ιστορία και παράδοση

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Red Marks

12-13 Γενάρη στην Κομμούνα

Πέρασε μια δεκαετία από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, μια εξέγερση που καθόρισε μια ολόκληρη γενιά. Τη γενιά που είδε στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, ένα φίλο της να πέφτει νεκρός και που αναζήτησε τον εαυτό της μέσα από τους αγώνες ενάντια σε ένα σύστημα που καταπιέζει τη νεολαία, που τσακίζει κάθε προοπτική και που καμιά φορά δολοφονεί. Ο «Δεκέμβρης ήταν ερώτηση και όχι απάντηση» κραύγαζαν οι τοίχοι των Εξαρχείων, όμως, αν δεν επιχειρήσουμε να δώσουμε απαντήσεις, τότε το ερωτηματικό δεν θα γίνει ποτέ θαυμαστικό.

Τ ο ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρξε το πιο οδυνηρό, αλλά συνάμα και το πιο ισχυρό φίλτρο μέσα από το οποίο αναδείχθηκαν οι χρόνιες αντιφάσεις εντός του SPD.

Όσο πλησιάζει το τριήμερο του Πολυτεχνείου, τόσο φουντώνει η συζήτηση για το άσυλο και τη χρησιμότητά του.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν η αρχή της ανατροπής της επτάχρονης Χούντας.

Τ ο ημερολόγιο γράφει 16 Οκτωβρίου του 1968, όταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Πόλη του Μεξικού βγαίνουν πρωταθλητές δύο μαύροι αμερικάνοι, ο Τόμι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος.

Απελευθέρωση της Αθήνας

Ταξική αναμέτρηση και μεταβατική πολιτική

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 η κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας, με επικεφαλής τον Σαλβαδόρ Αλιέντε, ανατράπηκε στη Χιλή από το πραξικόπημα του στρατηγού Αουγκούστο Πινοσέτ.

Παίρνοντας ως βάση την τοποθέτηση της ΚΕ («Ριζοσπάστης» 30/6/18), η αναθεώρηση του Δοκιμίου της Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949 κινείται σε μια σωστή κατεύθυνση, που όμως μένει (ξανά) ημιτελής.

Κάθε χρόνο, στην επέτειο της πτώσης της δικτατορίας στις 23 Ιούλη του 1974, οι καθεστωτικοί ιδεολογικοί και πολιτικοί μηχανισμοί χειραγώγησης δουλεύουν στο φουλ, οικοδομώντας και επανοικοδομώντας την αστική «αφήγηση» για τη δικτατορία και την πτώση της (ακόμα και η επιλογή της λέξης δεν είναι αθώα: προτιμούν την «πτώση» από το σωστότερο «ανατροπή»…).

Οι μεγάλοι αγώνες και εξεγέρσεις στη δεκαετία του ’60, με αποκορύφωμα το Μάη του ’68, είναι μια εποχή ορόσημο για την Αριστερά και το κίνημα σε διεθνές επίπεδο.

Ο Μανουέλ Γκαρί στο Ινστιτούτο Κομμούνα

Το Σάββατο 19 Μάη συνεχίστηκε στον πολυχώρο Κομμούνα (Ιουλιανού 67) το αφιέρωμα στο ’68 με θέμα: «Ο Γαλλικός Μάης». Η εκδήλωση εστίασε σε τρεις πτυχές της εξέγερσης του ’68 στη Γαλλία: στις φοιτητικές κινητοποιήσεις, στο εργατικό κίνημα και στα πολιτικά συμπεράσματα. Την εικόνα του εργατικού κινήματος παρουσίασε ο ιστορικός Δημήτρης Κουσουρής.

15 Μάη: Επέτειος της Νάκμπα

Η ορμητική παρέμβαση της εργατικής τάξης το Μάη του '68

Το 1968 φαινόταν ότι θα ήταν μια χρονιά όπως κάθε άλλη. Η εξέλιξη όμως ήταν διαφορετική, έγινε η χρονιά που συγκλόνισε τον κόσμο και ακόμα αγγίζει τις καρδιές μας.

Το Μάη του 1968 συνέβη μια κοινωνική έκρηξη στη Γαλλία. Μια έκρηξη που ανέδειξε τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις μιας γερασμένης και συντηρητικής κοινωνίας που έπρεπε να ανατραπεί. Το φοιτητικό κίνημα αποτέλεσε τη θρυαλλίδα γι’ αυτό το ξέσπασμα το οποίο έμελλε να ριζοσπαστικοποιήσει μια ολόκληρη γενιά και να ταρακουνήσει παγκόσμια το σύστημα και τους μηχανισμούς του.

