Ακόμη και στα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα –π.χ. στη Βόρεια Κορέα που αρέσει ιδιαίτερα ως αντιπαράδειγμα στους οπαδούς του μνημονίου– οι παρελάσεις γίνονται με ευρύτατη συμμετοχή του λαού σε ένα πανηγύρι εθνικής συμφιλίωσης –πανηγύρι που βέβαια έχει και τις πολύ κακές του πλευρές. Γι’ αυτό οι κατ’ εξακολούθηση σιδερόφρακτες παρελάσεις για λίγους και εκλεκτούς στην Ελλάδα αποτελούν μια ατιμωτική για την κυβέρνηση εξαίρεση και ταυτόχρονα, σε συμβολικό επίπεδο, την έκφραση της βαθιάς ρήξης μεταξύ του πληθυσμού και της πολιτικής εξουσίας. Ρήξης που τελικά ξεπερνά ακόμη και αυτή που υπάρχει στα απολυταρχικά καθεστώτα.
Η άποψή μας
Λίγες εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές και οι άρχοντες των Βρυξελλών δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα. Το Γιούρογκρουπ επιφύλαξε ψυχρολουσία με τελεσίγραφο στον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, απαιτώντας να αποδεχθούν μέσα σε μία εβδομάδα το «μάξιμουμ πρόγραμμα» των δανειστών, ως προϋπόθεση για να εγκρίνει το Γιούρογκρουπ της Πρωταπριλιάς, στην Αθήνα, την εκταμίευση της επόμενης δόσης, έστω και τμηματικά.
Η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου προσπαθεί να επιβιώσει κάτω από το βάρος της αμείλικτης πραγματικότητας στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο. Λιγότερο από τρεις μήνες πριν τις κάλπες του Μαΐου, τίποτα δεν δικαιολογεί την «αισιοδοξία» του αμφισβητούμενου –και στηριγμένου στην κοινωνική λεηλασία– πλεονάσματος.
Βρισκόμαστε λίγες εβδομάδες πριν τις ευρωεκλογές και οι Σαμαράς-Βενιζέλος συζητούν την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Δεν θα μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα το αδιέξοδο της συγκυβέρνησης, η αδυναμία της ΝΔ, αλλά και η διαλυτική κρίση της σοσιαλδημοκρατίας, του άλλοτε κραταιού χώρου που διασφάλιζε ομαλές διεξόδους για το καθεστώς. Η διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνεται πλέον σε όλες τις δημοσκοπήσεις και κυρίως στην εκλογική δυναμική που διαβλέπουν όλοι οι δημοσκόποι.
Η κυβέρνηση έχει δείξει με κάθε τρόπο ότι, μπροστά στα οικονομικά αδιέξοδα στα οποία οδήγησε η πολιτική η δική της και η πολιτική της τρόικας, θα χρησιμοποιήσει όλους τους κρατικούς –και πιθανόν και παρακρατικούς– μηχανισμούς με δύο στόχους.
Τα προβλήματα της οικονομίας, οι διεθνείς κόντρες για το χρέος, οι διαμάχες μεταξύ υπουργών, το ξέσπασμα μικρότερων και μεγαλύτερων σκανδάλων εμφανίζουν την πραγματικότητα κόντρα στη «μαγική εικόνα» που παρουσιάζει ο Σαμαράς: Μια κυβέρνηση σε διαλυτική κρίση που στηρίζεται με νύχια και με δόντια από όλο το σύστημα για να μην καταρρεύσει.
Έπειτα από 14 βδομάδες απεργίας, οι διοικητικοί του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρίως, αλλά και των άλλων Ιδρυμάτων, απέδειξαν ότι η εργατική αντίσταση στη μνημονιακή λαίλαπα, είναι πάντα παρούσα και ο κύριος λόγος που εντείνει τα αδιέξοδα του Σαμαρά και των συμμάχων του.
Η ψήφιση και η προσπάθεια εφαρμογής της άρσης απαγόρευσης των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, του φόρου για την ακίνητη περιουσία, αλλά και των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα αποδεικνύονται ζητήματα δύσκολα για την κυβέρνηση όχι μόνον ως προς τη «διαπραγμάτευση» με την τρόικα.
Είναι προφανές ότι η κλεψύδρα έχει σχεδόν αδειάσει: η ακροδεξιά κυβέρνηση δεν μπορεί να παραμείνει ως έχει. Ο πιο παραστατικός δείκτης του συσχετισμού δυνάμεων είναι ο πανικός που αναδίνουν τα πρωτοσέλιδα των «Νέων».
Η ακροδεξιά κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχει νικήσει το λαό όσον αφορά τις τσέπες του τελευταίου: Σύμφωνα με το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, οι αποδοχές εργασίας μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων στην περίοδο 2010-2013 μειώθηκαν κατά 41 δισ. ευρώ έναντι του 2009 –κι αυτό χωρίς να υπολογιστεί η περαιτέρω μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος εξαιτίας της υπερφορολόγησης.
Μόνη λύση η ανατροπή κυβέρνησης-μνημονίου
Με απολύσεις διαλύουν υγεία, παιδεία, δήμους, αλλά είναι αδύναμοι
Ο αγώνας στην ΕΡΤ –και η θερμή απήχηση που βρήκε στα πλατιά λαϊκά στρώματα– ήταν το φυτίλι που προκάλεσε τη διάλυση της ανεκδιήγητης τρικομματικής κυβέρνησης των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.
