Η απόρριψη του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης δεν είναι ικανή (ή αρκετή) προϋπόθεση για τις συμμαχίες της Αριστεράς. Το καλύτερο παράδειγμα είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Με το κόμμα του Καμμένου μας χωρίζει, όπως σωστά ειπώθηκε, άβυσσος.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η προσχώρηση των Μαριά-Δημαρά στο κόμμα του Καμμένου και η συγχώνευση των Καζάκη-Παπαθεμελή, θα αρκούσαν για να αποφασίσουμε ότι η «αντιμνημονιακή» στρατηγική δεν είναι για την Αριστερά ικανοποιητική επιλογή για να αντιμετωπιστεί μια τόσο κρίσιμη περίοδος.
Η απόρριψη του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης είναι αναγκαία προϋπόθεση για να υπερασπίσουμε τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα από τη λαίλαπα των προγραμμάτων λιτότητας. Κάθε δύναμη που αποφεύγει να δεσμευτεί καθαρά πάνω σε αυτόν το στόχο, επιλέγει στην πραγματικότητα τη στήριξη (στον α΄ ή στο β΄ βαθμό, αδιάφορο) των αντιδραστικών αντιμεταρρυθμίσεων που επιβάλει η ντόπια κυρίαρχη τάξη και οι διεθνείς σύμμαχοί της.
Όμως η απόρριψη του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης δεν είναι ικανή (ή αρκετή) προϋπόθεση για τις συμμαχίες της Αριστεράς. Το καλύτερο παράδειγμα είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Με το κόμμα του Καμμένου μας χωρίζει, όπως σωστά ειπώθηκε, άβυσσος.
Δεν αναφέρομαι μόνο στα κρίσιμα ζητήματα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών, όπου ο Καμμένος -λειτουργώντας ως «λαγός» του αστικού πολιτικού κόσμου που συζητά μια ευρύτερη αυταρχική αναδίπλωση- προτείνει να περάσουν οι τομείς της αστυνόμευσης, της δικαιοσύνης και του στρατού στον απόλυτο έλεγχο των μόνιμων κρατικών γραφειοκρατών.
Δεν αναφέρομαι μόνο στα ζητήματα ειρήνης-πολέμου, τα λεγόμενα «εθνικά», όπου –παρά την «ανεξαρτησιακή» δημαγωγία- ο Καμμένος υποστηρίζει μια πολεμοχαρή και φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική.
Αναφέρομαι κυρίως στα ζητήματα της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Όπου ο Καμμένος αναπτύσσει μια κριτική στο μνημόνιο από τη σκοπιά της αποτελεσματικότητας, υποστηρίζοντας μια αδιατάρακτη συνέχεια της λιτότητας για τους εργαζόμενους και της φορολογικής και νομοθετικής ασυλίας για το κεφάλαιο. Ο καιρός θα δείξει αν αυτή η «κριτική στάση» του Καμμένου απέναντι στο μνημόνιο θα παραμείνει απομονωμένη από την πλειοψηφία της κυρίαρχης τάξης ή, αντίθετα, θα αποτελέσει μια επιλογή ανασύνταξης του αστισμού μπροστά στα δεδομένα της κρίσης και της αποτυχίας των Μερκοζί να τη διαχειριστούν.
Οι σχετικές συζητήσεις στην Ευρώπη αποδεικνύουν ότι η έκβαση αυτού του στοιχήματος δεν είναι τόσο δεδομένη όσο σήμερα φαίνεται. Στη Γαλλία π.χ., η γραμμή μιας επιθετικής καπιταλιστικής «αντιπαγκοσμιοποίησης» -με επιστροφή στο φράγκο, στον προστατευτισμό και στο γενικότερο εθνικιστικό ανταγωνισμό- δεν περιορίζεται πλέον στο ακροδεξιό FN, αλλά εξαπλώνεται σε μεγάλο τμήμα του κόμματος του Σαρκοζί, στον Τύπο και στους καθεστωτικούς διανοούμενους, αναδεικνύοντας μια γενικότερη διχογνωμία της κυρίαρχης τάξης.
Η αντίθεση της Αριστεράς στο μνημόνιο δεν έχει τίποτα κοινό με αυτές τις πολιτικές. Οφείλει να είναι από τη σκοπιά των εργαζομένων και, κατά συνέπεια, να είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη διεκδίκηση της ριζικής ανατροπής των προγραμμάτων λιτότητας. Σε αυτό τον αγώνα για μια πραγματική «αναδιανομή» -υπέρ των εργαζομένων και των φτωχών και σε βάρος των καπιταλιστών και των πλουσίων-, αν κανείς είναι ειλικρινής, δεν έχει κανένα περιθώριο συμμαχιών με το ρεύμα της «λαϊκής Δεξιάς».
Στην Ελλάδα, ο κόσμος πάλεψε αποφασιστικά ενάντια στην πολιτική των μνημονίων, στην πολιτική που επέβαλλαν οι κυβερνήσεις ΓΑΠ και Παπαδήμου, η ΕΕ και το ΔΝΤ. Οι αγώνες αυτοί για να συνεχίσουν και να νικήσουν, απαιτούν πλέον μια ορατή και άμεση πολιτική προοπτική. Αυτή είναι η δύναμη του συνθήματος για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του κόσμου που «σπάει» από το ΠΑΣΟΚ και στρέφεται μαζικά προς τα αριστερά. Όμως, η υλοποίηση αυτού του συνθήματος έχει προϋποθέσεις. Ξεχωρίζω τρεις:
α) Τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των ρευμάτων της Αριστεράς, την κατάκτηση της δυνατότητας συντονισμένης δράσης, το ξεπέρασμα του σεχταρισμού που χαρακτηρίζει τους «κόκκινους» στα μέρη μας.
β) Την ανάδειξη ενός συνεκτικού, ιεραρχημένου, αποδεκτού από τον κόσμο, προγράμματος άμεσης κοινωνικής σωτηρίας.
γ) Την κλιμάκωση των μαζικών αγώνων αντίστασης, γιατί χωρίς αυτούς το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας δεν είναι δυνατόν ούτε καν να τεθεί στα σοβαρά.
Σε αυτά τα ζητήματα οφείλουμε να δουλέψουμε συστηματικά και υπεύθυνα, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά ελπίζοντας βάσιμα ότι οι επιλογές του λαού θα ενισχύσουν αυτήν την προοπτική.
Και μια τελευταία υπενθύμιση. Η προσπάθεια ανατροπής των μνημονίων, η διεκδίκηση της κυβέρνησης της Αριστεράς, είναι απαραίτητο να κατανοούνται ως ενδιάμεσοι, ως «μεταβατικοί» σταθμοί προς την προοπτική του σοσιαλισμού. Στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, όποτε η Αριστερά λησμόνησε αυτή την ιδρυτική δέσμευσή της, όποτε υποβάθμισε τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η σοσιαλιστική στρατηγική, το πλήρωσε ακριβά. Παρέχοντας ευκαιρίες ανασύνταξης και ανανέωσης στο σάπιο μηχανισμό της σοσιαλδημοκρατίας που δεν προδίδει την τάξη μας για πρώτη φορά…
To άρθρο δημοσιεύτηκε στο rednotebook.gr