πολιτική

Στη δύση του 2016 και την αυγή του 2017, ο κόσμος γίνεται πιο «σκοτεινός», ασταθής και επικίνδυνος. Αυτή η διαπίστωση δεν ισχύει μόνο γενικά, αλλά και συγκεκριμένα για την Ευρώπη και ακόμη πιο συγκεκριμένα για τη νοτιοανατολική Μεσόγειο.

ΝΔ:
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν και συνεχίζει να ζητά επίμονα την προσφυγή στις κάλπες, ουσιαστικά επενδύει στην τακτική του «ώριμου φρούτου», ποντάροντας στην ακόμα μεγαλύτερη φθορά της κυβέρνησης Τσίπρα. Συγχρόνως, σε όλες τις δημόσιες παρεμβάσεις του, υπενθυμίζει την πολιτική του πρόταση που συμπυκνώνεται σε έναν και μόνο άξονα: «όλα για το κεφάλαιο». Στο όνομα της στήριξης της «υγιούς επιχειρηματικότητας» (όπως λέει και ο Γ. Δραγασάκης...), προαναγγέλλει μειώσεις φόρων και άλλα «δώρα» για τις επιχειρήσεις, αδειοδοτήσεις χωρίς όρια και συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε κάθε οικονομική δραστηριότητα. Για τον εργατικό-λαϊκό κόσμο, που στενάζει από την πολυετή μνημονιακή λεηλασία, ούτε κουβέντα φυσικά. Όταν και εφόσον οι ιδιωτικές επενδύσεις έρθουν (όπως υποστηρίζει και ο Γ. Σταθάκης) και παραχθεί –κάποια στιγμή– νέος πλούτος, θα αντιμετωπιστούν η φτώχεια και η ανεργία. Οι γνωστές νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες δηλαδή, που πανευρωπαϊκά έχουν μετατρέψει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού σε «φτωχοποιημένους εργαζόμενους» (όπως διαπιστώνει υποκριτικά και η Ε. Αχτσιόγλου). Εδώ, παρά την «γκρίνια» των καραμανλικών και το αντίστοιχο «κοινωνικό μέρισμα» Σαμαρά το 2014, η ΝΔ δεν ψήφισε τα «ψίχουλα» Τσίπρα προς τους χαμηλοσυνταξιούχους, χρησιμοποιώντας τα επιχειρήματα των δανειστών. Υπάρχει περίπτωση να εφαρμόσει το παραμικρό φιλολαϊκό μέτρο, σε περίπτωση που βρεθεί στην κυβέρνηση;

ΝΔ:
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν και συνεχίζει να ζητά επίμονα την προσφυγή στις κάλπες, ουσιαστικά επενδύει στην τακτική του «ώριμου φρούτου», ποντάροντας στην ακόμα μεγαλύτερη φθορά της κυβέρνησης Τσίπρα. Συγχρόνως, σε όλες τις δημόσιες παρεμβάσεις του, υπενθυμίζει την πολιτική του πρόταση που συμπυκνώνεται σε έναν και μόνο άξονα: «όλα για το κεφάλαιο». Στο όνομα της στήριξης της «υγιούς επιχειρηματικότητας» (όπως λέει και ο Γ. Δραγασάκης...), προαναγγέλλει μειώσεις φόρων και άλλα «δώρα» για τις επιχειρήσεις, αδειοδοτήσεις χωρίς όρια και συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε κάθε οικονομική δραστηριότητα. Για τον εργατικό-λαϊκό κόσμο, που στενάζει από την πολυετή μνημονιακή λεηλασία, ούτε κουβέντα φυσικά. Όταν και εφόσον οι ιδιωτικές επενδύσεις έρθουν (όπως υποστηρίζει και ο Γ. Σταθάκης) και παραχθεί –κάποια στιγμή– νέος πλούτος, θα αντιμετωπιστούν η φτώχεια και η ανεργία. Οι γνωστές νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες δηλαδή, που πανευρωπαϊκά έχουν μετατρέψει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού σε «φτωχοποιημένους εργαζόμενους» (όπως διαπιστώνει υποκριτικά και η Ε. Αχτσιόγλου). Εδώ, παρά την «γκρίνια» των καραμανλικών και το αντίστοιχο «κοινωνικό μέρισμα» Σαμαρά το 2014, η ΝΔ δεν ψήφισε τα «ψίχουλα» Τσίπρα προς τους χαμηλοσυνταξιούχους, χρησιμοποιώντας τα επιχειρήματα των δανειστών. Υπάρχει περίπτωση να εφαρμόσει το παραμικρό φιλολαϊκό μέτρο, σε περίπτωση που βρεθεί στην κυβέρνηση;

Είναι εξαιρετικά διαδεδομένη (και στην Αριστερά) η άποψη πως το Κυπριακό ζήτημα ξεκίνησε το 1974 με την τουρκική εισβολή του «Αττίλα». Ξεχνούν όμως ότι η διχοτόμηση του νησιού συνέβη δέκα χρόνια νωρίτερα.

