πολιτική

OFFSHORE: Ενδεικτική της σαπίλας του μνημονιακού μπλοκ ήταν ο θόρυβος στη βουλή για τη διάταξη που αφορούσε τις offshore εταιρίες και τη συμμετοχή πολιτικών προσώπων σε αυτές. Οι προπαγανδιστές του «ηθικού πλεονεκτήματος», οι δήθεν διώκτες της φοροδιαφυγής που εδρεύουν στο Μαξίμου, πέρασαν στα μουλωχτά, μέσα στο τελευταίο πολυνομοσχέδιο, ρύθμιση που επιτρέπει σε υπουργούς, βουλευτές, δημάρχους, περιφερειάρχες κ.λπ. να είναι ιδιοκτήτες ή μέτοχοι στις εταιρίες έμβλημα της φοροαποφυγής των πλουσίων. Όταν (ακρο)δεξιά ΜΜΕ τους πήραν χαμπάρι, μεθόδευσαν μέσω της «Αυγής» την κατάργηση του προκλητικού άρθρου, το οποίο αντικατέστησαν με μια διάταξη καθολικής απαγόρευσης συμμετοχής δημόσιων λειτουργών και συγγενών τους πρώτου βαθμού σε οποιαδήποτε εταιρία εκτός Ελλάδας και όχι μόνο στους φορολογικούς παραδείσους (που δύσκολα δεν θα εκπέσει στα δικαστήρια), με μοναδικό σκοπό να αντεπιτεθούν επικοινωνιακά στη ΝΔ που είχε βγει στα κεραμίδια. Και όντως, η Δεξιά αποχώρησε από τη βουλή πριν την ψηφοφορία, προφανώς γιατί –όπως και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που εξυπηρετούσε η αρχική διάταξη– έχει και αυτή «λερωμένη τη φωλιά της».

Η «παιδαγωγική τακτική» των δανειστών απέναντι στην κυβέρνηση δεν της αφήνει ούτε καλοκαιρινή ανάσα. Ο γαλλικός εργασιακός νόμος είναι μοντέλο για τη σκληρή ατζέντα της δεύτερης αξιολόγησης.

Συχνά οι διαμορφωτές της «κοινής γνώμης», όπως ο Άρης Πορτοσάλτε του Σκάι και ο πολύς Στέλιος Ράμφος, βιάζονται να αναγγείλουν το θάνατο της ταξικής πάλης.

Στην κατηφόρα τη μεγάλη μπήκε οριστικά –και μάλιστα με φόρα– η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου. Τάχα μου με πόνο ψυχής οι «ριζοσπάστες της Αριστεράς» ψήφισαν τελικά –με τη μίνι εξαίρεση της Βασ. Κατριβάνου– τα θατσερικά μέτρα που απαιτούσαν οι δανειστές, αλλά και τον διαβόητο «κόφτη» που ανάγει το νεοφιλελευθερισμό σε υπέρτατη αρχή, πάνω ακόμα και από τα εκλεγμένα σώματα όπως η Βουλή και η κυβέρνηση, τα οποία είναι δυνατόν να επηρεάζονται –έστω στρεβλά και έμμεσα– από τη λαϊκή θέληση.

ΦΑΗΛΟΣ:
Συνεχίζεται ο πολυκερματισμός στο (ακρο) δεξιό πολιτικό χώρο. Μετά την «Εθνική Ενότητα» των Γ. Καρατζαφέρη και Τ. Μπαλτάκου, ο Φ. Κρανιδιώτης, πρώην στέλεχος της ΝΔ και στενός συνεργάτης του Α. Σαμαρά (τον διέγραψε πρόσφατα ο Μητσοτάκης, επειδή εμπόδιζε τα «ανοίγματα» του νέου αρχηγού προς το κέντρο), ίδρυσε το κόμμα «Νέα Δεξιά». Στην ιδρυτική διακήρυξη του ακροδεξιού μορφώματος υπάρχει έντονο στοιχείο «καλού εθνικού καπιταλισμού» και δεξιού ευρωσκεπτικισμού, σε συνδυασμό με τα γνωστά εθνικιστικά και ρατσιστικά στερεότυπα: «ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ, για να διαφυλάξουμε τα σύνορα, την ασφάλεια της Πατρίδας και την κοινωνική συνοχή από την λαθρομετανάστευση. ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ, για να ξαναγίνει η Παιδεία ελληνική, για την επαναφορά της στο συνταγματικό της καθήκον, την εθνική, ηθική και θρησκευτική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας». Ανεξάρτητα αν το κίνητρο του γνωστού φασίστα ήταν οι προσωπικές φιλοδοξίες ή όχι, η ανησυχία είναι ότι ακόμα ένα δυσώδες υποπροϊόν της πολιτικής κρίσης επιχειρεί να θρέψει το «αυγό του φιδιού». Σαν πολλοί δεν μαζεύτηκαν σε Ελλάδα και Ευρώπη;

Η  κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχοντας ξεπεράσει κάθε πολιτικό και ηθικό φραγμό, προχώρησε στο καθοριστικό βήμα για το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, μέσα από τη σύσταση της «Ελληνικής Εταιρείας Συμμετοχών και Περιουσίας ΑΕ».

