πολιτική

Στα χρόνια των μνημονίων και της κρίσης, έχει αναπτυχθεί μια έντονη ρητορική από τη μεριά του συστήματος με σκοπό τη στοχοποίηση των κινημάτων και των αγώνων εντός του πανεπιστημίου.

Επίσκεψη Ομπάμα - Eπέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Αντιπροσφυγικές αποφάσεις στη Σύνοδο Κορυφής

Ποια είναι η απάντηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς;

Ο ι εικόνες και τα μηνύματα που εξέπεμψε το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξαν και στον πιο καλόπιστο παρατηρητή των πολιτικών εξελίξεων ότι ο δρόμος της συστημικής μετάλλαξης ενός κόμματος που πορεύεται ακόμα στο όνομα της Αριστεράς δεν έχει γυρισμό.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ:
Τα σενάρια περί δραχμής, το κρίσιμο καλοκαίρι του 2015, βρήκαν και πάλι θέση στα πρωτοσέλιδα πολλών ΜΜΕ. Αφορμή έδωσαν οι αναφορές του Φ. Ολάντ στο πρόσφατο βιβλίο του, σύμφωνα με τις οποίες η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναζητούσε μηχανή έκδοσης χρήματος στη Ρωσία του Β. Πούτιν. Η «Εφημερίδα των Συντακτών» μάλιστα «απογείωσε» το εν λόγω περιστατικό με ανέκδοτα για «γαϊδουράκια» και πρωταγωνιστή τον επικεφαλής της ΛΑΕ, Π. Λαφαζάνη, που έψαχνε λέει πώς θα τυπώσει δραχμές στη Ρωσία, «αθωώνοντας» έτσι τον Α. Τσίπρα από κάθε υπόνοια αντιευρωπαϊκής συμπεριφοράς. Όπως απέδειξαν και οι εξελίξεις εκείνου του καλοκαιριού (αλλά και όλου του κρίσιμου πρώτου εξαμήνου του 2015), η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε διανοήθηκε τη ρήξη με τους δανειστές και την αμφισβήτηση της στρατηγικής επιλογής της ελληνικής άρχουσας τάξης: τη συμμετοχή στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Από τις συχνές «αποκαλύψεις» Στουρνάρα, μέχρι τα ρεπορτάζ τρομολαγνείας της «Καθημερινής» για την «περίοδο Βαρουφάκη», η συζήτηση αυτή θα επανέρχεται ξανά και ξανά με μοναδικό σκοπό την κατασυκοφάντηση κάθε εναλλακτικής λύσης απέναντι στον μνημονιακό «μονόδορμο» και την πολιτική απαξίωση όσων διαχωριστήκαμε από τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ταπεινωτική συνθηκολόγηση και την υπογραφή του 3ου Μνημονίου. Ειδικά όσο το 4ο Μνημόνιο ή ένα «grexit» υπό την καθοδήγηση των Βρυξελλών αποτελούν πλέον πιθανό σενάριο μπροστά στα αδιέξοδα του ελληνικού καπιταλισμού.

Ένας από τους μεγάλους «διαρθρωτικούς» στόχους του κυλιόμενου μνημονιακού προγράμματος είναι και η απαλλοτρίωση της περιουσίας, κινητής και ακίνητης, των εργαζομένων. Με το Τρίτο Μνημόνιο ήρθε η ώρα της υλοποίησης αυτού του μνημονιακού στόχου, στο πλαίσιο της διαχείρισης των «κόκκινων» δανείων από τις τράπεζες, αλλά και της ενεργοποίησης των μέτρων αναγκαστικής είσπραξης από τo Δημόσιο. Ένας πολυπλόκαμος μηχανισμός λεηλασίας έχει ήδη στηθεί και ενεργοποιηθεί, με τη συνεργασία του κράτους και των τραπεζών, με την πλήρη στήριξη των καπιταλιστών και υπό την υψηλή εποπτεία των δανειστών.

