πολιτική

Οι εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη 2015 πέρασαν στην ιστορία ως ένα ορόσημο που κλείνει έναν κύκλο και ανοίγει έναν καινούργιο. Επισφράγισαν τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την «επιτυχία» του να εγκλωβίσει εκλογικά την κοινωνία εντός του «μνημονιακού κάδρου».

Αρκετές δημοσκοπήσεις δείχνουν οριακά μπροστά τη ΝΔ.

Η  φυγή από τη σκληρή πραγματικότητα των μνημονίων και η προσπάθεια δημιουργίας «σκηνικού» σκληρής αντιπαράθεσης με τη ΝΔ για τους όρους υλοποίησης των μνημονίων επιλέγονται σχεδόν αναπόφευκτα από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του σαν βασικοί καμβάδες της προεκλογικής του καμπάνιας. Τις τελευταίες μέρες, η συνέντευξη του Γιάννη Δραγασάκη στον Real FM και η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ αποκάλυψαν την πολιτική ρηχότητα, αλλά και το μνημονιακό βάθος των θέσεων και σχεδιασμών του ΣΥΡΙΖΑ.

ΣΥΝΤΑΞΗ 600 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ:
Μία σύνταξη ενοποιημένη (κύρια και επικουρική) έως 600 ευρώ για όλους περιλαμβάνει η πρόταση-σοκ του Γιώργου Κατρούγκαλου, σύμφωνα με το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Τζώρτζη Ρούσσου που δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Το συγκεκριμένο σενάριο επεξεργάζεται η «Επιτροπή Σοφών» που έχει συστήσει ο –τέως πια– υπουργός και αν όλα όσα συζητούνται νομοθετηθούν από την επόμενη κυβέρνηση, τότε θα μιλάμε για ισοπέδωση των καταβαλλόμενων συντάξεων. Παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες του ίδιου του Κατρούγκαλου και εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ να διαψεύσουν το δημοσίευμα, δεν φαίνεται να έπεισαν και πολλούς/ές. Κι αυτό γιατί, πέρα από τις όποιες προθέσεις, οι προηγούμενοι καταστροφικοί νόμοι για το Ασφαλιστικό και οι δεσμεύσεις που περιλαμβάνει το 3ο μνημόνιο για την κοινωνική ασφάλιση οδηγούν αναπόφευκτα στην ελεύθερη πτώση των συντάξεων και τη μετατροπή τους σε προνοιακά επιδόματα φτώχειας, υπηρετώντας έτσι τον στρατηγικό στόχο του νεοφιλελευθερισμού: τη μετατροπή του ασφαλιστικού συστήματος από σύστημα κοινωνικής αλληλεγγύης (αναδιανεμητικό), σε εξατομικευμένο-κεφαλαιοποιητικό, συνδέοντας στενότερα εισφορές και παροχές. Είναι κατανοητό ότι η υπεράσπιση της δημόσιας Ασφάλισης θα είναι το πρώτο μεγάλο μέτωπο πάλης για τα συνδικάτα και την Αριστερά απέναντι σε όποια κυβέρνηση «μνημονιακής συναίνεσης» προκύψει μετά την κάλπη της 20ής Σεπτέμβρη.

Το αξίωμα αυτό, το οποίο ήρθε στο προσκήνιο με αφορμή τη σύγκρουση στις Σκουριές, είναι λανθασμένο. Και η διάψευσή του έχει γίνει προφανής πολλές φορές στην πράξη, στην ιστορία του εργατικού κινήματος.

Τους τελευταίους μήνες έχουν γίνει πάρα πολλά σχόλια γύρω από το μπρα ντε φερ μεταξύ της τρόικας και του ελληνικού λαού.

Οι εξελίξεις στην Ελλάδα, ευτυχώς για όλες και όλους μας, συνεχίζουν να εμπνέουν και να δίνουν ελπίδα στην ευρωπαϊκή Αριστερά και τους λαούς της Ευρώπης. Μετά το αρχικό πάγωμα στο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης που ακολούθησε την υπογραφή του μνημονίου από την «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση, η ελπίδα σιγά σιγά άρχισε να ξανασυγκεντρώνεται γύρω από το μέτωπο της Λαϊκής Ενότητας.

Στις εκλογές που έρχονται τα δύο παραδοσιακά κόμματα της αστικής τάξης και το Ποτάμι θα βρεθούν μπροστά σε νέα προβλήματα.