Το τραγουδάκι στη Γιουροβίζιον για τα δεινά των Τατάρων στην Κριμαία δικαίως πυροδότησε οργή για την υποκρισία τόσο της κυβέρνησης στην Ουκρανία όσο και της ΕΕ. Ήταν ένα «πολιτιστικό» σκέλος του άγριου ανταγωνισμού, του πολέμου για κυριαρχία, που μαίνεται στην ανατολική Ουκρανία μεταξύ των δυτικών ιμπεριαλιστών και της Ρωσίας του Πούτιν.

Εφαρμόζοντας το δόγμα «ψηφίζουμε τα πάντα αρκεί να παραμείνουμε στην κυβέρνηση», οι 153 βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έκαναν ένα μεγάλο δώρο στην ελληνική άρχουσα τάξη και τους δανειστές, υπερψηφίζοντας το μνημονιακό τερατούργημα που ολοκληρώνει την κατεδάφιση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος και προσθέτει νέα δυσβάστακτα φορολογικά βάρη στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Οι πολιτικές σκοπιμότητες της καταρχήν συμφωνίας του Eurogroup, η προσωρινή «διάσωση» της κυβέρνησης και το μνημόνιο των τεσσάρων δεκαετιών

ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΗΣ «ΣΩΤΗΡΙΑΣ»:
Λιγότερο από το 5% των δανείων, ύψους 220 δισ. ευρώ, που δόθηκαν για τη δήθεν «διάσωση της Ελλάδας από τη χρεοκοπία» στα πέντε πρώτα χρόνια των μνημονίων, κατέληξαν στον κρατικό προϋπολογισμό, ενώ τα υπόλοιπα πήγαν στη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, σύμφωνα με 24σέλιδη έρευνα της Ευρωπαϊκής Σχολής Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας (ESMT) του Βερολίνου, η οποία δημοσιεύτηκε στη γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt. Σύμφωνα με την έρευνα, 86,9 δισ. ευρώ πήγαν στην εξόφληση παλαιών χρεών, 52,3 δισ. για εξόφληση τόκων και 37,3 δισ. για την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών (στήριξη που εν τω μεταξύ εξανεμίστηκε πλήρως και χρειάστηκε νέα χρηματοδοτική «ένεση»). Όχι πως είχαμε καμία αμφιβολία ότι οι φορολογούμενοι φορτώθηκαν το κόστος της διάσωσης τραπεζών και ιδιωτών πιστωτών, απλά πλέον ομολογείται ανοιχτά και από τα μεγάλα συγκροτήματα του διεθνούς αστικού Τύπου. Και επειδή η «μπίζνα» των δύο πρώτων μνημονίων πήγε καλά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είπε να μας φορτώσει και με ένα τρίτο, για να συνεχίσει τη ληστεία.

Πανηγυρίζουν (!) στην κυβέρνηση για τη «νίκη» της απόφασης του Eurogrοup. Όμως θα αρκούσε και μόνο να τεθεί το ερώτημα ποιος ήταν ο αντίπαλος τον οποίο... κατανίκησε η κυβέρνηση για να αποκαλυφθεί όχι μόνο η κενότητα αλλά και ο γκεμπελικός οίστρος αυτών των πανηγυρισμών. Ποιοι στρατοί αντιπαρατέθηκαν ώστε να νικήσει ο κυβερνητικός «στρατός»;

Συνεχίζονται οι ζυμώσεις για την ανασύνθεση της λεγόμενης «κεντροαριστεράς». Κόμματα, κινήσεις και διάφοροι παράγοντες του «μεσαίου χώρου» προσπαθούν να πλασαριστούν ως εναλλακτική για το σύστημα, καθώς τα αδιέξοδα της οικονομικής και πολιτικής κρίσης πολλαπλασιάζονται.