Στην τελική ευθεία προς τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, ένα μπαράζ αποκαλύψεων έχει φανερώσει το απαίσιο πρόσωπο του Τραμπ. Και η Χίλαρι κεφαλαιοποιεί όχι με βάση το δικό της πρόγραμμα αλλά με βάση το πόσο χάλια είναι το πρόσωπο του αντιπάλου της. Είναι η κλασική λογική του «Μικρότερου Κακού». Πραγματικά, μόνο απέναντι σε ένα τέτοιο τέρας όπως ο Τραμπ θα είχε την παραμικρή ελπίδα η Χίλαρι να πείσει ως «μικρότερο κακό».

Ανοιχτός «πόλεμος» μεταξύ των εταίρων της «παγκοσμιοποίησης»

Με απόλυτη συνέπεια στις μνημονιακές «υποχρεώσεις», διαρκείς συμβιβασμούς με το εγχώριο και διεθνές σύστημα και συνεχή πολιτική μετατόπιση και εξαλλαγή σε συστημική κατεύθυνση, «απαντάει» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στη ραγδαία αποδυνάμωση των κοινωνικών της στηριγμάτων, που από τις αρχές Σεπτεμβρίου την έφερε μπροστά στον κίνδυνο πολιτικής κατάρρευσης.

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΥΝΟΝΘΥΛΕΥΜΑ:
Στα επόμενα βήματα της «συνταγματοποίησης των μνημονίων» βαδίζει η κυβέρνηση μετά την ανακοίνωση της κυβερνητικής επιτροπής για την αναθεώρηση του Συντάγματος, ως συνέχεια της καλοκαιρινής πρωτοβουλίας του Α. Τσίπρα και της δέσμης των αντιδραστικών αλλαγών που είχε παρουσιάσει. Μια επιτροπή χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο και αρμοδιότητα, που συνθέτουν εκπρόσωποι των κοινωνικών και πολιτικών διευρύνσεων του ΣΥΡΙΖΑ, βαφτίζεται «διάλογος με την κοινωνία». Ανάμεσά τους καθηγητές θιασώτες του σημιτικού εκσυγχρονισμού (Μουζέλης, Μαραβέγιας), εκφραστές της καραμανλικής δεξιάς (Αγοραστός) και της συμπαθούς τάξης των εμπόρων (Μίχαλος). Αρχικά, στην επιτροπή συμμετείχε και ο φιλοχουντικός πανεπιστημιακός Παραράς, ο οποίος είχε συμπράξει στην «εκλαΐκευση του συντάγματος της 21ης Απριλίου», αλλά αναγκάστηκε να παραιτηθεί μετά το σάλο που προκλήθηκε. Με τόσο θέατρο που παίζουν στο Μαξίμου, χρειαζόταν και κάποιος που να γνωρίζει από υποκριτική. Κάπως έτσι τρύπωσε στην επιτροπή και ο ηθοποιός Γ. Κιμούλης.

«Αλίμονο! Δύο ψυχές σε πόλεμο, μέσα στο ίδιο στήθος!». Έτσι αποδίδει ο Τρότσκι τη σύγκρουση ανάμεσα στην εκκλησία και την κυβέρνηση στα πλαίσια ενός κρατικού μηχανισμού. Και πουθενά η εικόνα αυτή δεν είναι τόσο ταιριαστή όσο στις σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους κρατικούς θεσμούς στην Ελλάδα. Επειδή η ορθόδοξη παράδοση είναι δεμένη με το κράτος όπως το κρέας με το νύχι…

Η ολοκλήρωση της νεομνημονιακής σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης

Η ειρήνη είναι υπέρτατο αγαθό για τους λαούς

Οικονομικά, θεσμικά και πολιτικά αδιέξοδα οδηγούν το ευρωπαϊκό πείραμα ολοκλήρωσης στα όριά του

Ύστερα από τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, πολλοί βιάστηκαν να πουν ότι βαδίζουμε σε μια μνημονιακή σταθεροποίηση με ηγεμόνες τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα. Έχοντας ψηφίσει χωρίς κοινοβουλευτικές απώλειες τα πρώτα μνημονιακά «πακέτα» μέτρων, εμπνεύστηκε και υλοποίησε στη διάρκεια του καλοκαιριού ένα σχέδιο πολιτικής αντεπίθεσης «σε όλα τα μέτωπα» για να εδραιώσει μια τέτοια ηγεμονία. Σε λιγότερο από 20 μέρες, αρχίζοντας από την παρουσία του στη ΔΕΘ, το σχέδιο αυτό είναι κομμάτια και θρύψαλα.

