Το σύνολο της Αριστεράς και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι η ευχάριστη έκπληξη των εκλογών. Αν οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιωθούν στην κάλπη, το άθροισμα των ποσοστών του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι ιστορικό υψηλό της Αριστεράς στα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Από μόνη της αυτή η «καταγραφή» αποτελεί ισχυρό πολιτικό μήνυμα τόσο προς την κυρίαρχη τάξη στο εσωτερικό, όσο και προς τους δανειστές στο εξωτερικό. Όμως, επίσης για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση, το αναμενόμενο σκορ της Αριστεράς δεν θα αποτελεί μόνο καταγραφή και έμμεσο πολιτικό μήνυμα. Με το άθροισμα που προαναφέραμε κοντά στο 30%, η όποια δυνατότητα συγκυβέρνησης από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καθίσταται ασταθής και αβέβαιη. Με αποτέλεσμα να καθίσταται ασταθής και αβέβαιη η πολιτική των μνημονίων, να γίνεται ρεαλιστική η ανατροπή της από τη συνδυασμένη αντίσταση έξω και μέσα από τη Βουλή.
Ο στόχος αυτός δεν είναι περιορισμένης σημασίας. Θα άξιζε να συγκεντρώσουμε τις προσπάθειές μας για να τον πετύχουμε, διατηρώντας καθαρή τη ματιά μας όχι μόνο ως την ημέρα της κάλπης, αλλά κυρίως προς την περίοδο που θα αρχίσει αμέσως μετά.
Κυβέρνηση
Όμως κάποιοι σύντροφοι στο ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως γύρω από την ηγεσία του ΣΥΝ, ισχυρίζονται ότι ο στόχος αυτός δεν αρκεί. Ζητούν να απαντήσουμε στο «ζήτημα της κυβέρνησης». Η ΔΕΑ και άλλοι σ. (π.χ. το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ) έχουμε δώσει μια απάντηση στο ζήτημα αυτό. Υποστηρίξαμε ότι η μόνη συνεκτική λύση είναι η αναφορά στην κυβέρνηση της Αριστεράς. Που για να υλοποιηθεί, έχει ως προϋποθέσεις: α) Την αποφασιστική κλιμάκωση των εργατικών και λαϊκών αγώνων. β) Τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε ειλικρινά, σταθερά και μόνιμα την επιδίωξη της συμπαράταξης της Αριστεράς.
Η άρνηση του ΚΚΕ ακυρώνει προς το παρόν αυτή την προοπτική. Όμως, υπογραμμίζουμε, προς το παρόν. Την επομένη των εκλογών, η καταγραφή της δύναμης της Αριστεράς και η πόλωση που θα προκύψει με τη μνημονιακή συγκυβέρνηση, θα θέσουν το ζήτημα της συμπαράταξης της Αριστεράς με τελείως διαφορετικούς όρους. Η σχετική προδρομική δήλωση της Λ. Κανέλλη θα έπρεπε να «υποψιάζει» και τον πιο δύσπιστο.
Δυστυχώς η ηγεσία του ΣΥΝ, στηριζόμενη στην άρνηση του ΚΚΕ, δείχνει έτοιμη να «παρακάμψει» αυτή την προοπτική. Μιλώντας για μια κάποια ομιχλώδη «αντιμνημονακή-αντινεοφιλελεύθερη» κυβέρνηση (με «πυρήνα» τη ριζοσπαστική Αριστερά…). Επιχειρώντας να καλύψει την απόσταση ανάμεσα στα αναμενόμενα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και τα απαραίτητα ποσοστά σχηματισμού κυβερνητικού μπλοκ μέσα από μια αιφνίδια διόγκωση της σημασίας των συμμαχιών με τις ομαδοποιήσεις των «πασοκογενών».
«Πασοκογενείς»
Το ζήτημα της σχέσης με τους «πασοκογενείς» απασχόλησε τον ΣΥΡΙΖΑ προ καιρού. Η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή έδωσε, με κόπο, μια λύση: Δεχόμαστε την εκλογική συνεργασία με κάποια στελέχη (Σακοράφα, Κουρουμπλής κ.ά.), αλλά διατηρούμε την «ταυτότητα» (πολιτική, τίτλος, σύμβολα) του ΣΥΡΙΖΑ.
Η αιφνίδια μετατόπιση σε μια «συμμαχία» με ομαδοποιήσεις (Άρμα Πολιτών, Ενωτική Κίνηση κ.ά.), με στόχο μάλιστα τη συγκρότηση «αντιμνημονιακής» κυβερνητικής πρότασης, αποτελεί ένα άλλο πολιτικό σχέδιο. Που δημιουργεί οξύτατα προβλήματα «ταυτότητας» στο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε ό,τι μας αφορά, θα επιμείνουμε (και είμαστε σίγουροι, όχι μόνοι) στο να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ εγγεγραμμένος στο πολιτικό σχέδιο της ριζοσπαστικής Αριστεράς.