Ανεξάρτητα από τις περιπέτειες για την υπογραφή της συμφωνίας με τους δανειστές, είναι σαφές ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ετοιμάζεται για πόλεμο.
Η άποψή μας
Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα 60 χρόνια από τις συνθήκες της Ρώμης (25 Μάρτη 1957), που έθεσαν τα θεμέλια της σημερινής ΕΕ.
Για άλλη μια φορά, οι περίφημες «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνθλίβονται από τις σκληρές απαιτήσεις των δανειστών.
Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου ρίχνει την τελευταία ζαριά της. Υπογράφει το σύνολο των απαιτήσεων των δανειστών –τόσο της ΕΕ όσο και του ΔΝΤ– προκειμένου να αποφύγει την άμεση πτώση και να παραμείνει γατζωμένη στην εξουσία, αδιαφορώντας για τα καταστροφικά κοινωνικά και πολιτικά αποτελέσματα αυτής της άθλιας συμφωνίας.
Ο κόσμος της εργασίας και η νεολαία βρίσκονται στη χειρότερη κατάσταση έπειτα από 7 χρόνια μνημονιακής λεηλασίας.
Δυο χρόνια μετά το Γενάρη του 2015, τίποτα δεν θυμίζει το κύμα της ελπίδας που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πασχίζει να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση με τους δανειστές για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης. Έχει ήδη αποδεχτεί κάποια και διαπραγματεύεται και άλλα σκληρά μέτρα, που έρχονται να προστεθούν στο φόντο μιας εξελισσόμενης κοινωνικής καταστροφής. Η ήδη τσακισμένη κοινωνική πλειοψηφία «υποδέχτηκε» το 2017 με νέες αυξήσεις φόρων σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, ενώ 6 χρόνια μνημονιακών πολιτικών έχουν οδηγήσει σε πλήρη κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού, με δραματικές συνέπειες εν μέσω κακοκαιρίας.
Η πολύμορφη κρίση στην ΕΕ επιμένει. Μετά τον Κάμερον, το χαστούκι του ιταλικού δημοψηφίσματος οδήγησε τον άλλοτε «αστέρα» των ευρωσοσιαλιστών, Μ. Ρέντσι, σε ταπεινωτική παραίτηση, ενώ εκκρεμεί η διάσωση των ιταλικών τραπεζών που μπορεί να πυροδοτήσει νέα κύματα διεθνούς αναταραχής. Ο συνοδοιπόρος του Ρέντσι και σύμμαχος του Τσίπρα, Φ. Ολάντ, αποχωρεί και αυτός από τη γαλλική προεδρία μέσα σε καθολική απαξίωση, χωρίς καν να διεκδικεί την επανεκλογή του.
Η κυβέρνηση τα δίνει όλα για να αποδείξει ότι μπορεί να επιβάλει τη μνημονιακή σταθερότητα. Για να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση, για να πάρει τη «δόση» και να συνεχίσει προς τον επόμενο κάβο. Ο μόνος δρόμος που της έχει απομείνει ανοιχτός είναι να αποδείξει ότι είναι η... μνημονιακότερη των μνημονιακών.
Η δημοσκοπική κατάρρευση της κυβέρνησης, προϊόν της ραγδαίας φθοράς των κοινωνικών της ερεισμάτων, που με τη σειρά της είναι προϊόν των μνημονιακών έργων και ημερών της και των φαινομένων ραγδαίου πολιτικού εκφυλισμού που προκαλεί η μνημονιακή προσαρμογή, οδηγεί τον Αλέξη Τσίπρα σε μνημονιακή «φυγή προς τα εμπρός».
Η Ευρωπαϊκή Ενωση, η υπαρκτή και θεσμοθετημένη μορφή «ενοποίησης» της Ευρώπης, βυθίζεται σε αντιδραστικό μεσαίωνα.
Η κυβέρνηση Τσίπρα «τρέχει» την εφαρμογή του Μνημονίου 3.
Το «άστρο» της κυβέρνησης Τσίπρα δύει. Ένα μόλις χρόνο από τον εκλογικό θρίαμβο του Σεπτέμβρη του 2015, ο μνημονιακά μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βουλιάζουν στο μνημονιακό βούρκο.
Ανάμεσα στα ψέματα (όπως αυτά για τις συντάξεις και τους αγρότες) και στα επικοινωνιακά εφέ (όπως αυτά για την ανατροπή των νταβατζήδων στα κανάλια), ο Τσίπρας στη ΔΕΘ υποχρεώθηκε να πει και την αλήθεια του. Ότι το πρόγραμμα της κυβέρνησής του, όσο κατορθώσει να παραμείνει στην εξουσία, συνοψίζεται πλέον σε δύο λέξεις: μνημονιακή σταθερότητα.
Εναν χρόνο μετά την πολιτική νίκη στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει δώσει απτές αποδείξεις για το περιεχόμενο και την κατεύθυνση της πολιτικής της.
Ο κόσμος μοιάζει να βυθίζεται στην τρέλα.
Η ιμπεριαλιστική «Ευρώπη», αυτή η σύγχρονη «φυλακή των λαών», είναι πλέον στον κύκλο του «-exit».
Η ιμπεριαλιστική «Ευρώπη», αυτή η σύγχρονη «φυλακή των λαών», είναι πλέον στον κύκλο του «-exit».
