πολιτική

Η ειρήνη είναι υπέρτατο αγαθό για τους λαούς

Οικονομικά, θεσμικά και πολιτικά αδιέξοδα οδηγούν το ευρωπαϊκό πείραμα ολοκλήρωσης στα όριά του

Ύστερα από τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, πολλοί βιάστηκαν να πουν ότι βαδίζουμε σε μια μνημονιακή σταθεροποίηση με ηγεμόνες τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα. Έχοντας ψηφίσει χωρίς κοινοβουλευτικές απώλειες τα πρώτα μνημονιακά «πακέτα» μέτρων, εμπνεύστηκε και υλοποίησε στη διάρκεια του καλοκαιριού ένα σχέδιο πολιτικής αντεπίθεσης «σε όλα τα μέτωπα» για να εδραιώσει μια τέτοια ηγεμονία. Σε λιγότερο από 20 μέρες, αρχίζοντας από την παρουσία του στη ΔΕΘ, το σχέδιο αυτό είναι κομμάτια και θρύψαλα.

Ο ΠΙΟ ΚΑΛΟΣ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ:
Από το βήμα της ΔΕΘ, ο Κ. Μητσοτάκης παρουσίασε ως πρόταση εξόδου από την κρίση όλες τις κλασικές προτάσεις του νεοφιλελευθερισμού ως μια «νέα συμφωνία αλήθειας»: γενναία κίνητρα για την ενίσχυση του κεφαλαίου (όπως η μείωση των φορολογικών συντελεστών στις επιχειρήσεις από 29% σε 20%), άγριες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες του προϋπολογισμού, υποβάθμιση του δημόσιου τομέα, επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων κ.λπ. Μια δέσμη μέτρων που έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον κόσμο της «επιχειρηματικότητας», γεγονός που αποδεικνύει ότι η εφαρμογή ενός τέτοιου μείγματος πολιτικής θα έχει ως αποτέλεσμα τη διαιώνιση των αποτελεσμάτων της 6χρονης μνημονιακής λεηλασίας των «από κάτω». Η αποδέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ από «ιδεολογικές αγκυλώσεις» και η προσπάθειά του Μαξίμου να διατηρήσει πάση θυσία το κλίμα «παράλυσης» στην κοινωνία έχει αποθρασύνει τους γνήσιους πολιτικούς εκφραστές της άρχουσας τάξης, που επιχειρούν να επανέλθουν στην κυβερνητική εξουσία εμφανιζόμενοι ως καλύτεροι μαθητές των προγραμμάτων ακραίας λιτότητας. Μόνο που για την ώρα και παρά τα όσα υποστηρίζει ο σύμβουλος επικοινωνίας του Κυριάκου στην «Καθημερινή», Τ. Θεοδωρικάκος, «κύμα πολιτικής ανατροπής» δεν διαφαίνεται. Παρόλο που κανείς δεν αμφισβητεί την πρωτιά της ΝΔ στις δημοσκοπήσεις, στην καλύτερη περίπτωση η Δεξιά αγγίζει τα εκλογικά ποσοστά του 2015, χωρίς να συσπειρώνει τους απογοητευμένους πρώην ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Τάση όμως που, αν δεν υπάρξει μαζικός «υποδοχέας» της λαϊκής οργής στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να αντιστραφεί.

Με ρυθμό που ζήλεψε στη Βουλή μέχρι και ο Άδωνις, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προχωρά στην επιτάχυνση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, ακόμα και δημόσιων αγαθών όπως το νερό και το ρεύμα.

