Εναν χρόνο μετά τη λαϊκή νίκη στις εκλογές του Γενάρη του 2015, μοιάζει να έχει επέλθει πλήρης αναστροφή: η απελπισία έχει επιβληθεί πάνω στην ελπίδα. Η αίσθηση αυτής της κατάπτωσης στηρίζεται σε πραγματικά στοιχεία. Η πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα στο Ασφαλιστικό και στις ιδιωτικοποιήσεις, μια πολιτική κάπου μεταξύ Αλέκου Παπαδόπουλου και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, δεν καταπίνεται με τίποτα. Κι αυτό συνδυάζεται με κάποιες εικόνες από τον διεθνή περίγυρο: από τη Λεπέν στη Γαλλία, από την ήττα της Αριστεράς στη Βενεζουέλα. Σε τέτοιες στιγμές έχει σημασία να επιμένουμε στην κατανόηση της προσωρινότητας αυτής της κατάστασης, στα στοιχεία της αστάθειας και της αβεβαιότητας των αντιπάλων μας.
Η άποψή μας
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η κυβέρνηση των τάχα μου σοσιαλιστών του Ολάντ διατηρεί το Παρίσι και τη Γαλλία σε καθεστώς στρατιωτικού νόμου, απαγορεύοντας ουσιαστικά κάθε συγκέντρωση και διαδήλωση. Στα εργατικά προάστια έχουν εγκατασταθεί οι ορδές των ειδικών δυνάμεων του στρατού και της αστυνομίας με το δάχτυλο στη σκανδάλη.
Το Παρίσι, η πόλη-σύμβολο του Διαφωτισμού, στις μέρες που πέρασαν έστειλε σκληρά μηνύματα για το μέλλον της ΕΕ αλλά και του κόσμου.
Υστερα από πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις στις δυτικές χώρες υπάρχουν δύο ειδών θρήνοι:
Ο Νοέμβρης, μήνας συνδεμένος με τις επετείους της Ρωσικής Επανάστασης αλλά και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, θέτει πάντα το ερώτημα: πόσο επίκαιρα είναι τα μηνύματα των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων του παρελθόντος, πόσο «χωράνε» στους Νοέμβρηδες του σήμερα; Πόσο η συγκεκριμένη, τωρινή συγκυρία επιτρέπει στους αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς και των κινημάτων αντίστασης να επενδύσουν στην προοπτική μεγάλων ανατροπών όχι αφηρημένα, όχι στην κλίμακα του «ιστορικού χρόνου», αλλά στη σημερινή συγκυρία που ζουν και αγωνίζονται;
Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, με τα πρώτα μέτρα εφαρμογής του Μνημονίου 3, αρχίζει μια κοινωνική επίθεση, μια πολιτική «τάξης εναντίον τάξης», ιστορικών διαστάσεων. Είναι η «ομαλή» συνέχεια της πολιτικής των Μνημονίων 1 και 2, αλλά και η ποιοτική κλιμάκωσή της σε πεδία που μέχρι χθες θα ήταν αδιανόητα ακόμα και για τον πιο άπληστο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστή.
Η πρόθεση των ευρωηγεσιών είναι να επεκτείνουν και να μονιμοποιήσουν την πολιτική της σκληρής λιτότητας. Παρότι η παράταση και μεγέθυνση της κρίσης, που ξεκίνησε το 2008, αποδεικνύει ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο, οι κυρίαρχες τάξεις, και οι διεθνείς θεσμοί στην υπηρεσία τους, δεν γνωρίζουν, ούτε αναζητούν άλλες απαντήσεις.
Η κάλπη της 20ής Σεπτέμβρη έδωσε στον Αλ. Τσίπρα μια καθαρή πολιτική νίκη. Μια νίκη που ο ίδιος ετοιμάζεται να στρέψει με δριμύτητα ενάντια στα εργατικά και λαϊκά στρώματα.
Βαδίζουμε σε μια εκλογική αναμέτρηση που το αποτέλεσμά της θα είναι κρίσιμο για το πολιτικό τοπίο στο οποίο θα κινηθούμε την επόμενη περίοδο.
