Η δημοσκοπική κατάρρευση της κυβέρνησης, προϊόν της ραγδαίας φθοράς των κοινωνικών της ερεισμάτων, που με τη σειρά της είναι προϊόν των μνημονιακών έργων και ημερών της και των φαινομένων ραγδαίου πολιτικού εκφυλισμού που προκαλεί η μνημονιακή προσαρμογή, οδηγεί τον Αλέξη Τσίπρα σε μνημονιακή «φυγή προς τα εμπρός».
Η άποψή μας
Η Ευρωπαϊκή Ενωση, η υπαρκτή και θεσμοθετημένη μορφή «ενοποίησης» της Ευρώπης, βυθίζεται σε αντιδραστικό μεσαίωνα.
Η κυβέρνηση Τσίπρα «τρέχει» την εφαρμογή του Μνημονίου 3.
Το «άστρο» της κυβέρνησης Τσίπρα δύει. Ένα μόλις χρόνο από τον εκλογικό θρίαμβο του Σεπτέμβρη του 2015, ο μνημονιακά μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βουλιάζουν στο μνημονιακό βούρκο.
Ανάμεσα στα ψέματα (όπως αυτά για τις συντάξεις και τους αγρότες) και στα επικοινωνιακά εφέ (όπως αυτά για την ανατροπή των νταβατζήδων στα κανάλια), ο Τσίπρας στη ΔΕΘ υποχρεώθηκε να πει και την αλήθεια του. Ότι το πρόγραμμα της κυβέρνησής του, όσο κατορθώσει να παραμείνει στην εξουσία, συνοψίζεται πλέον σε δύο λέξεις: μνημονιακή σταθερότητα.
Εναν χρόνο μετά την πολιτική νίκη στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει δώσει απτές αποδείξεις για το περιεχόμενο και την κατεύθυνση της πολιτικής της.
Ο κόσμος μοιάζει να βυθίζεται στην τρέλα.
Η ιμπεριαλιστική «Ευρώπη», αυτή η σύγχρονη «φυλακή των λαών», είναι πλέον στον κύκλο του «-exit».
Η ιμπεριαλιστική «Ευρώπη», αυτή η σύγχρονη «φυλακή των λαών», είναι πλέον στον κύκλο του «-exit».
Η Ευρωπαϊκή Ενωση, το ευρωπαϊκό εγχείρημα ιμπεριαλιστικής «ολοκλήρωσης» υπό την μπαγκέτα του γερμανικού, του γαλλικού και του βρετανικού ιμπεριαλισμού, είναι σε κρίση. Τα κύματα νευρικότητας που κατέκλυσαν τις ευρωπαϊκές καγκελαρίες αλλά και τις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές μπροστά στο ενδεχόμενο του Brexit το πιστοποιούν.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και του ρατσισμού, η Ευρώπη-φρούριο των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, τρίζει επικίνδυνα.
Δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις πρέπει να σημάνουν συναγερμό για την Αριστερά.
Στον ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζουν γιατί η ΚΟ τους ψήφισε «ομόφωνα» την πιο κραγμένα νεοφιλελεύθερη «παρέμβαση» στο Ασφαλιστικό από την εποχή του Σπράου και έβαλε ταυτόχρονα τα θεμέλια για μιαν ανάλογης αγριότητας φοροεπιδρομή ενάντια στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα. Μωραίνει Κύριος...
Ενα ακόμη «πακέτο» μνημονιακών μέτρων ολοκληρώνεται μέσα από τις «διαπραγματεύσεις» κυβέρνησης και δανειστών και έρχεται προς ψήφιση στη Βουλή. Δεν χρειάζεται να μάθουμε όλες τις ανατριχιαστικές πτυχές ή «λεπτομέρειες» που περιλαμβάνει για να καταλάβουμε ότι θα είναι θηριώδες, ότι συνιστά απόπειρα να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα στις εργατικές-λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα.