Να μείνει ζωντανή η δυνατότητα για μια νέα αντεπίθεση του κινήματος και της Αριστεράς

ΟΥΔΕΝ ΨΕΥΔΕΣΤΕΡΟ:
Στα 312,8 δισ. ευρώ ανήλθε το κρατικό χρέος στις 30/6 του 2015, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Οικονομικών. Σε σύγκριση με το προηγούμενο τρίμηνο, το χρέος ήταν αυξημένο κατά περίπου 100 εκατ. ευρώ καθώς στις 31/3/15 το ύψος του χρέους ανερχόταν στα 312,7 δισ. ευρώ. Το χρέος ως προς το ΑΕΠ με το νέο μνημόνιο θα φθάσει στο 200%. Η Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος έχει αποδείξει με αδιάσειστα στοιχεία, ότι αυτό το χρέος δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πληρωθεί, καθώς στην πλειονότητά του είναι «παράνομο, αθέμιτο και επονείδιστο». Αντίθετα απαιτείται η διαγραφή, τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του, προοπτική που, για την ώρα, δεν συζητούν οι δανειστές, αρκούμενοι σε μια γενικόλογη αναφορά για αναδιάρθρωση (μέσω της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής) και αποκλείοντας οποιοδήποτε «κούρεμα». Συνεπώς, ουδέν ψευδέστερο από το βασικό προεκλογικό επιχείρημα Τσίπρα, ότι ένα από τα «επιτεύγματα» των ημερών του είναι η «η συμφωνία για την απομείωση του χρέους», όταν και εφόσον μπει και επίσημα το ζήτημα στο τραπέζι. Η μόνη ουσιαστική «επιτυχία» της ομάδας Μαξίμου, έγκειται στην αποδοχή ενός μη εξυπηρετούμενο χρέους, που λειτουργεί ως μοχλός εκβιασμού για τη διάλυση εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Ενώ τώρα «πρέπει» να έχει κανείς σαφή λαϊκή εντολή για να «βγάλει» μια χώρα από την ευρωζώνη, αυτή η απαίτηση δεν ίσχυσε όταν «έβαλαν» πολλές χώρες στην ευρωζώνη. Στην Ελλάδα π.χ., ο Σημίτης δεν ρώτησε κανένα, για να μας «βάλει» στο ευρώ. Ενώ τώρα «απαιτείται» αναλυτική και πειστική μελέτη που θα προβλέπει τα πάντα σε περίπτωση επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, στην περίπτωση της καθιέρωσης και της εισόδου στο ευρώ, καμιά κυβέρνηση δεν παρουσίασε αναλυτικές απαντήσεις για το τι θα γίνει με την οικονομία πέντε και δέκα χρόνια μετά.

Από τότε που εκστομίστηκε το περίφημο «it’s the economy, stupid!», κορυφαίο προϊόν πολιτικής επικοινωνίας και αγαπημένο κλισέ της νεοφιλελεύθερης ομοδοξίας (εμπνευστής του ο James Carville, επικεφαλής της καμπάνιας του Κλίντον το 1992), αποτέλεσε τη βάση μιας δοξασίας που η επιρροή της κορυφώθηκε στα χρόνια της κρίσης. Κατά τη δοξασία αυτή, θεμελιώδης αιτία της κρίσης είναι η πλήρης επικράτηση της νεοφιλελεύθερης φαντασίωσης περί «απελευθέρωσης» της οικονομίας από τα δεσμά της πολιτικής.

Για να ξορκίσουν το λαϊκό θυμό για όσα ψηφίζονται στη Βουλή, οι απολογητές του νέου μνημονίου μιλούν για το φάντασμα ενός πραξικοπήματος που πλανιέται πάνω από την κυβέρνηση. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς λένε ότι, αν ψήφιζαν «ναι» οι βουλευτές της Αριστερής Πλατφόρμας, τότε «δεν θα αναγκαζόμαστε να συμμαχήσουμε με τα κόμματα των προηγούμενων μνημονίων».

Ύστερα από τον ΦΠΑ και το ταμείο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, έρχεται η σειρά των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και της νέας «σωτηρίας» των τραπεζών –η «βολή» κατά των αγροτών και των πρόωρων συντάξεων μετατίθεται για τα θερινά τμήματα της Βουλής. Βήμα το βήμα, γίνεται αντιληπτό το περιεχόμενο του τρίτου μνημονίου και οι καταστροφικές κοινωνικές του συνέπειες, ενώ παράλληλα αποκαλύπτεται το σχέδιο της ελληνικής αστικής τάξης και των δανειστών.

ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΑΙΜΑ:
Για την ντροπιαστική σύμπλευση με το Ισραήλ έχουμε ξαναγράψει. Όμως τώρα ξεπέρασε πλέον κάθε προηγούμενο. Κατά την επίσκεψή του στο Ισραήλ, ο Πάνος Καμένος υπέγραψε με τον Ισραηλινό ομόλογό του συμφωνία που επιτρέπει στον ισραηλινό στρατό να μετακινείται ελεύθερα μέσα στην ελληνική επικράτεια (και το αντίστροφο). Πρόκειται για χωρίς προηγούμενο σύσφιγξη στρατιωτικών σχέσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι τέτοια συμφωνία το Ισραήλ έχει υπογράψει μόνο με τις ΗΠΑ! Οι δύο υπουργοί αντάλλαξαν όμορφα λόγια για τους «δεσμούς των δύο λαών», τη σημασία της στρατιωτικής συνεργασίας και την ανάγκη εμβάθυνσής της, αλλά και την κοινή ανησυχία τους για την «τρομοκρατική απειλή». Ο Έλληνας υπουργός Άμυνας δεν συμφώνησε μόνο σε αυτά. Καθώς ο Ισραηλινός ομόλογός του έκανε το κλασικό ισραηλινό παραλήρημα για την «μεγάλη ιρανική απειλή», ο Καμένος πρόσθεσε πως η Ελλάδα είναι… εντός εμβέλειας των ιρανικών πυραύλων! «Αν ένας ιρανικός πύραυλος φτάσει στη Μεσόγειο, μπορεί να σημάνει το τέλος των κρατών στην περιοχή» (!).

Όλες και όλοι είχαμε συγκινηθεί για τη μεγάλη αλληλεγγύη στο ΟΧΙ του ελληνικού λαού από τα κινήματα και την Αριστερά στην Ευρώπη αλλά και παγκόσμια. Σε δεκάδες πόλεις έγιναν διαδηλώσεις συμπαράστασης, αλλά και διεκδίκησης για την ανατροπή της λιτότητας και την αντίσταση στην τρόικα και το διευθυντήριο των Βρυξελών.

Το περιβόητο δόγμα του σοκ έχει και μια εγγενή διάσταση μαζικού ψυχολογικού πολέμου.

Η «εκπαίδευση» στον αγώνα, η ταξική συνειδητότητα και η ανάγκη για ένα νέο κόμμα που θα εκφράσει το δικό μας ταξικό μπλοκ δυνάμεων

Πρόλογος της καθοριστικής μάχης που έρχεται

Ο λαός διέλυσε τις μνημονιακές δυνάμεις

Η ιστορική νίκη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στη δυναμική κίνηση και την αποφασιστικότητα του κόσμου της εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων, με καθοριστική τη συμβολή σε αυτή την κίνηση του κινήματος αντίστασης και της Αριστεράς.

Θα ζητήσω από τον Έλληνα πρωθυπουργό να δώσει εξηγήσεις για το δημοψήφισμα, δήλωσε ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ πριν από τη χθεσινή Σύνοδο Κορυφής. Την ίδια ακριβώς απαίτηση προέβαλε και ο Γερούν Ντάισελμπλουμ πριν από το Eurogroup που προηγήθηκε της συνόδου.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΕ
Οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάνουν πως δεν κατάλαβαν το βροντερό ΟΧΙ του ελληνικού δημοψηφίσματος. Επιμένουν να αγνοούν τη μαζική εντολή για ρήξη με τη λιτότητα, την ασφυκτική δημοσιονομική πειθαρχία και τον αυταρχισμό των Βρυξελλών, παρά τις απειλές και τους εκβιασμούς των ευρωηγεσιών και των ντόπιων συμμάχων τους. Το ευρωπαϊκό διευθυντήριο όχι μόνο παραμένει αμετακίνητο στις θέσεις του, αλλά απειλεί και με οριστικό στραγγαλισμό έναν ολόκληρο λαό, ποδοπατώντας ακόμα και τα απειροελάχιστα ψήγματα δημοκρατίας που διατηρεί το αντιδραστικό οικοδόμημα της ΕΕ. Είναι προφανές ότι στην υπαρκτή ΕΕ-φυλακή λιτότητας, οι αξίες της ισότητας, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας (που παρά τις διακηρύξεις του «ευρωπαϊσμού», μόνο τις άρχουσες τάξεις των κρατών-μελών αφορούσαν και αφορούν), είναι κενό γράμμα. Τυφλωμένοι από τον νεοφιλελεύθερο δογματισμό τους, οι γκάνγκστερ του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, «κλείνουν τα μάτια» στη λαϊκή αγανάκτηση που συσσωρεύεται πανευρωπαϊκά, για τα αποτελέσματα της αντεργατικής πολιτικής της ΕΕ. Για αυτό και οι μεγάλες εκδηλώσεις συμπαράστασης προς τον ελληνικό λαό, για αυτό και οι δράσεις κατά της λιτότητας στην Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιρλανδία, την Ιταλία κ.α. Κάθε ριζική κοινωνική αλλαγή με στόχο μια Ευρώπη των εργαζομένων και της πραγματικής αλληλεγγύης, προϋποθέτει τη συντριβή της Ευρώπης των καπιταλιστών, που εξαθλιώνει τους λαούς της.