Γιατί η γερμανική ελίτ ρισκάρει την εκτεταμένη πολιτική αποσταθεροποίηση στην Ευρώπη και επενδύει στη «δημιουργική καταστροφή» της Ευρωζώνης;

Σε περιβάλλον οικονομικής ασφυξίας και σοβαρών προβλημάτων συνεχίζει να πορεύεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση (ΤΑ), ύστερα από 7 χρόνια μνημονιακών περικοπών και εφαρμογής του διαβόητου «Καλλικράτη», που εμβάθυνε το καθεστώς της διαρκούς λιτότητας και της ιδιωτικοποίησης κρίσιμων κοινωνικών υπηρεσιών.

Με την απόφαση που υπερψηφίστηκε από τις δυνάμεις της Αριστεράς στο 36ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, η απεργία της Πέμπτης 8 Δεκέμβρη μετατράπηκε σε γενική απεργία. Το ότι η απεργία αυτή υπερψηφίστηκε μόνο από τις δυνάμεις της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά. μικρότερες οργανώσεις και κόμματα) δείχνει τις πραγματικές προθέσεις των δυνάμεων του μνημονιακού μπλοκ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.) που δεν προχώρησαν στον προγραμματισμό της γενικής απεργίας νωρίτερα.

Ύστερα από την απόφαση του Eurogroup της Δευτέρας 5 Δεκεμβρίου, ο κακότεχνος κυβερνητικός σκηνοθέτης ανέβασε ένα νέο επεισόδιο της σαπουνόπερας «διαπραγμάτευση με τους δανειστές».

ΚΡΥΦΟΣ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ:
Ο Μητσοτάκης, ενθαρρυμένος από την εικόνα των δημοσκοπήσεων και το σοβαρό προβάδισμα της ΝΔ, έχει θέσει ως στόχο την αυτοδυναμία, παρόλο που μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ του 2015 στρέφεται κυρίως στην αποχή. Και για να το επιτύχει, μετά την περίφημη «συμφωνία αλήθειας» (ένα πρόγραμμα άγριων νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, με αιχμή τις φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο και την ισοπέδωση των κοινωνικών δαπανών) που προτείνει, κήρυξε και πάλι τον πόλεμο κατά του «λαϊκισμού»: «Η Ελλάδα μπορεί να γίνει η πρώτη χώρα που θα κερδίσει τους λαϊκιστές στο δικό τους γήπεδο», είπε χαρακτηριστικά. Μόνο που, από ό,τι φαίνεται, ο ίδιος υιοθετεί όλο και περισσότερο τα λαϊκιστικά, ρατσιστικά και αντιδραστικά χαρακτηριστικά των εκπροσώπων της «νέας (ακρο)Δεξιάς», που ενισχύεται διεθνώς. Δηλώνει «αντισυστημικός», επιχειρώντας να κοπιάρει τον Τραμπ, τρέχοντας παράλληλα να συναντηθεί με τον Ελληνοαμερικανό σύμβουλό του, Τζορτζ Παπαδόπουλο. Χαιρετίζει με ενθουσιασμό τη νίκη Φιγιόν και δηλώνει ότι τους ενώνει ο αγώνας κατά του «λαϊκισμού», προφανώς με όπλα τις γενναίες παροχές στην «επιχειρηματικότητα», τη διάλυση του δημόσιου τομέα και την επιβολή μιας ακραία συντηρητικής ατζέντας στα κοινωνικά ζητήματα, που αποτελούν βασικές απόψεις του δεξιού υποψήφιου για τη γαλλική προεδρία.

Ανάγκη αριστερής απάντησης σε ένα ψευτοδίλημμα

Μετά τη δημόσια καταγγελία του ΚΚΕ για συνακροάσεις ή υποκλοπή συνδιαλέξεων στο τηλεφωνικό κέντρο του Περισσού, σε εξέλιξη βρίσκεται σχετική εισαγγελική έρευνα για να διαπιστωθεί αν υπάρχουν ίχνη παρακολούθησης σε κομματικά γραφεία, αλλά και στον ΟΤΕ.