50 χρόνια από τη δολοφονία του μαύρου ηγέτη

Αφιέρωμα για τα 50 χρόνια από την παγκόσμια έκρηξη των κινημάτων

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα της αστικής αφήγησης είναι ότι η επανάσταση του 1821 ήταν μια εθνική-θρησκευτική επανάσταση. Η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική. Η αχανής Οθωμανική Αυτοκρατορία αποτελούσε μια παραλλαγή των φεουδαρχικών κρατών που επικρατούσαν εκείνη την εποχή. Η οθωμανική εξουσία επιβαλλόταν σε μια τεράστια έκταση και πάνω σε ποικιλόμορφους και εθνοτικά διαφορετικούς πληθυσμούς.

Την Κυριακή 25 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε στη Θήβα εκδήλωση της Ανοικτής Επιτροπής Μνήμης για την αναστήλωση της προτομής του Παντελή Πουλιόπουλου.

Το Φλεβάρη του 1968, τα μέλη του ΚΚΕ στην Ελλάδα –που αντιμετώπιζαν τότε τα πιο δύσκολα καθήκοντα της αντίστασης σε μια δικτατορία, που στις 21/4/67 είχε πιάσει την ηγεσία και το μηχανισμό του κόμματος απολύτως απροετοίμαστους για αυτό το ενδεχόμενο- μάθαιναν εμβρόντητα τη διάσπαση του ΚΚΕ.

Πολλές οι αντιφάσεις, λίγα τα θετικά βήματα

Η τάξη επικρατεί στο Βερολίνο. Ηλίθιοι δήμιοι! Η τάξη σας είναι χτισμένη στην άμμο! Η Επανάσταση αύριο θα υψώσει τη βροντερή της φωνή ως τους ουρανούς: Ήμουν, είμαι και θα είμαι!
Από το τελευταίο άρθρο της Ρόζας Λούξεμπουργκ στη «Ρότε Φάνε» («Κόκκινη Σημαία»), στις 14 Γενάρη 1919, μια μέρα πριν από τη δολοφονία της από τα Freikorps, ένοπλα αποσπάσματα των ακροδεξιών.

Το κράτος του Ισραήλ γεννήθηκε το 1948, πριν σχεδόν 70 χρόνια, πάνω στα ερείπια των παλαιστινιακών χωριών και γειτονιών που αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν κυνηγημένοι οι κάτοικοί τους για να σωθούν. Ολόκληρος σχεδόν ο πληθυσμός της Παλαιστίνης μεταμορφώθηκε σε λίγες εβδομάδες σε πρόσφυγες. Η 15η Μάη είναι η επέτειος ίδρυσης του ισραηλινού κράτους. Όμως ανάμεσα στους Παλαιστίνιους είναι γνωστή ως Νάκμπα («Ημέρα της Καταστροφής»).

Στο προηγούμενο φύλλο της ΕΑ σε άρθρο για την πρώτη φάση της ισπανικής επανάστασης, είχαμε περιγράψει την ισπανική κοινωνία του μεσοπολέμου σαν δύο χωριστούς κόσμους, από τη μια της ολιγαρχίας και των στηριγμάτων της και από την άλλη των εργατών και φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Στις 18 Νοέμβρη του 1976 η διορισμένη από τον δικτάτορα Φράνκο Βουλή της Ισπανίας (Κορτές) αποφάσιζε την επιστροφή στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ήταν αναγκαίος συμβιβασμός του πολιτικού συστήματος μπροστά στην παρακμή και την παράλυση του δικτατορικού καθεστώτος.

Τα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου αποτέλεσαν τη βασική ρωγμή που οδήγησε στην ανατροπή του χουντικού καθεστώτος. Τη ρωγμή μέσα από την οποία ξεπρόβαλε δυναμικά ο λαϊκός παράγοντας, θέτοντας αιτήματα που δεν περιορίζονταν μόνο στην ανατροπή των συνταγματαρχών αλλά και στη διεκδίκηση μιας άλλης κοινωνίας. Σήμερα αυτά τα αιτήματα αποκρύπτονται σκόπιμα από την αστική αφήγηση και τη σχολική βιβλιογραφία. Στα χρόνια των μνημονίων, άλλωστε, αποκτούν επιπρόσθετη επικινδυνότητα για την κυρίαρχη τάξη και τους πολιτικούς εκπροσώπους της.