Για την οργανωτική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ

1. Η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6% και 315.000 ψήφους το 2009 στο 27% και 1.655.000 ψήφους το 2012 είναι ένα πρωτοφανές ιστορικά γεγονός, αδιανόητο να υπάρξει σε μια «κανονική» εποχή. Και δεν είναι το μόνο –η ιστορική περίοδος που διανύουμε είναι γεμάτη από τέτοια ακραία και πρωτοφανή γεγονότα. Η ακρότητα της εποχής που ζούμε, που αναλογίες της μπορούμε να βρούμε μόνο γυρίζοντας πίσω στη δεκαετία του 30, είναι η αναγκαία αφετηρία για να κατανοήσουμε τις τρέχουσες προοπτικές της ταξικής πάλης και τα επείγοντα καθήκοντα της Αριστεράς στη σημερινή περίοδο.

2. Η βάση αυτής της ακραίας εποχής είναι η βαθιά κρίση και η ιστορική παρακμή του καπιταλιστικού συστήματος. Η κρίση αυτή έχει σαν κύρια εστία έκφρασής της αυτή τη στιγμή την ευρωζώνη που οδεύει ολοταχώς προς τη διάλυσή της και παίρνει οξύτατη μορφή σε χώρες όπως η Ελλάδα. Η κρίση του συστήματος σηματοδοτεί την ένταση των καπιταλιστικών ανταγωνισμών σε διεθνές επίπεδο και την ένταση των ταξικών ανταγωνισμών μέσα σε κάθε κράτος. Σε μια τέτοια περίοδο δεν υπάρχει έδαφος για εξισορρόπηση και ειρηνική συνύπαρξη των διαφορετικών ταξικών συμφερόντων –δεν υπάρχουν ενδιάμεσες ρεαλιστικές πολιτικές: ή το κεφάλαιο ή οι εργάτες θα επιβιώσουν από αυτή την κρίση. Ο ανειρήνευτος και μέχρις εσχάτων ταξικός πόλεμος είναι η μορφή της κοινωνικής και πολιτικής πάλης την επόμενη περίοδο. Αυτό σημαίνει ότι μια πιο ήπια και πιο σταδιακή σύγκρουση με το σύστημα δεν θα το εξημερώσει και θα το κάνει πιο «μαλακό» απέναντί μας, αλλά αντίθετα θα το εξοπλίσει και θα το αγριέψει σε τέτοιο βαθμό που θα επιχειρήσει την οριστική συντριβή του εργατικού κινήματος και της αριστεράς. Σε μια τέτοια περίοδο δεν ισχύει η παροιμία «όποιος πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα» αλλά αντίθετα η φράση του γιακωβίνου επαναστάτη  Σεν Ζιστ ««όσοι κάνουν μισές επαναστάσεις, σκάβουν απλώς τον ίδιο τους τον τάφο».

3. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απόλυτα αναγκαίο αλλά και απόλυτα ανεπαρκές όπλο για να διεξαχθεί νικηφόρα ο κλιμακούμενος ταξικός πόλεμος. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπει την αναγκαία συγκέντρωση δυνάμεων για να δοθεί η μάχη αλλά από τη φύση του, όσο πιο μεγάλη συγκέντρωση δυνάμεων επιτυγχάνει τόσο πιο ετερογενείς απόψεις συγκεντρώνει στο εσωτερικό του, απόψεις τόσο ρεφορμιστικές όσο και επαναστατικές. Η συνύπαρξη πολιτικών της ήττας με πολιτικές της νίκης, πολιτικών της «υπευθυνότητας» απέναντι στο σύστημα με πολιτικές της σύγκρουσης με αυτό, είναι αναπόφευκτη εκ φύσεως μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Η συνύπαρξη αυτή είναι, και οφείλει να είναι, ειρηνική και πολεμική ταυτόχρονα: Ειρηνική όσον αφορά μίνιμουμ συμφωνίες μάχης ενάντια στον ταξικό εχθρό, πολεμική όσον αφορά την διαρκή πάλη για τον συσχετισμό δύναμης των διάφορων απόψεων και τον συνολικότερο πολιτικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ στον ταξικό πόλεμο.

4. Το κέρδισμα πάνω από 1,6 εκατομμυρίων ψήφων από το ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται σε τεράστια αναντιστοιχία με τον τωρινό οργανωμένο στρατό των συνιστωσών και των ανένταχτων που συμμετέχουν ενεργά σε αυτόν. Ένας οργανωμένος Συριζαίος αντιστοιχεί σε πάνω από 100 ψηφοφόρους του σχήματος. Αυτό πρέπει και μπορεί να αλλάξει άμεσα και ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε ένα σχήμα  100.000 μελών τουλάχιστον, μια αναγκαία ραχοκοκαλιά για να δοθεί η μάχη στη συνέχεια. Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα είναι απόλυτα αναγκαία αυτή τη στιγμή ώστε να μπορέσει να συγκροτήσει σε οργανωμένη δύναμη το ταξικό τσουνάμι που έχει ξεσηκωθεί πίσω του. Για να γίνει εφικτό αυτό πρέπει ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ να έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, να ενισχύει τον μετωπικό και πολυτασικό του χαρακτήρα και να συσπειρώνει τον κόσμο πάνω στο κοινό ταξικό συμφέρον και όχι να κλειστεί σαν σκατζόχοιρος σε ένα τάχα ομοιογενές και μικρό κόμμα που διώχνει και αποκλείει με τα αγκάθια του τις πολύμορφες και ετερογενείς πολιτικά δυνάμεις που συσπειρώνονται γύρω του. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μετατραπεί σε ένα πολυτασικό και ομοσπονδιακού χαρακτήρα κόμμα, να διατηρήσει και να διευρύνει τον χαρακτήρα του σαν μέτωπο έστω κι αν αυτό θα έχει τη μορφή του ενιαίου κόμματος. Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα δυο βασικές οργανωτικές κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι «όλη η εξουσία στα μέλη» και η δεύτερη είναι «καμιά υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία».

