Έ να κύμα ελπίδων και προσδοκιών των εργαζομένων και των λαϊκών δυνάμεων τείνει, στις τελευταίες πριν τις εκλογές ημέρες, να σπρώξει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κατάκτηση της πολιτικής-κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, να δώσει στην πολιτική νίκη της ριζοσπαστικής Αριστεράς τη διάσταση της αυτοδυναμίας.
αριστερά
Ο τρόπος, ο χρόνος και ο βαθμός ενεργοποίησης, εισβολής στο προσκήνιο, των εκατομμυρίων πρωταγωνιστών της μεγάλης πολιτικής νίκης θα κρίνει τα πάντα.
Πρέπει να τεθεί ως πρώτιστο θέμα στην πολιτική ατζέντα η κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και η επιστροφή στο κράτος των ήδη μεταβιβασθέντων σε αυτό δημόσιων περιουσιακών στοιχείων πάσης φύσεως.
Συλλογικό κείμενο - δημόσια δήλωση 5 υποψήφιων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ
Όπλο και όχι «βαρίδι» για την ανατροπή
Μπροστά σε μια κρίσιμη μάχη που στον ΣΥΡΙΖΑ περιγράφεται από όλους, ανεξαρτήτως τάσεων, με λέξεις όπως «πόλεμος», «σύγκρουση» κ.λπ., η επιθεώρηση του... οπλισμού του κόμματος στη διάρκεια των εργασιών της ΚΕ και του Διαρκούς Συνεδρίου που ακολούθησε, έχει θετικές όψεις αλλά και πολλά μελανά σημεία.
Στη μάχη για την κυβέρνηση της Αριστεράς
«Να συγκρουστούμε με το σύστημα για τις ανάγκες των πολλών»
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει μια δύναμη αντινεοφιλελεύθερης και αντικαπιταλιστικής ανατροπής, αλλά μπορεί, δυστυχώς, να γίνει και μια κυβέρνηση του ήπιου νεοφιλελευθερισμού. Tertium non datur, τρίτη λύση δεν υπάρχει.
Η πολιτική συμμαχιών δεν είναι δυνατόν να αλλάζει στο πάρα πέντε μιας κρίσιμης αναμέτρησης.
Η σημερινή διατύπωση-διαχείριση της πολιτικής στρατηγικής και της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνεται σταδιακά από το συνέδριο του 2013, εν πολλοίς εκτός συλλογικών οργάνων, μέσα από την άτυπη συμφωνία του προεδρικού κέντρου, συνιστωσών, ομάδων και παραγόντων.
Η κρίση του αστικού-μνημονιακού πολιτικού συστήματος προσεγγίζει ένα σημαντικό σημείο καμπής. Το ίδιο και το πολιτικό σχέδιο της «κυβέρνησης της Αριστεράς». Η πολιτική διακύβευση, για το σύστημα και την Αριστερά, είναι τεράστια.
"Η Αριστερά σε αυτήν την επιχείρηση πρέπει να απαντήσει με μια μεγάλη κινηματική και ριζοσπαστική πολιτική και προγραμματική αντεπίθεση, τη μόνη που μπορεί να της κατοχυρώσει μια μεγάλη εκλογική νίκη"
Η κρισιμότητα και οι απαιτήσεις της πολιτικής περιόδου, μπροστά στο μέγεθος της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, δεν θα μπορούσαν να μας αφήσουν ανεπηρέαστους.
Η σκληρή στάση των αγορών και των δανειστών απέναντι στον Σαμαρά αποτελεί έμμεσο, αλλά σαφές, μήνυμά τους προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στο τριήμερο 19-20-21 Δεκέμβρη θα πραγματοποιηθεί, στην Αθήνα, η ενοποιητική Συνδιάσκεψη της ΔΕΑ και του Κόκκινου (ΑΣΟΕΕ, αίθουσα Αντωνιάδου).
Πυρ ομαδόν εκτοξεύεται από τα κυριακάτικα φύλλα. Κύματα στελεχών του ΠΑΣΟΚ, λέει, «μετακομίζουν» προς τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, πιάνοντας στασίδι για το επόμενο επεισόδιο της κυβερνητικής «αλλαγής». Γι’ αυτόν τον «αρραβώνα» ονοματίζεται ο κουμπάρος (η Σοσιαλιστική Τάση στον ΣΥΡΙΖΑ), ενώ προεξοφλείται ως δεδομένη η αποδοχή του από τον Αλ. Τσίπρα, αλλά και από μια κάποια «ηγετική πλειοψηφία» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ…
Καμιά συνδιαλλαγή με τον ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του
Την τελευταία Κυριακή του Οκτώβρη το editorial του «Βήματος» απευθυνόταν στους «διεκδικητές της εξουσίας» (ονοματίζοντας τους Α. Σαμαρά και Α. Τσίπρα...), υπενθυμίζοντας ότι το καθεστώς δεν συγκροτείται μόνο από τις φανερές δυνάμεις του –διαθέτει και τις ισχυρές «αόρατες δυνάμεις»– που, ενόψει σοβαρής κρίσης, έχουν τη δυνατότητα να επιβάλουν μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού. Γι’ αυτό, συμβούλευε, πρέπει να κατέβουν οι τόνοι της πολιτικής αντιπαράθεσης. Κρείττον σιγάν...
