Ωστόσο μια τέτοια προοπτική, ουσιαστικά ένα κάλεσμα στο λαό όχι μόνο να στηρίξει εκλογικά –όπως κι έκανε– μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά να βρεθεί μαχόμενος στο πλευρό της, σημαίνει να τονιστεί το σημείο της ανατροπής που συμπυκνώνεται στην «παύση πληρωμών» και στη «διαγραφή του χρέους» παρά στη διαβεβαίωση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού με «αντιμνημονιακές» προθέσεις.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Σε διεθνή και ντόπια ΜΜΕ επιχειρείται ένας συσχετισμός του αποτελέσματος των εκλογών στην Ελλάδα με το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία.
Πράγματι η παρατήρηση αυτή απηχεί μια σημαντική πλευρά της πραγματικότητας, καθώς και οι δυο πολύ σημαντικές εκλογικές διαδικασίες αποτύπωσαν το βάθος της κρίσης και τα αδιέξοδα της ΕΕ, της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής, αλλά και αρχιτεκτονικής της.
Το θέμα του ευρώ, σε συνάρθρωση με την κρίση χρέους και κατ’ ουσία με τη βαθιά καπιταλιστική κρίση και το αδιέξοδο του νεοφιλελευθερισμού, βρίσκεται στον πυρήνα της κρίσης.
Έτσι λοιπόν και στην Ελλάδα, στη συζήτηση που γίνεται τούτη την ώρα –την επομένη των εκλογών– επανέρχεται το κριτήριο της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Το έθεσε σαν ελάχιστη προϋπόθεση ο Σαμαράς μαζί με κάποια «επαναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου, το έθεσε ο Βενιζέλος προτείνοντας κυβέρνηση όλων των «ευρωπαϊστών», το έθεσε ο Κουβέλης.
Η πίεση που ασκείται πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μεγάλη. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δασκαλόπουλος, δεν μάσησε τα λόγια του: «…Η κάλπη ανέδειξε ένα γόνιμο αδιέξοδο, μέσα από ένα κατακερματισμένο σκηνικό. Ευκταίο θα ήταν, στο πλαίσιο των διερευνητικών εντολών, να διαμορφωνόταν μία κυβέρνηση πραγματικής εθνικής ενότητας και λαϊκής νομιμοποίησης, η οποία θα συμπεριελάμβανε και τον μεγάλο νικητή των εκλογών –τον ΣΥΡΙΖΑ με τη σαφή αντιμνημονιακή θέση. Θα δινόταν έτσι η ευκαιρία να διαμορφωθεί ένα εθνικό διαπραγματευτικό μέτωπο, που θα διεκδικούσε από μία Ευρώπη που αλλάζει, νέους όρους αντιμετώπισης της Ελλάδας, με βάση ένα εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο εξόδου από την κρίση…».
Για τη ριζοσπαστική Αριστερά δύο μόνο ασφαλή συμπεράσματα προκύπτουν. Αφενός η ευκαιρία και οι δυνατότητες που ανοίγουν μέσα στην κρίση των κυρίαρχων της ΟΝΕ για επιθετική πολιτική και αφετέρου στον αντίποδα ο κίνδυνος για την καταστροφική για τις λαϊκές διεκδικήσεις, αλλά και για την Αριστερά, αναζωπύρωση της «κεντροαριστεράς».
Παύση πληρωμών εντός Ευρωζώνης
Εδώ ακριβώς μπαίνουν τα ζητήματα της πολιτικής. Η δυνατότητα μιας αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα να υπερασπιστεί το λαό της, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό χαρτί μέσα στην ταραγμένη και εύθραυστη ισορροπία της ευρωπαϊκής κρίσης είναι μεγάλη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απαντήσει πως ανάμεσα στις κοινωνικές ανάγκες και τις απαιτήσεις των δανειστών δεν έχουμε διλήμματα! Πως πρώτη πράξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι η καταγγελία και η ανατροπή της δανειακής σύμβασης, των μνημονίων και όλων των μέτρων που πάρθηκαν και παίρνονται. Πως θα προχωρήσει σε αθέτηση των πληρωμών προς τους δανειστές και στη διαγραφή του χρέους.
Όλα αυτά είναι ζητήματα πολιτικής βούλησης και όχι αντικειμενικής δυνατότητας. Η δυνατότητα υπάρχει, καθώς αρκεί σήμερα στο «εύφλεκτο» κρισιακό περιβάλλον της ΕΕ κάποιος να κάνει την αρχή, κάποιος ν’ ανάψει τη σπίθα. Είναι λάθος η άποψη που λέει πως πρέπει μονομερώς και οικιοθελώς να αποχωρήσουμε από την ΕΕ. Αντίθετα, η ισχυρή επιλογή είναι να τροφοδοτήσουμε την κρίση της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και αρχιτεκτονικής της ΕΕ, που σήμερα κλυδωνίζεται από την κορυφή, δημιουργώντας νέο υπόδειγμα για πολλές χώρες που οδηγούνται όπως κι εμείς σε απελπιστική κατάσταση. Δημιουργώντας όρους για ένα ντόμινο εξελίξεων σε όλη την Ευρώπη.
Ωστόσο μια τέτοια προοπτική, ουσιαστικά ένα κάλεσμα στο λαό όχι μόνο να στηρίξει εκλογικά –όπως κι έκανε– μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά να βρεθεί μαχόμενος στο πλευρό της, σημαίνει να τονιστεί το σημείο της ανατροπής που συμπυκνώνεται στην «παύση πληρωμών» και στη «διαγραφή του χρέους» παρά στη διαβεβαίωση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού με «αντιμνημονιακές» προθέσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά το σπουδαίο και ιστορικά πρωτοφανές ποσοστό του, έχει σήμερα την ευκαιρία να προχωρήσει στα επόμενα βήματα της συμπαράταξης του λαού και της Αριστεράς σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τις επιταγές της Τρόικας, ξεκαθαρίζοντας τις αιχμές του και οργανώνοντας τον αγώνα του ίδιου του κόσμου. Ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς, αλλά το πρώτο κρίσιμο βήμα έχει γίνει. Ας ακολουθήσουν εκείνα τα επόμενα βήματα που αντιστοιχούν στην προοπτική της ανατροπής σε Ελλάδα και Ευρώπη.