Ο Αλέξης Τσίπρας παραίτησε «μονομερώς» την κυβέρνησή του και άνοιξε το δρόμο για τις πρόωρες εκλογές.
ΟΧΙ μέχρι τέλους - 100% Ανατροπή των μνημονίων
Το δημοψήφισμα ήταν ένας πολιτικός σεισμός που άλλαξε όλα τα δεδομένα του πολιτικού αγώνα στην Ελλάδα.
Η πολιτική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε σε μια δέσμευση, σε ένα «συμβόλαιο με το λαό»: ότι είναι αναγκαίο και εφικτό να ανατραπεί η βαρβαρότητα των μνημονιακών πολιτικών, η υπερλιτότητα που η ντόπια κυρίαρχη τάξη και οι δανειστές εγκατέστησαν στην ελληνική κοινωνία μετά το ξέσπασμα της διεθνούς κρίσης, από το 2009-10 και μετά.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση οφείλουν να βρουν τη δύναμη να πουν –έστω και τώρα– ένα καθαρό και δυνατό ΟΧΙ στους εκβιασμούς των δανειστών.
Η κρίσιμη στιγμή στις σχέσεις με τους δανειστές και τους ευρωπαϊκούς «θεσμούς» απέχει πλέον ελάχιστες ημέρες: είναι η στιγμή της πληρωμής –ή όχι!– της δόσης προς το ΔΝΤ, ύψους 1,5 δισ. ευρώ, στις 5 Ιούνη.
Ο επίμονα αδίστακτος τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται οι δανειστές και οι ντόπιοι σύμμαχοί τους απέναντι στην κυβέρνηση που εξελέγη μόλις πριν από λίγους μήνες, επιβεβαιώνεται μέρα με τη μέρα.
Η στάση των δανειστών –αξιοποιώντας την «παράδοση» της καταστροφικής συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, αλλά και τα μεγάλα λάθη της συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη– οδηγεί την κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» σε μια θανάσιμη παγίδα:
Να οφείλει να πληρώνει «στο ακέραιο και εγκαίρως» κολοσσιαίες διαδοχικές δόσεις τοκοχρεολυσίων κρατικού χρέους, αλλά και τις υποχρεώσεις του Δημοσίου προς την κοινωνία, αποκλειστικά με «εσωτερικούς» πόρους και μάλιστα με δρακόντειους περιορισμούς στον εσωτερικό δανεισμό από το τραπεζικό σύστημα. Το τραπεζικό σύστημα που «ανακεφαλαιοποιήθηκε» με δεκάδες δισ. ευρώ που χρεώθηκαν στο δημόσιο χρέος, συμβάλλοντας έτσι τα μέγιστα στο στήσιμο της στραγγαλιστικής μηχανής που σήμερα μας απειλεί.
Η κυβέρνηση προσεγγίζει έναν ακόμα κρίσιμο σταθμό: με τον στραγγαλιστικό εκβιασμό της «ρευστότητας», οι δανειστές και οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί» απαιτούν στο επόμενο Eurogroup την πολιτική και κοινωνική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν που ονομάζουν «έντιμο συμβιβασμό».
Μία από τις «καταβολές» του λαϊκού ρεύματος που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ ως τη μεγάλη εκλογική νίκη και την κυβέρνηση ήταν το «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» –αυτό το προδρομικό σκίρτημα του «αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος» που επανασύνδεσε τη μαζική κινηματική πρωτοπορία, έστω θολά και αντιφατικά, με το αντικαπιταλιστικό πρόταγμα.
Σχεδόν δύο μήνες μετά το νικηφόρο αποτέλεσμα της 25ης Γενάρη, η κυβέρνηση εξακολουθεί να εκβιάζεται από τους δανειστές (και όχι «εταίρους», όπως με οξύμωρο τρόπο αποκαλούνται). Η κυβέρνηση παραπονείται ότι αυτό συμβαίνει παρότι η ίδια τηρεί τη συμφωνία. Τι σημαίνει όμως «τηρεί τη συμφωνία»;
Το βαθύ κράτος της ΕΕ στήνει διπλή θηλιά στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι σημείο ανατροπής: ο κόσμος της κοινωνικής αντίστασης στην Ελλάδα, οι εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, ανατρέποντας την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου απαιτούν ξήλωμα της μνημονιακής βαρβαρότητας, την αντιστροφή των πολιτικών διαρκούς λιτότητας.
