Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι εξελίξεις στην Ελλάδα βυθίζονταν σε αδιέξοδο: το καθεστώς της χούντας είχε ολοφάνερα μπει σε κρίση, αλλά οι στρατοκράτες αρνούνταν να αποχωρήσουν «ομαλά» από την εξουσία. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις «ανησυχούσαν» για τους κινδύνους αποσταθεροποίησης του καθεστώτος, αλλά δίσταζαν να αναλάβουν την ευθύνη για την ανατροπή της δικτατορίας.
Φύλλο Νο 395 (8 Νοέμβρη 2017)
Το Σάββατο 4 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η 1η πανελλαδική συγκέντρωση και συνέλευση τοπικών φορέων και συλλογικοτήτων κατά των πλειστηριασμών. Ήταν η ολοκλήρωση μιας προσπάθειας που ξεκίνησε στις αρχές του φθινοπώρου και σηματοδοτεί μια νέα δυνατή ώθηση του κινήματος μπροστά στην ενορχηστρωμένη επίθεση κυβέρνησης, τραπεζών και δανειστών στη λαϊκή στέγη και περιουσία.
Μπαίνουμε στην τελική φάση της δραματικής περιόδου του Μνημονίου 3. Στη φάση κατά την οποία θα κριθούν οι πολιτικοί συσχετισμοί δύναμης στην «επόμενη μέρα», μετά την τυπική λήξη του «προγράμματος» που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμφώνησε με την ΕΕ και τους δανειστές τον Αύγουστο του 2015.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει βρίσκεται σε ένα διαρκή εναγκαλισμό με το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο. Εναγκαλισμό που απορρέει από τη στρατηγική συνεργασία μεταξύ Ελλάδας-Αιγύπτου-Κύπρου-Ισραήλ, με τις ιδιαίτερες ευλογίες της ΕΕ και των ΗΠΑ, αλλά και των πετρελαϊκών κολοσσών.
Τρίτη αξιολόγηση: στον μνημονιακό «κόφτη» πρώτη κατοικία, δικαίωμα στην απεργία και προνοιακά επιδόματα
Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για την Κοινωνική Οικονομία και το ρόλο που θα μπορούσε να διαδραματίσει στην ανασυγκρότηση του παραγωγικού μοντέλου και την οικονομική ανάπτυξη.
Νέα από τους εργατικούς χώρους
Η δεξιά πολιτική υπέρ των ιδιωτικών συμφερόντων και της διάλυσης του δημόσιου τομέα που έχει επιλέξει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για να εφαρμοστεί χρειάζεται και δεξιά πρακτική.
Στο νοσοκομείο της Ζακύνθου διαδραματίζεται μια, αντιπροσωπευτική για το μέγεθος αλλά και την ποιότητα, κατάρρευση του αφηγήματος του ΣΥΡΙΖΑ, με κορύφωση απειλών, διώξεων και παρεμβάσεων στη δικαιοσύνη. Εμφανίζεται τοπικά μια διαπλεκόμενη «παρακρατική εξουσία», με πληροφοριοδότες, προστάτες και όψιμους κομματικούς παράγοντες, που «όλα τα ξέρουν» και «όλα τα μπορούν.
Αυτές τις μέρες πρόσφυγες μαζί με το κίνημα αλληλεγγύης, πραγματοποιούν διαμαρτυρίες και απεργίες πείνας για τα αυτονόητα δικαιώματά τους: τον απεγκλωβισμό τους από τα νησιά, την αποφυλάκισή τους από τα hot spots και τα κέντρα κράτησης στην ενδοχώρα, την οικογενειακή επανένωση με τα αγαπημένα τους πρόσωπα που ζουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Η νέα ταινία του Κλούνεϊ, μήνυμα ενάντια στο ρατσισμό
Σχολές Πάτρας:
Την Τετάρτη 1/11 πραγματοποιήθηκε στάση εργασίας από τις 12.00 έως τις 3.00 το μεσημέρι, καθώς και συγκέντρωση έξω από την Πρυτανεία, από το Σύλλογο Συμβασιούχων Πανεπιστημίου Πάτρας. Η συγκεκριμένη κινητοποίηση αποφασίστηκε έπειτα από μια αρκετά μαζική Γενική Συνέλευση (30/10/2017).
Οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι στην καθαριότητα του Πανεπιστημίου Πατρών εργάζονται από την 1/9/2015 με συμβάσεις εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, οι οποίες με ανανέωσή τους κάθε χρόνο έχουν παραταθεί μέχρι τις 31/12/2017. Ωστόσο, καμία ενέργεια εκ μέρους της κυβέρνησης δεν έχει πραγματοποιηθεί μέχρι τώρα για την περαιτέρω ανανέωση των εν λόγω συμβάσεων, με αποτέλεσμα 56 εργαζόμενοι στην καθαριότητα του συγκεκριμένου Πανεπιστημίου να βρίσκονται «στον αέρα», αντιμετωπίζοντας την απόλυση και το φάσμα της ανεργίας.
Ο Σύλλογος Συμβασιούχων Πανεπιστημίου Πάτρας, με τη στήριξη αρκετών φοιτητικών Συλλόγων (ανάμεσά τους και ο Σύλλογος των Μηχανολόγων Μηχανικών) και των υπόλοιπων Συλλόγων των εργαζομένων του Πανεπιστήμιου Πατρών (Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού, Σύλλογος Ε.ΔΙ.Π., Σύλλογος Δ.Ε.Π. κ.λπ.) διεκδικεί μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και απαιτεί από την κυβέρνηση να ανανεώσει τις συμβάσεις των εργαζομένων στην καθαρότητα, οι οποίες λήγουν στο τέλος του χρόνου.
