πολιτική

Παραδίδοντας το Υπουργείο Εξωτερικών στον Αλ. Τσίπρα, ο Ν. Κοτζιάς εξήγγειλε το νέο μεγάλο στόχο: την επέκταση των χωρικών υδάτων (ή αλλιώς της αιγιαλίτιδας ζώνης) από τα 6 στα 12 μίλια. Τον επικό χαρακτήρα της νέας εξόρμησης τόνισε ο ίδιος ο πρώην υπουργός λέγοντας τα εξής: «H εξωτερική μας πολιτική κλείνει στο πρώτο βήμα ένα μεγάλο ζήτημα 120 ετών, αλλά με κρατική μορφή 25 ετών, αλλά επίσης ανοίγει και υλοποιεί μια πολύ σημαντική πολιτική, την επέκταση της κυριαρχίας της χώρας πρώτη φορά από τότε που πήραμε τη Δωδεκάνησο». Πράγματι το ελληνικό κράτος μεγέθυνε διαρκώς την επικράτειά του από το 1821 έως το 1948, οπότε προσαρτήθηκαν τα Δωδεκάνησα. Εβδομήντα χρόνια μετά ο υπουργός της «κυβέρνησης της Αριστεράς» έρχεται να διεκδικήσει νέες δάφνες εθνικής επέκτασης.

Η  προσωρινή κράτηση του πρώην υπουργού Άμυνας και Οικονομικών στις «σημιτοεκσυγχρονιστικές» κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, Γιάννου Παπαντωνίου λόγω της αδυναμίας αιτιολόγησης περίπου 2,8 εκατομμυρίων ελβετικών φράγκων, που βρέθηκαν σε λογαριασμούς του με συνδικαιούχο τη σύζυγό του, επανέφερε στο προσκήνιο τη διαφθορά, τις μίζες για την ανάθεση έργων σχετιζόμενων με τις πολεμικές προμήθειες της χώρας και τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος στα διαδοχικά, εξοπλιστικά προγράμματα τα οποία έχουν χρυσοπληρώσει στην πραγματικότητα οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας.

Η  εμπειρία της ήττας του κόμματος του Λούλα στη Βραζιλία δεν θα έπρεπε να αφήνει τον Τσίπρα και τους φίλους του να κοιμούνται.
Η υιοθέτηση της νεοφιλελεύθερης επιθετικότητας του κεφαλαίου από ένα κόμμα που ονομαζόταν Εργατικό, η «κρατικοποίηση» ενός ολόκληρου στρώματος ακτιβιστών που είχαν ζήσει την προηγούμενη ζωή τους ως ριζοσπάστες αριστεροί, η ανάληψη όλων των «εθνικών- πατριωτικών» στόχων από μια κυβέρνηση της, τάχα, Αριστεράς, δεν είχε ως αποτέλεσμα το να ξεδοντιαστεί ο «δεξιός κίνδυνος». Είχε ως αποτέλεσμα να θρέψει ένα δεξιόστροφο ρεύμα που, πατώντας πάνω στη μαζική κοινωνική απελπισία και την απογοήτευση από την Αριστερά, οδήγησε στη νίκη του νεοφασίστα Μπολσονάρο.

Οι εξελίξεις γύρω από τη Συμφωνία των Πρεσπών και την επικύρωσή της ή όχι από τα κοινοβούλια της Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΔτΜ) και της Ελλάδας επιβεβαιώνουν, για άλλη μια φορά, ότι το επίδικο της όλης διαδικασίας δεν είναι η προσέγγιση και η φιλία των δύο λαών, αλλά η επέκταση του ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού με τη Ρωσία στα Βαλκάνια.

Σ τις 14 Νοέμβρη γεννιέται μία ευκαιρία απεργιακής απάντησης των εργαζομένων με μαζικό, αγωνιστικό και αποφασιστικό τρόπο.

Υ πό κανονικές συνθήκες, οι εβδομάδες που ζούμε θα έπρεπε να είναι πανηγυρικός πολιτικός χρόνος για την κυβέρνηση –που, όπως ισχυρίζεται, οδήγησε τη χώρα στην «έξοδο από τα μνημόνια»– και για το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ μια περίοδος ανασυγκρότησης και πολιτικής αντεπίθεσης, με στόχο την ανάκαμψη της κοινωνικής και εκλογικής επιρροής του.

Η υπόθεση της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου είναι άλλη μια περίτρανη απόδειξη ότι σε μια κοινωνία κέρδους, ρατσισμού και κοινωνικής περιθωριοποίησης, η αξία της ιδιοκτησίας ιεραρχείται πάνω από την ίδια την αξία της ζωής.

Ο  Αλέξης Τσίπρας διάλεξε την Ιθάκη και τις πολλές παραπομπές στην ομηρική Οδύσσεια για να «πανηγυρίσει» το τέλος του μνημονιακού προγράμματος και να ζητήσει το δικαίωμα να καθοδηγήσει ο ίδιος και το κόμμα του τη νέα εποχή που υποτίθεται ότι θα ακολουθήσει.

Η προσπάθεια του Αλ. Τσίπρα και του επιτελείου του να δημαγωγήσουν περί μιας κάποιας «αριστερής στροφής» αποδεικνύει ότι διαισθάνονται ότι η βασική αιτία της επερχόμενης ήττας είναι οι απώλειές τους από τα αριστερά.

Στα Βαλκάνια προχωράει η επέλαση του ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και της προσπάθειας του δυτικού ιμπεριαλισμού να αποσπάσει κι άλλα τμήματα της σφαίρας επιρροής της Μόσχας.