Η Ευρωπαϊκή Ενωση, το ευρωπαϊκό εγχείρημα ιμπεριαλιστικής «ολοκλήρωσης» υπό την μπαγκέτα του γερμανικού, του γαλλικού και του βρετανικού ιμπεριαλισμού, είναι σε κρίση. Τα κύματα νευρικότητας που κατέκλυσαν τις ευρωπαϊκές καγκελαρίες αλλά και τις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές μπροστά στο ενδεχόμενο του Brexit το πιστοποιούν.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και του ρατσισμού, η Ευρώπη-φρούριο των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, τρίζει επικίνδυνα.
Δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις πρέπει να σημάνουν συναγερμό για την Αριστερά.
Στον ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζουν γιατί η ΚΟ τους ψήφισε «ομόφωνα» την πιο κραγμένα νεοφιλελεύθερη «παρέμβαση» στο Ασφαλιστικό από την εποχή του Σπράου και έβαλε ταυτόχρονα τα θεμέλια για μιαν ανάλογης αγριότητας φοροεπιδρομή ενάντια στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα. Μωραίνει Κύριος...
Ενα ακόμη «πακέτο» μνημονιακών μέτρων ολοκληρώνεται μέσα από τις «διαπραγματεύσεις» κυβέρνησης και δανειστών και έρχεται προς ψήφιση στη Βουλή. Δεν χρειάζεται να μάθουμε όλες τις ανατριχιαστικές πτυχές ή «λεπτομέρειες» που περιλαμβάνει για να καταλάβουμε ότι θα είναι θηριώδες, ότι συνιστά απόπειρα να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα στις εργατικές-λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα.
Φτάσαμε στην τελική ευθεία. Η κυβέρνηση διαμορφώνει το κείμενο συμφωνίας με τους δανειστές, που προσπαθεί να φέρει μέσα στη Μεγαλοβδομάδα στη Βουλή για ψήφιση με διαδικασία εξπρές.
Υστερα από το καθοριστικό τρίμηνο ανάμεσα στο δημοψήφισμα του Ιουλίου και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, φτάνουμε ξανά σε έναν αποφασιστικό σταθμό των εξελίξεων. Ό,τι στους μετεκλογικούς μήνες ωριμάζει στην ελληνική κοινωνία αλλά και στο πολιτικό σύστημα, μέσα από κρυφές ή φανερές διαδρομές, έρχεται η ώρα να εκδηλωθεί.
Τούτη την ώρα είναι ολοφάνερο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση οχυρώνεται ως ένωση-φρούριο των καπιταλιστών και των τραπεζιτών της γηραιάς ηπείρου ενάντια στους «παρίες» –πρόσφυγες και μετανάστες– που έρχονται έξω από αυτήν, αλλά και ενάντια στην τεράστια κοινωνική πλειοψηφία των ντόπιων πληθυσμών, ενάντια στους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες ακόμα και των χωρών-μελών του ιδρυτικού «πυρήνα» της ΕΕ.
Η καταφυγή του Αλ. Τσίπρα στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών με το αίτημα της «εθνικής συνεννόησης», μπροστά στην κρίση του Προσφυγικού αλλά με δεδομένο το υπόβαθρο της αδυναμίας στην επιβολή του Μνημονίου 3, είναι μια σημαντική υποχώρηση. Ο «θριαμβευτής» των εκλογών στις 20/9, που μαζί με τον Καμμένο φάνταζαν τότε ικανοί να αναδιαρθρώσουν το πολιτικό σκηνικό και να διατηρήσουν μια μακρά «ηγεμονία» συνεργαζόμενοι ανεμπόδιστα –και σχετικά αρμονικά– με τους δανειστές, ομολογεί σήμερα ότι δεν μπορεί να επιβάλει τους όρους του «στοιχήματος» που έβαλε με την κατάπτυστη συμφωνία της 13ης Ιουλίου. Προσφεύγει στους ηττημένους του δημοψηφίσματος και των εκλογών ζητώντας πολιτική στήριξη για να αποφευχθεί μια καθεστωτική κρίση, μια απώλεια του ελέγχου επί των εξελίξεων.
Η κυβέρνηση καταγγέλλει ότι μια «συμμαχία ετερόκλητων συμφερόντων» έχει βάλει στόχο την ανατροπή της. Οι καταγγελίες της γίνονται με ένταση ευθέως ανάλογη με την ταχύτητα που η ίδια προσαρμόζεται και υποτάσσεται σε όλη τη γραμμή: από το καλωσόρισμα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο σε ρόλο καταστολέα και «απώθησης» των προσφύγων μέχρι την επιστράτευση της καταστολής απέναντι στους αγρότες.
Το Ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου είναι ένα τερατούργημα και πρέπει να αποσυρθεί. Ικανοποιεί τα πιο επιθετικά σχέδια της άρχουσας τάξης και των δανειστών, και γι’ αυτό αποτελεί «όπλο μαζικής καταστροφής» κατά των δικαιωμάτων εκατομμυρίων νυν ασφαλισμένων αλλά, ακόμη πιο σκληρά, κατά των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των επόμενων γενεών. Είναι η πιο εφιαλτική εκδοχή του «δόγματος του σοκ» που εμπνέει το ελληνικό «πρόγραμμα προσαρμογής» όπως υλοποιείται με τα διαδοχικά μνημόνια.
Η αντιμεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό έχει ιστορικό χαρακτήρα. Ο νόμος Κατρούγκαλου επιβάλλει τις διατάξεις του αντιδραστικού μνημονιακού νόμου Λοβέρδου-Κουτρουμάνη, αφαιρώντας απλώς όποιες «μεταβατικότητες» προβλέπονταν για να χρυσώνεται το πικρό χάπι προς