διεθνή

Η αναμενόμενη ήττα των δυνάμεων του τσαβισμού στη Βενεζουέλα πήρε τελικά διάσταση θριάμβου για τη δεξιά αντιπολίτευση, που κέρδισε τα 2/3 των εδρών της Εθνοσυνέλευσης και μπορεί πλέον ανοιχτά να δείξει τα δόντια της και να απειλήσει όλες τις θεμελιώδεις κατακτήσεις της 17ετούς πορείας της Μπολιβαριανής Επανάστασης.

Ισλαμοφοβία:
Ένοπλοι λευκοί εξτρεμιστές ξεκίνησαν «περιπολίες» έξω από τζαμί στο Τέξας για να στείλουν μήνυμα ενάντια στην άφιξη Σύρων προσφύγων που, λένε, θα «ισλαμοποιήσουν τις ΗΠΑ»: «Θέλουμε να κάνουμε επίδειξη δύναμης» δήλωσαν. Η είδηση είναι ενδεικτική των συνεπειών του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας και είναι πολύ ανησυχητική. Αλλά σοκαριστική είναι και η ψύχραιμη παρουσίαση της είδησης ότι «ένοπλοι διαδηλωτές κάνουν συγκέντρωση έξω από τζαμί» και η απάθεια των Αρχών. Φανταστείτε να συγκεντρώνονταν 15 «σκουρόχρωμοι» με όπλα έξω από εκκλησία δηλώνοντας ότι «κάνουν επίδειξη δύναμης», ποια θα ήταν η δημοσιογραφική κάλυψη και ποια η αντίδραση των Αρχών...

Τελικά ο Πορτογάλος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Καβάκο Σίλβα, αφού απέτυχε στην προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης της Δεξιάς, έδωσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον ηγέτη των Σοσιαλιστών, Αντόνιο Κόστα.

Και στη διεθνή συζήτηση, αλλά πολύ περισσότερο στη Γαλλία, σε τέτοιες στιγμές γίνεται λόγος για τον ξεχωριστό ρόλο της «Ρεπουμπλίκ». Όμως το γαλλικό κράτος έχει πάψει εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες να έχει κάποια σχέση με τις ιδέες του 1789. Για τους μετανάστες και τους σύγχρονους «άθλιους» στα γκέτο, για τις δημοκρατικές ελευθερίες, για τα θύματα της αποικιοκρατίας παλιότερα και του ιμπεριαλισμού σήμερα, η «Ρεπουμπλίκ» έχει ταυτιστεί με το ρατσισμό, την καταπίεση, τον πόλεμο, τις δολοφονίες. Δυστυχώς μεγάλο τμήμα της γαλλικής Αριστεράς (το ΚΚΓ ή το Αριστερό Κόμμα του Μελανσόν) εξακολουθεί να φαντασιώνεται την ύπαρξη μιας κάποιας «διαφωτισμένης Γαλλίας» που την οδηγεί στην αφωνία απέναντι σε αυτά τα ζητήματα: είτε πρόκειται για εξορμήσεις του γαλλικού ιμπεριαλισμού στη Λιβύη, το Μαλί, τη Συρία, είτε πρόκειται για την καταπίεση των μουσουλμάνων, είτε για την εξέγερση στα προάστια το 2005, είτε για τα σημερινά γεγονότα. Δεν είναι να απορεί κανείς με το «διαζύγιο» της Αριστεράς με τα θύματα του γαλλικού ιμπεριαλισμού, με τους «κολασμένους της γης». Γι’ αυτό κι έχει τεράστια αξία η στάση εκείνης της Αριστεράς που σπάει τη συναίνεση και με την τρομοϋστερία, και με τον πόλεμο, και με τον ρατσισμό. Ακολουθεί η πρώτη ανακοίνωση του NPA μετά την πολύνεκρη επίθεση.