5. Το «όλη η εξουσία στα μέλη» σημαίνει καταρχήν την άμεση καμπάνια για εγγραφή μελών στον ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργία ενός τεράστιου δικτύου οργανώσεων βάσης. Ο όρος για τη συμμετοχή ενός μέλους στον ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι η ενεργός συμμετοχή του σε τοπική οργάνωση και η αποδοχή ενός μίνιμουμ αλλά σαφούς ταξικού προσανατολισμού προγράμματος (κατάργηση μνημονίου, «μονομερές» πρόταγμα των των συμφερόντων των αποκάτω σε αντιδιαστολή με τα κέρδη και τα χρέη των καπιταλιστών, αντίθεση στο ρατσισμό και το φασισμό). Η συγκρότηση ενός τέτοιου μαζικού κόμματος-μετώπου πρέπει πολύ σύντομα να καταλήξει σε πανελλαδικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ με εκλεγμένους αντιπροσώπους από τις τοπικές οργανώσεις με βάση την αρχή «ένα μέλος μια ψήφος», την απλή αναλογική και χωρίς καμιά «θετική» ποσόστωση για οποιαδήποτε συνιστώσα, μικρή ή μεγάλη. Η λογική αμοιβαίων υποχωρήσεων των διαφόρων συνιστωσών και κατάληξη σε αποφάσεις-«σούπες» πρέπει να τελειώσει στον ΣΥΡΙΖΑ και οι αποφάσεις να παίρνονται με ψηφοφορίες. Το συνέδριο αυτό πρέπει να αποφασίσει τόσο το πρόγραμμα όσο και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με βάση τα συντιθέμενα ή αντιπαρατιθέμενα πολιτικά σχέδια που πρέπει να κατατεθούν στον προσυνεδριακό διάλογο. Επίσης οι επιτροπές βάσης του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προχωρήσουν σε εκλογές οργάνων τοπικά και σε εκλογές αντιπροσώπων για ανώτερα όργανα. Στα όργανα αυτά πρέπει να ισχύει η άμεση ανακλητότητα των εκλεγμένων από την συνέλευση της κάθε οργάνωσης βάσης. Η συνεδριακή διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να επαναλαμβάνεται σε τακτική βάση, ώστε να αντανακλά τις κάθε φορά αλλαγές συσχετισμών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

6. Το «καμιά υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία», σημαίνει ότι σημερινές συνιστώσες και άλλες που μπορεί να προέλθουν από το χώρο του ΚΚΕ ή της Ανταρσύα, ότι τάσεις που ενδέχεται να συγκροτηθούν στη συνέχεια, ότι ομάδες ανένταχτων ή ακόμα και σαν άτομα, δεν οφείλουν να πειθαρχούν στις αποφάσεις της πλειοψηφίας εφόσον κρίνουν ότι αυτές έρχονται σε σύγκρουση με τα ταξικά συμφέροντα των από κάτω. Το ανώτερο κριτήριο πειθαρχίας είναι το συμφέρον της ταξικής πάλης και όχι η όποια συγκυριακή πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο «δικαίωμα» που οφείλει να επιβάλει η πλειοψηφία και να απολέσει η μειοψηφία είναι ότι δεν θα μπορεί από δω και πέρα να βγαίνει δημοσίως και να παρουσιάζει τις δικές της μειοψηφικές απόψεις ως απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως κατά κόρον συνέβαινε ιδίως στα ΜΜΕ από διάφορα στελέχη κυρίως του ΣΥΝ. Οι διάφορες συνιστώσες – εννοείται όσες από αυτές θέλουν- πρέπει να διατηρήσουν την πλήρη πολιτική, οργανωτική και οικονομική τους αυτοτέλεια ώστε να μην μπορούν σε καμιά περίπτωση να εκβιαστούν πολιτικά από μια συγκυριακή πλειοψηφία και ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

7. Αυτός είναι ο δρόμος να οργανωθεί ο ταξικός στρατός μας μέσω του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα να δοθεί η μάχη για τον εξοπλισμό αυτού του στρατού με τις νικηφόρες απόψεις ενάντια στο σύστημα μέσα από την εσωτερική διαπάλη στον ΣΥΡΙΖΑ κα την ανάδειξη ισχυρής ανατρεπτικής πτέρυγας και ισχυρών επαναστατικών οργανώσεων μέσα σε αυτόν. Αν αυτή η μάχη δεν δοθεί τότε η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ είναι προδιαγεγραμμένη και μαζί με αυτή και η ήττα της εργατικής τάξης στην ταξική σύγκρουση που έχουμε μπροστά μας.