διεθνή

Λίβανος:
Με ενδιάμεσο σταθμό το Παρίσι (όπου μάλλον υπήρξε γαλλική παρέμβαση «εκτόνωσης»), ο Χαρίρι επέστρεψε στο Λίβανο, όπου ανακοίνωσε ότι «αναστέλλει» την παραίτησή του. Δήλωσε ότι την κατέθεσε στον πρόεδρο Μισέλ Αούν, του ζητήθηκε να παραμείνει δείχνοντας «εποικοδομητικό πνεύμα» και ότι δέχτηκε να αρχίσει ένας διάλογος. Η πίεση να περιοριστεί η δύναμη της Χεζμπολά θα συνεχιστεί αναμφίβολα, αλλά προς το παρόν η «μετωπική επίθεση» που επιχείρησαν οι Σαούντ με την παραίτηση Χαρίρι με στόχο να πυροδοτήσουν πολιτική κρίση, δείχνει να ανακόπηκε. Η Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ, οι ΗΠΑ, όλοι τους θέλουν να βρεθεί τρόπος να ηττηθεί η λιβανέζικη οργάνωση. Μόνο που προς το παρόν, μοιάζουν να περιμένει ο ένας τον άλλο, γιατί κανείς δεν αισθάνεται σίγουρος ότι μπορεί να «κάνει τη δουλειά»...

Ανταπόκριση από την Βαρκελώνη: Εκτεταμένοι διωγμοί εναντίον αγωνιστών, αλλά το κίνημα οργανώνεται

Γερμανία:
Σε αδιέξοδο οδηγήθηκαν οι διαπραγματεύσεις Χριστιανοδημοκρατών-Φιλελεύθερων-Πράσινων στη Γερμανια και για πρώτη φορά η σταθερότητα της ηγεσίας Μέρκελ κλυδωνίζεται. Ο πρόεδρος Στάινμαγερ καλεί τους πάντες να επιμείνουν στην επίτευξη συμφωνίας, αλλά χωρίς αντίκτυπο προς ώρας, ενώ το SPD δείχνει να επιμένει στην άρνησή του να συμπράξει σε νέο «Μεγάλο Συνασπισμό». Οι καθεστωτικές πιέσεις αναμένεται να αυξηθούν προς όλους, για να αποφευχθεί η παρατεταμένη ακυβερνησία, αλλά προς το παρόν η Γερμανία βρίσκεται μεταξύ κυβέρνησης μειοψηφίας και νέων εκλογών. Είναι μια εξέλιξη χωρίς προηγούμενο στην μεταπολεμική ιστορία της χώρας...

Η χρονική σύμπτωση διαφορετικών (αλλά όχι άσχετων μεταξύ τους) γεγονότων, έφεραν στο επίκεντρο της δημοσιότητας τη Σαουδική Αραβία.

Συρία:
Ενώ στην Συρία τον τόνο δίνει πλέον ο πόλεμος και οι διεθνείς ανταγωνισμοί, μια απεργία πείνας στις φυλακές της Χομς, υπενθυμίζει την τραγική μοίρα των πρωταγωνιστών της εξέγερσης του 2011. Στα κελιά του Άσαντ υπολογίζεται πως υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι. Πεντακόσιοι από αυτούς, που κρατούνται επειδή συμμετείχαν στις αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις, με την απεργία πείνας τους θυμίζουν ποιοι είναι: Αυτοί που «υποφέραμε από την καταπίεση, την αδικία και την τυραννία». Αυτοί που «πάντοτε αντιμετωπιζόμασταν ως ο αδύναμος κρίκος σε κάθε διαπραγμάτευση, που ήμασταν το τελευταίο θέμα που απασχολούσε κάθε τοπική ή διεθνή συνάντηση». Αυτοί που βλέπουν ότι «οι υποσχέσεις όλων των πλευρών που συμμετέχουν στην σύγκρουση και την κρίση στην Συρία αποδείχτηκαν μάταιες».

