πολιτική

«53+»:
Σε εσωκομματική αντιπολίτευση του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας σε λειτουργία και τη δική της ιστοσελίδα (commonality.gr), προσπαθεί να συγκροτηθεί η εναπομείνασα τάση των «53+». Σε ένα κείμενο-διακήρυξη 11 σημείων για το κόμμα και την κυβέρνηση, εν όψει του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ (εκείνο που αναμενόταν κάποτε... και θα έκανε ο Τσίπρας τον Σεπτέμβρη του 2015, απόφαση που πέρασε με τη στήριξη των «53+», αλλά τελικά έκανε εκλογές σε συνεννόηση με τους δανειστές), χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, αναμασούν όλες τις χρεοκοπημένες αυταπάτες για το «παράλληλο πρόγραμμα», ενώ δηλώνουν ότι διαφοροποιούνται από το «πάση θυσία» στην κυβέρνηση, όταν κεντρικά στελέχη τους υλοποιούν το κυβερνητικό πρόγραμμα. Για την ώρα πάντως κανείς/μιά υπουργός ή βουλευτής που προέρχεται από τους «53+» δεν φαίνεται να αφήνει την καρέκλα, ούτε να καταψηφίζει τα αντικοινωνικά νομοσχέδια που έρχονται βροχή στη βουλή. Ούτε καν τη ντροπιαστική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, που αποτελεί μνημείο ρατσιστικής απανθρωπιάς. Και επειδή βλέπουν ότι ο ρόλος τους ως «αριστερό άλλοθι» περιορίζεται δραματικά, τη στιγμή που ο Τσίπρας ετοιμάζει τη διεύρυνση προς ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι με τις ευλογίες των Ολάντ-Σουλτς-Ρέντσι, σκούζουν «ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι προνομιακός σύμμαχος». Πολύ αργά για δάκρυα...

Η κυβέρνηση Τσίπρα τις επόμενες μέρες, αργά ή γρήγορα, θα φέρει προς έγκριση στη Βουλή τα μέτρα-σοκ που θα μετατρέψουν τις συντάξεις σε ψίχουλα φιλανθρωπίας και θα επιτείνουν τη φοροληστεία στα λαϊκά εισοδήματα, ύστερα από 6 χρόνια εξοντωτικής λιτότητας.

Φτάσαμε στο σημείο όπου τα ψέματα (όπως τα αλήστου μνήμης «ισοδύναμα» θετικά μέτρα) τελειώνουν. Φτάσαμε στην ώρα της αποκάλυψης της αλήθειας για το Μνημόνιο 3, στην ώρα που η κυβέρνηση θα πρέπει να συνυπογράψει με τους δανειστές και να ψηφίσει αμέσως μετά στη Βουλή μέτρα-φωτιά για το Ασφαλιστικό, για το Φορολογικό, για τους μισθούς και τις προσλήψεις στο Δημόσιο, για τα «κόκκινα» δάνεια.

«ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ»:
Με τίτλο Εθνική Ενότητα και με λογότυπο έναν πυρσό, οι Καρατζαφέρης-Μπαλτάκος παρουσίασαν το νέο ακροδεξιό κόμμα με τα έντονα ευρωσκεπτικιστικά χαρακτηριστικά, το οποίο επιδιώκει να μιμηθεί τα ανάλογα ευρωπαϊκά μορφώματα και ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καλύψει το χώρο στα δεξιά της ΝΔ. Στόχος οι αντιμνημονιακοί-δεξιοί ψηφοφόροι, που έχουν απογοητευτεί από την «κεντρώα» στροφή του Κυριάκου και ο κόσμος της «εθνικοφροσύνης» που στρέφεται στον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή. «Η επιλογή του πυρσού, του σήματος που απαρνήθηκε η ΝΔ, συμβολίζει ότι εμείς είμαστε η συνέχεια της ΕΡΕ και της ΝΔ του Αβέρωφ», είπαν οι δύο πρωτεργάτες του νέου σχηματισμού. Από το ισόγειο στο ρετιρέ της Δεξιάς «πολυκατοικίας» δεν είναι και μακριά...

Ανέκαθεν η άποψη μερίδας του αντιρατσιστικού κινήματος και της Αριστεράς υπέρ των ανοιχτών συνόρων αντιμετωπιζόταν είτε ως «εθνοπροδοτική» από τους αντιδραστικούς, είτε ως «αφελής» ή «απογειωμένη» ακόμα και από μερίδες του κινήματος και αγωνιστές ή δυνάμεις της Αριστεράς.

