Η απειλή του πολέμου βαραίνει ιδιαίτερα την περιοχή μας
Η άποψή μας
Το δίπολο Τσίπρας-Μητσοτάκης οικοδομείται πάνω σε μια «ανταγωνιστική συνεργασία».
Η επιχείρηση της δήθεν αναζήτησης συμβιβασμού για το «όνομα» της ΠΓΔΜ είναι μια βρώμικη υπόθεση.
Το 2018 είναι μια κρίσιμη χρονιά για την οικονομία, αλλά και για την κοινωνία.
Η απόφαση του Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ βάζει το μαχαίρι στο λαιμό των Παλαιστινίων. Που περικυκλωμένοι από αντιδραστικούς διάφορων αποχρώσεων, είναι για άλλη μια φορά υποχρεωμένοι να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις και στην αλληλεγγύη του διεθνούς κινήματος. Η «Ιντιφάντα!» θα γίνει ξανά μια προσφιλής λέξη σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου.
Μπροστά μας βρίσκεται μια αποφασιστική ταξική μάχη.
Οι (μέχρι τώρα) 21 νεκροί και οι ασύλληπτες καταστροφές από τις πλημμύρες στη Δυτική Αττική περιγράφουν με τον πιο αναμφισβήτητο τρόπο τον εγκληματικό, τον αδυσώπητα ταξικό, χαρακτήρα των μνημονιακών πολιτικών.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι εξελίξεις στην Ελλάδα βυθίζονταν σε αδιέξοδο: το καθεστώς της χούντας είχε ολοφάνερα μπει σε κρίση, αλλά οι στρατοκράτες αρνούνταν να αποχωρήσουν «ομαλά» από την εξουσία. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις «ανησυχούσαν» για τους κινδύνους αποσταθεροποίησης του καθεστώτος, αλλά δίσταζαν να αναλάβουν την ευθύνη για την ανατροπή της δικτατορίας.
Το «Si» του λαού της Καταλονίας είναι ανάλογο με το «Όχι» του ελληνικού λαού το καλοκαίρι του 2015.
Το ταξίδι του Τσίπρα στις ΗΠΑ φέρνει στην επιφάνεια τις υπόγειες σχέσεις της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ με τον αμερικανικό παράγοντα και ταυτόχρονα δημοσιοποιεί την προοπτική ραγδαίας κλιμάκωσης αυτής της σχέσης.
Η στροφή προς τα δεξιά του Αλ. Τσίπρα που παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη (με το μοντέλο Gr-Invest και την αποθέωση του Εμ. Μακρόν) θα επιταχυνθεί μέσω των πιέσεων που θα προκύψουν κατά την 3η αξιολόγηση (βλ. σελ. 4-5).
Η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη ΔΕΘ αποκάλυψε και στον πλέον δύσπιστο τον καλπασμό της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά (βλ. σελ. 3). Αυτό δημιουργεί σοβαρά καθήκοντα στις δυνάμεις αντίστασης και τη ριζοσπαστική Αριστερά, όσον αφορά την αντίσταση στα νεοφιλελεύθερα μέτρα και την κάλυψη του πολιτικού «κενού» που δημιουργεί η μετάλλαξη του κυβερνητικού κόμματος (βλ. σελ. 7).
Ο Κ. Λαλιώτης, με το διαβόητο πλέον άρθρο του, θύμισε το κομβικό σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», σύνθημα που επέτρεψε στο ΠΑΣΟΚ να μακροημερεύσει στην εξουσία, παρόλο που η ιστορική ευθύνη για την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα πέφτει στις σοσιαλδημοκρατικές πλάτες περισσότερο απ’ ό,τι πέφτει στις πλάτες της Δεξιάς.
Στα ανοιχτά της Κύπρου, ένας πρωτοφανούς εύρους ιμπεριαλιστικός «συνασπισμός» κάνει επίδειξη δύναμης. Αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ, ετοιμοπόλεμες φρεγάτες της Γαλλίας, πλοία του δικτατορικού καθεστώτος του Σίσι στην Αίγυπτο και η αεροπορία του Ισραήλ, «υποστηρίζουν» θερμά το γεωτρύπανο της Total που, πρώτο, ξεκινάει το μεγάλο σχέδιο αξιοποίησης των υδρογονανθράκων της ανατολικής Μεσογείου. Η υπουργός Εθνικής Άμυνας της Γαλλίας επισκέπτεται την Κύπρο για να υπογραμμίσει ότι η Total δεν είναι μόνη, ότι πίσω της στέκει «αλληλέγγυο» το γαλλικό κράτος.
Δύο χρόνια μετά το ιστορικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, οι συνέπειες της προδοσίας του συγκλονιστικού ΟΧΙ των εργαζομένων και της νεολαίας από τον Αλέξη Τσίπρα, την υπ’ αυτόν ηγετική ομάδα και το στελεχικό κορμό της προεδρικής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ στοιχειώνουν τις εξελίξεις.