Οι μέρες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας από το καταλανικό κοινοβούλιο δεν θύμιζαν σε τίποτα μια διαδικασία ανεξαρτητοποίησης -το αντίθετο: Το άρθρο 155 είχε τεθεί σε εφαρμογή, η συζήτηση κινούνταν στους ρυθμούς των εκλογών που επέβαλε ο Ραχόι, πολιτικά στελέχη του καταλανικού εθνικισμού προφυλακίζονται, η Χενεραλιτάτ (η καταλανική κυβέρνηση) δεν λειτουργεί στην ουσία, με τη μισή να βρίσκεται στις Βρυξέλλες, ενώ στους δρόμους επικρατούσε ηρεμία. Αξίζει να δούμε τώρα πώς φτάσαμε έως εδώ, γιατί τα πράγματα πήραν αυτήν την τροπή και τι εγκυμονεί το μέλλον.

1. Πραξικόπημα από το ίδιο το επίσημο κράτος.

Η σύγκρουση στην Καταλονία κορυφώνεται, με σύσσωμη την κρατική-πολιτική-οικονομική εξουσία να διαμορφώνει ένα αρραγές «ενιαίο μέτωπο» και να σκληραίνει τη στάση της, επιχειρώντας να τσακίσει πολιτικά όχι απλώς τον καταλανικό εθνικισμό, αλλά και το λαϊκό ρεύμα που αναδείχθηκε υπέρ του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση και της δημοκρατίας, όπως και κάθε ρωγμή αμφισβήτησης στο «καθεστώς του 1978», του συμβιβασμού που οργάνωσε τη «μετάβαση» από τον φρανκισμό στην αστική δημοκρατία.

Αντέχει η κυβέρνηση Μαδούρο, αντιμέτωπη με τα αδιέξοδά της η αντιπολίτευση

Υεμένη:
Και εν μέσω του πολέμου μεταξύ των ανταρτών Χούθι και του έκπτωτου προέδρου Χάντι (που υποστηρίζεται από τη Σαουδική Αραβία) στην Υεμένη, η τοπική ηγεσία του νότου της χώρας ανακινεί διαδικασία ανεξαρτητοποίησης. Πρόκειται για δυνάμεις που πολέμησαν ενάντια στους Χούθι (που έχουν κοινωνική βάση στα βόρεια της χώρας), αλλά ήρθαν σε ρήξη και με τον Χάντι και κατηγορούνται και από τους Σαούντ ότι υποκινούνται από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Το 2011, εν μέσω της εξέγερσης ενάντια στον Σάλεχ, διαμορφωνόταν το περίγραμμα να ενωθούν τα αιτήματα των «σεπαρατιστών» του Νότου, των Χούθι και του δημοκρατικού κινήματος. Ο σάπιος συμβιβασμός που επέβαλαν οι Σαούντ, οδήγησε στην ήττα του κινήματος αλλά άφησε άλυτα όλα τα ζητήματα της Υεμένης, που σήμερα «σκάνε» με άγρια μορφή...

Οι Κούρδοι και οι σύμμαχοί τους καταλαμβάνουν τη Ράκα...

