Δυο μήνες μετά τις εκλογές της 20/9
πολιτική
Με συνέπεια και πάντα «εμπροθέσμως», η κυβέρνηση υλοποιεί σε δόσεις το τρίτο -και σκληρότερο- μνημόνιο. Με την ίδια συνέπεια επαναλαμβάνει τη στερεότυπη επικοινωνιακή σκηνοθεσία της «σκληρής διαπραγμάτευσης» σε κάθε νέο «πακέτο» σκληρών μέτρων που νομοθετεί. Κατά μία εντυπωσιακή... σύμπτωση, η «σκληρή διαπραγμάτευση» για το ζήτημα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας διήρκεσε ξανά 17 ώρες (!), οδηγώντας βεβαίως για μία ακόμη φορά στο ίδιο αποτέλεσμα: την προσυπογραφή των προτάσεων των δανειστών... Ακολουθεί άλλη μία... σκληρή διαπραγμάτευση μέσα στο Νοέμβριο για το Ασφαλιστικό, της οποίας το αποτέλεσμα έχει επίσης προαναγγελθεί: πλήρης κατεδάφιση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΣΙΠΡΑ-ΕΡΝΤΟΓΑΝ:
Ο Τσίπρας αυτές τις μέρες επισκέπτεται τον Ερντογάν στην Τουρκία. Στο κέντρο των συζητήσεων είναι ο λεγόμενος «έλεγχος των προσφυγικών ροών». Δηλαδή η ένταση της καταπίεσης πάνω σε εξαθλιωμένους ανθρώπους που προσπαθούν να διαφύγουν από μια καταστροφή που δεν προκάλεσαν αυτοί. Υπό κανονικές συνθήκες, ένας αριστερός πρωθυπουργός, ακόμα κι ένας συνεπής δημοκράτης αστός πολιτικός, θα έπρεπε να θέτει ως καθήκον του μέσα σε αυτήν την κολασμένη συγκυρία την υποστήριξη μιας πολιτικής ειρήνης και συνεργασίας ανάμεσα στις δύο όχθες του Αιγαίου, με πρώτο στόχο το σταμάτημα της δολοφονικής βαρβαρότητας σε βάρος των προσφύγων. Δυστυχώς όμως, η μνημονιακή υποταγή πάει χέρι χέρι με την υποταγή στους ιμπεριαλιστικούς και ρατσιστικούς στόχους της ΕΕ και των ΗΠΑ. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Αλ. Τσίπρας επισκέπτεται την Τουρκία ως πρωθυπουργός μιας χώρας του «άξονα» Ελλάδα-Ισραήλ-Αίγυπτος. Γεγονός που δεν αφήνει περιθώριο για επανάπαυση για κανέναν μέσα στην Αριστερά.
Παραμένει πολεμικό το εσωκομματικό πεδίο στη ΝΔ, λίγες μόνο μέρες πριν από την εκλογή του νέου αρχηγού στις 22 Νοέμβρη.
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις του ISIS στο Παρίσι αντιμετωπίστηκαν –και σωστά!– από την παγκόσμια Αριστερά με αποτροπιασμό και καταγγελία. Εξάλλου στις περιοχές που ελέγχουν οι τζιχαντιστές αντιμετωπίζουν την κάθε απόχρωσης Αριστερά με δολοφονικό τρόπο.
Βαδίζοντας προς τη γενική απεργία της 12ης Νοέμβρη, όλο και περισσότερο φαίνεται να μαζικοποιείται ένα δυναμικό αντίστασης στη λιτότητα και στα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα που περιέχει το Μνημόνιο 3 και που έχουν ήδη αρχίσει να ψηφίζονται και να εφαρμόζονται από την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου.
Πριν περάσει ενάμισης μήνας από τις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη, η κυβέρνηση εμφανίζει έντονα σημάδια «απώλειας στήριξης». Το μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο του εκλογικού θριάμβου αποδεικνύεται αδύναμο να επιβεβαιώσει τις -ρηχές, όπως γίνεται φανερό- προφητείες περί μακράς και αδιατάρακτης πολιτικής ηγεμονίας. Αντ’ αυτής, πληθαίνουν τα σημάδια και οι ενδείξεις πως ούτε αυτή η κυβέρνηση θα αποφύγει τη μοίρα των προηγούμενων, για τις οποίες ίσχυσε ο αδυσώπητος κανόνας «ο μνημονιακός Κρόνος τρώει τα παιδιά του».