Ιστορικά όλες οι άρχουσες τάξεις επιθυμούσαν η εξουσία τους να γίνεται φυσιολογικά αποδεκτή από τις καταπιεζόμενες τάξεις, επιθυμούσαν δηλ. να έχουν πολιτικοοικονομική νομιμοποίηση. Η βία είναι βέβαια πάντα απαραίτητο συμπλήρωμα, αλλά αυτή στοχεύει συνήθως στις μειοψηφίες των υποτελών τάξεων που επιμένουν να αντιστέκονται.

Δηλώσεις - απόψεις - εκτιμήσεις

Με τη νίκη του, ο λαός της εργασίας έσπρωξε την Ιστορία ένα βήμα πιο πέρα από εκεί όπου μπορεί να την πάει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης.

Μαζί με τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα, ΟΧΙ φώναξαν τα κινήματα σε όλο τον πλανήτη. Η αλληλεγγύη αυτές τις κρίσιμες μέρες ήταν συγκλονιστική.

Το εκπληκτικό «όχι», η εμβάθυνση της Ευρωζώνης και το παιδαγωγικό εργαλείο του Grexit

Η συμφωνία δεν είναι απλώς «επώδυνη», είναι «ταφόπλακα» για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά!

«ΠΑΝΟΥΣιΑΔΑΣ» ΣΥΝΕΧΕΙΑ...
Συνεχίζονται οι απανωτές επιθέσεις του -συστημικού φερέφωνου- Γ. Πανούση κατά της Αριστεράς, με κύριο στόχο ριζοσπαστικές τάσεις και ρεύματα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, με τα οποία, όπως δήλωσε, «δεν μπορεί να συνυπάρξει». Ο συνεχιστής του κατασταλτικού έργου του Ν. Δένδια, που αναγόρευσε τους μπάτσους σε «θεσμό», «πυροβολεί» καθημερινά τις φωνές που αρνούνται να υποταχθούν στους εκβιασμούς των δανειστών και διαταράσσουν την «αστική ομαλότητα». «Πρέπει να απαλλαγούμε ως χώρα από τους α(σ)κόπως αριστερούς που κάνουν οτιδήποτε για ν’ αποτύχει η Κυβερνώσα Αριστερά ώστε να μπορούν και πάλι να παίζουν τα διπλά-τριπλά σκοτεινά (και συχνά “βρώμικα”) παιχνίδια τους. Έλεος!(...) Ώρα για να ξεδοντιαστούν όλα τα φίδια που απειλούν την κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία», αναφέρει κατά λέξη στο τελευταίο του παραλήρημα-άρθρο! Αντί της στήριξης που απολαμβάνει από το κυβερνητικό κέντρο (επιλογή που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις σφοδρές αντιδράσεις του «όλου ΣΥΡΙΖΑ»), αντί για την ανάθεση της εποπτείας νευραλγικών τομέων όπως είναι η ΕΥΠ, η αποπομπή του προκλητικού ΔΗΜΑΡίτη υπουργού έπρεπε ήδη να είχε γίνει. Πέρα από την προσβολή των αγώνων και των οραμάτων χιλιάδων και χιλιάδων συντρόφων-ισσών, η υπονομευτική τακτική του Πανούση είναι πια ξεκάθαρη και για τους πιο καλοπροαίρετους. Ώρα να κοπεί το κεφάλι του «καθεστωτικού φιδιού» που τρέφει η κυβέρνηση στον κόρφο της! Διαφορετικά, το Μαξίμου συμφωνεί με το αντιδραστικό δηλητήριο που στάζει καθημερινά.