Η  δημοσιοποίηση από την Greenpeace της Ολλανδίας εγγράφων που αφορούν στο τι προβλέπει η Διατλαντική συμφωνία TTIP (κυρίως για τα τρόφιμα, αλλά και το περιβάλλον και τη δημοκρατία στην Ευρώπη) έφεραν για άλλη μια φορά στην επικαιρότητα τη μυστική και επικίνδυνη συνθήκη, που πολλοί έχουν αποκαλέσει οικονομικό ΝΑΤΟ, ή «υπερμνημόνιο» για τους λαούς της Ευρώπης και των ΗΠΑ.

Ιστορικό έγκλημα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

«53+»:
Σε εσωκομματική αντιπολίτευση του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας σε λειτουργία και τη δική της ιστοσελίδα (commonality.gr), προσπαθεί να συγκροτηθεί η εναπομείνασα τάση των «53+». Σε ένα κείμενο-διακήρυξη 11 σημείων για το κόμμα και την κυβέρνηση, εν όψει του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ (εκείνο που αναμενόταν κάποτε... και θα έκανε ο Τσίπρας τον Σεπτέμβρη του 2015, απόφαση που πέρασε με τη στήριξη των «53+», αλλά τελικά έκανε εκλογές σε συνεννόηση με τους δανειστές), χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, αναμασούν όλες τις χρεοκοπημένες αυταπάτες για το «παράλληλο πρόγραμμα», ενώ δηλώνουν ότι διαφοροποιούνται από το «πάση θυσία» στην κυβέρνηση, όταν κεντρικά στελέχη τους υλοποιούν το κυβερνητικό πρόγραμμα. Για την ώρα πάντως κανείς/μιά υπουργός ή βουλευτής που προέρχεται από τους «53+» δεν φαίνεται να αφήνει την καρέκλα, ούτε να καταψηφίζει τα αντικοινωνικά νομοσχέδια που έρχονται βροχή στη βουλή. Ούτε καν τη ντροπιαστική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, που αποτελεί μνημείο ρατσιστικής απανθρωπιάς. Και επειδή βλέπουν ότι ο ρόλος τους ως «αριστερό άλλοθι» περιορίζεται δραματικά, τη στιγμή που ο Τσίπρας ετοιμάζει τη διεύρυνση προς ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι με τις ευλογίες των Ολάντ-Σουλτς-Ρέντσι, σκούζουν «ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι προνομιακός σύμμαχος». Πολύ αργά για δάκρυα...

Η κυβέρνηση Τσίπρα τις επόμενες μέρες, αργά ή γρήγορα, θα φέρει προς έγκριση στη Βουλή τα μέτρα-σοκ που θα μετατρέψουν τις συντάξεις σε ψίχουλα φιλανθρωπίας και θα επιτείνουν τη φοροληστεία στα λαϊκά εισοδήματα, ύστερα από 6 χρόνια εξοντωτικής λιτότητας.

Φτάσαμε στο σημείο όπου τα ψέματα (όπως τα αλήστου μνήμης «ισοδύναμα» θετικά μέτρα) τελειώνουν. Φτάσαμε στην ώρα της αποκάλυψης της αλήθειας για το Μνημόνιο 3, στην ώρα που η κυβέρνηση θα πρέπει να συνυπογράψει με τους δανειστές και να ψηφίσει αμέσως μετά στη Βουλή μέτρα-φωτιά για το Ασφαλιστικό, για το Φορολογικό, για τους μισθούς και τις προσλήψεις στο Δημόσιο, για τα «κόκκινα» δάνεια.

«ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ»:
Με τίτλο Εθνική Ενότητα και με λογότυπο έναν πυρσό, οι Καρατζαφέρης-Μπαλτάκος παρουσίασαν το νέο ακροδεξιό κόμμα με τα έντονα ευρωσκεπτικιστικά χαρακτηριστικά, το οποίο επιδιώκει να μιμηθεί τα ανάλογα ευρωπαϊκά μορφώματα και ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καλύψει το χώρο στα δεξιά της ΝΔ. Στόχος οι αντιμνημονιακοί-δεξιοί ψηφοφόροι, που έχουν απογοητευτεί από την «κεντρώα» στροφή του Κυριάκου και ο κόσμος της «εθνικοφροσύνης» που στρέφεται στον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή. «Η επιλογή του πυρσού, του σήματος που απαρνήθηκε η ΝΔ, συμβολίζει ότι εμείς είμαστε η συνέχεια της ΕΡΕ και της ΝΔ του Αβέρωφ», είπαν οι δύο πρωτεργάτες του νέου σχηματισμού. Από το ισόγειο στο ρετιρέ της Δεξιάς «πολυκατοικίας» δεν είναι και μακριά...

