Η υποχώρηση του Μακρόν μπροστά στην έκρηξη των «κίτρινων γιλέκων» είναι η πρώτη ευχάριστη είδηση μετά από καιρό. Στην πραγματικότητα είναι η πρώτη σημαντική νίκη του κόσμου μας μετά το καλοκαίρι του 2015, όταν η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ ενίσχυσε τις τάσεις απογοήτευσης διεθνώς.
Η άποψή μας
Ο ILO (Διεθνής Οργανισμός Εργασίας) δεν είναι δυνατόν να κατηγορηθεί για «αριστερισμό». Οι ετήσιες εκθέσεις του πάντα αντιμετωπίζονταν από τους εργατικούς συντάκτες, αλλά και τα συνδικάτα, με την καχυποψία ότι «καλλωπίζουν» τη λιτότητα. Στην έκθεση του ILO για το 2017, η Ελλάδα του Τσίπρα, στον 3ο χρόνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είναι στην πρώτη θέση των κρατών μελών της ΕΕ ως προς τη μείωση του πραγματικού μισθού των εργατών, κατά 3,5%! Στη «μνημονιακή» Ισπανία η μείωση ήταν 1,8%, ενώ υψηλότερες μειώσεις μισθών υπήρξαν μόνο στο Τουρκμενιστάν (5,9%) και στο Αζερμπαϊτζάν (6,4%).
Το βασικό και κρίσιμο ερώτημα της πολιτικής περιόδου, που άρχισε με το τυπικό και ψευδεπίγραφο «τέλος» του μνημονιακού προγράμματος, είναι: Θα μπορέσει ο κόσμος μας, με τους αγώνες του από τα κάτω, να θέσει ξανά τα αιτήματα και να επιβάλει τις λύσεις που θα αντιστρέφουν την κοινωνική καταστροφή που έγινα στα χρόνια των μνημονίων;
Ζούμε σε μια εποχή μεγάλων προκλήσεων.
Η νίκη του νεοφασίστα Μπολσονάρο στη Βραζιλία διευρύνει τον «κύκλο» των επιτυχιών της ακροδεξιάς με τους Σαλβίνι στην Ιταλία, Ουρμπάν στην Ουγγαρία και το συνασπισμό Δεξιάς και ακροδεξιάς στην Αυστρία. Στη Γερμανία η ρατσιστική AfD δυναμώνει και οι δημοσκοπήσεις προειδοποιούν για νίκη της Μαρίν Λεπέν στις ευρωεκλογές στη Γαλλία.
Η διεθνής κρίση του καπιταλισμού, η οποία ολοένα βαθαίνει και περιπλέκεται, διαψεύδει κάθε προσδοκία για κάποιου τύπου σταθεροποίηση, ενώ την ίδια στιγμή δημιουργεί ένα πολύ ρευστό οικονομικό, πολιτικό, γεωστρατηγικό υπόβαθρο, το οποίο μπορεί δυνητικά να εγκυμονεί πολύ αρνητικές εξελίξεις για την Αριστερά, τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Ο κίνδυνος μιας αντιπολεμικής αντιπαράθεσης είναι υπαρκτός και οι κάθε λογής εθνικιστικοί λεονταρισμοί το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν λάδι στη φωτιά.
Της σύνταξης...
Η μόνη αξία της παρουσίασης των προγραμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ στη ΔΕΘ ήταν ότι συγκεκριμενοποίησαν τη σύγκλιση, την ανταγωνιστική συνύπαρξη, των Τσίπρα και Μητσοτάκη μέσα στις συνθήκες που δημιουργεί το ψευδεπίγραφο «τέλος» των μνημονίων.
Στη ΔΕΘ αποδείχθηκε πέρα από κάθε αμφιβολία ο μύθος της «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια και της κατάργησης της «επιτροπείας» των δανειστών, που αποτελεί μια κορυφαία άρνηση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, αφού αφαιρεί από τη λαϊκή πλειοψηφία το δικαίωμα να πάρει κρίσιμες αποφάσεις επί της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής.
Πέρα από τους επικοινωνιακούς πανηγυρισμούς για το τάχα τέλος των μνημονίων, όλοι γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα έχει δεσμευτεί για τη συνέχεια της μνημονιακής πολιτικής απαρέγκλιτα μέσα στην επόμενη πενταετία, ενώ η «εποπτεία» θα συνεχιστεί μέχρι το… 2060!
Ο Τσίπρας και ο Καμμένος ετοιμάζονται για τις φιέστες εορτασμού του «τέλους των μνημονίων», προσπαθώντας να μας κάνουν να ξεχάσουμε τη συμφωνία τους με την τρόικα για την απαραβίαστη συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών μέχρι το… 2060.
Υπάρχουν στιγμές όπου οι «μικρές» ειδήσεις από το διεθνές πεδίο αναδεικνύουν με σαφήνεια την πραγματική κατάσταση, ενώ ταυτόχρονα υποδεικνύουν τα καθήκοντα και το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει αποφασιστικά η διεθνής ριζοσπαστική Αριστερά.
Η σοσιαλφιλελεύθερη καθεστωτική kolotumba ολοκληρώνεται.