«Αυτά που έχουμε δει μέχρι τώρα από τα έγγραφα δεν είναι τόσο ένα κατηγορητήριο εις βάρος του παγκόσμιου καπιταλισμού όσο ένα κατηγορητήριο εις βάρος των χωρών που έχουν αδύναμους θεσμούς και πολλή διαφθορά. Και παρά τις έντονες αντιδράσεις στις ΗΠΑ, μέχρι στιγμής το μήνυμα για εμάς είναι αρκετά καθησυχαστικό: Δεν είμαστε μία από αυτές τις χώρες». Μ’ αυτή την επιχειρηματολογία η Megan McArdle, μαχητική νεοφιλελεύθερη δημοσιογράφος που οραματίζεται να γίνει η Άιν Ραντ της γενιάς της, υποδέχθηκε τον καταιγισμό των Panama Papers, σε άρθρο της στο BloombergView.

Σ ε άλλη περίπτωση θα μπορούσαμε να καταφύγουμε στην κοινοτοπία ότι οι βομβιστικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες αποτελούν «θείο δώρο» για την ευρωπαϊκή ελίτ, που θα ήθελε με εργαλείο το φόβο να επιταχύνει τις διεργασίες της στρατιωτικής και αστυνομικής ολοκλήρωσης της ΕΕ, δίπλα στις λοιπές εκκρεμείς «ολοκληρώσεις» της.

Όταν η καπιταλιστική Ευρώπη συγκλονίζεται από τις πολιτικές –και όχι μόνο– συνέπειες του προσφυγικού ρεύματος, όταν στο κλίμα που διαμορφώνεται, το δημοψήφισμα του Ιουνίου για την παραμονή ή όχι της Μ. Βρετανίας στην ΕΕ ορθώνεται ως μείζων απειλή, τότε υπάρχουν πολλοί λόγοι που εξηγούν γιατί ξαφνικά ο Σόιμπλε «πιστεύει στον Τσίπρα». Ωστόσο, η προπαγάνδα –όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά ακόμη και εχθρικών σε αυτήν ΜΜΕ– ότι η αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος λιτότητας θα διεκπεραιωθεί χωρίς μεγάλους κραδασμούς είναι πολύ αισιόδοξη. Το «παιχνίδι» είναι τουλάχιστον αμφίρροπο, καθώς παραμένουν ενεργοί ισχυροί αστάθμητοι παράγοντες.

ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ... Τις προοπτικές περαιτέρω συνεργασίας της Ελλάδας με το Ισραήλ σε πολιτικό, στρατιωτικό, ενεργειακό και επενδυτικό πεδίο ανέπτυξε ο Πάνος Καμμένος μιλώντας σε φόρουμ του ετήσιου συνεδρίου της Αμερικανοϊσραηλινής Επιτροπής (AIPAC) στην Ουάσινγκτον. Το American Israel Public Affairs είναι ένα σκληροπυρηνικό σιωνιστικό λόμπι με περισσότερα από 100.000 μέλη και μια «τεράστια δεξαμενή δωρητών», που υποστηρίζει την πολιτική του κράτους του Ισραήλ στο Κογκρέσο των ΗΠΑ. Έχει κατηγορηθεί για συμμαχία με το ακροδεξιό Λικούντ του Ισραήλ και έχει σοβαρή επιρροή τόσο στους Ρεπουμπλικάνους όσο και στους Δημοκρατικούς. Στο συνέδριο, στο οποίο συμμετείχαν 13.000 αντιπρόσωποι αμερικανοεβραϊκών οργανώσεων, μίλησαν ακόμα ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, η υποψήφια των δημοκρατικών Χίλαρι Κλίντον και οι τρεις ρεπουμπλικάνοι υποψήφιοι, καθώς και –μέσω δορυφόρου– ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου. Τις ίδιες ακριβώς μέρες που εκδηλώθηκαν οι κυβερνητικοί κλυδωνισμοί με αφορμή το θέμα Μουζάλα, ο εθνικιστής Καμμένος «έκλεινε δουλειές» στις ΗΠΑ και έκανε επίδειξη των ισχυρών φίλων του. Έτσι απέδειξε πόσο πολύτιμος είναι για τη στρατηγική που έχει επιλέξει η κυβέρνηση Τσίπρα στην εξωτερική πολιτική: ακόμα πιο στενή συμμαχία με τους σφαγείς του παλαιστινιακού λαού με βάση τον άξονα «Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ» και υποστήριξη των συμφερόντων του δυτικού ιμπεριαλισμού στο επικίνδυνο γεωπολιτικό παιχνίδι στη ΝΑ Μεσόγειο.

