κοινωνία

Λίγες μόνο ημέρες μετά την ολοκαίνουργια έκδοση του «Σεξουαλικότητα και σοσιαλισμός, ιστορία πολιτική και θεωρία της ΛΟΑΤ απελευθέρωσης» της Σέρι Γουλφ, το βιβλίο έχει αρχίσει να παρουσιάζεται σε γειτονιές και πόλεις της Ελλάδας, ενώ έκανε ήδη περήφανα την εμφάνισή του στα Pride της Αθήνας και της Πάτρας.

Η  ταινία «Σουφραζέτες», που στην Ελλάδα προβλήθηκε τρεις μήνες μετά την εμφάνισή της στον βρετανικό και αμερικανικό κινηματογράφο, περιγράφει τη συναρπαστική ιστορία του αγγλικού κινήματος των γυναικών στις αρχές του 20ού αιώνα και ιδιαίτερα των αρχών της δεύτερης δεκαετίας (1913).

Ολοκληρώθηκε η συζήτηση στις αρμόδιες Επιτροπές της Βουλής για τις διατάξεις του νομοσχεδίου του υπουργείου Υγείας, το οποίο –μεταξύ άλλων– προβλέπει τη νομοθετική αναδιοργάνωση του πλαισίου πρόσβασης των ανασφάλιστων στις δημόσιες δομές υγείας.

«Το δάνειο» είναι ένα θεατρικό έργο του Καταλανού συγγραφέα Τζόρντι Γκαλθεράν, το οποίο παίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και Παντελή Δεντάκη. Ο Γκαλθεράν γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1964 και άρχισε να γράφει θέατρο το 1988. Η μεγάλη του επιτυχία «Μέθοδος Γκρόνχολμ» (2003) έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει παιχτεί σε περισσότερες από είκοσι χώρες σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, όπου ανέβηκε το 2008 και σε επόμενες σεζόν από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου.

Οι πρώτες κινητοποιήσεις των αγροτών, ενάντια στα μέτρα που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση, είναι πραγματικότητα. Στη Μεσσηνία η αρχή έγινε με συγκεντρώσεις και πορεία στις 24/10 στους Γαργαλιάνους και τα Φιλιατρά. Παγκρήτια κινητοποίηση στο Ηράκλειο, με στήριξη της Περιφέρειας Κρήτης και συμμετοχή του εμπορικού συλλόγου, ήταν η απάντηση των αγροτών της Κρήτης, τις ίδιες μέρες. Αντίστοιχες κινητοποιήσεις γίνονται και στη Β. Ελλάδα.

Είδαμε τους τελευταίους 20 μήνες κάθε είδους ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις να προωθούν την ολοκληρωτική αλλοτρίωση των λιμανιών προς όφελος ιδιωτικών μονοπωλιακών συμφερόντων.

Η τραγική κατάσταση που διαχρονικά επικρατεί στον τομέα της διαχείρισης αποβλήτων είναι γνωστή, όπως και οι ευθύνες αλλά και οι σχεδιασμοί που εξυπηρετούνταν. Είναι, επίσης, εξίσου γνωστό ότι τα κέρδη από τα «σκουπίδια» είναι εντελώς άοσμα, γι’ αυτό και τα προηγούμενα χρόνια προωθούνταν η, επί της ουσίας, ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης με φαραωνικά έργα διαχείρισης σύμμεικτων αποβλήτων μέσω ΣΔΙΤ και τους γνωστούς εργολάβους στο επίκεντρο. Απ’ την άλλη πλευρά, κινηματικές πρωτοβουλίες (ΠΡΩΣΥΝΑΤ), οι εργαζόμενοι/ες στους δήμους, τοπικά κινήματα, δυνάμεις της Αριστεράς και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίστηκαν ενάντια στους προωθούμενους σχεδιασμούς που παρέδιδαν τη διαχείριση των αποβλήτων βορά στα ιδιωτικά συμφέροντα μετακυλίοντας, ταυτόχρονα, το οικονομικό, περιβαλλοντικό και κοινωνικό κόστος στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Οι αγώνες αυτοί συνοδεύτηκαν από έναν πλούσιο διάλογο, από τεκμηρίωση αλλά και από επεξεργασίες και προτάσεις σε μια εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση που παρουσιάστηκαν και συζητήθηκαν τόσο στην Αριστερά όσο και στα κινήματα. Η Δ. Σπανούδη μας μίλησε για όλα αυτά τα ζήτήματα. Τη συνέντευξη πήρε ο Πέτρος Ψαρρέας. Ολόκληρη μπορείτε να τη διαβάσετε στο Rproject.gr