Ο ΠΙΟ ΚΑΛΟΣ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ:
Από το βήμα της ΔΕΘ, ο Κ. Μητσοτάκης παρουσίασε ως πρόταση εξόδου από την κρίση όλες τις κλασικές προτάσεις του νεοφιλελευθερισμού ως μια «νέα συμφωνία αλήθειας»: γενναία κίνητρα για την ενίσχυση του κεφαλαίου (όπως η μείωση των φορολογικών συντελεστών στις επιχειρήσεις από 29% σε 20%), άγριες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες του προϋπολογισμού, υποβάθμιση του δημόσιου τομέα, επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων κ.λπ. Μια δέσμη μέτρων που έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον κόσμο της «επιχειρηματικότητας», γεγονός που αποδεικνύει ότι η εφαρμογή ενός τέτοιου μείγματος πολιτικής θα έχει ως αποτέλεσμα τη διαιώνιση των αποτελεσμάτων της 6χρονης μνημονιακής λεηλασίας των «από κάτω». Η αποδέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ από «ιδεολογικές αγκυλώσεις» και η προσπάθειά του Μαξίμου να διατηρήσει πάση θυσία το κλίμα «παράλυσης» στην κοινωνία έχει αποθρασύνει τους γνήσιους πολιτικούς εκφραστές της άρχουσας τάξης, που επιχειρούν να επανέλθουν στην κυβερνητική εξουσία εμφανιζόμενοι ως καλύτεροι μαθητές των προγραμμάτων ακραίας λιτότητας. Μόνο που για την ώρα και παρά τα όσα υποστηρίζει ο σύμβουλος επικοινωνίας του Κυριάκου στην «Καθημερινή», Τ. Θεοδωρικάκος, «κύμα πολιτικής ανατροπής» δεν διαφαίνεται. Παρόλο που κανείς δεν αμφισβητεί την πρωτιά της ΝΔ στις δημοσκοπήσεις, στην καλύτερη περίπτωση η Δεξιά αγγίζει τα εκλογικά ποσοστά του 2015, χωρίς να συσπειρώνει τους απογοητευμένους πρώην ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Τάση όμως που, αν δεν υπάρξει μαζικός «υποδοχέας» της λαϊκής οργής στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να αντιστραφεί.

Με ρυθμό που ζήλεψε στη Βουλή μέχρι και ο Άδωνις, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προχωρά στην επιτάχυνση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, ακόμα και δημόσιων αγαθών όπως το νερό και το ρεύμα.

Οι ελεύθεροι χώροι χαρίζονται στο ιδιωτικό κεφάλαιο

«Τα προσφυγόπουλα θα υποβαθμίσουν την ποιότητα του μαθήματος»

Αποκλειστικά θύματα οι εργαζόμενοι και το κοινωνικό συμφέρον

Τριήμερο συζήτησης της ευρωπαϊκής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

«Ήρθε το οριστικό τέλος της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης;» μοιρολογεί το Protagon σε άρθρο κορυφαίου συνεργάτη του. Το μοιρολόι είναι ενδεικτικό, αν και παντελώς άστοχο: στο γενετικό υλικό της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αυτό που έχει υμνηθεί ως «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» απλούστατα δεν υπάρχει -ο ωμός εκβιασμός στην Κύπρο το 2013 και στην Ελλάδα το 2015 διέλυσε με τρόπο πειστικό τις σχετικές ψευδαισθήσεις. Αφήνοντας το Protagon στο... μοιρολόι του, ας πάρουμε πολύ στα σοβαρά τους «Financial Times», όπου βλέπουμε συστηματική αρθρογραφία για τις αγορές που «ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν τον πόνο», αλλά και για τον Ευρωπαίο κεντρικό τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι που «προσπαθεί να διασώσει το κύρος του».