Όσα προέβλεπαν οι ασφαλιστικές διατάξεις του Τρίτου Μνημονίου αρχίζουν να εφαρμόζονται, η απειλή για νέες μειώσεις -ακόμα και σε συντάξεις κάτω από τα 1.000 ευρώ- είναι υπαρκτή, ενώ η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει μέσα στο μήνα το νομοσχέδιο κατεδάφισης της κοινωνικής ασφάλισης. Το μέγεθος της πρόκλησης κάνει αναγκαία τη δυναμική απάντηση εργαζομένων και συνταξιούχων, με πρώτο σταθμό τη γενική απεργία.
Όσα προέβλεπαν οι ασφαλιστικές διατάξεις του Τρίτου Μνημονίου αρχίζουν να εφαρμόζονται, η απειλή για νέες μειώσεις -ακόμα και σε συντάξεις κάτω από τα 1.000 ευρώ- είναι υπαρκτή, ενώ η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει μέσα στο μήνα το νομοσχέδιο κατεδάφισης της κοινωνικής ασφάλισης. Το μέγεθος της πρόκλησης κάνει αναγκαία τη δυναμική απάντηση εργαζομένων και συνταξιούχων, με πρώτο σταθμό τη γενική απεργία.
«ΒΟΛΤΑ» ΜΑΧΗΤΙΚΩΝ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ:
Ελληνικά F-16 συμμετείχαν στην ισραηλινή αεροπορική άσκηση «Μπλε Σημαία», στην οποία έλαβαν μέρος και αεροπορικές δυνάμεις των ΗΠΑ. Το Ισραήλ χαρακτηρίζει την άσκηση ως τη μεγαλύτερη στην ιστορία του. Οι σχεδόν 250 πτήσεις, που κράτησαν περίπου δύο εβδομάδες, πραγματοποιήθηκαν στην έρημο της Αραβά, στο νότιο Ισραήλ. Τη στιγμή που ο Νετανιάχου ανακαλύπτει «συνεργασία» Ναζί και Παλαιστινίων στο Ολοκαύτωμα(!) για να δικαιολογήσει την πολιτική εθνοκάθαρσης κατά του παλαιστινιακού λαού, η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου εμβαθύνει τη στρατιωτική συνεργασία με το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ. Φυσικά, πάντα στο όνομα της ελληνικής ΑΟΖ και της «ασφάλειας» του συμμαχικού άξονα Αθήνας-χούντα Καΐρου-Λευκωσίας-Τελ Αβίβ, που απομονώνει την Τουρκία. Η πειθήνια εξυπηρέτηση των συμφερόντων του αμερικανικού και γενικά του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου οδηγεί αναπόφευκτα σε τέτοιες ντροπιαστικές συνεργασίες. Τι πολεμικούς κινδύνους εγκυμονούν αυτές οι «φιλίες» μάλλον αφήνει αδιάφορους τους ενοίκους του Μαξίμου.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, οι ηγέτες της Δύσης «πρόσφεραν» ένα κράτος στους Ευρωπαίους Εβραίους, με τη δικαιολογία ότι δεν πρέπει αυτοί να κινδυνεύσουν να ξαναϋποστούν όσα έπαθαν από τα διαρκή πογκρόμ αιώνων, τα οποία κορυφώθηκαν με το ναζιστικής έμπνευσης και εκτέλεσης Ολοκαύτωμα. Όμως δεν πρόσφεραν αυτό το κράτος μέσα στη «Γηραιά Ήπειρο», όπως θα ήταν το φυσιολογικό, αλλά σε μια περιοχή που όλως τυχαίως μπορούσε να αποτελέσει ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο το οποίο θα απειλεί όλα τα αραβικά καθεστώτα ελέγχοντας όλες τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες της περιοχής.
Πλαστικοποίηση του χρήματος με πρόσχημα τη φοροδιαφυγή ή όλα τα λεφτά στις τράπεζες και στους δανειστές
Με μνημόνιο χωρίς αναισθητικό, με πρώτη φορά αριστερό ατλαντισμό χωρίς όριο και με «ηγεμονικές» κινήσεις αναδόμησης του αστικού-μνημονιακού μπλοκ εξουσίας, η «πρώτη φορά κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χωρίς Αριστερά» επιχειρεί να ολοκληρώσει το έγκλημα της εμπέδωσης του μνημονιακού καθεστώτος ακραίας εκμετάλλευσης, με πολιτικό ισοδύναμο την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ σε ηγεμονικό διαχειριστή αυτού του καθεστώτος.
Η αντίληψη της «συνέχειας του κράτους» και της υποταγής στο «ρεαλισμό» διαπνέουν σχεδόν όλες τις ενέργειες της περιφέρειας Αττικής, στο διάστημα που η «μικρή πρωθυπουργός» Ρ. Δούρου και η «Δύναμη Ζωής», βρίσκονται στο τιμόνι της.