Φτάσαμε στην τελική ευθεία. Η κυβέρνηση διαμορφώνει το κείμενο συμφωνίας με τους δανειστές, που προσπαθεί να φέρει μέσα στη Μεγαλοβδομάδα στη Βουλή για ψήφιση με διαδικασία εξπρές.
Υστερα από το καθοριστικό τρίμηνο ανάμεσα στο δημοψήφισμα του Ιουλίου και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, φτάνουμε ξανά σε έναν αποφασιστικό σταθμό των εξελίξεων. Ό,τι στους μετεκλογικούς μήνες ωριμάζει στην ελληνική κοινωνία αλλά και στο πολιτικό σύστημα, μέσα από κρυφές ή φανερές διαδρομές, έρχεται η ώρα να εκδηλωθεί.
Τούτη την ώρα είναι ολοφάνερο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση οχυρώνεται ως ένωση-φρούριο των καπιταλιστών και των τραπεζιτών της γηραιάς ηπείρου ενάντια στους «παρίες» –πρόσφυγες και μετανάστες– που έρχονται έξω από αυτήν, αλλά και ενάντια στην τεράστια κοινωνική πλειοψηφία των ντόπιων πληθυσμών, ενάντια στους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες ακόμα και των χωρών-μελών του ιδρυτικού «πυρήνα» της ΕΕ.
Η καταφυγή του Αλ. Τσίπρα στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών με το αίτημα της «εθνικής συνεννόησης», μπροστά στην κρίση του Προσφυγικού αλλά με δεδομένο το υπόβαθρο της αδυναμίας στην επιβολή του Μνημονίου 3, είναι μια σημαντική υποχώρηση. Ο «θριαμβευτής» των εκλογών στις 20/9, που μαζί με τον Καμμένο φάνταζαν τότε ικανοί να αναδιαρθρώσουν το πολιτικό σκηνικό και να διατηρήσουν μια μακρά «ηγεμονία» συνεργαζόμενοι ανεμπόδιστα –και σχετικά αρμονικά– με τους δανειστές, ομολογεί σήμερα ότι δεν μπορεί να επιβάλει τους όρους του «στοιχήματος» που έβαλε με την κατάπτυστη συμφωνία της 13ης Ιουλίου. Προσφεύγει στους ηττημένους του δημοψηφίσματος και των εκλογών ζητώντας πολιτική στήριξη για να αποφευχθεί μια καθεστωτική κρίση, μια απώλεια του ελέγχου επί των εξελίξεων.
Η κυβέρνηση καταγγέλλει ότι μια «συμμαχία ετερόκλητων συμφερόντων» έχει βάλει στόχο την ανατροπή της. Οι καταγγελίες της γίνονται με ένταση ευθέως ανάλογη με την ταχύτητα που η ίδια προσαρμόζεται και υποτάσσεται σε όλη τη γραμμή: από το καλωσόρισμα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο σε ρόλο καταστολέα και «απώθησης» των προσφύγων μέχρι την επιστράτευση της καταστολής απέναντι στους αγρότες.
Το Ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου είναι ένα τερατούργημα και πρέπει να αποσυρθεί. Ικανοποιεί τα πιο επιθετικά σχέδια της άρχουσας τάξης και των δανειστών, και γι’ αυτό αποτελεί «όπλο μαζικής καταστροφής» κατά των δικαιωμάτων εκατομμυρίων νυν ασφαλισμένων αλλά, ακόμη πιο σκληρά, κατά των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των επόμενων γενεών. Είναι η πιο εφιαλτική εκδοχή του «δόγματος του σοκ» που εμπνέει το ελληνικό «πρόγραμμα προσαρμογής» όπως υλοποιείται με τα διαδοχικά μνημόνια.