Το σενάριο της δημιουργίας κόμματος στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται ότι παίρνει σάρκα και οστά. Ο Καρατζαφέρης, ο Μπαλτάκος και διάφοροι άλλοι εκπρόσωποι του συρφετού της «εθνικοφροσύνης», όπως υποστηρίζουν, είναι έτοιμοι να ιδρύσουν τον «ΣΥΡΙΖΑ της (ακρο)Δεξιάς με συνιστώσες».

Σκανδαλολογία, ιστορίες εκβιασμών, δικαστές, τραπεζίτες, δημοσιογράφοι και πολιτικά πρόσωπα σε ένα απίστευτο κουβάρι, ως επίφαση αποκαλυπτικής είδησης: Ο ΔΟΛ και η κόντρα με τον μεγαλοεκδότη Ψυχάρη. Τα δάνεια του Mega και των άλλων ΜΜΕ. Οι υποκριτικές φωνές της αντιπολίτευσης για την παρέμβαση Παπαγγελόπουλου στην εισαγγελέα Καστάνη. Οι σχέσεις Βενιζέλου-Βγενόπουλου. Οι συνομιλίες του Κουμουτσάκου με τον Μουσσά (μέλος της ομάδας των εκβιαστών-δημοσιογράφων). Οι λίστες της φοροδιαφυγής, ο Παπασταύρου και η Siemens. Πρωτοσέλιδα εφημερίδων και δελτία στην υπηρεσία των εντυπώσεων. Πτυχές της ίδιας συστημικής σήψης που κατακλύζει τη δημόσια συζήτηση και γίνεται ακόμα πιο «δυσώδης» μέσα στην όξυνση της κρίσης.

Μετά την επίθεση στο «Σαρλί Εμπντό», καλούμασταν όλοι να δηλώσουμε πως «είμαστε Σαρλί». Μετά την επίθεση στο Παρίσι, κληθήκαμε όλοι να «προσευχόμαστε για τη Γαλλία». Σήμερα καλούμαστε να δηλώσουμε πως «είμαστε όλοι Βέλγοι».

Πολλοί σύντροφοι αναφέρονται στο σύνθημα του Τσε Γκεβάρα «Πατρίδα ή θάνατος!» (Patria o muerte) για να αναβιώσουν μια κάποια πατριωτική παράδοση μέσα στην Αριστερά. Ξεχνούν όμως να αναρωτηθούν σε ποια πατρίδα αναφερόταν ο Τσε; Στην Αργεντινή, όπου γεννήθηκε; Στην Κούβα, όπου νίκησε; Στη Βολιβία, όπου πέθανε; Στην Αγκόλα ή στο Κονγκό, όπου επίσης πάλεψε; Ξεχνούν επίσης ότι ο Τσε καλούσε όλες αυτές τις «πατρίδες» του όχι ασφαλώς να στραφούν η μία εναντίον της άλλης, αλλά να μετατραπούν σε «ένα, δύο, τρία… πολλά Βιετνάμ», ώστε να γίνει εφικτή η αντίσταση στον ιμπεριαλισμό. Αυτή η αυθεντικά ριζοσπαστική αντίληψη, που μαζικοποιήθηκε στα 1960-1970, άλλαξε βαθιά τη Λατινική Αμερική, μια περιοχή με ισχυρές παραδόσεις του δεξιού και «αριστερού» εθνικισμού, ενισχύοντας τις ιδέες της κοινότητας των συμφερόντων των λαϊκών δυνάμεων, τις ιδέες της «λατινοαμερικανικότητας»…

Στη δίνη επιταχυνόμενου «καθοδικού σπιράλ» βρίσκεται πλέον η κυβέρνηση, καθώς οι υποχωρήσεις στις απαιτήσεις των δανειστών, αλλά και στην ευρωπαϊκή πολιτική για τους πρόσφυγες, διαδέχονται η μία την άλλη και αποκτούν συστηματικό και καθολικό χαρακτήρα.