ΜΑΙΝΕΤΑΙ Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΣΤΗ ΝΔ:
Συνεχίζεται ο εσωκομματικός εμφύλιος στη ΝΔ, εν όψει της ανάδειξης του νέου αρχηγού στις 22/11 (με πιθανό ενδεχόμενο την αναβολή των εκλογών). Αλληλοκατηγορίες για στημένες διαδικασίες, υπονοούμενα για διαπλοκή με επιχειρηματικά συμφέροντα, ανοιχτές συγκρούσεις με αρκετά «γαλλικά», συνθέτουν το προεκλογικό σκηνικό έντασης. Ο «περίπατος» που περίμενε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, αν και οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν μπροστά, δεν φαντάζει πλέον ανέμελος και οι εκρήξεις του έχουν γίνει αγαπημένο θέμα για τις παραπολιτικές στήλες. Και ενώ οι Μητσοτάκης-Γεωργιάδης δείχνουν να «ασθμαίνουν», η υποψηφιότητα Τζιτζικώστα κερδίζει έδαφος. Το φλερτ του τελευταίου με τη σκληρή δεξιά έχει πλέον μετατραπεί σε ανοιχτή υποστήριξη των ηγετικών στελεχών της περιόδου Σαμαρά προς τον περιφερειάρχη της δήθεν «ανανέωσης». Ο Παπαμιμίκος, από Γραμματέας της ΝΔ, έχει μετατραπεί σε κομματάρχη του, ενώ αρκετά ΜΜΕ του δεξιού και ακροδεξιού χώρου έχουν αναλάβει εργολαβία το «λιβάνισμά» του. Και μέσα στο χαμό, η Ντόρα –μάλλον με «δάχτυλο» Σαμαρά– δεν βρήκε ανταπόκριση από τα αδελφά κόμματα της ΝΔ στην πρόθεσή της να διεκδικήσει την αντιπροεδρία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και αποσύρθηκε. Υποψηφιότητα που είχε προταθεί από τον Μεϊμαράκη. Η κρίση προσανατολισμού του κύριου πολιτικού σχηματισμού της αστικής τάξης εντείνεται, μαζί με τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του. Αντί για την ολική ανασύνταξη, η διάσπαση της ΝΔ δεν μπορεί πλέον να αποκλειστεί.
Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση παίρνει το δρόμο για τις πιο μεγάλες κοινωνικές αναταραχές μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σ’ όλη την Ευρώπη η απληστία των πλούσιων ξαναβγάζει την εργατική τάξη στο δρόμο. Αν δεν ανατραπεί τώρα η λιτότητα, όλα τα εργατικά δικαιώματα, που καταχτήθηκαν τα τελευταία 150 χρόνια, θα είναι σύντομα παρελθόν. Μαζί τους θα έχουν εξαφανιστεί και οι δημοκρατικές ελευθερίες, γιατί στην Ευρώπη πια όλα τα ουσιαστικά ζητήματα τα αποφασίζουν κλειστές ομάδες τραπεζιτών, χωρίς κανέναν έλεγχο από τα κοινοβούλια και πολύ περισσότερο χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις διαμαρτυρίες των πληβείων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εγκαταλείψει τη δουλειά στις μάζες ήδη από τον Ιούνιο του 2012, όταν στράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά στην πολιτική της ανάθεσης και στον κυβερνητισμό. Το ενιαίο αντιμνημονιακό μέτωπο που πρέπει να συγκροτήσουμε τώρα, πρέπει να επιστρέψει στις μάζες -και όλοι συμφωνούμε σε αυτό. Επιστροφή στις μάζες, λοιπόν, αλλά με ποιον τρόπο;
Η εκφώνηση από τον Αλέξη Τσίπρα των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τη Δευτέρα 5 Οκτωβρίου, ήταν μια εντυπωσιακή παράσταση πολιτικής μεταμόρφωσης του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ σε διακόνους του μνημονίου.
Φλύαρη ανακεφαλαίωση εκσυγχρονιστικών προταγμάτων της τελευταίας τριακονταετίας οι κυβερνητικές εξαγγελίες
Πίσω από τα ανέκδοτα για τα αγγλικά του Τσίπρα και τις φωτογραφίες με το ζεύγος Ομπάμα, το πρόσφατο πολυήμερο ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και οι επαφές που είχε, με αφορμή την ετήσια Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ανέδειξαν καθαρά τη συμπόρευση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής με τη γραμμή του δυτικού ιμπεριαλισμού στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Πράγμα αναμενόμενο, μετά την αγαστή συνεργασία με τις ΗΠΑ στο πεδίο της «διαπραγμάτευσης» με τους δανειστές.
