πολιτική

«Η φονική πλημμύρα στη Μάνδρα προκάλεσε το θάνατο σε 21 ανθρώπους» αναφέρει η πλειοψηφία των ειδησεογραφικών μέσων. Είναι πολύ εύκολο να αποδοθούν ευθύνες για τα πρωτοφανή φυσικά φαινόμενα, στον άστατο καιρό, στους φτωχούς που αναγκάζονται να ζουν μέσα στα ρέματα ή ακόμη και στον ίδιο τον… Θεό, παρά να καταδικαστούν οι πολιτικές που σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο έχουν αδιαφορήσει πλήρως για την ανθρώπινη ζωή και το φυσικό περιβάλλον προσκυνώντας το κέρδος.

Η  (αναμενόμενη) νίκη της Φ. Γεννηματά στις εκλογές για την ηγεσία στην κεντροαριστερά ήρθε φυσιολογικά. Πέρα από την επιβεβαίωση της γενικής αλήθειας ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν παρθενογεννέσεις, τα μικρότερα, άχρωμα και άοσμα, εξω-ιστορικά μορφώματα όπως η ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι δε θα μπορούσαν να απειλήσουν σε επίπεδο εκλογής ηγεσίας την πασοκική παράδοση.

Το Σάββατο 4 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η 1η πανελλαδική συγκέντρωση και συνέλευση τοπικών φορέων και συλλογικοτήτων κατά των πλειστηριασμών. Ήταν η ολοκλήρωση μιας προσπάθειας που ξεκίνησε στις αρχές του φθινοπώρου και σηματοδοτεί μια νέα δυνατή ώθηση του κινήματος μπροστά στην ενορχηστρωμένη επίθεση κυβέρνησης, τραπεζών και δανειστών στη λαϊκή στέγη και περιουσία.

Μπαίνουμε στην τελική φάση της δραματικής περιόδου του Μνημονίου 3. Στη φάση κατά την οποία θα κριθούν οι πολιτικοί συσχετισμοί δύναμης στην «επόμενη μέρα», μετά την τυπική λήξη του «προγράμματος» που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμφώνησε με την ΕΕ και τους δανειστές τον Αύγουστο του 2015.

Η  κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει βρίσκεται σε ένα διαρκή εναγκαλισμό με το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο. Εναγκαλισμό που απορρέει από τη στρατηγική συνεργασία μεταξύ Ελλάδας-Αιγύπτου-Κύπρου-Ισραήλ, με τις ιδιαίτερες ευλογίες της ΕΕ και των ΗΠΑ, αλλά και των πετρελαϊκών κολοσσών.

Πριν από έναν αιώνα, ο Λένιν έγραφε ότι όποιος περιμένει μια «καθαρή» κοινωνική επανάσταση –μια σύγκρουση στρατοπέδων όπου το ένα θα φωνάζει «Ζήτω το κεφάλαιο» και το άλλο θα απαντά «κάτω το κεφάλαιο»– δεν θα την δει ποτέ.

Η επίσημη έναρξη των διαδικασιών της 3ης αξιολόγησης είναι το έναυσμα για την ενεργοποίηση των ήδη συμφωνηθέντων στο 3ο μνημόνιο αντεργατικών-αντικοινωνικών μέτρων, χωρίς να μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο (αν τα οικονομικά δεδομένα ή οι αντιθέσεις μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ το απαιτούν) να επισπευσθεί η ενεργοποίηση των πιο σκληρών από αυτά (όπως η περικοπή των καταβαλλόμενων συντάξεων και η κατάργηση του αφορολόγητου) που η συμφωνία προβλέπει για μετά το τέλος του 2018.

Η  άγρια δολοφονία της Μαλτέζας δημοσιογράφου Ντάφνι Καρουάνα Γκαλίζια, γεγονός που κάποτε θα ήταν αδιανόητο, ήρθε σαν πικρό κερασάκι σε μια δηλητηριώδη τούρτα στην οποία μετεξελίσσεται όλο και περισσότερο η Ευρώπη και ειδικά η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Με το ταξίδι στις ΗΠΑ και τους εναγκαλισμούς με τον Τραμπ (τον χυδαίο ακροδεξιό, ρατσιστή, μισογύνη, ομοφοβικό και φιλοπόλεμο πολιτικό, που ακόμα και το «σύστημα» στις ΗΠΑ αναρωτιέται αν μπορεί να αποδεχθεί ως πρόεδρο…), ο Αλέξης Τσίπρας απέδειξε ότι στη λογική του κατήφορου δεν υπάρχει πάτος.