Ανέκαθεν η άποψη μερίδας του αντιρατσιστικού κινήματος και της Αριστεράς υπέρ των ανοιχτών συνόρων αντιμετωπιζόταν είτε ως «εθνοπροδοτική» από τους αντιδραστικούς, είτε ως «αφελής» ή «απογειωμένη» ακόμα και από μερίδες του κινήματος και αγωνιστές ή δυνάμεις της Αριστεράς.

Οικονομική κρίση, κρίση πολιτικής συνοχής και ενίσχυση των τάσεων για Ευρώπη πολλών «ταχυτήτων»

«Αυτά που έχουμε δει μέχρι τώρα από τα έγγραφα δεν είναι τόσο ένα κατηγορητήριο εις βάρος του παγκόσμιου καπιταλισμού όσο ένα κατηγορητήριο εις βάρος των χωρών που έχουν αδύναμους θεσμούς και πολλή διαφθορά. Και παρά τις έντονες αντιδράσεις στις ΗΠΑ, μέχρι στιγμής το μήνυμα για εμάς είναι αρκετά καθησυχαστικό: Δεν είμαστε μία από αυτές τις χώρες». Μ’ αυτή την επιχειρηματολογία η Megan McArdle, μαχητική νεοφιλελεύθερη δημοσιογράφος που οραματίζεται να γίνει η Άιν Ραντ της γενιάς της, υποδέχθηκε τον καταιγισμό των Panama Papers, σε άρθρο της στο BloombergView.

Σ ε άλλη περίπτωση θα μπορούσαμε να καταφύγουμε στην κοινοτοπία ότι οι βομβιστικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες αποτελούν «θείο δώρο» για την ευρωπαϊκή ελίτ, που θα ήθελε με εργαλείο το φόβο να επιταχύνει τις διεργασίες της στρατιωτικής και αστυνομικής ολοκλήρωσης της ΕΕ, δίπλα στις λοιπές εκκρεμείς «ολοκληρώσεις» της.

Όταν η καπιταλιστική Ευρώπη συγκλονίζεται από τις πολιτικές –και όχι μόνο– συνέπειες του προσφυγικού ρεύματος, όταν στο κλίμα που διαμορφώνεται, το δημοψήφισμα του Ιουνίου για την παραμονή ή όχι της Μ. Βρετανίας στην ΕΕ ορθώνεται ως μείζων απειλή, τότε υπάρχουν πολλοί λόγοι που εξηγούν γιατί ξαφνικά ο Σόιμπλε «πιστεύει στον Τσίπρα». Ωστόσο, η προπαγάνδα –όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά ακόμη και εχθρικών σε αυτήν ΜΜΕ– ότι η αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος λιτότητας θα διεκπεραιωθεί χωρίς μεγάλους κραδασμούς είναι πολύ αισιόδοξη. Το «παιχνίδι» είναι τουλάχιστον αμφίρροπο, καθώς παραμένουν ενεργοί ισχυροί αστάθμητοι παράγοντες.

ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ... Τις προοπτικές περαιτέρω συνεργασίας της Ελλάδας με το Ισραήλ σε πολιτικό, στρατιωτικό, ενεργειακό και επενδυτικό πεδίο ανέπτυξε ο Πάνος Καμμένος μιλώντας σε φόρουμ του ετήσιου συνεδρίου της Αμερικανοϊσραηλινής Επιτροπής (AIPAC) στην Ουάσινγκτον. Το American Israel Public Affairs είναι ένα σκληροπυρηνικό σιωνιστικό λόμπι με περισσότερα από 100.000 μέλη και μια «τεράστια δεξαμενή δωρητών», που υποστηρίζει την πολιτική του κράτους του Ισραήλ στο Κογκρέσο των ΗΠΑ. Έχει κατηγορηθεί για συμμαχία με το ακροδεξιό Λικούντ του Ισραήλ και έχει σοβαρή επιρροή τόσο στους Ρεπουμπλικάνους όσο και στους Δημοκρατικούς. Στο συνέδριο, στο οποίο συμμετείχαν 13.000 αντιπρόσωποι αμερικανοεβραϊκών οργανώσεων, μίλησαν ακόμα ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, η υποψήφια των δημοκρατικών Χίλαρι Κλίντον και οι τρεις ρεπουμπλικάνοι υποψήφιοι, καθώς και –μέσω δορυφόρου– ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου. Τις ίδιες ακριβώς μέρες που εκδηλώθηκαν οι κυβερνητικοί κλυδωνισμοί με αφορμή το θέμα Μουζάλα, ο εθνικιστής Καμμένος «έκλεινε δουλειές» στις ΗΠΑ και έκανε επίδειξη των ισχυρών φίλων του. Έτσι απέδειξε πόσο πολύτιμος είναι για τη στρατηγική που έχει επιλέξει η κυβέρνηση Τσίπρα στην εξωτερική πολιτική: ακόμα πιο στενή συμμαχία με τους σφαγείς του παλαιστινιακού λαού με βάση τον άξονα «Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ» και υποστήριξη των συμφερόντων του δυτικού ιμπεριαλισμού στο επικίνδυνο γεωπολιτικό παιχνίδι στη ΝΑ Μεσόγειο.

