πολιτική

Συζητώντας με τον Γάλλο αγωνιστή Philippe Juraver

Κοκκορομαχία ΣΥΡΙΖΑ ΝΔ σε όλα τα επίπεδα

Στην ταινία καταστροφής, Μετά την Επόμενη Μέρα, που υπέγραφε σκηνοθετικά ο μελετημένος Ρόλαντ Έμεριχ, μια διπλή καταιγίδα πρωτοφανούς πολικού ψύχους έθαβε κάτω από τόνους χιονιού και πάγου, τις ΗΠΑ και τη Βόρεια Ευρώπη, τις κοιτίδες του καπιταλισμού και των δυτικών δημοκρατιών, που αναγκάζονταν να ζητήσουν βοήθεια και άσυλο για τους πάλαι ποτέ ευημερούντες καταναλωτικά κατοίκους τους στον υποτιμητικά επονομαζόμενο Τρίτο Κόσμο.

Οι ερχόμενες ευρωεκλογές είναι κρίσιμες. Οι κυβερνητικές δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου «ακραίου κέντρου», οι δυνάμεις που έχουν προκύψει μέσα από τη σύγκλιση της παραδοσιακής Δεξιάς της «ευρωπαϊκής ορθοδοξίας» με τη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία και την κεντροαριστερά της «ευρωπαϊκής μεταρρύθμισης», προσπαθούν να εμφανιστούν ως το αντίπαλο δέος απέναντι στην ανερχόμενη κι επικίνδυνη ακροδεξιά, που συνδυάζει την υποστήριξη στις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις με το ρατσισμό, τον εθνικισμό, την απειλή στα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Ο εγκλωβισμός σε αυτό το δίπολο, αλλά και η υποτίμησή του, συνιστούν κρίσιμο πολιτικό λάθος.

Η  κυβέρνηση προετοιμάζει το «αφήγημα» και τις τακτικές κινήσεις για την αναπόφευκτη εκλογική αναμέτρηση, με βασικό στόχο να περιορίσει τις διαστάσεις της πολιτικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ.

Γιορτή για την οικονομική ενίσχυση της Εργατικής Αριστεράς

Γ ια άλλη μια φορά οι αγρότες βγαίνουμε στους δρόμους. Τα προβλήματα που οδηγούν στην εξαφάνισή μας διογκώνονται.

Η πρόσφατη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη «νέα» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –και ό,τι απέμεινε από τους ΑΝΕΛ μαζί με τους ενσωματωμένους πρόθυμους– και οι συνεδριάσεις για τη «συμφωνία» των Πρεσπών που διεξάγονται αυτές τις μέρες, αποκάλυψαν ξανά τον ολισθηρό και επικίνδυνο δρόμο που ακολουθεί το σύνολο του ελλαδικού αστισμού με αφορμή το μακεδονικό.

Η δημόσια συζήτηση για τη συμφωνία των Πρεσπών πυροδοτεί τάσεις διάλυσης-ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού.

Σ τα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων βρέθηκε η «ευκαιρία» που χρόνια αναζητούσε το κεφάλαιο στην Ελλάδα (και στην Ευρώπη και παγκόσμια) για την επίθεση στις κοινωνικές κατακτήσεις και στο Δημόσιο ιδιαίτερα.

Τους τελευταίους μήνες ένας κύκλος δολοφονιών κυρίως με σεξιστικά και ρατσιστικά κίνητρα έχει ανοίξει μια μεγάλη κουβέντα εντός του κινήματος.

Εκδήλωση στην «Κομμούνα» για τα καθήκοντα του κινήματος αλληλεγγύης

Τ ην ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε ακόμη πραγματοποιηθεί η κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή της Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΔτΜ) σχετικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Η κυβέρνηση του Ζάεφ είχε εξασφαλίσει 76 ψήφους, όμως έπρεπε να συγκεντρώσει 80.

Η γενική απαξίωση των ευρωηγεσιών στα μάτια του κόσμου έχει οδηγήσει στην αποχή των λαϊκών τάξεων από τις ευρωεκλογές σε πρωτοφανή, σε πλειοψηφικά επίπεδα. Αυτή τη φορά, όμως, το αποτέλεσμα θα έχει σημασία και πολιτικές συνέπειες.

Α λλιώς θα έπρεπε να πηγαίνουν τα πράγματα σύμφωνα με τους, επί χάρτου, σχεδιασμούς της ηγετικής ομάδας γύρω από τον Αλ. Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Στην πραγματικότητα ήταν το ίδιο το ελληνικό κράτος που αναγνώρισε την ύπαρξη της γλώσσας αυτής, της «σκοπιανής» και μάλιστα στην ίδια την επικράτειά του: Στην απογραφή του 1920 μάλιστα το ελληνικό κράτος ονομάζει τη γλώσσα αυτή με το όνομά της: μακεδονική.

Η Ελλάδα, αναπόσπαστο τμήμα της αντιμεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ

Σ ε νέα τροχιά μπαίνει το Ινστιτούτο Κομμούνα, μετρώντας ήδη 2 χρόνια λειτουργίας. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, στην Κομμούνα έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες πολιτικές εκδηλώσεις, αλλά και βιβλιοπαρουσιάσεις, συναυλίες και γλέντια, ενώ φέτος για πρώτη φορά παρουσιάστηκαν και δύο θεατρικές παραστάσεις.

