Οι συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ

Μετά τις εκλογές της 6 Μάη, ένας άλλος πολιτικός «σεισμός» ακολούθησε. Αυτός των εκατοντάδων εκδηλώσεων, συνελεύσεων, συσκέψεων, που οργανώθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ σε γειτονιές, χώρους δουλειάς και σπουδών. Η τεράστια συμμετοχή, η πλούσια συζήτηση, η διαθεσιμότητα του κόσμου να ενταχθεί στη λειτουργία των τοπικών ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύουν και υποδεικνύουν πολλά.

Μετά από δεκαετίες, η συλλογικότητα και η οργάνωση επανέρχονται. Η πολιτική και η οικονομία ξαναγίνονται ζητήματα συζήτησης σε μαζικό και στοιχειωδώς οργανωμένο επίπεδο.

Η πολιτική παρέμβαση της Αριστεράς προκαλεί ενδιαφέρον, γιατί συναντήθηκε με τους κοινωνικούς αγώνες και έκφρασε τις προσδοκίες των πολλών. Το συμπέρασμα για τον ΣΥΡΙΖΑ, οδηγός στις επιλογές του, είναι ένα: Μέχρι την καθοριστική μάχη στις 17 Ιούνη και στα ιστορικά καθήκοντα που μας περιμένουν, η δύναμή μας είναι η οργάνωση του κόσμου, που θέλει και μπορεί να πάρει στα χέρια τη ζωή του, να επιβάλλει μια μεγάλη ανατροπή.

Κρίσιμος σταθμός στα όσα μεσολάβησαν από τις 6 Μάη μέχρι σήμερα ήταν η περίοδος των διερευνητικών εντολών. Η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να ενταχτεί στην όποια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» του έδωσε μεγαλύτερη ώθηση, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι η ριζοσπαστική πολιτική είναι αυτή που αποδίδει και επιβραβεύεται.

Η μεγάλη συμμετοχή σε λαϊκές γειτονιές όπως στη Νίκαια και τα Πετράλωνα οφείλουν σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία τους στην παρουσία του σ. Αλ. Τσίπρα, που ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται δεκτός ως προσωποποίηση του σθεναρού «όχι» στα μνημόνια και τους νόμους τους.

Αυτό που ακολούθησε ήταν επίσης πρωτόγνωρο και έξω από τις κακές συνήθειες των τελευταίων χρόνων. Ερωτήσεις και παρατηρήσεις που δεν χαρίζονταν, οργή που ζητούσε πολιτική δικαίωση.

Ακόμα πιο χαρακτηριστικό είναι αυτό που συμβαίνει σε μικρότερες –όχι μικρές– συνελεύσεις και εκδηλώσεις. Πολλά έχουν αλλάξει και σε πολλά πρέπει να ανταποκριθούμε. Όταν στην πλατεία Αμερικής σε μέρα βροχής μαζεύονται 60 άτομα για να συζητήσουν το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μάη. Όταν στα Εξάρχεια στο κάλεσμα για ανοιχτό συντονιστικό μαζεύονται 50 για να οργανώσουν εκδήλωση, να επιλέξουν δράσεις, συνθήματα και ομιλητές.

Όταν στο νοσοκομείο του Ερυθρού μετά από μέρα εφημερίας μαζεύονται 80 εργαζόμενοι και από τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους διαθέτουν ώρες για παρατηρήσεις, ερωτήματα, θετική συμβολή στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν στο Γενικό Πατησίων οι εργαζόμενοι αποφασίζουν να επαναλάβουν τη συγκέντρωση για να έχει μεγαλύτερη συμμετοχή και οι ίδιοι αναλαμβάνουν την προπαγάνδισή της. Όταν στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας μαζεύονται πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και φοιτητές για να περιγράψουν τις μάχες που δόθηκαν ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου και το σχέδιο της «επόμενης μέρας» για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Τότε τίποτα δεν είναι το ίδιο, όλοι και όλα αλλάζουν.

Σταχυολογούμε ερωτήματα:
Εάν κόψουν τις δόσεις των δανείων, πώς θα ανταπεξέλθουμε; Από πού θα βρεθούν τα λεφτά; Είστε αποφασισμένοι να φορολογήσετε τον πλούτο; Ευρώ ή δραχμή, τι σημαίνει το ένα και τι το άλλο; Για το χρέος δεν φταίει ο λαός, γιατί να το πληρώσουμε; Και η διαπραγμάτευση πολυτέλεια είναι. Γιατί μίλησε ο Τσίπρας για θυσίες στη συνέντευξη στη ΝΕΤ και τι εννοούσε; Τι θα γίνει με τους «λαθρομετανάστες»; Γιατί ανέβηκε η Χρυσή Αυγή και πώς θα την αντιμετωπίσουμε; Διαδικασίες σαν τις «πλατείες» θα έχουν θέση; Πώς θα σταματήσει η πολυγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ; Στα κανάλια να ακούγεται μόνο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Θα αντέξετε στις πιέσεις που θα δεχτείτε ή θα οπισθοχωρήσετε; Δώστε μας εχέγγυα. Θα επιμείνετε στην ενότητα δράσης της Αριστεράς;

Όλα δείχνουν ότι το κοινωνικό ρεύμα που ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό που δίνει την πραγματική βάση για την κυβέρνηση της Αριστεράς είναι απαιτητικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει μια πρωτόγνωρη διαδικασία. Όπως το είπε ένας γιατρός του Ερυθρού: «Τον περνάμε από εξετάσεις-ανακρίσεις, όπως κανέναν άλλο δεν περάσαμε». Ή όπως το είπε μια «ενοικιαζόμενη» στις τράπεζες: «Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ συνδέεται με το ερώτημα αν οι εργοδότες θα υποχρεωθούν να υπογράψουν συλλογική σύμβαση ή αν θα μας συντρίψουν».

Με αυτό το φορτίο στην πλάτη του ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα και μοναδικό δρόμο. Να κάνει πρόγραμμά του τις ανάγκες του κόσμου.
Να πει καθαρά στον κόσμο ότι πόλεμο θα δεχτούμε και στο δικό μας χέρι είναι να επιβάλουμε όσα χρειαζόμαστε. Να θυμίσουμε στους εργαζόμενους ότι αυτός «πατά τα κουμπιά» στις τράπεζες, τα εργοστάσια, τις ΔΕΚΟ, τα νοσοκομεία και αλλού. Ότι μπορεί να οργανώσει το εκλογικό-κοινωνικό ρεύμα σε πολιτική δύναμη που θα ελέγχει και θα αποφασίζει, υπερασπίζοντας τη ριζοσπαστική πολιτική. Να πει καθαρά ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να νοηθεί ως «μεταβατικός σταθμός» γι’ αυτό που είναι η μόνη διέξοδος στην καπιταλιστική κρίση: ο σοσιαλισμός.

Η ΔΕΑ, βλέποντας τις ευκαιρίες, ξέροντας τις δυσκολίες, θα δώσει όλες τις δυνάμεις της για μια μαχητική ανασυγκρότηση του κινήματος, για μια αντικαπιταλιστική ανασυγκρότηση της Αριστεράς.