Το σενάριο της δημιουργίας κόμματος στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται ότι παίρνει σάρκα και οστά. Ο Καρατζαφέρης, ο Μπαλτάκος και διάφοροι άλλοι εκπρόσωποι του συρφετού της «εθνικοφροσύνης», όπως υποστηρίζουν, είναι έτοιμοι να ιδρύσουν τον «ΣΥΡΙΖΑ της (ακρο)Δεξιάς με συνιστώσες».

Σκανδαλολογία, ιστορίες εκβιασμών, δικαστές, τραπεζίτες, δημοσιογράφοι και πολιτικά πρόσωπα σε ένα απίστευτο κουβάρι, ως επίφαση αποκαλυπτικής είδησης: Ο ΔΟΛ και η κόντρα με τον μεγαλοεκδότη Ψυχάρη. Τα δάνεια του Mega και των άλλων ΜΜΕ. Οι υποκριτικές φωνές της αντιπολίτευσης για την παρέμβαση Παπαγγελόπουλου στην εισαγγελέα Καστάνη. Οι σχέσεις Βενιζέλου-Βγενόπουλου. Οι συνομιλίες του Κουμουτσάκου με τον Μουσσά (μέλος της ομάδας των εκβιαστών-δημοσιογράφων). Οι λίστες της φοροδιαφυγής, ο Παπασταύρου και η Siemens. Πρωτοσέλιδα εφημερίδων και δελτία στην υπηρεσία των εντυπώσεων. Πτυχές της ίδιας συστημικής σήψης που κατακλύζει τη δημόσια συζήτηση και γίνεται ακόμα πιο «δυσώδης» μέσα στην όξυνση της κρίσης.

Μετά την επίθεση στο «Σαρλί Εμπντό», καλούμασταν όλοι να δηλώσουμε πως «είμαστε Σαρλί». Μετά την επίθεση στο Παρίσι, κληθήκαμε όλοι να «προσευχόμαστε για τη Γαλλία». Σήμερα καλούμαστε να δηλώσουμε πως «είμαστε όλοι Βέλγοι».

Πολλοί σύντροφοι αναφέρονται στο σύνθημα του Τσε Γκεβάρα «Πατρίδα ή θάνατος!» (Patria o muerte) για να αναβιώσουν μια κάποια πατριωτική παράδοση μέσα στην Αριστερά. Ξεχνούν όμως να αναρωτηθούν σε ποια πατρίδα αναφερόταν ο Τσε; Στην Αργεντινή, όπου γεννήθηκε; Στην Κούβα, όπου νίκησε; Στη Βολιβία, όπου πέθανε; Στην Αγκόλα ή στο Κονγκό, όπου επίσης πάλεψε; Ξεχνούν επίσης ότι ο Τσε καλούσε όλες αυτές τις «πατρίδες» του όχι ασφαλώς να στραφούν η μία εναντίον της άλλης, αλλά να μετατραπούν σε «ένα, δύο, τρία… πολλά Βιετνάμ», ώστε να γίνει εφικτή η αντίσταση στον ιμπεριαλισμό. Αυτή η αυθεντικά ριζοσπαστική αντίληψη, που μαζικοποιήθηκε στα 1960-1970, άλλαξε βαθιά τη Λατινική Αμερική, μια περιοχή με ισχυρές παραδόσεις του δεξιού και «αριστερού» εθνικισμού, ενισχύοντας τις ιδέες της κοινότητας των συμφερόντων των λαϊκών δυνάμεων, τις ιδέες της «λατινοαμερικανικότητας»…

Στη δίνη επιταχυνόμενου «καθοδικού σπιράλ» βρίσκεται πλέον η κυβέρνηση, καθώς οι υποχωρήσεις στις απαιτήσεις των δανειστών, αλλά και στην ευρωπαϊκή πολιτική για τους πρόσφυγες, διαδέχονται η μία την άλλη και αποκτούν συστηματικό και καθολικό χαρακτήρα.

Η γερμανική ηγεσία, σε πολυδιάστατη κρίση πια, παραμένει συνεκτικός ιστός και ενορχηστρωτής της τακτικής των δανειστών στην αξιολόγηση