Η άποψή μας

Υπάρχουν στιγμές όπου οι «μικρές» ειδήσεις από το διεθνές πεδίο αναδεικνύουν με σαφήνεια την πραγματική κατάσταση, ενώ ταυτόχρονα υποδεικνύουν τα καθήκοντα και το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει αποφασιστικά η διεθνής ριζοσπαστική Αριστερά.

Η σοσιαλφιλελεύθερη καθεστωτική kolotumba ολοκληρώνεται.

Η πολιτική που χαράζει η ηγετική ομάδα Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι κυριολεκτικά εφιαλτική για τον κόσμο της εργασίας και τις λαϊκές δυνάμεις.

Αυτή τη στιγμή το «κουαρτέτο» και η κυβέρνηση Τσίπρα γράφουν και ξαναγράφουν το χάρτη της διαρκούς λιτότητας, που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε για τα επόμενα χρόνια.

Τίποτα δεν συμβολίζει καλύτερα τον απόλυτο εκφυλισμό του ΣΥΡΙΖΑ από το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε ο πρώτος δυτικός πολιτικός που κατά την πρώτη επίσκεψή του ως πρωθυπουργός τόλμησε να χαρακτηρίσει την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ.

«Μεταρρυθμίσεις! Μεταρρυθμίσεις! Μεταρρυθμίσεις!» ούρλιαξε ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ, Άνχελ Γκουρία, περιγράφοντας την άποψή του για το μέλλον της χώρας μας, μετά το «τέλος» του 3ου μνημονιακού προγράμματος τον ερχόμενο τον Αύγουστο.

Όλοι και όλες αντιμετωπίζουμε την πρόκληση μιας κυβέρνησης της τάχα μου Αριστεράς, που καθημερινά βουλιάζει στο βούρκο της μνημονιακής πολιτικής και της ταύτισης με τη γραμμή των ιμπεριαλιστών, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Ο κίνδυνος των ανεξέλεγκτων «θερμών επεισοδίων», ακόμα και ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου, είναι μια προοπτική εφιαλτική για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες.

Οι εξελίξεις στη γενικότερη περιοχή έχουν μπει σε επικίνδυνη καμπή. Στην Ανατολική Μεσόγειο συνωθούνται υπερεξοπλισμένοι στόλοι (των ΗΠΑ, της Γαλλίας κ.ά.), ενώ στο Αιγαίο διασταυρώνονται «ασκήσεις» οπλισμένων αεροπλάνων, με τον πολυεθνικό «Ηνίοχο» (Ελλάδα, ΗΠΑ, Βρετανία, Εμιράτα, Ιταλία κ.ά.) να ξεχωρίζει ως επίδειξη δύναμης.

Τα συλλαλητήρια στις 17 Μάρτη, μέσα στις τρέχουσες εξελίξεις, παίρνουν ξεχωριστή σημασία: Είναι ευκαιρία να διατυπωθεί μαζικά και αγωνιστικά ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ στο ρατσισμό, στον ιμπεριαλισμό και στον πόλεμο, στο φασισμό. Ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ, που όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων αντίστασης οφείλουν να στηρίξουν αποφασιστικά, χωρίς πολιτικούς δισταγμούς και υποσημειώσεις.

Η απειλή του πολέμου βαραίνει ιδιαίτερα την περιοχή μας

Το δίπολο Τσίπρας-Μητσοτάκης οικοδομείται πάνω σε μια «ανταγωνιστική συνεργασία».

Η επιχείρηση της δήθεν αναζήτησης συμβιβασμού για το «όνομα» της ΠΓΔΜ είναι μια βρώμικη υπόθεση.

Το 2018 είναι μια κρίσιμη χρονιά για την οικονομία, αλλά και για την κοινωνία.

Η απόφαση του Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ βάζει το μαχαίρι στο λαιμό των Παλαιστινίων. Που περικυκλωμένοι από αντιδραστικούς διάφορων αποχρώσεων, είναι για άλλη μια φορά υποχρεωμένοι να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις και στην αλληλεγγύη του διεθνούς κινήματος. Η «Ιντιφάντα!» θα γίνει ξανά μια προσφιλής λέξη σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου.

Μπροστά μας βρίσκεται μια αποφασιστική ταξική μάχη.

Οι (μέχρι τώρα) 21 νεκροί και οι ασύλληπτες καταστροφές από τις πλημμύρες στη Δυτική Αττική περιγράφουν με τον πιο αναμφισβήτητο τρόπο τον εγκληματικό, τον αδυσώπητα ταξικό, χαρακτήρα των μνημονιακών πολιτικών.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι εξελίξεις στην Ελλάδα βυθίζονταν σε αδιέξοδο: το καθεστώς της χούντας είχε ολοφάνερα μπει σε κρίση, αλλά οι στρατοκράτες αρνούνταν να αποχωρήσουν «ομαλά» από την εξουσία. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις «ανησυχούσαν» για τους κινδύνους αποσταθεροποίησης του καθεστώτος, αλλά δίσταζαν να αναλάβουν την ευθύνη για την ανατροπή της δικτατορίας.