Οι εξελίξεις στην υπόθεση της αξιολόγησης και της συνέχειας του ελληνικού μνημονιακού προγράμματος, αλλά και οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ευρώπη –και τον κόσμο– αποκαλύπτουν πόσο διαπερνά όλες τις εξελίξεις, ανεξάρτητα από χώρα και περιοχή, μία και μόνη «κόκκινη γραμμή»: η προσπάθεια των εκπροσώπων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού να μεταφέρουν όλα τα βάρη της κρίσης του συστήματος και να στηρίξουν όλες τις προσπάθειες υπέρβασής της στη σκληρή εκμετάλλευση των εργαζόμενων τάξεων, με την ακραία λιτότητα, την αυταρχοποίηση, το ρατσισμό, τον εθνικισμό και το σοβινισμό, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Για δεύτερη φορά ύστερα από το ξέσπασμα της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού στα τέλη του 2009, το χρέος βρίσκεται στο επίκεντρο των πολιτικών διεργασιών και εξελίξεων.
Η μοναδική ελπίδα της κυβέρνησης να επιβιώσει εφαρμόζοντας το μνημόνιο 4 στηρίζεται στην εκτίμηση ότι οι αντιδράσεις του κόσμου θα εξουδετερωθούν μέσω της πολιτικής απογοήτευσης που έχει προκαλέσει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το νόημα της συμφωνίας μεταξύ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των δανειστών είναι απλό. Η σκληρή μνημονιακή λιτότητα παρατείνεται για 5 ακόμα χρόνια, τουλάχιστον ως το 2022.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ολοκληρώνει τη μνημονιακή καταστροφή σε βάρος των εργαζόμενων τάξεων με τα νέα πακέτα μέτρων που ετοιμάζεται να ψηφίσει.
Ανεξάρτητα από τις περιπέτειες για την υπογραφή της συμφωνίας με τους δανειστές, είναι σαφές ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ετοιμάζεται για πόλεμο.
Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα 60 χρόνια από τις συνθήκες της Ρώμης (25 Μάρτη 1957), που έθεσαν τα θεμέλια της σημερινής ΕΕ.
Για άλλη μια φορά, οι περίφημες «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνθλίβονται από τις σκληρές απαιτήσεις των δανειστών.
Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου ρίχνει την τελευταία ζαριά της. Υπογράφει το σύνολο των απαιτήσεων των δανειστών –τόσο της ΕΕ όσο και του ΔΝΤ– προκειμένου να αποφύγει την άμεση πτώση και να παραμείνει γατζωμένη στην εξουσία, αδιαφορώντας για τα καταστροφικά κοινωνικά και πολιτικά αποτελέσματα αυτής της άθλιας συμφωνίας.
Ο κόσμος της εργασίας και η νεολαία βρίσκονται στη χειρότερη κατάσταση έπειτα από 7 χρόνια μνημονιακής λεηλασίας.
Δυο χρόνια μετά το Γενάρη του 2015, τίποτα δεν θυμίζει το κύμα της ελπίδας που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πασχίζει να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση με τους δανειστές για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης. Έχει ήδη αποδεχτεί κάποια και διαπραγματεύεται και άλλα σκληρά μέτρα, που έρχονται να προστεθούν στο φόντο μιας εξελισσόμενης κοινωνικής καταστροφής. Η ήδη τσακισμένη κοινωνική πλειοψηφία «υποδέχτηκε» το 2017 με νέες αυξήσεις φόρων σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, ενώ 6 χρόνια μνημονιακών πολιτικών έχουν οδηγήσει σε πλήρη κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού, με δραματικές συνέπειες εν μέσω κακοκαιρίας.
Η πολύμορφη κρίση στην ΕΕ επιμένει. Μετά τον Κάμερον, το χαστούκι του ιταλικού δημοψηφίσματος οδήγησε τον άλλοτε «αστέρα» των ευρωσοσιαλιστών, Μ. Ρέντσι, σε ταπεινωτική παραίτηση, ενώ εκκρεμεί η διάσωση των ιταλικών τραπεζών που μπορεί να πυροδοτήσει νέα κύματα διεθνούς αναταραχής. Ο συνοδοιπόρος του Ρέντσι και σύμμαχος του Τσίπρα, Φ. Ολάντ, αποχωρεί και αυτός από τη γαλλική προεδρία μέσα σε καθολική απαξίωση, χωρίς καν να διεκδικεί την επανεκλογή του.
Η κυβέρνηση τα δίνει όλα για να αποδείξει ότι μπορεί να επιβάλει τη μνημονιακή σταθερότητα. Για να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση, για να πάρει τη «δόση» και να συνεχίσει προς τον επόμενο κάβο. Ο μόνος δρόμος που της έχει απομείνει ανοιχτός είναι να αποδείξει ότι είναι η... μνημονιακότερη των μνημονιακών.
Η δημοσκοπική κατάρρευση της κυβέρνησης, προϊόν της ραγδαίας φθοράς των κοινωνικών της ερεισμάτων, που με τη σειρά της είναι προϊόν των μνημονιακών έργων και ημερών της και των φαινομένων ραγδαίου πολιτικού εκφυλισμού που προκαλεί η μνημονιακή προσαρμογή, οδηγεί τον Αλέξη Τσίπρα σε μνημονιακή «φυγή προς τα εμπρός».