Η άποψή μας

Με απολύσεις διαλύουν υγεία, παιδεία, δήμους, αλλά είναι αδύναμοι

Ο αγώνας στην ΕΡΤ –και η θερμή απήχηση που βρήκε στα πλατιά λαϊκά στρώματα– ήταν το φυτίλι που προκάλεσε τη διάλυση της ανεκδιήγητης τρικομματικής κυβέρνησης των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.

Ο αγώνας για τη σωτηρία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και την ακύρωση της απόλυσης 2.700 εργαζομένων είχε ένα σημαντικό πολιτικό αποτέλεσμα: «κόντυνε» τον Σαμαρά και έκανε την υπόθεση της ανατροπής της τρικομματικής απόλυτα εφικτό στόχο.

Η φωτιά, που άναψε το Δεκέμβρη του 2010 στην Τυνησία, έφτασε και στην Τουρκία. Η λαϊκή εξέγερση στην Πλατεία Ταξίμ –και πλέον σε πολλές άλλες πόλεις– φέρνει κολοσσιαία μηνύματα στους λαούς της περιοχής.

Μετά τη δοκιμασία της ΟΛΜΕ

Το φως στο βάθος του τούνελ είναι η ανατροπή

Η ακροδεξιά κυβέρνηση εξήγγειλε αυτό που ήθελε, αλλά που δεν τολμούσε να κάνει, δηλ. να ανοίξει στην πράξη το ασκό του Αιόλου των απολύσεων στο Δημόσιο.

Οι δημοσκοπήσεις, παρότι έλειψαν κραυγαλέα τις προηγούμενες εβδομάδες (όταν προφανώς τα αποτελέσματα δεν θα ήταν τα «σωστά»), «έσκασαν» η μία μετά την άλλη τις τελευταίες ημέρες -ειδικά μετά το ξέσπασμα της κυπριακής κρίσης- σε μια προσπάθεια αναστύλωσης του κύρους του τρικομματικού θιάσου στην Ελλάδα.

Και μόνον η σκέψη για bank run και για κλειστές τράπεζες σε χώρα του αναπτυγμένου καπιταλισμού, και μάλιστα του ευρώ, θα φαινόταν αδιανόητη πριν από το 2009, ίσως και το 2011. Κι όμως είναι γεγονός, στην Κύπρο (καιεν μέρει στην Ελλάδα). Το φάντασμα του 1929 και οι εικόνες της Αργεντινής είναι εδώ στην Ευρώπη του σκληρού ευρώ.

Συνολικά 25 νεκροί –επισήμως– από χρήση «εναλλακτικών» (δηλ. προκαπιταλιστικών) μορφών θέρμανσης μέσα στο φετινό χειμώνα ήδη –ανάμεσά τους και πολλά παιδιά.

Η πραγματικά συντριπτική αποτυχία της τρικομματικής μνημονιακής κυβέρνησης σε όλα τα οικονομικά μέτωπα (με εξαίρεση αυτό της αιματηρής περικοπής της ζωής των ανθρώπων), την αναγκάζει να προχωρήσει σε όλο και σκληρότερα ταξικά μέτρα.

Μετά την καταβολή της πρώτης δόσης της θρυλούμενης «μεγα-δόσης» των δανειστών προς την ελληνική οικονομία, το καθεστώς έδωσε τα ρέστα του για να δημιουργήσει ένα κλίμα αισιοδοξίας σχετικά με τις προοπτικές της τρικομματικής κυβέρνησης του Σαμαρά.

Η ελληνική τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση, με μια περίτεχνη διαδικασία κάλπης, κατάφερε να βγει σχετικά αλώβητη σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, διασώζωντας τον έναν από τους τρεις ηγέτες της, παρά την ευρύτατη λαϊκή κατακραυγή εναντίον του –ο χειρισμός της λίστας Λαγκάρντ είναι μόνο ένα από τα επεισόδια διαφθοράς με τα οποία ο Βενιζέλος βαρύνεται στη συνείδηση του λαού.

Η καταβολή της δόσης του δανείου, αλλά κυρίως η κινηματική άμπωτις των τελευταίων μηνών έδωσε τη δυνατότητα στο κυρίαρχο ρεύμα της άρχουσας τάξης να ανασυνταχθεί προσωρινά και να στοιχίσει και πάλι πίσω από το μνημόνιο μέρος των διαφωνούντων πτερύγων της.

Η κυβέρνηση προστασίας των πλουσίων γνωρίζοντας από τώρα ότι τα μέτρα που συμφώνησε με την τρόικα δεν θα «φτάσουν», αφού οι στόχοι που μπήκαν δεν θα υλοποιηθούν, συνεχίζει τη διαρκή επίθεση στον κόσμο των εργαζομένων.

Τόσο η Σύνοδος Κορυφής όσο και τα Γιούρογκρουπ αποτέλεσαν ένα χαστούκι για την ελληνική τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη.