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου είναι μια «μεγάλη στιγμή» στον αγώνα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς συνολικότερα. Η ανατροπή της τελευταίας μνημονιακής κυβέρνησης αφαιρεί από τα χέρια του αστικού - μνημονιακού συστήματος το κυβερνητικό «γρανάζι» που όλα τα προηγούμενα χρόνια ενορχήστρωσε τη χωρίς προηγούμενο επιχείρηση συντριβής των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία: τα «βασανιστήρια» των δανειστών στην κυβέρνηση Σαμαρά γίνονται με το βλέμμα στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι μέρος της επιχείρησης «προληπτικής καταστολής» με στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση είναι σε οριακή κατάσταση.
Η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν θα πέσει χωρίς τελική μάχη. Και αυτό την κάνει ιδιαίτερα επικίνδυνη.
Το καθεστώς δεν θα καθίσει με σταυρωμένα χέρια μπροστά στην προοπτική της πολιτικής και εκλογικής κατάρρευσης της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Αφενός επιχειρεί να απλώσει «γέφυρες» προς τον ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκοντας να ενισχύσει μια μετριοπαθή πολιτική στροφή της ηγεσίας του. Αφετέρου, γνωρίζοντας τις αντιφατικότητες και τη δυσκολία στον έλεγχο του κόσμου της ριζοσπαστικής Αριστεράς (τόσο των μελών του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του γενικότερου κοινωνικού χώρου που τον στηρίζει), επιδιώκει να βάζει εκ προοιμίου όρια στην πολιτική δυναμική του: αυτό είναι το νόημα της επιχείρησης «εθνική συνεννόηση», μιας πολιτικής διεργασίας που είναι άμεσα συνδεδεμένη με την προοπτική μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, προοπτική που ακυρώνει κάθε ριζοσπαστικό περιεχόμενο που έχει –ή που μπορεί να αποκτήσει– το πολιτικό σχέδιο διεκδίκησης μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.
Το καθεστώς δεν θα καθίσει με σταυρωμένα χέρια μπροστά στην προοπτική της πολιτικής και εκλογικής κατάρρευσης της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Αφενός επιχειρεί να απλώσει «γέφυρες» προς τον ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκοντας να ενισχύσει μια μετριοπαθή πολιτική στροφή της ηγεσίας του. Αφετέρου, γνωρίζοντας τις αντιφατικότητες και τη δυσκολία στον έλεγχο του κόσμου της ριζοσπαστικής Αριστεράς (τόσο των μελών του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του γενικότερου κοινωνικού χώρου που τον στηρίζει), επιδιώκει να βάζει εκ προοιμίου όρια στην πολιτική δυναμική του: αυτό είναι το νόημα της επιχείρησης «εθνική συνεννόηση», μιας πολιτικής διεργασίας που είναι άμεσα συνδεδεμένη με την προοπτική μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, προοπτική που ακυρώνει κάθε ριζοσπαστικό περιεχόμενο που έχει –ή που μπορεί να αποκτήσει– το πολιτικό σχέδιο διεκδίκησης μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.
Τ ην ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, τουρκικά, ισραηλινά και ρωσικά πολεμικά πλοία και αεροσκάφη «συνωστίζονται» στην ανατολική Μεσόγειο, νότια και ανατολικά της Κύπρου.
Αυτή την ετοιμόρροπη κυβέρνηση πρέπει να τη ρίξουμε, για να μην της αφήσουμε περιθώρια ανασύνταξης και αξιοποίησης των εφεδρειών, που πάντα διαθέτει το αστικό καθεστώς.
Τα κυβερνητικά παπαγαλάκια στα ΜΜΕ άρχισαν ένα καινούργιο επικίνδυνο παιχνίδι: ανάμεσα στους χιλιάδες εξαθλιωμένους μετανάστες που φεύγουν κατά κύματα από τη ρημαγμένη από τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό Ανατολή κρύβονται, λέει, επικίνδυνοι «τζιχαντιστές»!