διεθνή

Την ώρα που στην Κύπρο ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ Σταύρος Μαλάς πάσχιζε να περάσει στο δεύτερο γύρο και ο εκλογικός μηχανισμός του κόμματος δούλευε συστηματικά για να πετύχει τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση του κόμματος, στον μακρινό Ισημερινό ο Ραφαέλ Κορέα συνέτριβε με άνεση τους συνυποψηφίους του.

Η προηγούμενη μετωπική σύγκρουση του Μόρσι με το λαϊκό κίνημα στην Αίγυπτο διευθετήθηκε περίπου στα μέσα Δεκέμβρη 2012. Η κρίση τότε εκτονώθηκε με μια υποχώρηση και έναν ελιγμό: Ο Μόρσι ακύρωσε το προεδρικό διάταγμα που του έδινε υπερεξουσίες, ενώ πέτυχε με δημοψήφισμα την έγκριση του νέου συντάγματος.

Όσο ο Άσαντ δεν ανατρέπεται, τα πράγματα δυσκολεύουν για τη συριακή εξέγερση, καθώς αυξάνεται η πίεση στο λαϊκό κίνημα από την παρατεταμένη κρίση στην οποία έχει βυθιστεί η χώρα.

Η αποκάλυψη της «Ελ Παΐς» για το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός Ραχόι λάμβανε «μαύρο χρήμα» ήρθε να συνταράξει ακόμα περισσότερο την πολιτική σκηνή στην Ισπανία.

Σ το περασμένο φύλλο της «Ε.Α.», εξηγώντας και καταγγέλλοντας τις πραγματικές αιτίες της γαλλικής επέμβασης στο Μάλι, γράφαμε πως «η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία ζει και βασιλεύει». Δυστυχώς, το ίδιο ισχύει και για παλιές αδυναμίες σημαντικής μερίδας της γαλλικής Αριστεράς.

Στην καρδιά της Ευρώπης έχουν ξεσπάσει δύο σημαντικοί εργατικοί αγώνες, των χαλυβουργών στο Βέλγιο και των εργατών της Πεζό στη Γαλλία. Η σημασία τους είναι πολλαπλή. Επαναφέρουν τις παραδόσεις σκληρών αγώνων της βιομηχανικής εργατικής τάξης στην Ευρώπη. Στρέφονται ενάντια στην «ανταγωνιστικότητα», δηλαδή την εκβιαστική «κούρσα προς τα κάτω» που θέλουν να επιβάλλουν οι καπιταλιστές στα εργατικά δικαιώματα.

Στις 11 Γενάρη ο γαλλικός στρατός ξεκίνησε την επέμβασή του στο Μάλι ενάντια στους αντάρτες, που ελέγχουν το βορρά και προέλαυναν προς το νότο της χώρας. Η γαλλική αεροπορία άρχισε να βομβαρδίζει τη χώρα, οι 600 Γάλλοι στρατιώτες έγιναν 2.500 και τα γαλλικά ΜΜΕ μετέδωσαν ότι αναμένεται να ξεκινήσουν χερσαίες επιχειρήσεις.

Με τον Ούγκο Τσάβες να αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας, η Βενεζουέλα, η Λατινική Αμερική, ο κόσμος ολόκληρος έρχεται αντιμέτωπος με ένα ερώτημα που πάντα υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού όσων έβλεπαν τον προσωποκεντρικό χαρακτήρα της μπολιβαριανής διαδικασίας: Υπάρχει τσαβισμός χωρίς τον Τσάβες; Και τι είδους;

Στις 17 Φεβρουαρίου έχουν προγραμματιστεί οι εκλογές για την κυπριακή προεδρεία. Η προεκλογική εκστρατεία, που είναι σε εξέλιξη, γίνεται σε μια πρωτόγνωρη συγκυρία για τα πολιτικά δεδομένα της χώρας.

Όπως φάνηκε από τη μαζική λαϊκή κινητοποίηση, εκατομμύρια Αιγύπτιοι δεν είναι πλέον πρόθυμοι να παραδώσουν παθητικά την εξουσία σε οποιονδήποτε, ούτε καν «στο όνομα της επανάστασης». Επιβεβαιώνεται και πάλι η «διάρκεια» της αιγυπτιακής επανάστασης, όχι μόνο χρονικά, αλλά κυρίως πολιτικά.

«Τώρα έχουμε κράτος», αναφώνησε πανηγυρικά ο Μαχμούντ Αμπάς, μετά την αναγνώριση «Παλαιστινιακού κράτους-παρατηρητή» από τον ΟΗΕ. Το τι «κράτος» θα είναι αυτό φάνηκε αμέσως.

Το Ισραήλ σύρθηκε σε μια εκεχειρία που ισοδυναμεί με ήττα. Δικαιολογημένα η Γάζα ξέσπασε σε πανηγυρισμούς, όταν ανακοινώθηκε. Είναι χαρακτηριστικό πως στο εσωτερικό του Ισραήλ κυριαρχεί η γκρίνια.

Το ακριβές ποσό για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών αναμένεται να ανακοινωθεί το Δεκέμβριο και εκτιμάται ότι θα είναι περίπου 10 δισ., με το συνολικό δάνειο να ανέρχεται στα 18 δισ., ποσό που ισοδυναμεί σχεδόν με ολόκληρο το ετήσιο ΑΕΠ της Κύπρου.

Μετά την «Ημέρα Ενάντια στον Μόντι» για την οποία διαδήλωσαν τα συνδικάτα, οι φοιτητές και –κυρίως– η ιταλική Αριστερά, τις μαθητικές διαδηλώσεις, την πανευρωπαϊκή απεργία στις 14 Νοέμβρη όπου συμμετείχε η εργατική συνομοσπονδία CGIL, τη σκυτάλη πήραν οι φοιτητές και οι καθηγητές στην Ιταλία.