Α κολουθούν -εδώ και στις επόμενες σελίδες- κάποια αποσπάσματα κειμένων και ομιλιών από το διάλογο που αναπτύχθηκε τις τελευταίες μέρες σε Ελλάδα και Ισπανικό Κράτος, για το πιο σημαντικό ιστορικό γεγονός των τελευταίων δεκαετιών, γεγονός που συντελέστηκε στην καρδιά της Ευρώπης. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πράξη συλλογικής πολιτικής ανυπακοής που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια. Περισσότεροι από 2 εκατομμύρια Καταλανοί ψήφισαν ΝΑΙ στην ανεξαρτησία. Οργανώσεις και εναλλακτικά μέσα αναφέρουν επίσης ότι η 1η Οκτώβρη, ημερομηνία του καταλανικού δημοψηφίσματος, καταγράφεται ως η μέρα με τη μεγαλύτερη καταστολή τα τελευταία 50 χρόνια, παρόμοια μέρα υπάρχει μόνο την περίοδο της δικτατορίας επί Φράνκο. 15.000 αστυνομικοί επιστρατεύτηκαν για να βρίσκονται στην Καταλονία τις τελευταίες μέρες και ιδιαίτερα την 20ή Σεπτέμβρη. Στην εικόνα που κυκλοφόρησε ανώνυμα στο διαδίκτυο βλέπουμε τη φωτογραφία της ιστορικής στιγμής. Το λαό που παλεύει για την αυτοδιάθεση και το δικαίωμά του να αποφασίσει ελεύθερα την ανεξαρτησία, τη μεγάλη αστυνομική καταστολή, στο μπαλκόνι τον μονάρχη και ταυτόχρονα το φάντασμα του Φράνκο. Τα χέρια των πολιτών που φωτογραφίζουν και διαδίδουν την πληροφορία. Και στη μέση ένα πελώριο άλλο τείχος που γκρεμίζεται: το τείχος του 1978. Η χρονιά της Μετάβασης από τη δικτατορία σε μια δημοκρατία υπό κηδεμονία. Τα τελευταία χρόνια οι λαοί του Ισπανικού Κράτους επιστρέφουν ξανά και ξανά πίσω σε εκείνη την ημερομηνία, επιχειρούν να «διορθώσουν» την Ιστορία, να τελειώνουν με το φάντασμα του Φράνκο, να ολοκληρώσουν τη ρήξη που έμεινε στη μέση.

Συρία:
Ένα νέο μέτωπο ανοίγει στη Συρία, με την ανακοίνωση της Τουρκίας ότι ξεκινά επιχείρηση στην επαρχία Ιντλίμπ. Προς το παρόν η Άγκυρα ισχυρίζεται ότι θα δράσει «υποστηρικτικά» προς φιλικές προς αυτήν αντάρτικες δυνάμεις. Η επιχείρηση στρέφεται ενάντια στην τζιχαντιστική συμμαχία γύρω από την Αλ Νούσρα, που έχει ισχυρή παρουσία στο Ιντλίμπ, και δε συμμετείχε στη συμφωνία Ιράν-Τουρκίας-Ρωσίας για «ζώνες αποκλιμάκωσης». Συνολικότερα, είναι ένα ακόμα επεισόδιο στην «μοιρασιά»: Αφενός η Τουρκία «απαντά» στον αποκλεισμό της από την εκστρατεία ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος (που ενισχύει το ρόλο των Κούρδων μαχητών) και αφετέρου δείχνει να υλοποιεί τη συμφωνία για «ζώνες επιρροής» που έδινε στην Άγκυρα ρόλο στο Ιντλίμπ με αντάλλαγμα το Χαλέπι και γενικότερα την «διευκόλυνση» του Άσαντ...

Π ίσω από τα γεγονότα, που εξελίσσονται με αστραπιαία ταχύτητα, βρίσκεται ένα σημαντικό παράδοξο: Η καταλανική ανεξαρτησία αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για τη «συνέχεια» του πολιτικού και θεσμικού οικοδομήματος που δημιουργήθηκε το 1978, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να ενισχύσει προσωρινά κάποιους από τους «πυλώνες» του κράτους, παράγοντας ένα πλαίσιο που θα σπρώχνει την ισπανική πολιτική σκηνή προς τα δεξιά.