ΒΓΗΚΕ Η ΚΥΠΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ; Καθεστωτικά ΜΜΕ, αστοί οικονομολόγοι και πολιτικοί, θριαμβολογούν τις τελευταίες μέρες για το «κατόρθωμα» της Κύπρου να βγει από το τριετές μνημονιακό πρόγραμμα. Τι όμως ξεχνούν να μας πουν όσοι υμνούν την κυπριακή «επιτυχία»; α) Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα εποπτεύουν και θα αξιολογούν την πορεία της κυπριακής οικονομίας μέχρι την αποπληρωμή του 75% του δανείου που έλαβε από την τρόικα και φτάνει συνολικά τα 10 δισ. ευρώ (όπως ακριβώς και στην Πορτογαλία, που ο προϋπολογισμός τελεί υπό την έγκριση των Βρυξελλών παρά την τυπική απουσία προγράμματος στήριξης). Συνεπώς, οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις (π.χ. οι ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών) και η λιτότητα στα δημοσιονομικά διατηρούνται για πολλά ακόμη χρόνια. β) Το πρωί της 15ης Μάρτη του 2013, οι καταθέσεις του κόσμου στις τράπεζες κουρεύτηκαν μέχρι και 47% σε ορισμένες περιπτώσεις, αποτελώντας παράδειγμα για όλη την Ευρωζώνη. Παράλληλα η ανεργία στο νησί εκτοξεύθηκε στο 16%, μισθοί και συντάξεις ψαλιδίστηκαν, «έκτακτα» χαράτσια στη φορολογία μονιμοποιήθηκαν. Με μνημόνια ή χωρίς, η σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία και η πολιτική αναδιανομής πλούτου και εισοδήματος προς όφελος του κεφαλαίου είναι η ενιαία γραμμή πανευρωπαϊκά. Και αυτή την αλήθεια τη γνωρίζουν καλά οι κάθε είδους «κυπριολόγοι». Άλλο θέλουν να μας πουν: Φρένο στις κοινωνικές αντιστάσεις, πλατιά συναίνεση του πολιτικού προσωπικού για την εφαρμογή του μνημονίου Τσίπρα, περιθωριοποίηση κάθε φωνής που αμφισβητεί την υποταγή στο «μονόδρομο» από τη σκοπιά των εργαζομένων και της Αριστεράς.

Με τη συμβολή των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους έχει εμπεδωθεί στην Ελλάδα, ως «κοινή λογική», η αντίληψη ότι η σύγχρονη Τουρκία είναι ένα μονίμως επιθετικό και επεκτατικό κράτος, που συνήθως κρύβεται πίσω από τον ιμπεριαλισμό. Όμως η ιστορία δείχνει μια διαφορετική πραγματικότητα: στους πέντε πολέμους μεταξύ των δύο χωρών (δύο παγκόσμιους, δύο βαλκανικούς και τη Μικρασιατική εκστρατεία) το ελληνικό κράτος συντάχθηκε με το στρατόπεδο των Μεγάλων Δυνάμεων, ήταν μέσα στους νικητές και με αυτόν τον αιματηρό τρόπο τριπλασίασε την έκταση και υπερδιπλασίασε τον πληθυσμό του. Στον μοναδικό πόλεμο (1897) που δεν ενεπλάκησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις, το ελληνικό κράτος γνώρισε γρήγορη και ντροπιαστική ήττα.