Οι ελεύθεροι χώροι χαρίζονται στο ιδιωτικό κεφάλαιο

«Τα προσφυγόπουλα θα υποβαθμίσουν την ποιότητα του μαθήματος»

Αποκλειστικά θύματα οι εργαζόμενοι και το κοινωνικό συμφέρον

Τριήμερο συζήτησης της ευρωπαϊκής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

«Ήρθε το οριστικό τέλος της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης;» μοιρολογεί το Protagon σε άρθρο κορυφαίου συνεργάτη του. Το μοιρολόι είναι ενδεικτικό, αν και παντελώς άστοχο: στο γενετικό υλικό της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αυτό που έχει υμνηθεί ως «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» απλούστατα δεν υπάρχει -ο ωμός εκβιασμός στην Κύπρο το 2013 και στην Ελλάδα το 2015 διέλυσε με τρόπο πειστικό τις σχετικές ψευδαισθήσεις. Αφήνοντας το Protagon στο... μοιρολόι του, ας πάρουμε πολύ στα σοβαρά τους «Financial Times», όπου βλέπουμε συστηματική αρθρογραφία για τις αγορές που «ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν τον πόνο», αλλά και για τον Ευρωπαίο κεντρικό τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι που «προσπαθεί να διασώσει το κύρος του».

Ο Τσίπρας σαν υβρίδιο μεταξύ Σαμαρά και Γ. Παπανδρέου στη ΔΕΘ

ΟΥΚ ΑΝ ΛΑΒΟΙΣ…
Μεγαλώνουν κάθε μήνα τα χρέη προς το Δημόσιο, με αποτέλεσμα να αναμένεται μπαράζ αναγκαστικών κατασχέσεων. Από τις αρχές του έτους, το σύνολο των νέων ληξιπρόθεσμων οφειλών ανήλθε σε 7,618 δισ. ευρώ. Επίσης, από τα ίδια στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων προκύπτει ότι ο αριθμός των φορολογουμένων με ληξιπρόθεσμα χρέη προς την Εφορία αυξήθηκε, τον Ιούλιο, κατά 125.000, αγγίζοντας τα 4,1 εκατομμύρια! Οι δόσεις του ΕΝΦΙΑ -παρότι μετατέθηκαν κατά ένα μήνα, με αποτέλεσμα την υστέρηση κατά 95 εκατ. ευρώ των εσόδων του προϋπολογισμού τον Αύγουστο- αναμένεται να δημιουργήσουν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα στα λαϊκά νοικοκυριά, που ήδη δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φορολογικής καταιγίδας και απειλούνται με αναγκαστικά μέτρα είσπραξης (τραπεζικοί λογαριασμοί, ακίνητα κ.ά.). Μέσα στο πρώτο 7μηνο του έτους επιβλήθηκαν κατασχέσεις σε 79.208 νέες περιπτώσεις, ενώ μόνο τον Ιούλη οι νέες κατασχέσεις ανήλθαν σε 18.476, με συνολικό στόχο τη συλλογή 5 δισ. ευρώ από τραπεζικούς λογαριασμούς τους επόμενους μήνες. Εκείνο το ουκ αν λάβοις… το ξέρουν στο ΥΠ.ΟΙΚ.;

Διγλωσσία της κυβέρνησης στην υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ, σαν μπαλαντέρ στο παιχνίδι με Κεντροαριστερά-Κεντροδεξιά

Κενό στρατηγικής στα παραδοσιακά αστικά κόμματα

Στην Κεντρική Ιταλία ο σεισμός της 24ης Αυγούστου άφησε εκατοντάδες νεκρούς και κάπου 5.000 άστεγους. ΜΜΕ και κρατικοί ιθύνοντες συναγωνίζονταν σε τετριμμένες μεγαλοστομίες μπροστά στο γεγονός, όμως η πραγματικότητα αποκαλύπτεται με πεζά νούμερα: Η ιταλική κυβέρνηση πέρυσι δαπάνησε μόλις 145 εκατομμύρια ευρώ πανεθνικά για αντισεισμική προστασία, ενώ φέτος το ποσό αυτό περικόπηκε στα 44 εκατομμύρια!