Ύστερα από σκληρές εσωκομματικές ίντριγκες και με δεδομένη την αναζήτηση πολιτικού και ιδεολογικού στίγματος, τέσσερις είναι τελικά οι υποψήφιοι για τη θέση του προέδρου της ΝΔ: οι Β. Μεϊμαράκης, Κυρ. Μητσοτάκης, Α. Τζιτζικώστας και ο Α. Γεωργιάδης, που κυριολεκτικά στο... «και πέντε» συγκέντρωσε τις απαιτούμενες υπογραφές.
«Αν το περιβάλλον ήταν τράπεζα, θα το είχατε ήδη σώσει»
Ούγκο Τσάβες, πρόεδρος της Βενεζουέλας,
Σύνοδος Κορυφής στην Κοπεγχάγη για την κλιματική αλλαγή, 2009
Συνεχίζοντας τον απολογισμό των εκλογών και εξετάζοντας τις προοπτικές της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ) στη νέα περίοδο, ζητήσαμε από τρία στελέχη της, τη Σόφη Παπαδόγιαννη - Πολιτικό Συμβούλιο ΛΑΕ, τον Σπύρο Σκαμνέλο - ΛΑΕ Άρτας, και τον Γιώργο Στρατινάκη - ΛΑΕ Περιστερίου, την άποψή τους, θέτοντάς τους τρεις κοινές ερωτήσεις της «Εργατικής Αριστεράς»:
Το Ιδιωτικής Χρήσεως αυτοκίνητο είναι το «ιερό τοτέμ» του καπιταλισμού. Και οι αυτοκινητοβιομηχανίες βρίσκονται τον τελευταίο αιώνα στην κορυφή ενός κόσμου που συστηματικά παραποιεί την πραγματικότητα της καθημερινής ζωής σε όλες τις εκφάνσεις της, προκειμένου να αυξήσει την κερδοφορία του κεφαλαίου, ενώ υποτίθεται ότι υπηρετεί το γενικό καλό.
Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με μεγάλης συμβολικής και ουσιαστικής σημασίας διευρύνσεις προς στελέχη προερχόμενα από το Κέντρο και τη Δεξιά, ξεκινάει με το «κατευόδιο» των δυνάμεων του συστήματος στην Ελλάδα και το εξωτερικό για το επικίνδυνο ταξίδι της στο τρικυμισμένο αρχιπέλαγος της υλοποίησης του τρίτου μνημονίου.
Το 44% της αποχής, που καταγράφηκε στις κάλπες της 20ής Σεπτέμβρη, αποτελεί ιστορικό ρεκόρ σε βουλευτικές εκλογές και ήταν αυξημένη κατά 764.133 ψήφους σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2015.
Η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ της 20ής Σεπτεμβρίου άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί εργατική (με την έννοια ότι αναφέρεται στις εργαζόμενες τάξεις).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε αυτές τις εκλογές η Αριστερά κατέγραψε μια ήττα. Μια ήττα που δεν αφορά πρωτίστως και κυρίως τις δυνάμεις της Λαϊκής Ενότητας, αλλά τις υποτελείς τάξεις που σήμερα βρίσκονται αντιμέτωπες με μια κοινοβουλευτική σύνθεση που, ως σύνολο, έχει την πολιτική βούληση να επιβάλει και να εφαρμόσει ένα τρίτο πολύ σκληρό μνημόνιο, το οποίο, με μαθηματική βεβαιότητα, θα επιδεινώσει τις συνθήκες της οικονομικής ύφεσης και της ανθρωπιστικής κρίσης.
Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι αρνητικό για την Αριστερά, το λαό και τη χώρα. Ανεξαρτήτως των προθέσεων όσων πήγαν ή δεν πήγαν στις κάλπες, φαίνεται ότι, με την ψήφο ή την αποχή τους, νομιμοποίησαν το 3ο μνημόνιο, δηλαδή φόρεσαν οι ίδιοι τη θηλιά στο λαιμό τους για να τους κρεμάσουν!
Λογαριάζοντας την ήττα μας στα μετόπισθεν ενώ ο μεγάλος πόλεμος μαίνεται στα χαρακώματα, θα ήθελα να συνομιλήσουμε πάνω στη σύντομη ιστορία των εκλογών, ξεκινώντας από τα ταπεινά μας βήματα στην ομίχλη του δυσοίωνου Σεπτέμβρη και των δύο μηνών που προηγήθηκαν, για να φτάσουμε ύστερα σε όσα ερμηνεύουν η «κοινοτοπία του κακού» και η υπεροπλία των αντιπάλων μας.