Η κυβέρνηση οχυρώνεται τώρα πίσω από τη νέα μεγάλη επαγγελία. Θα έρθει η ανάπτυξη –και θα αρχίσουν να επουλώνονται οι πληγές, υπονοείται «αυτομάτως»…

Με φόντο την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και την αποσταθεροποίηση της ευρύτερης Μέσης Ανατολής

Ο Τσίπρας στην Αβάνα

Η  απόφαση του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης να πουν το «ναι σε όλα» προκειμένου να κλείσει γρήγορα η δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου μνημονιακού προγράμματος είναι σε τέτοιο βαθμό κοινό μυστικό, ώστε η κυβέρνηση διακωμωδείται στα αστικά μίντια από εμβληματικές μνημονιακές φιγούρες όπως ο γνωστός Μπάμπης Παπαδημητρίου για την προθυμία με την οποία «υπογράφει» τις απαιτήσεις των δανειστών.

Δεύτερη αξιολόγηση, προϋπολογισμός, μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα

ΣΥΜΒΟΛΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ:
Τη θλίψη του για το θάνατο του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου εξέφρασε σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος. Οι ύμνοι για την ακεραιότητα, την εντιμότητα και το πολιτικό ήθος του εκλιπόντος αποτέλεσαν το καλύτερο ιστορικό «ξέπλυμα» ενός αυθεντικού εκπροσώπου της συντηρητικής Δεξιάς. Στέλεχος των κυβερνήσεων Καραμανλή και Ράλλη στη Μεταπολίτευση, απέτυχε δύο φορές να κερδίσει την προεδρία της ΝΔ και αργότερα ηγήθηκε της ΔΗΑΝΑ, ενός βραχύβιου πολιτικού σχηματισμού που δεν κατάφερε να παίξει κανέναν πολιτικό ρόλο. Το 1995 βρέθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο, χάρη σε έναν τακτικό ελιγμό του Α. Παπανδρέου, μετά από πρόταση της ΠΟΛ.ΑΝ. του Α. Σαμαρά. Η υποψηφιότητά του αποτελούσε μια υπέρβαση των δήθεν «αναχρονιστικών» διαχωριστικών Δεξιάς-Αριστεράς. Η μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας και η προσχώρησή της στον νεοφιλελευθερισμό άνοιξε το δρόμο για τη συγκατοίκηση με τη Δεξιά από τότε και στα μετέπειτα χρόνια: Κώστας Καραμανλής-Κ. Παπούλιας, Α. Τσίπρας-Π. Παυλόπουλος. Ήταν μια αντίληψη που στα χρόνια του Σημίτη αποτυπώθηκε με την πανηγυρική επανεκλογή του Στεφανόπουλου το 2000, με 269 ψήφους στην πρώτη ψηφοφορία. Ο Στεφανόπουλος στάθηκε αρωγός στον Σημίτη, έκανε ότι δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε με τα έργα και τις ημέρες του εκσυγχρονιστικού «θαύματος» και αποσύρθηκε ήρεμα το 2005. Το σύστημα είναι διαχρονικά γενναιόδωρο με αστούς πολιτικούς όπως ο Στεφανόπουλος και φροντίζει πάντοτε για την υστεροφημία τους.

(άρθρο του Ηλία Ιωακείμογλου που δημοσιεύτηκε στο Rproject.gr με τίτλο «Η σεισάχθεια ως πλιάτσικο»)

Ένα γράμμα από την Κύπρο

Διάχυτη είναι η εντύπωση ότι επωάζεται μια κάποια «λύση» για το κυπριακό. Οι μεγάλες δυνάμεις, η ελληνοτουρκική και η τουρκοκυπριακή ηγεσία, η ελληνική και η τουρκική κυβέρνηση, έχουν μπει σε διπλωματικό οργασμό, που μόνο ένα τμήμα του παρουσιάστηκε πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στο Μοντ Πελεράν της Ελβετίας.

Πανεργατικός ξεσηκωμός

Ο ανασχηματισμός των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ:
Οι πρόσφατες δημόσιες παρεμβάσεις του Ιερώνυμου, με αποκορύφωμα τη συνέντευξη στον ΣΚΑΪ και τον Α. Παπαχελά, διέλυσαν το μύθο του δήθεν «μετριοπαθή ιεράρχη» που τον συνοδεύει από την ημέρα που διαδέχθηκε στην κεφαλή της εκκλησίας τον –«διαβαστερό» επί χούντας– Χριστόδουλο. Πιστός στον αντιδραστικό ρόλο του μηχανισμού του οποίου ηγείται και στην ξενοφοβική και αντικομουνιστική του παράδοση, προχώρησε σε ένα ακροδεξιό-ρατσιστικό παραλήρημα, όπως αυτά του Αμβρόσιου (τον οποίο κάλυψε ανοιχτά εφόσον «αυτά που επισημαίνει δεν είναι λάθη»), του Σεραφείμ και των λοιπών δεσποτάδων που αναπαράγουν τη χρυσαυγίτικη προπαγάνδα. Μεταξύ άλλων τα έβαλε με την Αριστερά, ζήτησε να μη γίνει το τζαμί στον Βοτανικό και επικαλέστηκε τον κίνδυνο «αφελληνισμού και αποχριστιανισμού», ενώ στο φόντο της αντιπαράθεσής του με το υπουργείο Παιδείας χαρακτήρισε τον Ν. Φίλη «προβληματικό άνθρωπο», προειδοποιώντας ότι «η εκκλησία δεν θα κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα». Και δεν έκατσε, απαιτώντας τον «αποκεφαλισμό» του τελευταίου. Ποια ήταν η απάντηση του Μαξίμου έπειτα από όλα αυτά; Ως συνήθως άτακτη υποχώρηση μπροστά στη «δεξιά του Κυρίου» και εκπαραθύρωση του Φίλη από το υπουργικό συμβούλιο. Αν έχεις ήδη υποκλιθεί σε δανειστές και καπιταλιστές, οι σκοταδιστές ρασοφόροι, που στα γόνατά τους κλαίει ο Καμμένος, θα σε πειράξουν μετά;