Τ α κράτη χρεοκοπούν αλλά δεν... καταργούνται. Επιβιώνουν και ύστερα από τη χρεοκοπία, είτε καθηλωμένα στο ανάκλιντρο της «αιμοδοσίας», ώστε να αποπληρώνουν το κρατικό χρέος απομυζώντας μέχρις εσχάτων την εργαζόμενη πλειοψηφία, είτε αθετώντας το κρατικό χρέος με επιλογές ρήξης και σύγκρουσης με το σύστημα της καπιταλιστικής τοκογλυφίας. Οι επιχειρήσεις, αντίθετα, όταν χρεοκοπούν, καταργούνται -εκτός αν αναλάβει το κράτος ή οι τράπεζες να τις διατηρούν στη ζωή ακόμη και χρεοκοπημένες, οπότε την παράταση της ζωής τους «πληρώνει» από το υστέρημά της, μέσω των φόρων και της περικοπής των κοινωνικών δαπανών, η εργαζόμενη πλειοψηφία. Όσο για την εργαζόμενη πλειοψηφία, αυτή δεν απαλλάσσεται από τα χρέη της προς το κράτος και τις τράπεζες ούτε στην «άλλη ζωή» -πληρώνει εφ’ όρου ζωής με κάθε είδους διαθέσιμο εισόδημα και περιουσία: με το μισθό, τη σύνταξη, το σπίτι (που κατά κανόνα απέκτησε με δάνειο).

Μετά τη σχετική καλοκαιρινή νηνεμία και λίγες μέρες πριν ο Α. Τσίπρας ανέβει στο βήμα της ΔΕΘ για άλλη μια επικοινωνιακή παράσταση περί «ανάκαμψης» και «δίκαιης ανάπτυξης», η κυβέρνηση βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα του φθινοπώρου.

Εκατόν είκοσι επτά ήταν τα προαπαιτούμενα της πρώτης αξιολόγησης του τρίτου μνημονιακού προγράμματος, από τα οποία ψηφίστηκαν και υλοποιούνται τα 112 και απομένουν 15 προς ψήφιση, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς μέσα στο Σεπτέμβριο. Ογδόντα ένα επιπλέον απομένουν για να ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς μέσα στον Οκτώβριο. Αυτά τα 127 + 81 προαπαιτούμενα της μνημονιακής λεηλασίας αντιστοιχούν στο 93% των μέτρων του μνημονιακού προγράμματος, αφού για το 2017 και το 2018 προβλέπεται –πάντα βάσει των αρχικών χρονοδιαγραμμάτων του τρίτου μνημονίου – η ψήφιση λιγότερων από 20 προαπαιτουμένων.

«ΤΑΞΙΚΟ ΠΡΟΣΗΜΟ»:
Πίσω από τα κυβερνητικά πανηγύρια περί «αποκλιμάκωσης» της ανεργίας και «αύξησης» των θέσεων εργασίας, τα σχετικά στατιστικά στοιχεία αποτυπώνουν τη σκληρή εικόνα της συνεχιζόμενης φτωχοποίησης των εργαζομένων. Από τις προσλήψεις που έγιναν μέσα στη χρονική περίοδο Ιανουαρίου-Ιουλίου 2016, οι 657.698 (51,2%) αφορούσαν θέσεις μερικής ή εκ περιτροπής εργασίας. Συγκεκριμένα, 477.416 προσλήψεις αφορούσαν μερική και 180.2828 εκ περιτροπής απασχόληση, τη στιγμή που είναι κοινό μυστικό ότι πολλοί εργαζόμενοι υποχρεώνονται να δουλεύουν κανονικό 8ωρο ή και περισσότερες ώρες. Και φυσικά μιλάμε για θέσεις εργασίας κακοπληρωμένες, με το 45% των εργαζομένων να λαμβάνει έως 400 ευρώ το μήνα και το 43,8% μεταξύ 400 και 800 ευρώ. Συγχρόνως, στο σύνολο του ιδιωτικού τομέα, κάτω από 1.000 ευρώ μεικτά λαμβάνει το 58% των μισθωτών, ενώ 38% εξ αυτών έχει αποδοχές χαμηλότερες του ανειδίκευτου εργάτη. Καλά κάνουν και μιλούν για πολιτική με «ταξικό πρόσημο» τα υπόγεια του Μαξίμου. Προς όφελος των εργοδοτών πάντα, που βλέπουν το πρόγραμμα «εσωτερικής υποτίμησης» να συνεχίζεται και επί ΣΥΡΙΖΑ.