Στο πλαίσιο του Πανελλαδικού της Διημέρου στις 4 και 5 Νοέμβρη, η φοιτητική παράταξη Αριστερή Ενότητα (ΑΡΕΝ), κλήθηκε να συζητήσει για τους κόμβους και το σχεδιασμό του επόμενου διαστήματος, καθώς και να κάνει έναν απολογισμό της περασμένης συνδικαλιστικής χρονιάς.
Τα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου αποτέλεσαν τη βασική ρωγμή που οδήγησε στην ανατροπή του χουντικού καθεστώτος. Τη ρωγμή μέσα από την οποία ξεπρόβαλε δυναμικά ο λαϊκός παράγοντας, θέτοντας αιτήματα που δεν περιορίζονταν μόνο στην ανατροπή των συνταγματαρχών αλλά και στη διεκδίκηση μιας άλλης κοινωνίας. Σήμερα αυτά τα αιτήματα αποκρύπτονται σκόπιμα από την αστική αφήγηση και τη σχολική βιβλιογραφία. Στα χρόνια των μνημονίων, άλλωστε, αποκτούν επιπρόσθετη επικινδυνότητα για την κυρίαρχη τάξη και τους πολιτικούς εκπροσώπους της.
1. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό στην ελληνική κοινωνία την τρέχουσα δεκαετία του 2010 υπήρξε η εφαρμογή τεσσάρων διαδοχικών μνημονίων από το τόξο των αστικών πολιτικών δυνάμεων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ).
Έντεκα νεκροί σε ναυάγιο κοντά στην Καλόλιμνο. Και πίσω από τους αριθμούς τραγικές ιστορίες: Ο μικρός 10χρονος Ιμπραήμ που είδε τη μάνα του να πνίγεται και βρέθηκε μόνος σε έναν ξένο τόπο ξημερώματα και βρεγμένος στο λιμάνι της Καλύμνου. Η μάνα με τα δυο έφηβα αγόρια που θέλει αλλά δεν μπορεί να κλάψει τον άντρα της που πνίγηκε. Ο νιόπαντρος νεαρός που σπαράζει γιατί έχασε τη νεαρή γυναίκα του… Όσες σημαίες κι αν δώσει στο μικρό Αμίρ ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα μπορέσει να ξεπλύνει το αίμα από τα χέρια του.
Α π’ ό,τι φαίνεται η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να υλοποιήσει σε διάφορες περιοχές ένα σχέδιο επανεμφάνισης της φασιστικής βίας.
Πριν από έναν αιώνα, ο Λένιν έγραφε ότι όποιος περιμένει μια «καθαρή» κοινωνική επανάσταση –μια σύγκρουση στρατοπέδων όπου το ένα θα φωνάζει «Ζήτω το κεφάλαιο» και το άλλο θα απαντά «κάτω το κεφάλαιο»– δεν θα την δει ποτέ.
Συρία:
Ενώ στην Συρία τον τόνο δίνει πλέον ο πόλεμος και οι διεθνείς ανταγωνισμοί, μια απεργία πείνας στις φυλακές της Χομς, υπενθυμίζει την τραγική μοίρα των πρωταγωνιστών της εξέγερσης του 2011. Στα κελιά του Άσαντ υπολογίζεται πως υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι. Πεντακόσιοι από αυτούς, που κρατούνται επειδή συμμετείχαν στις αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις, με την απεργία πείνας τους θυμίζουν ποιοι είναι: Αυτοί που «υποφέραμε από την καταπίεση, την αδικία και την τυραννία». Αυτοί που «πάντοτε αντιμετωπιζόμασταν ως ο αδύναμος κρίκος σε κάθε διαπραγμάτευση, που ήμασταν το τελευταίο θέμα που απασχολούσε κάθε τοπική ή διεθνή συνάντηση». Αυτοί που βλέπουν ότι «οι υποσχέσεις όλων των πλευρών που συμμετέχουν στην σύγκρουση και την κρίση στην Συρία αποδείχτηκαν μάταιες».
Οι μέρες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας από το καταλανικό κοινοβούλιο δεν θύμιζαν σε τίποτα μια διαδικασία ανεξαρτητοποίησης -το αντίθετο: Το άρθρο 155 είχε τεθεί σε εφαρμογή, η συζήτηση κινούνταν στους ρυθμούς των εκλογών που επέβαλε ο Ραχόι, πολιτικά στελέχη του καταλανικού εθνικισμού προφυλακίζονται, η Χενεραλιτάτ (η καταλανική κυβέρνηση) δεν λειτουργεί στην ουσία, με τη μισή να βρίσκεται στις Βρυξέλλες, ενώ στους δρόμους επικρατούσε ηρεμία. Αξίζει να δούμε τώρα πώς φτάσαμε έως εδώ, γιατί τα πράγματα πήραν αυτήν την τροπή και τι εγκυμονεί το μέλλον.
Το 1917 ήταν κυρίως μια εργατική επανάσταση. Στα δυόμισι εκατομμύρια κατοίκων της Πετρούπολης το μισό ήταν βιομηχανικοί εργάτες στην πιο συγκεντροποιημένη βιομηχανία του κόσμου. Ήταν επίσης φορείς μιας πλούσιας ιστορικής πείρας, από τις πρώτες μαζικές απεργίες και τους σοσιαλιστικούς κύκλους του 1880, μέχρι τα πρώτα Σοβιέτ του 1905, τη σκληρή πέτρινη περίοδο 1907-1911 και τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.