Η ψήφιση του Μνημονίου 3 και του προϋπολογισμού αποτελεί την αρχή του τέλους της κυβέρνησης Σαμαρά. Η ήδη οριακά ασταθής κυβέρνηση είναι τώρα μπροστά στην υποχρέωση να επιβάλει τα άγρια αντικοινωνικά μέτρα πάνω στην ήδη αγριεμένη κοινωνία που έχει εξαντλήσει κάθε περιθώριο αντοχής.

Παρά τους θεατρινισμούς, και ο Κουβέλης και ο Βενιζέλος βρίσκονται με την πλευρά του μνημονίου και της τρόικας. Γιατί αυτά τα οποία έχουν ήδη συμφωνήσει να ψηφίσουν, δηλ. τα δημοσιονομικά, και για τα οποία δεν γίνεται καμία συζήτηση, είναι ήδη φρικιαστικά.

Τέσσερις ολόκληρους μήνες μετά τις εκλογές η τρόικα εσωτερικού δεν έχει ακόμη καταφέρει να περάσει τα πρωτοφανή σε βαρβαρότητα, ακόμη και για τον καπιταλισμό, μέτρα.

Η απάντηση της ανατροπής είναι ρεαλιστική. Η 26 Σεπτέμβρη, αν και αποτελούσε την πρώτη μόνο δόση των λαϊκών αντιδράσεων, παρουσιάζει τις κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να αναλάβουν αυτό το έργο.

Η υπαρκτή κυρίαρχη τάξη της χώρας δηλώνει ξεκάθαρα ότι αντιμετωπίζει το ζήτημα της σταθεροποίησης της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά και το ζήτημα της επιβολής της νέας δέσμης μέτρων λιτότητας ως ζητήματα απόλυτα κρίσιμα για το μέλλον του καπιταλισμού στην Ελλάδα.

Δεν είναι ώρα για προβλέψεις. Είναι ώρα πολέμου. Το ερώτημα που τίθεται όλο και πιο καθαρά είναι ποια τάξη θα πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης.

Η κυβέρνηση Σαμαρά ξεκινά από κατώτερο σημείο εκκίνησης, είναι περισσότερο αντιφατική από την κυβέρνηση Παπαδήμου (που είχε ως κόμμα-κορμό το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ) και έχει απέναντί της μια ισχυρότερη Αριστερά. Ο Σαμαράς θα συναντήσει τη λαϊκή οργή πιο γρήγορα από ό,τι ο Παπαδήμος ή ο Γ. Παπανδρέου...

Η κυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη θα επιχειρήσει να τσακίσει το εισόδημα των εργαζομένων, να συνεχίσει το ψαλίδισμα στις κοινωνικές δαπάνες, να ξεθεμελιώσει οριστικά τις εργασιακές σχέσεις και να ολοκληρώσει τη φοροεπιδρομή σε βάρος των λαϊκών τάξεων. Αυτό το καταστρεπτικό πρόγραμμα θα πρέπει να σταματήσει, η κυβέρνηση, που το στηρίζει, πρέπει να ανατραπεί το συντομότερο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ριζοσπαστικοποιήσει την πολιτική του, να αναλάβει τα καθήκοντα της αριστερής αντιπολίτευσης μέσα και έξω από τη βουλή. Η δύναμη που ο κόσμος έδωσε στο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αξιοποιηθεί για την ταχύτερη οργάνωση της εργατικής αντεπίθεσης, με πρώτο στόχο την ανατροπή των μνημονίων και της λιτότητας.

Οι εξελίξεις στην Ελλάδα δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές, αν δεν συνυπολογιστεί ο παράγοντας της διεθνούς κρίσης που ήδη απειλεί όλη την Ευρώπη.

Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να επιβληθεί μόνο υπό την προϋπόθεση της κινητοποίησης, της δράσης και της οργάνωσης του ίδιου του κόσμου. Που εξακολουθεί να είναι η μοναδική δύναμη που μπορεί να παραλύει τις καθεστωτικές δυνάμεις και να τις αναγκάζει σε υποχωρήσεις.

Αγαπητοί σύντροφοι. Με έκπληξη διαβάσαμε το σχόλιό σας σχετικά με το άρθρο της εφημερίδας μας για τα αποτελέσματα των εκλογών.

Με τον κόσμο πολιτικό πρωταγωνιστή, μπορούμε να ολοκληρώσουμε την ανατροπή

Η προσπάθεια των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να βγάλουν άθροισμα «κυβερνησιμότητας» –κάτι που παλιότερα μπορούσε να εξασφαλίσει το καθένα από τα κόμματα-πυλώνες του δικομματισμού, μέσω της «αυτοδυναμίας»– είναι απόδειξη της κρίσης του πολιτικού προσωπικού που ταυτίστηκε με τα μνημόνια.