πολιτική

Βενιζέλος, τέλος - Ανασυγκρότηση του «ακραίου Κέντρου»

Και μόνο η ύπαρξη του μνημονίου απέδειξε ότι αυτό δεν ισχύει: από το 2010 το ΑΕΠ κατέρρευσε και το 85% του πληθυσμού έχασε το 25%-100% του εισοδήματός του. Ωστόσο το 15% πλούτισε. Κι όμως αυτό το 15% έχει ακόμη τη δύναμη να παρουσιάζει το μνημόνιο ως εθνικό συμφέρον και άρα ως γενικό καλό. Ποιο είναι λοιπόν το «εθνικό συμφέρον»; Αυτό που συμφέρει το 85% του πληθυσμού ή αυτό που συμφέρει το 15%;

Καθώς στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης τα πράγματα έχουν φτάσει στην κρισιμότερη καμπή, η πλατεία Συντάγματος έχει γίνει πεδίο διαρκών διαδηλώσεων.

Η «βιωσιμότητα» του χρέους είναι φανερό ότι είναι συνώνυμη της εμπέδωσης στο διηνεκές των πολιτικών ακραίας λιτότητας

Η μνημονιακή πολιτική της πενταετίας 2010-2014 οδήγησε σε φθίνουσα συσσώρευση κεφαλαίου (δηλαδή σε συρρίκνωση του παραγωγικού συστήματος), βύθισε την οικονομία σε παρατεταμένη ύφεση που εκμηδένισε τη διαπραγματευτική ισχύ των μισθωτών, αποδυνάμωσε τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις και κατακρήμνισε τους μισθούς.

NΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, προσπαθούν να αξιοποιήσουν την ευκαιρία που δημιουργούν οι δανειστές.

Με μια κίνηση που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας, οι δανειστές, δηλαδή οι κυρίαρχοι πόλοι του δυτικού ιμπεριαλισμού, κατέστρεψαν οριστικά τη βιτρίνα της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης, αποκαλύπτοντας ότι γι’ αυτούς «το ανώτατο στάδιο της διαπραγμάτευσης είναι ο ωμός εκβιασμός».

Ούτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής «είχε εντολή» να βγάλει τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, κι όμως το έκανε

ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ:
Η Φώφη Γεννηματά, ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος διεκδικούν την προεδρία του ΠΑΣΟΚ την Κυριακή 14/6, μετά την αποχώρηση του Βενιζέλου, στο 10ο Συνέδριο του άλλοτε κραταιού κόμματος. Ο πρώην γραμματέας της ΔΗΜΑΡ Θανάσης Θεοχαρόπουλος είναι ο διάδοχος του Κουβέλη στην ηγεσία του κόμματος, έπειτα από την ψηφοφορία στη διάρκεια του 4ου Συνεδρίου της «υπεύθυνης Αριστεράς». Μετά την πρόσφατη εκλογική εξαφάνιση της ΔΗΜΑΡ, και το ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως έχει μπει σε ανάλογη πορεία. Έτσι, τα υπολείμματα της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας αναζητούν ρόλο συμπληρώματος σε διάφορα σενάρια ανασύνθεσης της «Κεντροαριστεράς» και -γιατί όχι- δημιουργίας νέων κυβερνητικών σχημάτων, με ή χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι χρεοκοπημένες ιδέες, η πλήρης απαξίωση στα μάτια της κοινωνίας και η ανεπάρκεια των «ενδιάμεσων πολιτικών», σε εποχές άγριας κρίσης του συστήματος, συνηγορούν ότι η κατάσταση αποσύνθεσης του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου μοιάζει μη αναστρέψιμη.

Ή  ότι έχει μεταλλαχθεί. Ή ότι έχει συρρικνωθεί σε μέγεθος και σε οικονομική δύναμη. Ή ότι δεν είναι πια το υποκείμενο που μπορεί να αλλάξει την κοινωνία.

Συνέντευξη του Πέτρου Σταύρου*

(Απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα της ομιλίας του Γιάννη Μηλιού στην εκδήλωση του Rproject στη Θεσσαλονίκη με τίτλο «Σύγκρουση τώρα με τους δανειστές», την Τετάρτη 3 Ιουνίου)

Δέκα χρόνια πριν, η νίκη του αριστερού «όχι» στο δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα στη Γαλλία άνοιγε τις ελπίδες για βαθιές αλλαγές στο σύστημα της Ευρωζώνης. Ήταν μια πολιτική νίκη δεμένη με τις επιτυχίες του διεθνούς κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Δέκα χρόνια μετά, οι ελπίδες έχουν διαψευστεί: η ΕΕ παραμένει το «φρούριο» του νεοφιλελευθερισμού, του ρατσισμού, του ιμπεριαλισμού. Δημοσιεύουμε τμήμα της σχετικής συζήτησης μέσα στην Αριστερά στη Γαλλία, με δύο κείμενα από την εβδομαδιαία εφημερίδα «L’anticapitaliste» του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA). Τη μετάφραση έκανε ο Σωτήρης Σιαμανδούρας.