Οι διώξεις της κυβέρνησης στους αριστερούς-ές δημάρχους, τα προβλήματα των νέων δημοτικών αρχών με τους προϋπολογισμούς και τις διαλυμένες υπηρεσίες, οι πλημμύρες και ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αποτέλεσαν αντικείμενο της συνομιλίας που είχαμε με τον Χ. Βρεττάκο, δήμαρχο Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Τη συνέντευξη πήρε ο Σπύρος Αντωνίου.
Το ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών υπήρξε πάντα κομβικής σημασίας για την Αριστερά. Και αυτό γιατί προφανώς συνδέεται με το ζήτημα της πραγματικής πολιτικής γραμμής: το μαζί με ποιους και ενάντια σε ποιους θέλει να πάει κάνεις, δείχνει πολλά για το προς τα πού και πώς θέλει στ' αλήθεια να πάει.
Η τουρκική οδηγία NAVTEX με την οποία η Άγκυρα ειδοποιούσε ότι πρόκειται να διεξάγει έρευνες σε περιοχή που η Κύπρος έχει ορίσει ως δική της ΑΟΖ (την οποία ωστόσο έχει παραχωρήσει στην ιταλοκορεατική κοινοπραξία ENI/KOGAs) παρουσιάστηκε σχεδόν σε όλα τα ΜΜΕ ως πρόκληση. Ειδικά από μεγάλο μέρος της Αριστεράς η αντιμετώπιση αυτής της «πρόκλησης» τοποθετείται στο πλαίσιο ενός αντιιμπεριαλιστικού και σε κάθε περίπτωση δίκαιου εθνικού αγώνα. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.
Στη ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε τις «προγραμματικές αιχμές» του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει της τελικής σύγκρουσης για την κυβερνητική εξουσία.
Είναι γνωστό ότι η «αυτοδιοίκηση» σήμερα είναι μάλλον ειρωνικός όρος, αφού ο «Καλλικράτης» αποτελεί ένα μόνιμο «μνημόνιο» περικοπών, λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεων και απολύσεων, δένοντας χειροπόδαρα τις δημοτικές αρχές.
Η άποψη του ΚΚΕ για τη συγκυρία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως απαισιόδοξη, ακόμα και ηττοπαθής.
Οι δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε στη ΔΕΘ, δημιούργησαν κύμα ελπίδας για μια συνολική αλλαγή της οικονομικής-κοινωνικής πολιτικής που στα «μνημονιακά» χρόνια της κρίσης τσάκισε κόκαλα μέσα στον εργατικό-λαϊκό κόσμο.
Η πρόσφατη συμμετοχή του Αλ. Τσίπρα στο φόρουμ του ιδρύματος Αμπροζέτι πυροδότησε ξανά μια παλαιότερη συζήτηση που αναπτυσσόταν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι εκδόσεις Red Marks εκδίδουν ένα μικρό βιβλίο στηριγμένο στον ογκώδη τόμο (των 1.350 σελίδων!) του συνόλου των πρακτικών και των συζητήσεων του 4ου Συνεδρίου της Κομουνιστικής Διεθνούς (1922) που επιμελήθηκε ο Τζον Ριντέλ, ενεργός μαρξιστής, ιστορικός και πολιτικός ακτιβιστής του κινήματος αντίστασης στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Η έκδοση στα ελληνικά γίνεται σε συνεννόηση με τον ίδιο τον Ριντέλ.
Η κρίση της ΝΔ του Σαμαρά κάνει την πλειοψηφία των πολιτικών αναλυτών να θεωρεί ως δεδομένη την πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν.
Η συμπλήρωση 40 χρόνων από τη Μεταπολίτευση δίνει την ευκαιρία, αλλά δημιουργεί και την υποχρέωση στην Αριστερά, για μια συζήτηση αυτοκριτικής. Με στόχο να εντοπιστούν κάποιοι ιδεολογικοί-πολιτικοί-οργανωτικοί παράγοντες που θα ερμηνεύουν την αποτυχία (ή την περιορισμένη επιτυχία) στην επίτευξη των στόχων για τους οποίους πάλεψε, τότε, ο κόσμος μας.