Η αντιμεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό έχει ιστορικό χαρακτήρα. Ο νόμος Κατρούγκαλου επιβάλλει τις διατάξεις του αντιδραστικού μνημονιακού νόμου Λοβέρδου-Κουτρουμάνη, αφαιρώντας απλώς όποιες «μεταβατικότητες» προβλέπονταν για να χρυσώνεται το πικρό χάπι προς
Εναν χρόνο μετά τη λαϊκή νίκη στις εκλογές του Γενάρη του 2015, μοιάζει να έχει επέλθει πλήρης αναστροφή: η απελπισία έχει επιβληθεί πάνω στην ελπίδα. Η αίσθηση αυτής της κατάπτωσης στηρίζεται σε πραγματικά στοιχεία. Η πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα στο Ασφαλιστικό και στις ιδιωτικοποιήσεις, μια πολιτική κάπου μεταξύ Αλέκου Παπαδόπουλου και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, δεν καταπίνεται με τίποτα. Κι αυτό συνδυάζεται με κάποιες εικόνες από τον διεθνή περίγυρο: από τη Λεπέν στη Γαλλία, από την ήττα της Αριστεράς στη Βενεζουέλα. Σε τέτοιες στιγμές έχει σημασία να επιμένουμε στην κατανόηση της προσωρινότητας αυτής της κατάστασης, στα στοιχεία της αστάθειας και της αβεβαιότητας των αντιπάλων μας.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η κυβέρνηση των τάχα μου σοσιαλιστών του Ολάντ διατηρεί το Παρίσι και τη Γαλλία σε καθεστώς στρατιωτικού νόμου, απαγορεύοντας ουσιαστικά κάθε συγκέντρωση και διαδήλωση. Στα εργατικά προάστια έχουν εγκατασταθεί οι ορδές των ειδικών δυνάμεων του στρατού και της αστυνομίας με το δάχτυλο στη σκανδάλη.
Το Παρίσι, η πόλη-σύμβολο του Διαφωτισμού, στις μέρες που πέρασαν έστειλε σκληρά μηνύματα για το μέλλον της ΕΕ αλλά και του κόσμου.
Υστερα από πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις στις δυτικές χώρες υπάρχουν δύο ειδών θρήνοι:
Ο Νοέμβρης, μήνας συνδεμένος με τις επετείους της Ρωσικής Επανάστασης αλλά και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, θέτει πάντα το ερώτημα: πόσο επίκαιρα είναι τα μηνύματα των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων του παρελθόντος, πόσο «χωράνε» στους Νοέμβρηδες του σήμερα; Πόσο η συγκεκριμένη, τωρινή συγκυρία επιτρέπει στους αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς και των κινημάτων αντίστασης να επενδύσουν στην προοπτική μεγάλων ανατροπών όχι αφηρημένα, όχι στην κλίμακα του «ιστορικού χρόνου», αλλά στη σημερινή συγκυρία που ζουν και αγωνίζονται;
Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, με τα πρώτα μέτρα εφαρμογής του Μνημονίου 3, αρχίζει μια κοινωνική επίθεση, μια πολιτική «τάξης εναντίον τάξης», ιστορικών διαστάσεων. Είναι η «ομαλή» συνέχεια της πολιτικής των Μνημονίων 1 και 2, αλλά και η ποιοτική κλιμάκωσή της σε πεδία που μέχρι χθες θα ήταν αδιανόητα ακόμα και για τον πιο άπληστο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστή.
Η πρόθεση των ευρωηγεσιών είναι να επεκτείνουν και να μονιμοποιήσουν την πολιτική της σκληρής λιτότητας. Παρότι η παράταση και μεγέθυνση της κρίσης, που ξεκίνησε το 2008, αποδεικνύει ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο, οι κυρίαρχες τάξεις, και οι διεθνείς θεσμοί στην υπηρεσία τους, δεν γνωρίζουν, ούτε αναζητούν άλλες απαντήσεις.
Η κάλπη της 20ής Σεπτέμβρη έδωσε στον Αλ. Τσίπρα μια καθαρή πολιτική νίκη. Μια νίκη που ο ίδιος ετοιμάζεται να στρέψει με δριμύτητα ενάντια στα εργατικά και λαϊκά στρώματα.
Βαδίζουμε σε μια εκλογική αναμέτρηση που το αποτέλεσμά της θα είναι κρίσιμο για το πολιτικό τοπίο στο οποίο θα κινηθούμε την επόμενη περίοδο.