Το Ισπανικό Κράτος σε κατάσταση εξαίρεσης

Γαλλία:
Με τη φαστ-τρακ ισοπέδωση της προστασίας των εργαζομένων να προχωράει, ο Μακρόν αντιμετωπίζει μπαράζ κινητοποιήσεων. Στις 12 Σεπτέμβρη, η CGT οργάνωσε μια μαζική πανεθνική κινητοποίηση που κατέβασε εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους, ενώ δημιούργησε ρήγμα και σε άλλες συνομοσπονδίες που απέχουν από τις κινητοποιήσεις (π.χ. στελέχη της FO που διαφοροποιήθηκαν από την ηγεσία τους). Στις 21 Σεπτέμβρη η κινητοποίηση ήταν μικρότερη (200.000 πανεθνικά), ενώ προγραμματίζονται και κάποιες κλαδικές απεργίες, αλλά και νέες κεντρικές κινητοποιήσεις στις 28/9. Στις 23 Σεπτέμβρη, τη σκυτάλη είχε πάρει μια πολιτική κινητοποίηση της «Ανυπότακτης Γαλλίας», με 150.000 ανθρώπους να διαδηλώνουν στο Παρίσι. Το φθινόπωρο ξεκίνησε «θερμά», αλλά θα χρειαστεί πολύ καλύτερος συντονισμός και μαζικότερη δράση μπροστά στην αποφασιστικότητα του Μακρόν...

Όταν η διέξοδος δεν έρχεται από το κίνημα και τη ριζοσπαστική Αριστερά, ανοίγει ο δρόμος στην αντίδραση και την ενίσχυση της ακροδεξιάς

Το στοίχημα της κουρδικής ηγεσίας, οι προκλήσεις και οι κίνδυνοι

Μια εξαιρετική συζήτηση είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν όσοι βρέθηκαν στον Πολυχώρο «Κομμούνα» την Τετάρτη 6 Σεπτέμβρη. Οι σύντροφοι Άχμεντ Σόκι και Σάρον Σμιθ, από την International Socialist Organization συνομίλησαν με το κοινό της κατάμεστης αίθουσας για τις εξαιρετικής σημασίας πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στις ΗΠΑ.

Ισπανικό Κράτος:
Καθώς χιλιάδες Καταλανοί πραγματοποιούσαν στις 11/9 την καθιερωμένη πια ετήσια διαδήλωσή τους στη Βαρκελώνη υπέρ της ανεξαρτησίας, η πολιτική ηγεσία της Καταλονίας δείχνει αποφασισμένη να προχωρήσει σε μετωπική σύγκρουση με την ισπανική κυβέρνηση. Όχι μόνο δεν υποχωρεί από την υλοποίηση του δημοψηφίσματος για ανεξαρτησία την 1η Οκτώβρη, αλλά ανακοίνωσε πως θα είναι δεσμευτικό και η υλοποίηση της απόφασης θα γίνει μέσα σε 2 μέρες (ήδη κατατέθηκε στο καταλανικό κοινοβούλιο ένα μεταβατικό κείμενο ως «προσχέδιο συντάγματος»). Από τη Μαδρίτη ασκούν κάθε είδους «συμβατική» πίεση (μηνύσεις σε πολιτικά στελέχη, πιέσεις σε δήμους, αστυνομία, δημοσίους υπαλλήλους κ.λπ.), χωρίς αποτέλεσμα ώς τώρα. Αν επικρατήσει το «ναι», και δεν υποχωρήσει κανείς, το Ισπανικό Κράτος βαδίζει σε υπαρξιακή κρίση…

Η αμερικανική επιθετικότητα οδηγεί σε επικίνδυνη κλιμάκωση

Στην τελική ευθεία για τις γερμανικές εκλογές, η πρωτιά του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της Άγκελα Μέρκελ δείχνει δεδομένη.

Μαζική αντιφασιστική απάντηση σπάει το φόβο

Κατάρ:
Αν στόχος της ασφυκτικής απομόνωσης του Κατάρ ήταν να συρθεί ταπεινωμένο πίσω στην «αυλή» των Σαούντ, αυτό μέχρι τώρα αποτυγχάνει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, γυρνώντας σαν μπούμερανγκ στη Σαουδική Αραβία. Το εμιράτο ανακοίνωσε ότι αποκαθιστά πλήρως τις διπλωματικές του σχέσεις με το Ιράν, προσθέτοντας ότι «το κράτος του Κατάρ εκφράζει την προσδοκία του να ενισχύσει τις διμερείς σχέσεις με την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν σε όλα τα επίπεδα»...