Ο Τσίπρας σαν υβρίδιο μεταξύ Σαμαρά και Γ. Παπανδρέου στη ΔΕΘ

ΟΥΚ ΑΝ ΛΑΒΟΙΣ…
Μεγαλώνουν κάθε μήνα τα χρέη προς το Δημόσιο, με αποτέλεσμα να αναμένεται μπαράζ αναγκαστικών κατασχέσεων. Από τις αρχές του έτους, το σύνολο των νέων ληξιπρόθεσμων οφειλών ανήλθε σε 7,618 δισ. ευρώ. Επίσης, από τα ίδια στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων προκύπτει ότι ο αριθμός των φορολογουμένων με ληξιπρόθεσμα χρέη προς την Εφορία αυξήθηκε, τον Ιούλιο, κατά 125.000, αγγίζοντας τα 4,1 εκατομμύρια! Οι δόσεις του ΕΝΦΙΑ -παρότι μετατέθηκαν κατά ένα μήνα, με αποτέλεσμα την υστέρηση κατά 95 εκατ. ευρώ των εσόδων του προϋπολογισμού τον Αύγουστο- αναμένεται να δημιουργήσουν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα στα λαϊκά νοικοκυριά, που ήδη δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φορολογικής καταιγίδας και απειλούνται με αναγκαστικά μέτρα είσπραξης (τραπεζικοί λογαριασμοί, ακίνητα κ.ά.). Μέσα στο πρώτο 7μηνο του έτους επιβλήθηκαν κατασχέσεις σε 79.208 νέες περιπτώσεις, ενώ μόνο τον Ιούλη οι νέες κατασχέσεις ανήλθαν σε 18.476, με συνολικό στόχο τη συλλογή 5 δισ. ευρώ από τραπεζικούς λογαριασμούς τους επόμενους μήνες. Εκείνο το ουκ αν λάβοις… το ξέρουν στο ΥΠ.ΟΙΚ.;

Διγλωσσία της κυβέρνησης στην υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ, σαν μπαλαντέρ στο παιχνίδι με Κεντροαριστερά-Κεντροδεξιά

Κενό στρατηγικής στα παραδοσιακά αστικά κόμματα

Στην Κεντρική Ιταλία ο σεισμός της 24ης Αυγούστου άφησε εκατοντάδες νεκρούς και κάπου 5.000 άστεγους. ΜΜΕ και κρατικοί ιθύνοντες συναγωνίζονταν σε τετριμμένες μεγαλοστομίες μπροστά στο γεγονός, όμως η πραγματικότητα αποκαλύπτεται με πεζά νούμερα: Η ιταλική κυβέρνηση πέρυσι δαπάνησε μόλις 145 εκατομμύρια ευρώ πανεθνικά για αντισεισμική προστασία, ενώ φέτος το ποσό αυτό περικόπηκε στα 44 εκατομμύρια!

Τ α κράτη χρεοκοπούν αλλά δεν... καταργούνται. Επιβιώνουν και ύστερα από τη χρεοκοπία, είτε καθηλωμένα στο ανάκλιντρο της «αιμοδοσίας», ώστε να αποπληρώνουν το κρατικό χρέος απομυζώντας μέχρις εσχάτων την εργαζόμενη πλειοψηφία, είτε αθετώντας το κρατικό χρέος με επιλογές ρήξης και σύγκρουσης με το σύστημα της καπιταλιστικής τοκογλυφίας. Οι επιχειρήσεις, αντίθετα, όταν χρεοκοπούν, καταργούνται -εκτός αν αναλάβει το κράτος ή οι τράπεζες να τις διατηρούν στη ζωή ακόμη και χρεοκοπημένες, οπότε την παράταση της ζωής τους «πληρώνει» από το υστέρημά της, μέσω των φόρων και της περικοπής των κοινωνικών δαπανών, η εργαζόμενη πλειοψηφία. Όσο για την εργαζόμενη πλειοψηφία, αυτή δεν απαλλάσσεται από τα χρέη της προς το κράτος και τις τράπεζες ούτε στην «άλλη ζωή» -πληρώνει εφ’ όρου ζωής με κάθε είδους διαθέσιμο εισόδημα και περιουσία: με το μισθό, τη σύνταξη, το σπίτι (που κατά κανόνα απέκτησε με δάνειο).

Μετά τη σχετική καλοκαιρινή νηνεμία και λίγες μέρες πριν ο Α. Τσίπρας ανέβει στο βήμα της ΔΕΘ για άλλη μια επικοινωνιακή παράσταση περί «ανάκαμψης» και «δίκαιης ανάπτυξης», η κυβέρνηση βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα του φθινοπώρου.