Τις τελευταίες ημέρες ένα μπαράζ δημοσιευμάτων του εγχώριου και διεθνούς Τύπου ζητά «εκκαθαρίσεις» στον ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύοντας τη διαγραφή ριζοσπαστικών στελεχών του ως προϋπόθεση για να μπορέσει η κυβέρνηση να υπογράψει τη συμφωνία με τους δανειστές.

Παρά την επιμελημένη αισιοδοξία που αποπνέουν οι δηλώσεις στελεχών της διαπραγματευτικής ομάδας της κυβέρνησης ότι «είμαστε πολύ κοντά σε συμφωνία» και τις διαβεβαιώσεις ότι αυτή θα είναι «έντιμη» και θα σέβεται τις «κόκκινες γραμμές», η πραγματική κατάσταση είναι γνωστή σε όλους: οι δανειστές δεν έχουν καμία διάθεση να σεβαστούν κανενός είδους «κόκκινες γραμμές»! Το σύνολο των απαιτήσεών τους παραπέμπει όχι μόνο στο περιβόητο μέιλ Χαρδούβελη, αλλά πάει και πέρα απ’ αυτό. Το μόνο που συζητούν, είναι να μετατεθεί η διαπραγμάτευση για κάποιες εξ αυτών το φθινόπωρο, υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει τώρα μια «μεταβατική» συμφωνία που θα κατοχυρώνει όλες τις θεμελιώδεις απαιτήσεις τους.

Κόντρα στις συνεδριακές αποφάσεις, τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και παρά τις αντιδράσεις συνδικάτων, κοινωνικών φορέων, κινημάτων πολιτών και του ίδιου του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται πως προχωρούν κανονικά οι ιδιωτικοποιήσεις του ΟΛΠ και των 14 περιφερειακών αεροδρομίων.

ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ «ΤΕΡΑΣ»:
Στις 10 Ιούνη θα υπάρχει συζήτηση και σχετικό ψήφισμα στο Ευρωκοινοβούλιο όσον αφορά τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου ΗΠΑ-ΕΕ (TTIP). Εκεί η Κομισιόν θα έχει αντίθετο ένα πανευρωπαϊκό κίνημα. Ένα κίνημα που έχει αναπτυχθεί ραγδαία τον τελευταίο χρόνο και που το είδαμε να εμφανίζεται δυναμικά στις εκδηλώσεις του Απρίλη ενάντια στην 9η σύνοδο για την ΤΤΙΡ (που έγινε στη Νέα Υόρκη). Αυτό το κίνημα έχει ήδη συγκεντρώσει στην Ευρώπη 1.800.000 υπογραφές κατά της συμφωνίας που θεσμοποιεί την ασυδοσία των «αγορών» πάνω στους λαούς, απαιτώντας τη μη κύρωσή της. Το κίνημα αντίστασης και η Αριστερά στην Ελλάδα δεν γίνεται να υποτιμήσουν αυτή την απειλή. Οφείλουν να κινητοποιηθούν άμεσα, διεκδικώντας από την κυβέρνηση να βάλει βέτο στην ΕΕ, αλλά και την καταψήφιση της συμφωνίας, σε περίπτωση που φτάσει στα εθνικά κοινοβούλια, με στόχο να την μπλοκάρουν.

Είναι εντελώς αναμενόμενο οι άνθρωποι να καταφεύγουν σε προλήψεις και δεισιδαιμονίες όταν η υλική πραγματικότητα δεν έχει άλλη προφανή εξήγηση για τα μέτρα των συγκεκριμένων ανθρώπων ή είναι τόσο δυσμενής ώστε η αλλαγή της να φαντάζει ότι απαιτεί (ή πράγματι να απαιτεί) εξώκοσμη παρέμβαση. Οι ίδιες οι θρησκείες δεν είναι τίποτε άλλο παρά οργανωμένες σε σύστημα -και κοινωνικά και ιστορικά προσδιορισμένες- προλήψεις και δεισιδαιμονίες.

Η διαπραγμάτευση με τους ευρωπαϊκούς «θεσμούς»

Εκδήλωση του Rproject στην ΕΣΗΕΑ στις 19/5/2015

«Ο κ. Βαρουφάκης αναγνώρισε ότι είναι έτοιμος να ξανασυζητήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις. Το μήνυμα είναι πλέον σαφές: η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι πια όμηρος της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που αποτελούσε τη βασική ανησυχία του Eurogroup».
Από το κύριο άρθρο της γαλλικής «La Tribune», Τρίτη 12 Μαΐου

Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών και οι συμβασιούχοι του ΟΑΕΕ ήταν οι πρωταγωνιστές κινηματικών εκδηλώσεων το διήμερο Δευτέρας - Τρίτης 11-12 Μαΐου.