Η σαφής υποχώρηση του κινήματος των αγροτών και εν γένει των κινητοποιήσεων ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι μια αρνητική εξέλιξη για το κίνημα αντίστασης στο τρίτο μνημόνιο. Ταυτόχρονα όμως θα ήταν μεγάλο λάθος να εξαγάγουμε από αυτήν την υποχώρηση το συμπέρασμα πως η υποχώρηση είναι οριστική και όχι προσωρινή ή το συμπέρασμα ότι είναι σε εξέλιξη μια διαδικασία ξεπεράσματος των εντάσεων και ανατροπών που εγκυμονεί η πολιτική αστάθεια γενικώς και η αστάθεια της κυβέρνησης ιδιαίτερα. Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε σε μια μεταβατική φάση, εξαιρετικά σύντομη, πριν από το ξέσπασμα με νέους όρους ενός νέου γύρου πολιτικής και κυβερνητικής αστάθειας σε συνδυασμό με έναν νέο γύρο κοινωνικών αντιστάσεων.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ
ΜΕ ΤΗ «ΔΙΑΠΛΟΚΗ»:
Με τον πόλεμο για τον έλεγχο των τηλεοπτικών καναλιών να μαίνεται και μέσα στον ορυμαγδό αποκαλύψεων για τους εμπόρους της παραδημοσιογραφίας (που εκβίαζαν για να παίρνουν κρατική διαφήμιση, που από υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής και της Δεξιάς ήθελαν να γίνουν «λιβανιστήρια» της κυβέρνησης για να συντηρούν λαθρόβιες φυλλάδες και ιστοσελίδες), ήρθαν στο φως και τα 4 ραντεβού του Α. Τσίπρα με τον Σ. Ψυχάρη το 2014, μέσα από ένα γλαφυρό ρεπορτάζ του κυριακάτικου Βήματος για τη «γάτα των Ιμαλαΐων». Οι άκρως μυστικές συναντήσεις των δύο ανδρών αφορούσαν τα θαλασσοδάνεια του ΔΟΛ και του ίδιου του μεγαλοεκδότη, για τα οποία σήμερα διώκεται ποινικά, καθώς και τη διαχρονική υποστήριξη του συγκροτήματος σε διάφορους πρωθυπουργούς, στη γνωστή λογική των «αλληλοεξυπηρετήσεων» μεταξύ αστικών κομμάτων και καθεστωτικών μίντια. Παρά την ανταλλαγή χαρτοπόλεμου ανάμεσα στο Μαξίμου και τον ΔΟΛ για το ποιος τελικά ήταν ο αιτών και ποιος ο παραλήπτης της εκδούλευσης, η ουσία είναι αλλού, όπως σωστά επισημαίνει και η ανακοίνωση της ΛΑΕ: «Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη και τα στελέχη του, έδιναν, ως ριζοσπαστική αξιωματική αντιπολίτευση, μάχη ενάντια στη διαπλοκή, ο Α. Τσίπρας ακολουθούσε μια παράλληλη γραμμή συναλλαγών παρασκηνίου με το μιντιακό κατεστημένο». Αυτή είναι η αλήθεια, όσο και να φωνάζουν τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ που μιλούν για «πολιτικό εκβιασμό» κατά του «ηγέτη» που δήθεν «πολεμά τη διαπλοκή» αλλά έφτιαχνε (με το ζόρι;)... εσπρέσο στον εκδότη.

ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ:
Με τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (τα υπόλοιπα κόμματα ψήφισαν «παρών», «κατά» οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή), εγκρίθηκε η τροπολογία με την οποία το Μέγαρο Μουσικής πέρασε στο κράτος, μαζί φυσικά με τα χρέη του προς την εφορεία, τα ασφαλιστικά ταμεία, τις τράπεζες και τρίτους, που φτάνουν τα 500 εκατ. ευρώ. Ουσιαστικά το Δημόσιο γίνεται ιδιοκτήτης του συνολικού κτιριακού συγκροτήματος των 170.000 τ.μ., όπως επίσης και των οφειλών του Μεγάρου Μουσικής, με εξαίρεση όσες υποχρεώσεις του έχουν συμψηφιστεί ή εισπραχθεί από το Δημόσιο. Ταυτόχρονα, προβλέπονται και αλλαγές στο 11μελές διοικητικό συμβούλιο, ώστε το Δημόσιο να κατέχει την πλειοψηφία, σε σχέση με τον Σύλλογο «Φίλων της Μουσικής». Παρ’ όλα αυτά, για 30 χρόνια κουμάντο θα κάνει ο «αμαρτωλός» ΟΜΜΑ και, μετά την παρέλευση αυτού του διαστήματος, η διαχείριση θα περάσει απευθείας στο ΥΠ.ΠΟ. Το δημιούργημα του συγκροτήματος Λαμπράκη, που στήθηκε με πακτωλό κρατικών επιχορηγήσεων και έπαιρνε για καιρό μικρές «παρατάσεις επιβίωσης» μέσω χαριστικών τροπολογιών των προηγούμενων κυβερνήσεων, θα συνεχίζει βέβαια να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και να προσφέρει «πολιτισμό για τις ελίτ», παρά την «κρατικοποίηση».

Πέντε μόλις μήνες μετά την εκλογική νίκη της στις εκλογές της 20/9, η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου βυθίζεται σε βαθιά κρίση. Προσπαθώντας να εκπληρώσει την πρώτη μνημονιακή υποχρέωσή της –την κατεδάφιση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος– ήρθε σε σύγκρουση με την κοινωνική βάση που στήριξε την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015.