ιστορία και παράδοση

Πριν από 20 χρόνια, το ανερχόμενο, τότε, διεθνές κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, έδινε στη Γένοβα μια εμβληματική μάχη ενάντια στη Σύνοδο των G8, τη σύνοδο των ηγετικών δυνάμεων του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος που συγκαλούνταν στην ιστορική πόλη του ιταλικού βορρά. 
 

«Μας χωρίζουν πια μόνο λίγες ώρες από τη διήμερη πανελλαδική κινητοποίηση της 28ης και 29ης Ιουνίου. Όλα δείχνουν ότι το διήμερο της Γενικής Απεργίας μπορεί να πάρει τις διαστάσεις παλλαϊκού ξεσηκωμού που θα ενταφιάσει οριστικά το Μεσοπρόθεσμο. Αυτός ο αγώνας δεν είναι κρίσιμος μόνο για το μέλλον μας, αλλά αποτελεί φάρο ελπίδας για όλους τους λαούς του κόσμου που θέλουν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους (…).
Δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν αυτοί και τα διλήμματά τους! Οι πλατείες μας ανήκουν. Το δίκιο είναι με το μέρος μας. Διεκδικούμε το αυτονόητο: 
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ! Πίστη στις δυνάμεις μας. Ή εμείς ή αυτοί! Είμαστε καταδικασμένοι να νικήσουμε. Το Μεσοπρόθεσμο ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ! Άμεση Δημοκρατία τώρα!»

Η Λαϊκή Συνέλευση της πλατείας Συντάγματος,
26 Ιουνίου 2011

Στα διακόσια χρόνια από την επανάσταση του 1821, είναι αναπόφευκτο να γίνει μια σημαντική συζήτηση για το χαρακτήρα εκείνης της σημαντικής επανάστασης, για την πορεία των 200 χρόνων του κράτους που προέκυψε μέσα από αυτήν, με την προσοχή εστιασμένη στις σημερινές προοπτικές του.
 

Από τη χρονιά που εκδόθηκε το βιβλίο του Κορδάτου «Η κοινωνική σημασία της επανάστασης του 1821» (1927) και έσπασε τη μονοκρατορία της εθνικής μυθολογίας, το 1821 συνδέθηκε με τον αντικατοχικό αγώνα του ΕΑΜ και στη συνέχεια με έναν αριστερό λαϊκισμό που πάντα είχε σαν κύριους εχθρούς τους ξένους, την εξάρτηση και τον ιμπεριαλισμό. 
 

«Δεν υπήρξε επανάσταση στην Κύπρο, που θα μπορούσε να θεωρηθεί εσωτερική υπόθεση. Υπήρξε εισβολή, που παραβίασε την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και η εισβολή συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, όσο υπάρχουν Έλληνες αξιωματικοί στην Κύπρο...», έλεγε ο Μακάριος στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, στις 19 Ιούλη του 1974. Λίγες μέρες πριν, η ελληνική Χούντα είχε κάνει το πραξικόπημα στην Κύπρο και είχε προσπαθήσει να τον δολοφονήσει. Την επόμενη μέρα επακολούθησε η εισβολή του τουρκικού στρατού...

Η φράση «η 1η Μάη δεν είναι αργία, είναι απεργία» δεν αποτελεί ένα απλό κλισέ. Ειδικά σήμερα που κάποια από τα βασικά αιτήματα της πρωτομαγιάς, ύστερα από σχεδόν ενάμιση αιώνα, τίθενται ξανά υπό διακύβευση. Αυτοί λοιπόν που θέλουν να καταστρατηγήσουν το ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενο της 1ης Μάη, είναι οι ίδιοι που απλώς τη στολίζουν με στεφάνια και μιλούν αόριστα για την άνοιξη, την ώρα που οι εργαζόμενοι βιώνουν έναν βαρύ χειμώνα.