση προς τον κόσμο του ΚΚΕ και –κυρίως– στον κόσμο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.