Φύλλο Νο 289 (8 Μάη 2013)

Ο Ν. Αναστασιάδης ανακήρυξε την Κύπρο ως τον «πιο αξιόπιστο γείτονα» του Ισραήλ, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Τελ Αβίβ. Απαντώντας ο Σιμόν Πέρες, δήλωσε ότι η Κύπρος είναι για το Ισραήλ «ο πιο κοντινός φίλος, τόσο πολιτικά όσο και γεωγραφικά». Αποτιμώντας συνολικά την επίσκεψη, ο Τύπος έκανε λόγο για «βαθύτερη προσέγγιση Λευκωσίας-Τελ Αβίβ», αλλά και για κοινή πρόθεση των δυο πλευρών να «διευρυνθεί η προσέγγιση» με τη συμμετοχή και της Ελλάδας, αρχίζοντας από τη στρατιωτική συνεργασία. Αυτά, για τους ανησυχούντες «εθνικάρες» –της Δεξιάς, αλλά και της Αριστεράς– που, μετά το δειλό «άνοιγμα» του Ισραήλ προς την Τουρκία, διέβλεψαν τον «κίνδυνο» να χάσουμε έναν πολύτιμο –και αιματοβαμμένο– σύμμαχο…

Πίσω από τις επικοινωνιακές φιέστες της κυβέρνησης για την «ανάπτυξη» που όλο έρχεται, δεν μπορεί να κρυφτεί η σκληρή πραγματικότητα που είναι η μαζική φτώχεια και ανεργία, οι απανωτοί φόροι στα λαϊκά στρώματα και η προκλητική υποστήριξη των εργοδοτών.

Πολλές απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και τις άλλες μεγάλες πόλεις πραγματοποιήθηκαν στη φετινή Πρωτομαγιά μέσα στο τρομακτικό φόντο που δημιουργούν η ανεργία, οι απολύσεις στο δημόσιο, η νέα μείωση του κατώτατου μισθού, η ασυδοσία των εργοδοτών, η κατάρρευση της δημόσιας υγείας και παιδείας.

Η έκθεση-πρόταση του ΑΚΕΛ για έξοδο της Κύπρου από την ευρωζώνη δημιουργεί νέα δεδομένα –πολιτικά και οικονομικά– και στην Ελλάδα, αλλά και πιθανά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η πρόταση είναι ριζοσπαστική καθώς μιλάει για τερματισμό του μνημονίου στηλιτεύοντας τις καταστροφικές συνέπειες που έχει αυτό για την οικονομία. Τυχόν υλοποίηση της πρότασης θα σημάνει ίσως κατακλυσμιαίες εξελίξεις στην ευρωζώνη.

Υποτονικό ήταν το συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης (ΠΟΠΟΚΠ), σε μια περίοδο που τα ασφαλιστικά ταμεία κινδυνεύουν με κατάρρευση.

Η διοίκηση του Γενικού Νοσοκομείου Πατησίων προσπαθεί να μειώσει το προσωπικό εστίασης του νοσοκομείου.

Από τις 14 Μάη αναμένεται νέα μείωση στον κατώτατο μισθό και όχι μόνο.

Η μάχη των εργαζομένων του ΟΣΕ ενάντια στην ιδιωτικοποίηση συνεχίστηκε και στο εορταστικό τριήμερο του Πάσχα.

Μετά από σχεδόν δύο μήνες, ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες εκλογής της Νομαρχιακής Επιτροπής και της Γραμματείας στην Α΄ Αθήνας. Ήταν μια πλούσια διαδικασία από την οποία φυσικά δεν έλειψαν τα προβλήματα και απασχόλησε περίπου 15 τοπικές συνελεύσεις.

Οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί σε συριακό έδαφος και η συζήτηση για τη χρήση χημικών όπλων στη Συρία έχουν περιπλέξει ακόμα περισσότερο το «κουβάρι» των διεθνών σχεδιασμών, που εξελίσσονται στις πλάτες του συριακού λαού. Οι ισραηλινές επιθέσεις μέχρι σήμερα έχουν σχολιαστεί μόνο στο επίπεδο του πολέμου της προπαγάνδας.

Δύο μέρες μετά από τη μαζική κατακραυγή για τις επιθέσεις Χρυσαυγιτών σε μέλη της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» και του ΣΥΡΙΖΑ, τρακόσια μέτρα μακριά από τα γραφεία της συμμορίας στη Νίκαια, κλιμάκιο των νεοναζί επιχείρησε να ξεπλυθεί από τη ρετσινιά του «τραμπούκου» με επίσκεψη κλιμακίου νεοναζί στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας.

Αυτές τις μέρες αναμένεται να κατατεθεί στη βουλή νομοσχέδιο από το υπουργείο Δικαιοσύνης, με το οποίο προβλέπονται αυστηρότερες ποινές για φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας. Κατά δήλωση του υπουργείου Δικαιοσύνης, πρόκειται για προσπάθεια να περιοριστούν τα αυξανόμενα κρούσματα βίας κατά μεταναστών και ευπαθών ομάδων. Γνωρίζουμε βέβαια πως οι νόμοι, όσο αυστηροί και αν είναι, δεν καθορίζουν την πρακτική των εντεταλμένων οργάνων της πολιτείας.

Η βομβιστική επίθεση στη Βοστόνη ξύπνησε μνήμες 11ης Σεπτέμβρη. Όχι η ίδια η επίθεση, γιατί οι διαφορές είναι πολλές –από τον αριθμό των θυμάτων μέχρι τους δράστες– αλλά μνήμες του κόσμου «μετά την 11/9», ο φόβος ότι για άλλη μια φορά ένα τραγικό γεγονός θα αξιοποιόταν από την αμερικανική κυβέρνηση για να προωθήσει μια δική της ατζέντα, που καμία σχέση δεν έχει με τη δικαίωση των θυμάτων.

Ο Φρανσουά Ολάντ συγκλονίζεται από σκάνδαλα, αλλά το κίνημα δεν έχει κατορθώσει να αξιοποιήσει την αδυναμία του και να αντεπιτεθεί.

Μετά από δύο μήνες πολιτικού αδιεξόδου, η Ιταλία απέκτησε κυβέρνηση. Τη στιγμή που η πολιτική κρίση έτεινε να γίνει ανεξέλεγκτη, το αστικό πολιτικό προσωπικό «συμμορφώθηκε» και συμφώνησε στο σχηματισμό κεντροαριστεροδεξιάς κυβέρνησης.