Η κρίση στη Βενεζουέλα συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, καθώς μετά το καλοκαίρι έχει προκύψει μια συνθήκη κοινοβουλευτικής «δυαδικής εξουσίας». Η χώρα έχει δύο νομοθετικά σώματα, το Κοινοβούλιο και τη Συντακτική Συνέλευση που προέκυψε το καλοκαίρι, σε ανταγωνισμό μεταξύ τους.

«Δεν φοβάμαι» («No tinc por») είναι η απάντηση του καταλανικού λαού στο δολοφονικό χτύπημα της 17ης Αυγούστου στη Λα Ράμπλας στην καρδιά της Βαρκελώνης και στην πόλη Καλίμπρις.

Το συνέδριο «Socialism», που οργανώνεται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ από το Κέντρο Οικονομικής Έρευνας και Κοινωνικής Αλλαγής, τις εκδόσεις Haymarket Books και την οργάνωση ISO, έκλεισε φέτος τα 38 του χρόνια.

Τουρκία:
Η «Μεγάλη Πορεία για τη Δικαιοσύνη», που οργάνωσε το κεμαλικό CHP από την Άγκυρα ως την Ισταμπούλ, αρχικά δεν είχε συγκινήσει ευρύτερες μάζες. Η πορεία γινόταν με αφορμή τη σύλληψη κεμαλικού βουλευτή, ενώ προηγούμενα το CHP είχε υπερψηφίσει την άρση της ασυλίας των βουλευτών του HDP για να συλληφθούν. Το CHP επιχειρεί να βάλει τέλος στην εποχή του ΑΚΡ, που θεωρεί «ανωμαλία», και να επαναφέρει την παλιά σταθερότητα. Ωστόσο κατά την τελική συγκέντρωση, συσπειρώθηκαν τελικά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Τη διαφορά έκανε η απόφαση του αριστερού HDP και δεκάδων κοινωνικών οργανώσεων να συμμετέχουν, μετά τους αρχικούς δισταγμούς τους. Έτσι κινητοποιήθηκε ένα δυναμικό που δείχνει πως «αντέχει» μετά από πολύ σκληρές δοκιμασίες. Αυτό το δυναμικό θα πρέπει να αναλάβει τον αγώνα για δημοκρατία, για να μην αφήσει την αντιπολίτευση στον Ερντογάν να κυριαρχηθεί από εκείνα τα στελέχη του CHP που καλούν «το στρατό να σώσει το έθνος»…

Τρία χρόνια μετά την ανακήρυξή του και την αστραπιαία άνοδό του, το «χαλιφάτο» του Ισλαμικού Κράτους βρίσκεται αντιμέτωπο με την πτώση του.

Βρετανία:
Η αυτοπεποίθηση που δημιούργησε στον κόσμο του κινήματος το αποτέλεσμα των εκλογών στη Βρετανία εκφράστηκε στους δρόμους του Λονδίνου. Η «Συνέλευση του Λαού» (συμμαχία κινηματικών πρωτοβουλιών ενάντια στη λιτότητα), αλλά και πολλά μεγάλα συνδικάτα κάλεσαν σε κινητοποίηση με σύνθημα «Έξω οι Τόρηδες – Ούτε μια μέρα παραπάνω». Συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι (σύμφωνα με τους διοργανωτές 100 χιλιάδες) από χώρους δουλειάς, από τη γειτονιά του Πύργου Γκρένφελ κ.ά. Το ζήτημα είναι να εισακουστούν οι φωνές κάποιων συνδικαλιστών ομιλητών που δεν έμειναν σε γενικόλογη αντιδεξιά ρητορεία, αλλά ζήτησαν να προχωρήσουν σε απεργίες το επόμενο διάστημα, για να αξιοποιηθεί πραγματικά ο θετικός άνεμος που επικρατεί στους χώρους δουλειάς...