«Ζήτω η Δημοκρατία! Ζήτω η Γαλλία» αναφώνησε ο Φρανσουά Ολάντ υπό τα χειροκροτήματα των γερουσιαστών και των βουλευτών που στη συνέχεια έψαλαν τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας. Η πολιτική ηγεσία του γαλλικού ιμπεριαλισμού επανεπιβεβαίωνε ότι η πολυδιαφημισμένη «Ρεπουμπλίκ» παραμένει ισχυρή και θα παίξει για άλλη μια φορά τον «ξεχωριστό» ιστορικό της ρόλο για να υπερασπιστεί τις «ξεχωριστές» αξίες της.

Υποκρισία:
Θα ήταν τέλη Σεπτέμβρη όταν ένας σαουδαραβικός αεροπορικός βομβαρδισμός χτύπησε γαμήλιο γλέντι σε πόλη τη Υεμένης, με αποτέλεσμα 131 νεκρούς. Ακούσατε κάτι τότε στα ΜΜΕ για τη φρίκη του να χτυπάς εν ψυχρώ αθώους που διασκεδάζουν; Κήρυξε κανείς τον πόλεμο στους «βαρβάρους» που «απειλούν όχι μόνο την Υεμένη αλλά όλη την ανθρωπότητα και τον αραβικό τρόπο ζωής»; Μάλλον όχι. Και η λίστα είναι πολύ μεγαλύτερη, αλλά για τα μίντια οι ζωές των λευκών δυτικών και ο «δυτικός τρόπος ζωής» μετράνε παραπάνω...

Η δεξιά κυβέρνηση του Πάσος Κοέλιο αποδείχθηκε η πιο βραχύβια στη σύγχρονη ιστορία της πορτογαλικής δημοκρατίας. Αν και η συμμαχία του ήρθε πρώτη στις εκλογές δεν κέρδισε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Έλαβε την εντολή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Καβάκο Σίλβα, αλλά μόλις μία εβδομάδα μετά το σχηματισμό της καταψηφίστηκε από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία Σοσιαλιστών-ΚΚ Πορτογαλίας και Μπλόκο της Αριστεράς.

Η εμφάνιση αμερικανικού αντιτορπιλικού σε διεκδικούμενα θαλάσσια ύδατα της Νότιας Σινικής Θάλασσας χωρίς να ειδοποιηθεί η κινεζική κυβέρνηση, που τα θεωρεί δικά της χωρικά ύδατα, θα μπορούσε να περάσει στα «ψιλά» ως ένα ακόμα επεισόδιο «παραβίασης» από αυτά που συμβαίνουν συχνά σε πολλές διαφιλονικούμενες περιοχές του πλανήτη.

Συρία:
Η συνάντηση για το συριακό ζήτημα στη Βιέννη δεν έβγαλε άμεσο αποτέλεσμα, καθώς ΗΠΑ-Ρωσία «συμφώνησαν ότι διαφωνούν» στο ζήτημα της παραμονής του Άσαντ στην εξουσία, αλλά είχε μια σημαντική είδηση: την παρουσία του Ιράν (για πρώτη φορά) στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Γενικότερα, ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχε όλο το «εύρος» δυνάμεων που μπορούν να παίξουν ρόλο στις εξελίξεις, αλλά το καθοριστικό είναι η επίσημη πλέον αναγνώριση από μεριάς Ουάσινγκτον ότι η λύση περνάει από την Τεχεράνη. Αυτό που αποκαλύπτει την θλιβερή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη Συρία, είναι πως στη συνάντηση για το μέλλον της, απουσίαζαν… συριακές αντιπροσωπείες!

Ο Ερντογάν ήταν ο αδιαμφισβήτητος θριαμβευτής των εκλογών στην Τουρκία. Λίγους μήνες πριν είχε βρεθεί «στριμωγμένος στα σχοινιά», όμως κατάφερε να αλλάξει το σκηνικό. Το AKP βγαίνει εμφανώς ισχυροποιημένο, καθώς ανέτρεψε το αρνητικό αποτέλεσμα του Ιούνη, κερδίζοντας περίπου 8 μονάδες που το επαναφέρουν στο υψηλό ποσοστό του 49%.