Η πολιτική που χαράζει η ηγετική ομάδα Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι κυριολεκτικά εφιαλτική για τον κόσμο της εργασίας και τις λαϊκές δυνάμεις.
Αυτή τη στιγμή το «κουαρτέτο» και η κυβέρνηση Τσίπρα γράφουν και ξαναγράφουν το χάρτη της διαρκούς λιτότητας, που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε για τα επόμενα χρόνια.
Τίποτα δεν συμβολίζει καλύτερα τον απόλυτο εκφυλισμό του ΣΥΡΙΖΑ από το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε ο πρώτος δυτικός πολιτικός που κατά την πρώτη επίσκεψή του ως πρωθυπουργός τόλμησε να χαρακτηρίσει την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ.
«Μεταρρυθμίσεις! Μεταρρυθμίσεις! Μεταρρυθμίσεις!» ούρλιαξε ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ, Άνχελ Γκουρία, περιγράφοντας την άποψή του για το μέλλον της χώρας μας, μετά το «τέλος» του 3ου μνημονιακού προγράμματος τον ερχόμενο τον Αύγουστο.
Όλοι και όλες αντιμετωπίζουμε την πρόκληση μιας κυβέρνησης της τάχα μου Αριστεράς, που καθημερινά βουλιάζει στο βούρκο της μνημονιακής πολιτικής και της ταύτισης με τη γραμμή των ιμπεριαλιστών, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Ο κίνδυνος των ανεξέλεγκτων «θερμών επεισοδίων», ακόμα και ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου, είναι μια προοπτική εφιαλτική για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες.
Οι εξελίξεις στη γενικότερη περιοχή έχουν μπει σε επικίνδυνη καμπή. Στην Ανατολική Μεσόγειο συνωθούνται υπερεξοπλισμένοι στόλοι (των ΗΠΑ, της Γαλλίας κ.ά.), ενώ στο Αιγαίο διασταυρώνονται «ασκήσεις» οπλισμένων αεροπλάνων, με τον πολυεθνικό «Ηνίοχο» (Ελλάδα, ΗΠΑ, Βρετανία, Εμιράτα, Ιταλία κ.ά.) να ξεχωρίζει ως επίδειξη δύναμης.
Τα συλλαλητήρια στις 17 Μάρτη, μέσα στις τρέχουσες εξελίξεις, παίρνουν ξεχωριστή σημασία: Είναι ευκαιρία να διατυπωθεί μαζικά και αγωνιστικά ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ στο ρατσισμό, στον ιμπεριαλισμό και στον πόλεμο, στο φασισμό. Ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ, που όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων αντίστασης οφείλουν να στηρίξουν αποφασιστικά, χωρίς πολιτικούς δισταγμούς και υποσημειώσεις.
Η απειλή του πολέμου βαραίνει ιδιαίτερα την περιοχή μας
Το δίπολο Τσίπρας-Μητσοτάκης οικοδομείται πάνω σε μια «ανταγωνιστική συνεργασία».
Η επιχείρηση της δήθεν αναζήτησης συμβιβασμού για το «όνομα» της ΠΓΔΜ είναι μια βρώμικη υπόθεση.
Το 2018 είναι μια κρίσιμη χρονιά για την οικονομία, αλλά και για την κοινωνία.
Η απόφαση του Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ βάζει το μαχαίρι στο λαιμό των Παλαιστινίων. Που περικυκλωμένοι από αντιδραστικούς διάφορων αποχρώσεων, είναι για άλλη μια φορά υποχρεωμένοι να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις και στην αλληλεγγύη του διεθνούς κινήματος. Η «Ιντιφάντα!» θα γίνει ξανά μια προσφιλής λέξη σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου.
Μπροστά μας βρίσκεται μια αποφασιστική ταξική μάχη.
Οι (μέχρι τώρα) 21 νεκροί και οι ασύλληπτες καταστροφές από τις πλημμύρες στη Δυτική Αττική περιγράφουν με τον πιο αναμφισβήτητο τρόπο τον εγκληματικό, τον αδυσώπητα ταξικό, χαρακτήρα των μνημονιακών πολιτικών.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι εξελίξεις στην Ελλάδα βυθίζονταν σε αδιέξοδο: το καθεστώς της χούντας είχε ολοφάνερα μπει σε κρίση, αλλά οι στρατοκράτες αρνούνταν να αποχωρήσουν «ομαλά» από την εξουσία. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις «ανησυχούσαν» για τους κινδύνους αποσταθεροποίησης του καθεστώτος, αλλά δίσταζαν να αναλάβουν την ευθύνη για την ανατροπή της δικτατορίας.
Το «Si» του λαού της Καταλονίας είναι ανάλογο με το «Όχι» του ελληνικού λαού το καλοκαίρι του 2015.
Το ταξίδι του Τσίπρα στις ΗΠΑ φέρνει στην επιφάνεια τις υπόγειες σχέσεις της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ με τον αμερικανικό παράγοντα και ταυτόχρονα δημοσιοποιεί την προοπτική ραγδαίας κλιμάκωσης αυτής της σχέσης.