Η κατά ΣΥΡΙΖΑ έξοδος από τα μνημόνια

Χιλιάρικα μόνο για Έλληνες», έταξε ο Μητσοτάκης σε μια ακραία, ρατσιστική και μισαλλόδοξη, ρουσφετολογική υπόσχεση, με πρόσχημα τη φαινομενική δημογραφική υποχώρηση και πραγματική αιτία, την προφανή απόπειρα της ΝΔ αφενός να μιμηθεί τη μεταμόρφωση των θεωρούμενων φιλελεύθερων και δεξιο-λαϊκών πολιτικών σχηματισμών στην Ευρώπη σε ακροδεξιά, πολιτικά και (συγ)κυβερνητικά σχήματα και αφετέρου να ψαρέψει ψήφους στα θολά και δολοφονικά νερά των υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής.

Σ ε όλους όσους παρακολουθούν τα γεγονότα, είναι φανερό ότι η σύγκληση του ΠΣ της ΛΑΕ γίνεται σε στιγμές σημαντικής έντασης στις γραμμές της. Αυτό χρειάζεται ερμηνεία.

Τ ο σχέδιο εισήγησης ορθά αναδεικνύει ότι η μνημονιακή πολιτική και η κρίση δεν «μας έπληξαν όλους», αλλά κάποιοι κέρδισαν και εξακολουθούν να κερδίζουν ασύστολα, χωρίς να υπάρχει κανένα φως στο βάθος του τούνελ για την μεγάλη πλειοψηφία του λαού και ότι υπάρχει απόλυτη ανάγκη τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας να βγουν στην αντεπίθεση και να διεκδικήσουν ανυποχώρητα να πάρουν πίσω όσα τους έκλεψαν.

Η ΛΑΕ, όπως και το σύνολο της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, βαδίζει προς μια σημαντική πολιτική εκλογική αναμέτρηση, όπου πρέπει να γίνουν κρίσιμες επιλογές:

Τις τελευταίες μέρες σχεδόν όλα τα ΜΜΕ έχουν καταπιαστεί με την υπόθεση σύλληψης του γνωστού τηλε-ενεχυροδανειστή (ή τηλε-μαυραγορίτη) Ριχάρδου, επιδεικνύοντας μια εξοργιστική υποκρισία.

Ο ι Κινέζοι υποστηρίζουν ότι μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Στην περίπτωση της Βρετανίας που ζει μέρες «πάμε Brexit, αλλά τι θα μπρέξιτ και θα κατεβάσει;», η τηλεοπτική εικόνα της πρωθυπουργού Τερέζας Μέι στην προπαρασκευαστική συζήτηση της συμφωνίας, που διεξήχθη στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής των Κοινοτήτων προτού η πρωθυπουργός πάει στους G20, ήταν ένα εκατομμύριο λέξεις. Όταν η Μέι, σε ένα πρωτοφανές ολίσθημα της γλώσσας, υπονόησε ότι πιθανότατα ένα Brexit χωρίς συμφωνία «δεν θα ήταν χειρότερο από οποιαδήποτε συμφωνία», οι βουλευτές του δικού της κόμματος, του Συντηρητικού, την κάρφωσαν στον σταυρό του μαρτυρίου : «Μας λέτε ότι καλύτερα θα ήταν να βγούμε χωρίς συμφωνία με την ΕΕ»;

Τ ο «παιχνίδι» των πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών ανταγωνισμών στην Ανατολική Μεσόγειο συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Ανάμεσα στους βασικούς πρωταγωνιστές η Ελλάδα και η Τουρκία, οι οποίες εκατέρωθεν θεωρούν ότι υπερασπίζουν το δίκιο, που φυσικά πάντα είναι με το μέρος τους.

Εκατό χρόνια από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου

Η  Λαϊκή Ενότητα βαδίζει προς μια κρίσιμη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου της –του κορυφαίου πολιτικού οργάνου της– όπου θα χρειαστεί να αποσαφηνίσει την πολιτική της ενόψει της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης, να συγκεκριμενοποιήσει τις συμμαχίες της, αλλά και να αποφασίσει τα αναγκαία μέτρα σχετικά με τη συλλογικότερη λειτουργία της, την πιο πλουραλιστική εκπροσώπησή της, που θα πρέπει να περιλάβει στο μεγαλύτερο βαθμό ηλικιακή και κινηματική αντιπροσωπευτικότητα.

Η πρόσφατη, πανηγυρική έναρξη της αναθεωρητικής διαδικασίας του Συντάγματος με τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών στη βουλή, είχε παρά τις επιμέρους διαφορές, ως κοινό παρονομαστή την...ολόθερμη στήριξη όλων τους, ειδικά των λεγόμενων αστικών και μνημονιακών, στη διαδικασία. Για ευνόητους λόγους: Ακόμη και αυτό το σχετικά «προοδευτικό» και «φιλελεύθερο» Σύνταγμα της μεταπολίτευσης είναι εμπόδιο στην επικράτηση της νεοφιλελεύθερης αντεπανάστασής τους, στην εσωτερική εξέγερση των θεσμών ενάντια στη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία, στην ολοκληρωτική πρόσδεση της χώρας στις Βρυξέλλες, ως κοινή, διακρατική και διακυβερνητική έδρα, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όπου η δική μας άρχουσα τάξη έχει προνομιακό τραπέζι, στη μεταμόρφωση του Συντάγματος σε οικονομικίστικη και εντρεπρενερίστικη, εμπορική σύμβαση και φιλοευρωπαϊκό ζουρλομανδύα λιτότητας χωρίς τέλος.

Η κυβέρνηση Τσίπρα παραπαίει στο έδαφος της στρατηγικής ήττας