Βέλγιο: Στις 7 Οκτώβρη, το μέτωπο των βελγικών συνδικάτων οργάνωσε διαδήλωση ενάντια στα μέτρα λιτότητας που προωθεί η κυβέρνηση του Σαρλ Μισέλ, με σύνθημα «Για μας τίποτα, μόνο ψίχουλα». Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Οι διαδηλωτές ήταν πάνω από 100.000, σε μία από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων στο Βέλγιο. Επιτυχία είχε και η συμμετοχή στην απεργία, ενώ τη σκυτάλη πήραν οι σιδηροδρομικοί στις 9 Οκτώβρη με πανεθνική απεργία και οι αγρότες που συγκρούστηκαν στους δρόμους με την αστυνομία. Η αντίσταση στη λιτότητα δεν σταματά...

Ύστερα από εβδομάδες επιχειρήσεων, έχει γίνει σαφές ότι η ρωσική επέμβαση στη Συρία είναι σαρωτική. Εκτεταμένοι καθημερινοί βομβαρδισμοί χτυπούν τα πάντα (αποθήκες όπλων, μαχητές, αλλά και υποδομές, αμάχους), όχι μόνο στις περιοχές που ελέγχει το Ισλαμικό Κράτος, αλλά –όπως καταγγέλλουν αυτόπτες μάρτυρες– σε όλες τις περιοχές που δεν ελέγχουν οι δυνάμεις του Άσαντ.

Η  πολύνεκρη επίθεση στην πορεία ειρήνης που οργάνωναν τουρκικές και κουρδικές οργανώσεις, κόμματα και συνδικάτα, αποδόθηκε με σχετική ευκολία στο Ισλαμικό Κράτος. Είναι μια πιθανή εκδοχή: η τζιχαντιστική οργάνωση διεξάγει ήδη πόλεμο ενάντια (και) στους Κούρδους σε Ιράκ-Συρία, ενώ έχει κάθε λόγο να προκαλέσει αποσταθεροποίηση στην Τουρκία (καθώς η ιστορία δίδαξε την ηγεσία της ότι σε τέτοιες συνθήκες δημιουργείται ευνοϊκό έδαφος για την ανάπτυξή της).

Εδώ και εβδομάδες ο παλαιστινιακός λαός συγκλονίζει και πάλι τον πλανήτη με τον ηρωικό ξεσηκωμό του. Στα μεγάλα ΜΜΕ κυριαρχούν οι αναφορές στα περιστατικά όπου μεμονωμένοι Παλαιστίνιοι επιτίθενται με μαχαίρια, κατσαβίδια, χαρτοκόπτες, σε έποικους ή στρατιώτες. Λείπουν οι αναφορές στην πολύ ισχυρότερη και οργανωμένη βία του Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστίνιους (εκτελέσεις, συλλήψεις, κατεδαφίσεις σπιτιών κ.λπ.) αλλά και στον γενικευμένο ξεσηκωμό: Για άλλη μια φορά, οι Παλαιστίνιοι στέκονται με τις σφεντόνες τους απέναντι σε μία από τις ισχυρότερες πολεμικές μηχανές του πλανήτη, και δεν το βάζουν κάτω.

Αφγανιστάν: Δύο ειδήσεις περιγράφουν την κατάσταση στο Αφγανιστάν. Η πρώτη είναι η κατάληψη της Κουντούζ από τους Ταλιμπάν, η πρώτη κατάληψη πρωτεύουσας επαρχίας, που δείχνει την αδυναμία της στηριζόμενης από τις ΗΠΑ αφγανικής «κυβέρνησης». Η δεύτερη είναι ότι κατά την ανακατάληψή της, αμερικανικά βομβαρδιστικά χτύπησαν το νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, σκοτώνοντας 22 ασθενείς και νοσηλευτικό προσωπικό, παρά τις επίμονες εκκλήσεις των γιατρών προς το αμερικανικό στρατηγείο, που δείχνει πώς αντιλαμβάνονται οι μεγάλες δυνάμεις την «αντιτρομοκρατία»...