Ήταν όντως ο Μεταξάς, όπως ισχυρίζονται οι απολογητές του, πραγματικός πατριώτης και υπεράνω κομματικών παθών; Ήταν ο σοφός ηγέτης που ύψωσε το ανάστημά του και «ένωσε το έθνος» ενάντια στη φασιστική εισβολή το 1940;

Ζούμε ημέρες με σημαντικές πολιτικές ειδήσεις. Το δύσκολο είναι να δούμε το ενοποιητικό στοιχείο όλων αυτών των σημαντικών εξελίξεων, που είναι το κύμα αστάθειας, στρατηγικών διχασμών και πολιτικών δυσκολιών που συγκλονίζουν το οικοδόμημα της ΕΕ.

Οι νεοφιλελεύθεροι πέφτουν συχνά θύματα του δικού τους δόγματος για το «παγκόσμιο χωριό»: η «πεταλούδα» που πέταξε την Κυριακή στο Βερολίνο προκαλεί ήδη «θύελλα» στο Παρίσι αλλά και στην Αθήνα. Δεν πρόκειται βέβαια για κάτι τόσο όμορφο αλλά και τόσο ασήμαντο για τις εξελίξεις όσο μια πεταλούδα, αλλά για πραγματικό πολιτικό σεισμό στην υποτίθεται αλώβητη από την αστάθεια της κρίσης και πολιτικά «αναλλοίωτη» Γερμανία. Και όταν ο πιο ισχυρός καπιταλισμός της Ευρώπης προσβάλλεται από τον ιό μιας επικίνδυνης «επαναπολιτικοποίησης», για τον ελληνικό καπιταλισμό συσσωρεύονται ξανά τα σύννεφα μιας «καταιγίδας».

«Αποτελεί ιδιαίτερα παρήγορο γεγονός για μια χώρα η πολιτική της ηγεσία με επικεφαλής την κυβέρνηση να προσγειώνεται στην πραγματικότητα.
Η ομιλία του κ. Τσίπρα πριν από λίγες μέρες στην Πνύκα, ενώπιον του προέδρου της Γαλλίας, ήταν μια ομιλία που θα μπορούσε να την είχε εκφωνήσει ο κ. Σημίτης, ο κ. Στουρνάρας ή ο κ. Σαμαράς.
(...)
Αναμφίβολα, η ομιλία στην Πνύκα σηματοδοτεί την ολοκλήρωση μιας στροφής. Πριν από τρία χρόνια η χώρα ήταν βαθιά διχασμένη ανάμεσα σε “πατριώτες” και μνημονιακούς “γερμανοτσολιάδες”. Σήμερα καμιά αξιόλογου μεγέθους παράταξη δεν αποκαλεί την άλλη “γερμανοτσολιάδες”, “Κουίσλινγκ” και “μερκελιστές”...».
Κώστας Στούπας στο Capital.gr

Ήταν 12 Σεπτέμβρη 1992 όταν οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ (αστικές συγκοινωνίες Αθήνας) που βρίσκονταν σε σύγκρουση διαρκείας με την νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη –η οποία είχε ιδιωτικοποιήσει την ΕΑΣ– μετέφεραν για μία μέρα τον αγώνα τους στη Θεσσαλονίκη.

Η κυβερνητική προπαγάνδα στηρίζεται στον πυλώνα της «στρατηγικής συμμαχίας» με τους δημοσίους υπαλλήλους, ενώ και οι προσδοκίες κοινωνικής και πολιτικής επιρροής αλλά και η αντιπαράθεση με τη ΝΔ στηρίζονται κατεξοχήν σε αυτόν τον πυλώνα.

ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΑΠΕΙΛΗΣ;
Στον απόηχο της επίθεσης στη Βαρκελώνη, πληθαίνουν τα ρεπορτάζ στα κυρίαρχα ΜΜΕ που υποστηρίζουν ότι η ΕΛ.ΑΣ. ετοιμάζεται και για νέα άσκηση αντιμετώπισης «ακραίων ισλαμικών επιθέσεων», παρόμοια με αυτήν που είχε πραγματοποιηθεί πριν από περίπου δύο μήνες στο κέντρο επιχειρήσεων στην Κατεχάκη. Όμως αυτήν τη φορά η άσκηση δεν θα είναι επί χάρτου, αλλά θα χρησιμοποιηθούν πραγματικοί χώροι όπου θα μπορούσαν να εκδηλωθούν τρομοκρατικές ενέργειες, όπως για παράδειγμα ένας κεντρικός σταθμός του Μετρό ή ένας πολυσύχναστος δρόμος. Παρότι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΡΤ, ανέφερε ότι «τώρα δεν υπάρχουν ενδείξεις για τέτοιες απειλές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν γενικότερα κίνδυνοι», είναι κάτι παραπάνω από εμφανής η ενισχυμένη παρουσία δυνάμεων ασφαλείας σε χώρους όπου κινούνται δεκάδες χιλιάδες τουρίστες καθημερινά (Ερμού, Μοναστηράκι κ.α.). Οι κινήσεις αυτές, πέρα από τη δεδομένη καλλιέργεια κλίματος φόβου, την υστερική ισλαμοφοβία και τη θωράκιση της κρατικής καταστολής, κρύβουν και άλλη μια «πικρή αλήθεια». Η αναβαθμισμένη συμμετοχή του ελληνικού καπιταλισμού στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή (Σούδα κ.λπ.) και η συμμαχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με αυταρχικά καθεστώτα στην περιοχή ενισχύουν τον κίνδυνο να βρεθεί κάποια ελληνική πόλη στο στόχαστρο της εξτρεμιστικής βίας. Ας το θυμούνται αυτό όσοι γοητεύονται από τους διπλωματικούς τραμπουκισμούς των Τσίπρα-Κοτζιά-Καμμένου στο Αιγαίο, την Κύπρο, τα Βαλκάνια και τη φιλοπόλεμη πολιτική τους στη ΝΑ Μεσόγειο.

Στο συνέδριο στο Τάλιν για τα «θύματα των ολοκληρωτικών αυταρχικών καθεστώτων» συμμετείχαν μόνον οκτώ χώρες της ΕΕ όπου, καθόλου τυχαία, οι πολιτικοί απόγονοι του ναζισμού και του φασισμού κρατούν πολλά από τα κλειδιά της εξουσίας ασκώντας ένα μείγμα άκρατου εθνικισμού και άκρατου νεοφιλελευθερισμού.

Συνωστισμός υποψηφίων για τη θέση του επικεφαλής στον υπό δημιουργία πολιτικό φορέα της Κεντροαριστεράς, που για την ώρα βέβαια στερείται οργανωτικής δομής, ονόματος και κοινών πολιτικών θέσεων. Συγχρόνως, τις διεργασίες ανασύνθεσης στο χώρο του «ακραίου Κέντρου» παρακολουθούν στενά τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ, με το βλέμμα στραμμένο στο εκλογικό και μετεκλογικό τοπίο.

Οι πυρκαγιές κατά τους θερινούς μήνες είναι ένα πολύ συχνό και καταστροφικό φαινόμενο στην Ελλάδα. Το ίδιο συχνό φαινόμενο είναι η αδυναμία του συστήματος να αντιμετωπίσει τις φλόγες αλλά και η μετέπειτα επιχειρηματολογία των κυβερνήσεων στη δικαιολόγηση των αδικαιολόγητων.

«Ούτε θερινή εκεχειρία, ούτε εκλογική εκεχειρία» ήταν στο Παρίσι το σύνθημα των διαδηλωτών του «Κοινωνικού Μετώπου» (Front Social) λίγες μέρες μετά τις βουλευτικές εκλογές, στις πρώτες αυτές κινητοποιήσεις ενάντια στην εσπευσμένη νομοθέτηση των πρώτων πυλώνων του προγράμματος Μακρόν: την αποδόμηση των εργατικών κατακτημένων και την ενσωμάτωση στο κοινό Δίκαιο των διατάξεων του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.

Όταν μια κυβέρνηση και ένα κόμμα παίρνουν τον μνημονιακό δρόμο, θα όφειλαν να γνωρίζουν ότι η κατηφόρα δεν αφορά μόνο τα σοβαρά ζητήματα των αντιμεταρρυθμίσεων στην οικονομική και κοινωνική πολιτική. Η κατηφόρα σύντομα αποδεικνύεται κατρακύλα στην αντιδραστική πολιτική εφ’ όλης της ύλης, που φτάνει στον πλήρη αυταρχισμό, στην ταύτιση με τον ιμπεριαλισμό, στη συμφιλίωση ακόμα και με τον πόλεμο.