Σηματοδοτώντας με τον ανασχηματισμό το σχεδιασμό για επιτάχυνση της υλοποίησης του τρίτου μνημονίου χωρίς περιττές και χρονοβόρες «αυτοκριτικές» και «ενοχικά σύνδρομα», ο Αλέξης Τσίπρας ισχυρίζεται παράλληλα ότι το μνημονιακό του success story έχει και «δώρο», ως ανταμοιβή για τη μνημονιακή συνέπεια, την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Μέσα από αυτό το προπαγανδιστικό σχήμα διαστρέφεται τελείως η σχέση ανάμεσα στο χρέος και τα μνημόνια και μυθοποιούνται οι υποτιθέμενες «ανακουφιστικές» συνέπειες από τη συζητούμενη αναδιάρθρωση.

Στα χρόνια των μνημονίων και της κρίσης, έχει αναπτυχθεί μια έντονη ρητορική από τη μεριά του συστήματος με σκοπό τη στοχοποίηση των κινημάτων και των αγώνων εντός του πανεπιστημίου.

Επίσκεψη Ομπάμα - Eπέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Αντιπροσφυγικές αποφάσεις στη Σύνοδο Κορυφής

Ποια είναι η απάντηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς;

Ο ι εικόνες και τα μηνύματα που εξέπεμψε το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξαν και στον πιο καλόπιστο παρατηρητή των πολιτικών εξελίξεων ότι ο δρόμος της συστημικής μετάλλαξης ενός κόμματος που πορεύεται ακόμα στο όνομα της Αριστεράς δεν έχει γυρισμό.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ:
Τα σενάρια περί δραχμής, το κρίσιμο καλοκαίρι του 2015, βρήκαν και πάλι θέση στα πρωτοσέλιδα πολλών ΜΜΕ. Αφορμή έδωσαν οι αναφορές του Φ. Ολάντ στο πρόσφατο βιβλίο του, σύμφωνα με τις οποίες η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναζητούσε μηχανή έκδοσης χρήματος στη Ρωσία του Β. Πούτιν. Η «Εφημερίδα των Συντακτών» μάλιστα «απογείωσε» το εν λόγω περιστατικό με ανέκδοτα για «γαϊδουράκια» και πρωταγωνιστή τον επικεφαλής της ΛΑΕ, Π. Λαφαζάνη, που έψαχνε λέει πώς θα τυπώσει δραχμές στη Ρωσία, «αθωώνοντας» έτσι τον Α. Τσίπρα από κάθε υπόνοια αντιευρωπαϊκής συμπεριφοράς. Όπως απέδειξαν και οι εξελίξεις εκείνου του καλοκαιριού (αλλά και όλου του κρίσιμου πρώτου εξαμήνου του 2015), η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε διανοήθηκε τη ρήξη με τους δανειστές και την αμφισβήτηση της στρατηγικής επιλογής της ελληνικής άρχουσας τάξης: τη συμμετοχή στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Από τις συχνές «αποκαλύψεις» Στουρνάρα, μέχρι τα ρεπορτάζ τρομολαγνείας της «Καθημερινής» για την «περίοδο Βαρουφάκη», η συζήτηση αυτή θα επανέρχεται ξανά και ξανά με μοναδικό σκοπό την κατασυκοφάντηση κάθε εναλλακτικής λύσης απέναντι στον μνημονιακό «μονόδορμο» και την πολιτική απαξίωση όσων διαχωριστήκαμε από τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ταπεινωτική συνθηκολόγηση και την υπογραφή του 3ου Μνημονίου. Ειδικά όσο το 4ο Μνημόνιο ή ένα «grexit» υπό την καθοδήγηση των Βρυξελλών αποτελούν πλέον πιθανό σενάριο μπροστά στα αδιέξοδα του ελληνικού καπιταλισμού.