Το «Si» του λαού της Καταλονίας είναι ανάλογο με το «Όχι» του ελληνικού λαού το καλοκαίρι του 2015.

Το ταξίδι του Τσίπρα στις ΗΠΑ φέρνει στην επιφάνεια τις υπόγειες σχέσεις της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ με τον αμερικανικό παράγοντα και ταυτόχρονα δημοσιοποιεί την προοπτική ραγδαίας κλιμάκωσης αυτής της σχέσης.

Η στροφή προς τα δεξιά του Αλ. Τσίπρα που παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη (με το μοντέλο Gr-Invest και την αποθέωση του Εμ. Μακρόν) θα επιταχυνθεί μέσω των πιέσεων που θα προκύψουν κατά την 3η αξιολόγηση (βλ. σελ. 4-5).

Η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη ΔΕΘ αποκάλυψε και στον πλέον δύσπιστο τον καλπασμό της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά (βλ. σελ. 3). Αυτό δημιουργεί σοβαρά καθήκοντα στις δυνάμεις αντίστασης και τη ριζοσπαστική Αριστερά, όσον αφορά την αντίσταση στα νεοφιλελεύθερα μέτρα και την κάλυψη του πολιτικού «κενού» που δημιουργεί η μετάλλαξη του κυβερνητικού κόμματος (βλ. σελ. 7).

Ο Κ. Λαλιώτης, με το διαβόητο πλέον άρθρο του, θύμισε το κομβικό σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», σύνθημα που επέτρεψε στο ΠΑΣΟΚ να μακροημερεύσει στην εξουσία, παρόλο που η ιστορική ευθύνη για την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα πέφτει στις σοσιαλδημοκρατικές πλάτες περισσότερο απ’ ό,τι πέφτει στις πλάτες της Δεξιάς.

Στα ανοιχτά της Κύπρου, ένας πρωτοφανούς εύρους ιμπεριαλιστικός «συνασπισμός» κάνει επίδειξη δύναμης. Αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ, ετοιμοπόλεμες φρεγάτες της Γαλλίας, πλοία του δικτατορικού καθεστώτος του Σίσι στην Αίγυπτο και η αεροπορία του Ισραήλ, «υποστηρίζουν» θερμά το γεωτρύπανο της Total που, πρώτο, ξεκινάει το μεγάλο σχέδιο αξιοποίησης των υδρογονανθράκων της ανατολικής Μεσογείου. Η υπουργός Εθνικής Άμυνας της Γαλλίας επισκέπτεται την Κύπρο για να υπογραμμίσει ότι η Total δεν είναι μόνη, ότι πίσω της στέκει «αλληλέγγυο» το γαλλικό κράτος.

Δύο χρόνια μετά το ιστορικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, οι συνέπειες της προδοσίας του συγκλονιστικού ΟΧΙ των εργαζομένων και της νεολαίας από τον Αλέξη Τσίπρα, την υπ’ αυτόν ηγετική ομάδα και το στελεχικό κορμό της προεδρικής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ στοιχειώνουν τις εξελίξεις.

Οι εξελίξεις στην υπόθεση της αξιολόγησης και της συνέχειας του ελληνικού μνημονιακού προγράμματος, αλλά και οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ευρώπη –και τον κόσμο– αποκαλύπτουν πόσο διαπερνά όλες τις εξελίξεις, ανεξάρτητα από χώρα και περιοχή, μία και μόνη «κόκκινη γραμμή»: η προσπάθεια των εκπροσώπων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού να μεταφέρουν όλα τα βάρη της κρίσης του συστήματος και να στηρίξουν όλες τις προσπάθειες υπέρβασής της στη σκληρή εκμετάλλευση των εργαζόμενων τάξεων, με την ακραία λιτότητα, την αυταρχοποίηση, το ρατσισμό, τον εθνικισμό και το σοβινισμό, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Για δεύτερη φορά ύστερα από το ξέσπασμα της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού στα τέλη του 2009, το χρέος βρίσκεται στο επίκεντρο των πολιτικών διεργασιών και εξελίξεων.

Η μοναδική ελπίδα της κυβέρνησης να επιβιώσει εφαρμόζοντας το μνημόνιο 4 στηρίζεται στην εκτίμηση ότι οι αντιδράσεις του κόσμου θα εξουδετερωθούν μέσω της πολιτικής απογοήτευσης που έχει προκαλέσει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το νόημα της συμφωνίας μεταξύ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των δανειστών είναι απλό. Η σκληρή μνημονιακή λιτότητα παρατείνεται για 5 ακόμα χρόνια, τουλάχιστον ως το 2022.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ολοκληρώνει τη μνημονιακή καταστροφή σε βάρος των εργαζόμενων τάξεων με τα νέα πακέτα μέτρων που ετοιμάζεται να ψηφίσει.