Δύο κρίσιμες κυβερνητικές αποφάσεις των προηγούμενων ημερών επιβεβαίωσαν ότι η σύγκρουση με το «βαθύ κράτος» και όσους το εκπροσωπούν, δεν βρίσκεται στις προτεραιότητες της κυβέρνησης «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ». Αντίθετα, η προσχώρηση στην καταστροφική λογική της «συνέχειας του κράτους» και των «ειδικών», αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια ανατροπής της λιτότητας και των κοινωνικών συσχετισμών.

Είναι διεθνής πατέντα του συστήματος να καταφέρεται κατά των δημοσίων υπαλλήλων με κλισέ εκφράσεις: βολεμένοι, υψηλόμισθοι, υπεράριθμοι. Ασφαλώς πρόκειται για ψεύδη που εντάσσονται στην προσπάθεια συνολικής συκοφάντησης του δημόσιου τομέα, προκειμένου να μεταφερθούν όλο και περισσότερες λειτουργίες, και συνακόλουθα να παραχθούν όλο και περισσότερα κέρδη, στον ιδιωτικό τομέα.

Η κυβέρνηση πιστή στα χνάρια του Σαμαρά και του Βενιζέλου;

Υπάρχει μια πλούσια μαρξιστική παράδοση που αναφέρεται στους παραγωγικούς μετασχηματισμούς του καπιταλισμού, είτε στην κλίμακα της επιχείρησης είτε στην κλίμακα της συνολικής οικονομίας.

Η μετανάστευση είναι τόσο παλιά όσο και ο άνθρωπος. Σε όλη τη διάρκεια της προϊστορίας οι πληθυσμοί μετακινούνταν διαρκώς, με κίνητρο την αναζήτηση τροφής –δηλαδή την επιβίωση.

Έτυχε μεγάλης αναπαραγωγής άρθρο του Mark Gilbert στο Bloomberg που, ξεκινώντας από ένα απόφθεγμα του Βιτγκενστάιν, υπογραμμίζει την αβεβαιότητα της διεθνούς ελίτ των αγορών απέναντι στην τελευταία φάση της ελληνικής κρίσης: «Η Ελλάδα δεν είναι κάτι, αλλά δεν είναι και τίποτα», είναι ο τίτλος που συμπυκνώνει το συμπέρασμά του. Ο ίδιος ο Βιτγκενστάιν έλεγε ότι «το να προσπαθήσεις να συζητήσεις για προσωπικά βιώματα όπως ο πόνος δεν είναι κάτι, αλλά ούτε και τίποτα».

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ
Ενισχύεται η οικονομική και στρατιωτική συνεργασία της Ελλάδας με το αυταρχικό καθεστώς του Σίσι στην Αίγυπτο. Ο Αιγύπτιος δικτάτορας που εξοντώνει αγωνιστές και ξεριζώνει τις κατακτήσεις της αραβικής επανάστασης, είχε διαδοχικές συναντήσεις με τον Π. Καμμένο και τον Π. Παυλόπουλο στο Κάιρο. Ο καθορισμός της ΑΟΖ ανάμεσα στις δύο χώρες, ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και το μεταναστευτικό βρέθηκαν στο επίκεντρο των διμερών επαφών, όπως αναφέρουν οι επίσημες ανακοινώσεις. Οι συζητήσεις κατέληξαν στη σύσταση επιτροπής συνεργασίας Ελλάδας-Αιγύπτου σε θέματα «άμυνας» και επικεφαλής της εν λόγω επιτροπής τέθηκαν οι υπουργοί Εθνικής «Άμυνας» των δύο χωρών, οι δε εργασίες της θα αρχίσουν τις αμέσως επόμενες ημέρες. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η όξυνση των ανταγωνισμών στην Α. Μεσόγειο και το κυνήγι μεταναστών και «τζιχαντιστών», συνεπάγονται «στρατιωτική ετοιμότητα». Στις 29/4 προγραμματιζόταν να γίνει στη Λευκωσία νέα τριμερής συνάντηση Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου, με τα ζητήματα της ΑΟΖ και των θαλάσσιων ερευνών για πετρέλαιο και φυσικό αέριο να εκτιμάται ότι θα βρεθούν στο επίκεντρο των συζητήσεων. Αναλογίζονται στην κυβέρνηση το πού μπορεί να οδηγήσει το παιχνίδι με τη φωτιά στην περιοχή, με την ενίσχυση του αντιδραστικού άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου, που καταλήγει πάντα στην υποστήριξη των συμφερόντων του δυτικού ιμπεριαλισμού; Αυτό εννοούν με τον όρο «ανεξάρτητη, πολυδιάστατη-φιλειρηνική εξωτερική πολιτική»;

Με επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων και τη σύλληψη 14 αντιεξουσιαστών, έληξε τελικά η πολυήμερη κατάληψη της Πρυτανείας.