O Γιώργος Σαπουνάς, μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΠΟ, γράφει για τις προγραμματικές αιχμές σε μια σειρά κρίσιμα ζητήματα που μπορούν να δώσουν ουσία στην προοπτική του συνθήματος για «κυβέρνηση της Αριστεράς» και ειλικρινή προσφορά εναλλακτικής διεξόδου στον κόσμο της εργασίας και την κοινωνική πλειοψηφία.
Η σημασία των επερχόμενων εκλογών έγκειται στο κατά πόσο από την κάλπη θα προκύψει η δυνατότητα σταθεροποίησης του συστήματος «μνημονιακής» διακυβέρνησης από τα κόμματα του μαύρου μπλοκ, πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ή αντίθετα θα μπούμε σε μια περίοδο συστημικής αστάθειας με ανοιχτό ορίζοντα για τις εργατικές και λαϊκές διεκδικήσεις, για την αμφισβήτηση και ανατροπή όλου του «μνημονιακού» πλαισίου και των μέτρων που πάρθηκαν και συνεχίζουν να παίρνονται. Από αυτή τη διαπίστωση προκύπτουν τα καθήκοντα της Αριστεράς και αποκτά νόημα το σύνθημα για «κυβέρνηση της Αριστεράς».
Ωστόσο η σημασία αυτής της εκλογικής αναμέτρησης δεν πρέπει να κατανοηθεί ως μια μάχη δίχως αύριο, καθώς οι ίδιοι οι όροι της κρίσης σε Ευρώπη και Ελλάδα δεν αφήνουν περιθώριο για την άμεση και οριστική διευθέτηση των αντιθέσεων προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση σε ένα μόνο επεισόδιο, αυτό των επερχόμενων εκλογών. Το σύνθημα για «κυβέρνηση της Αριστεράς» έχει νόημα και περιεχόμενο αφενός από τη σαφή στόχευσή του για τη συμπαράταξη της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και αφετέρου από τις προγραμματικές αιχμές που αντιστοιχούν σε μια τέτοια ανατροπή. Ως εκ τούτου καθίσταται απολύτως διακριτός στόχος από κάθε άλλη εκδοχή «αντιμνημονιακής κυβέρνησης».
Η επικεφαλής αιχμή αναφύεται από τον ίδιο το στόχο της «κυβέρνησης της Αριστεράς»: Ανατροπή της δανειακής σύμβασης και όλων των συνακόλουθων μέτρων. Χωρίς την επιμονή σ’ αυτή την αιχμή θολώνει και αδυνατίζει δραματικά κάθε άλλη διατύπωση αριστερής εναλλακτικής πρότασης.
Ακολουθεί το ζήτημα του χρέους. Δεν υπάρχει σήμερα κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε άλλη απάντηση εκτός από τη μονομερή παύση πληρωμών προς τους δανειστές και τη διαγραφή όλου του ταξικού χρέους. Όλες οι άλλες εκδοχές «αναδιαπραγμάτευσης» και αντιμνημονιακής ρητορείας ήδη χρησιμοποιούνται και από τις αστικές δυνάμεις, από τη ΝΔ ως τον Καμένο. Στο «τρομοκρατικό» δίλημμα που βάζουν απροκάλυπτα οι αστοί «ευρώ ή χάος» δίνουμε την απάντηση: «καμιά θυσία για το ευρώ» η οποία μεταφράζεται πως η ανυποχώρητη σύγκρουση με τις επιταγές της τρόικας περιλαμβάνει και την εκδοχή της αποχώρησης από το ευρώ. Το εάν αυτό σημαίνει, με τους όρους μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, την οικιοθελή αποχώρηση της χώρας ή την πρόκληση για αποβολή από την ευρωζώνη αποτελεί ένα πολύ σημαντικό ζήτημα τακτικής που σχετίζεται με τη λαϊκή βούληση, αλλά και την εκτίμηση για τους συσχετισμούς δύναμης και τις αντιθέσεις εντός ΕΕ, που θα δημιουργήσει μια παύση πληρωμών από την κυβέρνηση της Αριστεράς.
Ωστόσο είναι απολύτως αναγκαίο σήμερα να ξεκαθαριστεί προς το λαό ότι η Αριστερά προτείνει ένα άμεσο πρόγραμμα στήριξης του κόσμου της εργασίας και της κοινωνικής πλειοψηφίας (ανατροπή όλων των μνημονιακών μέτρων, θέσεις εργασίας, μισθοί, συντάξεις, Υγεία, Παιδεία κ.λπ.) ανεξαρτήτως νομίσματος, που βασίζεται στην άμεση εθνικοποίηση των τραπεζών, των σημαντικότερων τομέων της οικονομίας και της παραγωγής, στη βαριά φορολόγηση του κεφαλαίου και γενικότερα σε ένα πρόγραμμα οικονομικής ανασυγκρότησης με μοχλό το δημόσιο και πρωτεύον κριτήριο τις άμεσες κοινωνικές ανάγκες.
Τέλος, αλλά απολύτως σημαντικό, είναι το ζήτημα της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Από αριστερή και ταξική σκοπιά σημαίνει τη νοηματοδότηση της δημοκρατίας όχι με όρους «παλινόρθωσης» της αστικής δημοκρατίας και της όποιας «ανεξαρτησίας» της που σήμερα μοιάζει να συμπιέζεται από την τρόικα και τις επιτροπείες, αλλά πολύ περισσότερο με τους όρους του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου στην οικονομία, αλλά και σε όλο το εύρος της κοινωνικής ζωής.
Όλες οι παραπάνω αιχμές και οι δυνατότητες ερμηνείας περιέχονται στα 10 σημεία που αποφάσισε η ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να αποτελέσουν τις ξεκάθαρες προτάσεις του προεκλογικού-προγραμματικού του λόγου για να δώσουν ουσία και περιεχόμενο στην προοπτική του συνθήματος για «κυβέρνηση της Αριστεράς» και ειλικρινή προσφορά εναλλακτικής διεξόδου στον κόσμο της εργασίας και την κοινωνική πλειοψηφία.