Ο αγώνας για τη σωτηρία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και την ακύρωση της απόλυσης 2.700 εργαζομένων είχε ένα σημαντικό πολιτικό αποτέλεσμα: «κόντυνε» τον Σαμαρά και έκανε την υπόθεση της ανατροπής της τρικομματικής απόλυτα εφικτό στόχο.
Η φωτιά, που άναψε το Δεκέμβρη του 2010 στην Τυνησία, έφτασε και στην Τουρκία. Η λαϊκή εξέγερση στην Πλατεία Ταξίμ –και πλέον σε πολλές άλλες πόλεις– φέρνει κολοσσιαία μηνύματα στους λαούς της περιοχής.
Μετά τη δοκιμασία της ΟΛΜΕ
Το φως στο βάθος του τούνελ είναι η ανατροπή
Η ακροδεξιά κυβέρνηση εξήγγειλε αυτό που ήθελε, αλλά που δεν τολμούσε να κάνει, δηλ. να ανοίξει στην πράξη το ασκό του Αιόλου των απολύσεων στο Δημόσιο.
Οι δημοσκοπήσεις, παρότι έλειψαν κραυγαλέα τις προηγούμενες εβδομάδες (όταν προφανώς τα αποτελέσματα δεν θα ήταν τα «σωστά»), «έσκασαν» η μία μετά την άλλη τις τελευταίες ημέρες -ειδικά μετά το ξέσπασμα της κυπριακής κρίσης- σε μια προσπάθεια αναστύλωσης του κύρους του τρικομματικού θιάσου στην Ελλάδα.
Και μόνον η σκέψη για bank run και για κλειστές τράπεζες σε χώρα του αναπτυγμένου καπιταλισμού, και μάλιστα του ευρώ, θα φαινόταν αδιανόητη πριν από το 2009, ίσως και το 2011. Κι όμως είναι γεγονός, στην Κύπρο (καιεν μέρει στην Ελλάδα). Το φάντασμα του 1929 και οι εικόνες της Αργεντινής είναι εδώ στην Ευρώπη του σκληρού ευρώ.
Συνολικά 25 νεκροί –επισήμως– από χρήση «εναλλακτικών» (δηλ. προκαπιταλιστικών) μορφών θέρμανσης μέσα στο φετινό χειμώνα ήδη –ανάμεσά τους και πολλά παιδιά.
Η πραγματικά συντριπτική αποτυχία της τρικομματικής μνημονιακής κυβέρνησης σε όλα τα οικονομικά μέτωπα (με εξαίρεση αυτό της αιματηρής περικοπής της ζωής των ανθρώπων), την αναγκάζει να προχωρήσει σε όλο και σκληρότερα ταξικά μέτρα.
Μετά την καταβολή της πρώτης δόσης της θρυλούμενης «μεγα-δόσης» των δανειστών προς την ελληνική οικονομία, το καθεστώς έδωσε τα ρέστα του για να δημιουργήσει ένα κλίμα αισιοδοξίας σχετικά με τις προοπτικές της τρικομματικής κυβέρνησης του Σαμαρά.
Η ελληνική τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση, με μια περίτεχνη διαδικασία κάλπης, κατάφερε να βγει σχετικά αλώβητη σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, διασώζωντας τον έναν από τους τρεις ηγέτες της, παρά την ευρύτατη λαϊκή κατακραυγή εναντίον του –ο χειρισμός της λίστας Λαγκάρντ είναι μόνο ένα από τα επεισόδια διαφθοράς με τα οποία ο Βενιζέλος βαρύνεται στη συνείδηση του λαού.
Η καταβολή της δόσης του δανείου, αλλά κυρίως η κινηματική άμπωτις των τελευταίων μηνών έδωσε τη δυνατότητα στο κυρίαρχο ρεύμα της άρχουσας τάξης να ανασυνταχθεί προσωρινά και να στοιχίσει και πάλι πίσω από το μνημόνιο μέρος των διαφωνούντων πτερύγων της.
Η κυβέρνηση προστασίας των πλουσίων γνωρίζοντας από τώρα ότι τα μέτρα που συμφώνησε με την τρόικα δεν θα «φτάσουν», αφού οι στόχοι που μπήκαν δεν θα υλοποιηθούν, συνεχίζει τη διαρκή επίθεση στον κόσμο των εργαζομένων.
Τόσο η Σύνοδος Κορυφής όσο και τα Γιούρογκρουπ αποτέλεσαν ένα χαστούκι για την ελληνική τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη.
Η ψήφιση του Μνημονίου 3 και του προϋπολογισμού αποτελεί την αρχή του τέλους της κυβέρνησης Σαμαρά. Η ήδη οριακά ασταθής κυβέρνηση είναι τώρα μπροστά στην υποχρέωση να επιβάλει τα άγρια αντικοινωνικά μέτρα πάνω στην ήδη αγριεμένη κοινωνία που έχει εξαντλήσει κάθε περιθώριο αντοχής.
Παρά τους θεατρινισμούς, και ο Κουβέλης και ο Βενιζέλος βρίσκονται με την πλευρά του μνημονίου και της τρόικας. Γιατί αυτά τα οποία έχουν ήδη συμφωνήσει να ψηφίσουν, δηλ. τα δημοσιονομικά, και για τα οποία δεν γίνεται καμία συζήτηση, είναι ήδη φρικιαστικά.
Τέσσερις ολόκληρους μήνες μετά τις εκλογές η τρόικα εσωτερικού δεν έχει ακόμη καταφέρει να περάσει τα πρωτοφανή σε βαρβαρότητα, ακόμη και για τον καπιταλισμό, μέτρα.