Τρεις εκλογικές αναμετρήσεις και δύο δημοψηφίσματα θέτουν το Σύμφωνο Σταθερότητας σε άτυπη αναστολή και την ΕΕ σε θεσμικό τέλμα

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, διεξάγεται η πολύωρη δημοπρασία για τις 4 (με τα μέχρι στιγμής δεδομένα) άδειες τηλεοπτικών καναλιών πανελλαδικής εμβέλειας. Πρόκειται ουσιαστικά για την κορύφωση μιας πολύμηνης σύγκρουσης διαφορετικών συστημάτων εξουσίας, που αναδιατάσσει συσχετισμούς σε ένα κρίσιμο πεδίο οικονομικής και πολιτικής ισχύος.

Η απαγόρευση του μπουρκίνι σε αρκετές γαλλικές παραλίες παρουσιάζεται από πολλούς ως «απελευθέρωση της γυναίκας από ένα σύμβολο καταπίεσης». Μάλιστα έπειτα από κάθε τέτοια νομοθετική πρωτοβουλία (και οι γαλλικές κυβερνήσεις έχουν πάρει πολλές), ακόμα και στην περίπτωση που γυναίκες έχουν επιλέξει να φορούν αυτά τα σύμβολα, ξεκινά μια μεγάλη συζήτηση για «πόσο ελεύθερη είναι τελικά αυτή η επιλογή» και κατά πόσο έχουν «εσωτερικεύσει την καταπίεσή τους».

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη
(…)
Ανεπαισθήτως με έκλεισαν
από τον κόσμον έξω»
Κ.Π. Καβάφης

Το «σύντομο καλοκαίρι» της σχετικής και αβέβαιης ηρεμίας ύστερα από την ψήφιση του τρίτου μνημονίου διαταράσσεται ήδη από προβλήματα που προδιαγράφουν εκρηκτική συνέχεια. Όλα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα («κανόνια» από μεγάλες επιχειρήσεις, εκτιμήσεις για παράταση της ύφεσης για το 2016 αλλά και το 2017, έκρηξη ιδιωτικών χρεών) αλλά και όλα τα πολιτικά «στρατηγήματα» της κυβέρνησης (που συνοψίζονται στις νέες αδειοδοτήσεις των καναλιών και στη μάχη ερεισμάτων στο δικαστικό σώμα και στο «βαθύ κράτος», στην αλλαγή του εκλογικού νόμου και στη συνταγματική αναθεώρηση) είναι τα αδιάψευστα στοιχεία μιας κρίσης διαχείρισης των συνεπειών του τρίτου μνημονίου, που άρχισε πολύ νωρίς, κυριολεκτικά από την «επόμενη μέρα» της ψήφισής του.

Η σημασία των κυρώσεων σε βάρος Ισπανίας και Πορτογαλίας, οι παρενέργειες και η επίδρασή τους στις διεργασίες μετάλλαξης της ΕΕ μετά το Brexit

Ο κατακερματισμός χαρακτηρίζει την κατάσταση της ΕΕ απ’ άκρου εις άκρον της, μετά την πανηγυρική επικράτηση του Brexit στο βρετανικό δημοψήφισμα. Παρότι το αποτέλεσμα δεν έφερε τον οικονομικό «Αρμαγεδδώνα» που περιέγραφαν οι καταστροφολόγοι του Bremain, έχει προκαλέσει εκτεταμένη πολιτική καταστροφή, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο.