Αντιφατικό ήταν το μήνυμα της κάλπης στις εκλογές στην Πορτογαλία, καθώς η Δεξιά διατηρεί την πρωτιά ύστερα από 4 χρόνια μνημονίων, αλλά παράλληλα η Αριστερά αναδεικνύεται σε ισχυρή κοινοβουλευτική δύναμη. Τη ρευστότητα συμπληρώνει η νέα αύξηση της αποχής, που έφτασε στο 43%.

Από την τελευταία μέρα του Σεπτέμβρη, η ρωσική πολεμική αεροπορία εξαπολύει καθημερινά βομβαρδισμούς σε συριακό έδαφος. Η στρατιωτική αυτή επέμβαση αναμένεται να διαρκέσει για τουλάχιστον 3-4 μήνες, σύμφωνα με τη Μόσχα.

Το Μέτωπο Εργατών και Αριστεράς (FIT με τα ισπανικά αρχικά γράμματα) πέτυχε σημαντικά οφέλη στις εθνικές προκριματικές εκλογές που διεξήχθησαν τον Αύγουστο στην Αργεντινή. Το FIT κέρδισε πάνω από 726.000 ψήφους και ποσοστό γύρω στο 3,3% του συνόλου, διασφαλίζοντας στον Νίκολας Ντελ Κάνιο και τη συνυποψήφιά του Μίριαμ Μπρέγκμαν μία από τις συνολικά 6 υποψηφιότητες στις προεδρικές εκλογές στις 25 του Οκτώβρη.

Τουρκία: Ο πόλεμος της τουρκικής κυβέρνησης κατά των Κούρδων συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, τόσο όσον αφορά τις ένοπλες συγκρούσεις στρατού και PKK, όσο και όσον αφορά την καταστολή του πληθυσμού στις κουρδικές περιοχές. Στο μεταξύ οργανώνονται μαζικές συγκεντρώσεις «κατά της τρομοκρατίας», όπου, αν και το επίσημο στίγμα είναι «η ενότητα όλων των κατοίκων της Τουρκίας», επικρατεί η αντικουρδική υστερία και το αίτημα για καταστολή «των τρομοκρατών». Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις πάντως, η στήριξη στο HDP είναι ανυποχώρητη, ενώ το AKP δεν κερδίζει ιδιαίτερα. Αντίθετα, δείχνουν να ενισχύονται οι κεμαλιστές και να κρατάνε τις δυνάμεις τους οι ακροδεξιοί, όπως είναι λογικό, όταν καλλιεργείται τέτοιο κλίμα…

Στις 29 Αυγούστου στη Γλασκόβη, 700 αγωνιστές συγκεντρώθηκαν για την ίδρυση ενός νέου φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη Σκοτία με το όνομα RISE. Τα αρχικά του σημαίνουν Respect, Independence, Socialism, Environmentalism (Αξιοπρέπεια, Ανεξαρτησία, Σοσιαλισμός, Οικολογία). Έχει αναφορά στο κίνημα για μια ανεξάρτητη Σκοτία και οικοδομείται ως ρητά αντικαπιταλιστικός σχηματισμός.

Οι τελευταίες ημέρες σίγουρα ήταν ξεχωριστές –σε συμβολικό επίπεδο– για την κεντρική πολιτική σκηνή στη Βρετανία, μετά την ανάδειξη του βετεράνου αγωνιστή της Αριστεράς Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία των Εργατικών.

Το ρεύμα των προσφύγων που αγωνίζονται με κάθε μέσο –ενάντια σε κυβερνήσεις, σύνορα, αστυνομία, FRONTEX κλπ– να φτάσουν στον ευρωπαϊκό βορρά δεν έφερε στο επίκεντρο της συζήτησης μόνο την αθλιότητα της Ευρώπης-φρούριο, αλλά επικέντρωσε την προσοχή και το ενδιαφέρον και στη δραματική κατάσταση στη Συρία. Εκτός από την ευαισθητοποίηση πολλών απλών ανθρώπων, επιτέλους συζητιέται στους κόλπους των «από πάνω» η ανάγκη «να κάνουμε κάτι για τη Συρία», που είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.