Για 4η διαδοχική χρονιά πραγματοποιήθηκε το Φεστιβάλ Ομοφυλόφιλης Υπερηφάνειας στη Θεσσαλονίκη, το διήμερο 19 και 20 Ιουνίου, με αποκορύφωμα τη μεγάλη διαδήλωση το απόγευμα του Σαββάτου στο κέντρο της πόλης, με τη συμμετοχή χιλιάδων μελών LGBT οργανώσεων, αλληλέγγυων από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, καθώς και αντιρατσιστικών κινήσεων, με κεντρικό σύνθημα: «Δικαιούμαι-Απαιτώ, όνομα, γάμο, σεβασμό».

Πριν από λίγες μέρες (στις 23 Μάη) στην Ιρλανδία έγινε ένα ασυνήθιστο δημοψήφισμα. Αφορούσε τη νομοθέτηση του δικαιώματος του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Και με μεγάλη πλειοψηφία (63%) ο ιρλανδικός λαός ψήφισε «ναι». Γεγονός ακόμα πιο αξιοσημείωτο αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι το 1993 η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα στην Ιρλανδία.

Τα Φεστιβάλ Υπερηφάνειας (Pride) ακόμα και σήμερα κρατάνε κάτι από τη φλόγα της εξέγερσης του Στόουνγουολ στην ταραγμένη Νέα Υόρκη τον Ιούνη του 1969. Στο ταραγμένο σήμερα διατηρούν κάτι από τη διεκδίκηση της ορατότητας και του σεβασμού μιας ολόκληρης κοινότητας ανθρώπων που παρέμεναν στο περιθώριο. Χιλιάδες κόσμου για άλλη μια χρονιά θα διεκδικήσουν και θα πορευτούν μαζί τους υπερασπιζόμενοι δικαιώματα που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα: το δικαίωμα να είναι και να θεωρούνται από το νόμο ισότιμοι/ες.

Κάθε χρόνο, πλησιάζοντας στις 8 Μάρτη –Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας– υπάρχουν πάντα αυτοί που διακηρύσσουν ότι έχει επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό η ισότητα των δύο φύλων. Η γυναίκα δεν θεωρείται κατώτερη, μπορεί να έχει λόγο και ρόλο όπου επιθυμεί και είναι ελεύθερη να εκφράσει τη σεξουαλικότητά της. Φαντάζομαι ότι κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι αυτή η άποψη ενισχύεται και από σειρές όπως το «Sex and the city», αλλά και από τις πολυδιαφημισμένες «50 αποχρώσεις του γκρι». Όπως έχει γραφεί, είναι μια ταινία που «σπάει τα ταμπού», «απενεχοποιεί διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις» και επιδιώκει «να εξερευνήσει τη γυναικεία σεξουαλικότητα». Ή μήπως όχι;

Μιλήσαμε με τον Δημήτρη Ψαρρά, δημοσιογράφο, ερευνητή και συγγραφέα (κυρίως αντιφασιστικών βιβλίων), που θα είναι από τους βασικούς εισηγητές στη συζήτηση ΜΜΕ και φασισμός στην 8η Αντιρατσιστική Γιορτή.