ιστορία και παράδοση

Φέτος τον Οκτώβριο, η Θεσσαλονίκη θα γιορτάσει τα 100 χρόνια από την απελευθέρωσή της, σαν αποτέλεσμα του νικηφόρου, για την Ελλάδα, Α΄ Βαλκανικού Πολέμου.
Η ιστορία, που διδασκόμαστε στα σχολεία και αναπαράγεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τα συντηρητικά κόμματα, μας λέει ότι οι Βαλκανικοί Πόλεμοι ήταν λαμπρή στιγμή για τη χώρα. Με την ηγεσία του Βενιζέλου το ελληνικό κράτος ξεπέρασε την ντροπιαστική ήττα του 1897 και κατέκτησε τη Μακεδονία και την Ήπειρο.
Στην πραγματικότητα οι πόλεμοι αυτοί ήταν τμήμα του γενικότερου ιμπεριαλιστικού σφαγείου. Για τον ελληνικό καπιταλισμό ήταν ο τρόπος να βγει από την οικονομική και πολιτική κρίση που βρισκόταν, να κατακτήσει καινούργιες περιοχές, πόρους και ανθρώπους. Να ισχυροποιήσει τη θέση του δίπλα στους μεγάλους ιμπεριαλισμούς της εποχής. Οι βλέψεις του αυτές, που στην αρχή στέφθηκαν με επιτυχία, οδήγησαν τον ελληνικό λαό σε έναν πόλεμο, που κρατησε 10 χρόνια και που τέλειωσε το 1922 με την καταστροφή της Σμύρνης και τα εκατομμύρια των προσφύγων.

Τα σοκαριστικά γεγονότα στη Νότια Αφρική με την εν ψυχρώ δολοφονία των απεργών στο ορυχείο πλατίνας της Μαρικάνα, φέρνουν στο νου παλιότερες τέτοιες δολοφονίες απεργών-εργατών και μας θυμίζουν ότι οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις τους δεν αλλάζουν, δεν «εκπολιτίζονται», δεν γίνονται πιο ανθρώπινοι. Η ταξική πάλη δεν είναι μύθος… Η Σέριφος είναι από τα πρώτα παραδείγματα άγριας ταξικής σύγκρουσης στην Ελλάδα.

Η έκδοση αυτού του βιβλίου αποκτάει μια πολύ προφανή αναγκαιότητα. Όχι γιατί απαντάει άμεσα στα ζητήματα που θέτει η τρέχουσα συζήτηση, αλλά γιατί βάζει ένα πλαίσιο αρχών για κάθε συζήτηση περί κόμματος μέσα στην Αριστερά, ένα πλαίσιο αρχών από μαρξιστική σκοπιά, ξεκινώντας από τις αντιλήψεις του Μαρξ και εστιάζοντας αναλυτικά στη συνεισφορά των μεγάλων επαναστατών σοσιαλιστών του προηγούμενου αιώνα.

Το ΙΚΚ διάλεξε το δρόμο του συμβιβασμού και της «κοινωνικής ειρήνης». Διάλεξε την υποταγή ακόμα και κάθε μεταρρυθμιστικού σχεδίου στην αναγκαιότητα της γρήγορης εξόδου από την κρίση.

«Η εξουσία δεν κερδίζεται μέσα από μια εκλογική αναμέτρηση, είναι μια διαρκής πάλη, ακόμη κι αν την επομένη των εκλογών έχουμε κυβέρνηση Αριστεράς. Την εξουσία δεν την ασκεί μονάχα ο πρωθυπουργός, αλλά και οι τράπεζες, τα κανάλια, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, το μεγάλο κεφάλαιο. Όταν πήρε την εξουσία, για παράδειγμα, στη Χιλή ο Αλιέντε, οι μεγαλοκεφαλαιούχοι και οι πολυεθνικές τον φάγανε λάχανο».
Από δήλωση του Αλ. Τσίπρα, όπως αναφέρεται σε άρθρο στο aixmi.gr

Η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου και του ΚΚΓ ήταν μια πολιτική ταξικής συνεργασίας. Είχαν μαζί τους τα εκατομμύρια των εργαζομένων και δεν διεκδίκησαν την εξουσία.

Όπως θα δούμε, το ΚΚΕ, δυστυχώς, αποδείχθηκε επανειλημμένα ικανό στο να συνεργάζεται με τους πάντες προκειμένου να βγάλει το αστικό καθεστώς από τα εκάστοτε αδιέξοδά του.

«…Στην πίστη του ο καθένας, ελεύθερος να ζη,
Στην δόξαν του πολέμου, να τρέξουμε μαζύ,
Βούλγαροι κι Αρβανήτες, Αρμένοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή.
Για την ελευθερίαν, να ζώσουμε σπαθί.
………………………
Να σφάξωμεν τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν,
και Χριστιανούς, και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν».

(από το Θούριο του Ρήγα, 1797 )

Εξήντα επτά χρόνια συμπληρώθηκαν από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Ήταν 12 Φλεβάρη του 1945, όταν η τότε ηγεσία του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, μετά από ένα μήνα διαπραγματεύσεων με την αστική κυβέρνηση και τους Εγγλέζους συμμάχους της, αποδέχτηκε τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και μια σειρά άλλους ταπεινωτικούς όρους. Από τότε η λέξη «Βάρκιζα» χρησιμοποιείται για κάθε εξευτελιστική συνθηκολόγηση.

Η απάντηση του Παντελή Πουλιόπουλου στις καταστροφικές αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, που καταργούσαν τη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης, στο όνομα ενδιάμεσων "σταδίων". Μια  αξεπέραστη μέχρι σήμερα σε περιεχόμενο και μεθοδολογία ανάλυση του ελληνικού καπιταλισμού, μια προειδοποίηση (που δικαιώθηκε τραγικά το '44) ότι η υποταγή σε άλλα μίνιμουμ σχέδια στο όνομα της «ωριμότητας των συνθηκών» ξεδοντιάζει τη δυναμική των εργατικών αγώνων. Διαβάζοντας το βιβλίο, νομίζεις ότι ο Πουλιόπουλος συνομιλεί και απαντά σε όλα τα ζητήματα της σημερινής περιόδου.

Εξήντα έξι χρόνια μετά τον τραγικό θάνατο του Άρη Βελουχιώτη, η ηγεσία του ΚΚΕ συνεχίζει να τον τιμωρεί. Σύμφωνα με τις αποφάσεις που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα, η αποκατάσταση του αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ είναι μερική –πολιτική τάχα– αλλά όχι κομματική. Αντίθετα πλήρης και με όλες τις τιμές έγινε η αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη, γενικού γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ στην «ανώμαλη» περίοδο από το 1931ως το 1956.