Τα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω, αποτυπώνουν την αποδοχή από την κοινωνία αυτής της ταυτότητας και κυρίως την εμπλοκή του σε αντιστάσεις που χαρακτηρίστηκαν από κυβέρνηση και ΜΜΕ ως παράνομες.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Οι εκλογές της 6ης Μαΐου δημιούργησαν σημαντική ρήξη στη συνέχεια του μεταπολιτευτικού τοπίου και εικονογραφούν με κατηγορηματικό τρόπο και συντριπτικά ποσοστά το διπλό όχι του λαού στα Μνημόνια και στον Δικομματισμό. Το αποτέλεσμα αυτό πυροδοτήθηκε από την κρίση που ριζοσπαστικοποίησε μεγάλα τμήματα του λαού, τα οποία ηγεμονεύονταν από την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού και το δίπολο μεγέθυνση και απόλαυση. Η έξοδος των μεμονωμένων ατόμων στο δημόσιο χώρο τους προσέδωσε την αναφορά μιας εν δυνάμει συλλογικότητας, η οποία έχει αντισυστημικά χαρακτηριστικά και δημιουργεί τη μεγάλη κρίση πολιτικής εκπροσώπησης.
Συγκρότηση
Συγχρόνως θέτει κρίσιμα αιτήματα, δημιουργεί σημαντικές αντιστάσεις και δομές αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αμήχανος στην αρχή, συμμετέχει ενεργά στις πλατείες, προσπαθώντας να κατανοήσει την έκφραση της λαϊκής οργής, να την ερμηνεύσει και να διδαχτεί. Μέσα από αυτή την πολύπλοκη διαδικασία με αντιφάσεις και θεωρητικά ελλείμματα, συγκροτεί ένα συνεκτικό πολιτικό λόγο αναγνωρίσιμο και κατανοητό, αποκτά άλλη σχέση με την κοινωνία και βρίσκεται σε μία συνεχή πολιτική διαντίδραση. Αυτή η σχέση καθόρισε την ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ και τον πολιτικό του λόγο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτω από το βάρος των εξελίξεων, ωθείται να καταθέσει προτάσεις διεξόδου και παράλληλα συγκροτείται με ραγδαία βήματα. Βρίσκεται σε θέση να διατυπώσει λύσεις μέσα από τις θεωρητικές επεξεργασίες για την ανάλυση και κατανόηση της κρίσης, με τη σημαντική εμπειρία που αποκτά από τη συμμετοχή του στις κοινωνικές αντιστάσεις και βεβαίως με την αριστερή και κομμουνιστική ιδεολογία του. Αν σκεφτούμε την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από ένα χρόνο, στην έναρξη της λεγόμενης «επανεκκίνησής» του, θα καταλάβουμε τις επιπτώσεις της επιτάχυνσης του ιστορικού χρόνου λόγω κρίσης στη συγκρότηση των πολιτικών υποκειμένων.
Τα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω, αποτυπώνουν την αποδοχή από την κοινωνία αυτής της ταυτότητας και κυρίως την εμπλοκή του σε αντιστάσεις που χαρακτηρίστηκαν από κυβέρνηση και ΜΜΕ ως παράνομες. Ήταν η άρνηση εφαρμογής των κανονιστικών νόμων του Μνημονίου: νόμοι για τα χαράτσια, απολύσεις, εφεδρείες, Νόμος 4009 για τα Πανεπιστήμια κ.λπ. Οι εξεγερμένοι πολίτες και ο ΣΥΡΙΖΑ κατανόησαν ότι η κυβέρνηση παρανομούσε, παραβιάζοντας τις συνταγματικές επιταγές και επομένως η ανομία ήταν του κράτους. Με αυτή την έννοια, η Πανεπιστημιακή κοινότητα, μη εφαρμόζοντας τον αντισυνταγματικό Νόμο-Πλαίσιο, προέβαινε σε μια ηθική πολιτική πράξη «πολιτοφροσύνης». Αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο, όμως κρατήσαμε γερά, και σήμερα ο Νόμος 4009 δεν εφαρμόζεται.
Αντίδραση
Οι εκλογές όμως κατέγραψαν και όλα τα συντηρητικά και αντιδραστικά αντανακλαστικά που ενεργοποίησε η κρίση. Ενώ ο δικομματισμός κατέρρευσε, η Δεξιά κατακερματισμένη ενισχύεται και η φασιστική δεξιά μπαίνει με υψηλά ποσοστά και αποκρουστικές δηλώσεις στη Βουλή.
Έσκασε το αυγό του φιδιού που εξέθρεψαν τα κυρίαρχα ΜΜΕ και ο δικομματισμός, διότι κάλυψαν, μεταμφίεσαν και νομιμοποίησαν την άκρα δεξιά του Καρατζαφέρη ως υπεύθυνη αστική δύναμη διακυβέρνησης της χώρας και κυρίως διότι στο όνομα των μεταναστών ανέπτυξαν τις ιδεολογίες του ρατσισμού και του φασισμού. Η Αριστερά οφείλει να συγκρουστεί με τον φασισμό ως τον υπέρτατο κίνδυνο σε περιόδους κρίσης.
Οι μετεκλογικές κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναδεικνύουν και να ενισχύουν την ταυτότητα που απέκτησε όλη αυτή την περίοδο, τον συνεχή διάλογο που πρέπει να έχει με την κοινωνία και τις ανάγκες της. Να αρθρώνει τον πολιτικό λόγο και τις προτάσεις που προκύπτουν από τις αντιστάσεις της. Να μεταφέρει το πεδίο αντιπαράθεσης από το επίπεδο της «διακυβέρνησης» στην απόρριψη των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, στην ανάδειξη των κεντρικών αιτημάτων της κοινωνίας, στην προστασία των ανέργων, των φτωχών, των απελπισμένων.
Ανατροπή
Η Αριστερά έχει το ιστορικό χρέος να προσφέρει εναλλακτικές λύσεις στη μαζική αποπτώχευση και την καταστροφή των δημόσιων αγαθών και όλων των μορφών κοινωνικής προστασίας. Να ανατρέψει τους όρους του οικονομικού παραδείγματος που ακολουθείται στο δίπολο δημοσιονομικός έλεγχος και σωτηρία των τραπεζών με στόχο την αναδιάταξη των εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση των κοινωνικών παροχών.
Όταν το νεοφιλελεύθερο παράδειγμα φαίνεται πως συναντά σημαντικές αντιστάσεις, η Αριστερά οφείλει να απαντήσει και να εξηγήσει τους κοινωνικούς όρους για τη δημιουργία ενός νέου συνασπισμού εξουσίας, που θα αντιστρέψει τόσο τους κοινωνικούς όσο και τους οικονομικούς όρους του καταρρέοντος υπάρχοντος.
Στο μετεκλογικό και προεκλογικό, ίσως, τοπίο δεν πρέπει να διστάσουμε ή να οπισθοχωρήσουμε. Με λάθη ή αδυναμίες πρέπει να προχωρήσουμε για όλα όσα υποσχεθήκαμε και δεσμευτήκαμε, για το όραμα του σοσιαλισμού που θα απαιτεί πάντα τη δικαίωσή του.