Brexit, έλεγχος των τραπεζών από τους δανειστές, έκρηξη χρεών στον ιδιωτικό τομέα και χρεοκοπίες επιχειρήσεων, δίνουν τη χαριστική βολή στο «όραμα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης πάνω στα συντρίμμια των μνημονίων.

Brexit, έλεγχος των τραπεζών από τους δανειστές, έκρηξη χρεών στον ιδιωτικό τομέα και χρεοκοπίες επιχειρήσεων, δίνουν τη χαριστική βολή στο «όραμα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης πάνω στα συντρίμμια των μνημονίων.

ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ- ΦΙΛΟΔΩΡΗΜΑΤΑ:
Σοκ έπαθαν χιλιάδες συνταξιούχοι που πήγαν να εισπράξουν τη σύνταξη του Ιουλίου, διαπιστώνοντας ότι το ύψος της είναι σημαντικά μειωμένο. Οι διαβεβαιώσεις του Τσίπρα και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που μιλούσαν για «καμία μείωση στις καταβαλλόμενες συντάξεις», αποδείχτηκαν ακόμα ένα χυδαίο κυβερνητικό ψέμα. Η συντριπτική πλειοψηφία των συντάξεων έπεσε «θύμα» της αυξημένης παρακράτησης φόρου εισοδήματος, όπως προβλέπουν τα μέτρα της πρώτης αξιολόγησης που υπέγραψε η κυβέρνηση. Από την 1/7 το ΕΚΑΣ τέλος για 145.000 χαμηλοσυνταξιούχους, που σημαίνει απώλειες από 30 έως και 230 ευρώ στη μηνιαία σύνταξη. Οι συνταξιούχοι του Δημοσίου είδαν μειωμένο από 11% έως και 63% το μέρισμά τους από το Μετοχικό Ταμείο Πολιτικών Υπαλλήλων. Σε ό,τι αφορά τις επικουρικές, περικοπές θα υποστούν από τον επόμενο μήνα περίπου 250.000 δικαιούχοι με μηνιαίες συντάξιμες αποδοχές από 1.300 ευρώ μεικτά (περίπου 1.180 καθαρά) και άνω. Οι περικοπές αυτές θα κυμαίνονται από 5% έως 40%, ανάλογα με το ύψος της επικουρικής σύνταξης. Αυτές είναι οι πρώτες επιπτώσεις από την εφαρμογή του τερατουργήματος Κατρούγκαλου για το Ασφαλιστικό και είμαστε ακόμα στην αρχή. Με δραματικό τρόπο, επιβεβαιώθηκε η γνωστή ρήση: «μπορείς να ξεγελάς τους πολλούς για λίγο καιρό, τους λίγους για πολύ καιρό, αλλά όχι όλους για πάντα». Εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και νεολαία, επιβάλλεται να τους σταματήσουμε με τους αγώνες μας.

Είναι μερικά γεγονότα που συμπυκνώνουν τη βαθύτερη δυναμική των εξελίξεων, που αλλάζουν τα δεδομένα και το πλαίσιο, που χαράσσουν μια κόκκινη γραμμή πέρα από την οποία τίποτε δεν είναι το ίδιο, που έρχονται ξαφνικά σαν μια μεγάλη έκπληξη για να διαταράξουν την «κανονικότητα» και να ξεκαθαρίσουν το «θολό» τοπίο, που υποχρεώνουν τα δρώντα συλλογικά υποκείμενα να πάρουν θέση χωρίς περιστροφές και να επαναπροσδιορίσουν τα σχέδιά τους. Το Brexit ανήκει αναμφίβολα σε αυτή την κατηγορία γεγονότων. Ύστερα απ’ αυτό, τίποτε δεν είναι ίδιο –για τις άρχουσες τάξεις και τον ιμπεριαλισμό, αλλά και για τα κινήματα αντίστασης και την Αριστερά.